A tale with a tail [Ranger Quest]

Alsof die flamboyante gek van eerder niet erg genoeg was… Taylor hield met moeite een strak gezicht bij de serveerster. Was het soms wees-irritant-vrolijk-dag? Ze schraapte haar keel en rechtte haar kaart en rug tegelijk. “Ja, euh, ik vroeg me eigenlijk af of er iets typisch van dit restaurant op de kaart staat?” vroeg ze de serveerster. Het liefst kreeg ze zo snel mogelijk antwoord – en was het ook waar ze naar zocht.

Er kwam iemand aan. Zer0 schoof zo vlug en stil als hij kon over de vloer naar een grote, metalen deur. Op de hendel zat een apparaatje waar je een code in moest toetsen, maar de deur was, tot zijn geluk, al op een kiertje gezet. Zonder te aarzelen verdween hij naar binnen en kwam hij in een kleine, vierkante ruimte terecht. De muren waren niet meer te zien door de rekken die ervoor waren geplaatst. Die stonden helemaal vol met ingrediënten, sausjes en ongewassen groente. Zer0 liet zijn blik over de ingrediënten heen glijden en inspecteerde elke zak of bak voor vreemde verrassingen. Af en toe keek hij over zijn schouder en luisterde hij aandachtig om te checken of er iemand aankwam.

"Oh wat leuk! Je bent geloof ik echt iemand die graag specialiteiten uitprobeert! Drie keer raden.. je reist van stad naar stad voor je culinaire bucketlist!" Het praten wilde maar niet stoppen. "Want als dat het geval is moet je absoluut de Sazae-Oni Goulash proberen! Een échte specialiteit van onze chef! Vernoemt naar de mythische wezens. Ze doen ons een beetje aan Slowpoke denken, omdat die ook zo'n speciale band hebben met Schelpachtigen." Ze giechelde even. Het was zo apart om het zo te zeggen. "Oh! En ik zeg wel dat je jarig bent." Ze knipoogde. "Dan krijg je de goulash geserveerd in een bed van verlaten Shellder schelpen." Voor nu.. wachtte ze nog even af of Taylor het hier helemaal mee eens was. En bleef ze staan, haar pen en kladblok gereed.

Een aantal borden verder hield hij halt. Hoorde hij nou net iets? Of meende hij iets te horen? Er was.. genoeg te horen vanuit het restaurant. Zag hij iets? Nee.. dat kon toch niet? Hij had zijn rug naar de keuken gekeerd. Hm. Hij draaide zich toch maar even om om te kijken. Het enige speciale dat hij zag was dat er een deur open stond die dicht zou moeten staan. Aarzelend keek hij er even naar. "Terrence!" Hij schrok zich werkelijk de pleuris. Al stompend kwam Lisa aangelopen. Ohjee.. wegwezen! Hij deed net alsof hij toevallig even naar buiten moest. Lisa bromde wat.. en liep vervolgens naar de open deur, met als doel die dicht te maken. Stomme nieuwkomers ook altijd..

Oh dit was perfect. Ze hoefde niet eens een dekmantel te verzinnen voor deze, het werd gewoon in haar schoot geworpen. Taylor knikte, een geforceerde glimlach rond haar lippen. Dit gesprek was bijna perfect, eigenlijk. Zoveel woorden in zo weinig tijd. Het werd weer opnieuw perfect zodra ze het woord waar ze naar zocht hoorde. Slowpoke. Meteen ging ze rechtop zitten en boog met een twinkeling in haar ogen naar de dame toe. “Dat klinkt helemaal geweldig,” reageerde ze. “Die staat niet op mijn lijstje, maar daar kun je altijd dingen aan toevoegen.” Ze knipoogde naar de ander. Nu had ze tenminste een lead en was het een kwestie van afwachten.

Hij stond net aan een bak gevuld met een interessant roze kleur. Van buiten was niet te zien wat er precies inlag; het was niet van helder materiaal gemaakt. Zer0 reikte met zijn poot naar de klep aan de bovenkant, maar hield abrupt halt bij het horen van een schreeuw. Met een ruk draaide hij zich naar de deur toe en zag hij twee schaduwen op de grond bewegen. Gealarmeerd schoof hij dichter tegen een muur aan. Er kwam geen verder geluid en een van de schaduwen verdween. Zer0 bedacht zich dat de deur nu dichtgemaakt kon worden. Hij verdween in de schaduw van de nieuwkomer en wachtte tot ze op een veilige afstand van de koeling kwam te staan. Daar kroop hij tevoorschijn. Zo vlug als hij kon verstopte hij zich achter het keukengerei.

Ja verdorie.. nu was de deur uit zichzelf dicht gevallen. Nu moest hij wel weer via de vooringang naar binnen. Hij vond het maar onnodig dat de deur enkel van binnen op gedaan kon worden. Maarja, de baas wilde het zo. Voor dieven ofzo. Dan zouden er geen dieven binnen kunnen komen. Tja, technisch gezien was hij geen dief. Alleen een beschermer. Ondertussen: "Oh ik vind het helemaal leuk!" Toen zei ze speels: "Ik ben blij dat ik iets aan uw lijstje toe heb kunnen voegen." En ze schreef wat op haar notitieblokje, vervolgens sloeg ze het blaadje over het blokje heet, en begon ze op het volgende blaadje te schrijven. "Wilt u anders misschien nog iets te drinken?"

-Klik- Deur dicht. Ze kraakte haar knokkels en gorgelde eens even stevig. "Bobette is altijd traag." Zei ze tegen zichzelf. "Ik haat het." Het was dat moment dat Terry door de ingang kwam gelopen. "Jezelf weer buitengesloten?" Zei Simon zouterig. Terry keek hem droogjes aan. "Ik ben gewoon goed opgevoed." Dan doe je immers de deur achter je dicht. "Wel jammer dat je geen educatie hebt meegekregen." Terry lachte een beetje nep. Ja wacht maar hoor. Jij staat nu op het lijstje Simon. En hij vervolgde zijn weg naar binnen. De grote baas stond nu midden in het restaurant. "Terry, jou moest ik net hebben." Terry keek heel even verbaasd. "Uh. Zeg het maar hoor."

Was het niet voor het ultieme bewijs dat letterlijk aan haar zou worden voorgeschoteld, dan had ze de energie van haar serveerster geen moment langer aangekund. Taylor kon niet wachten om zo even rust van haar te krijgen. Ze kribbelde iets op het karakteristieke notitieblokje en vroeg daarna of haar klant nog iets wilde drinken. Taylor overwoog om een koffie te bestellen, maar ze zat vandaag al flink over haar limiet heen. “Hebben jullie iets van fruitsap?” besloot ze te vragen. Voor ze nog meer woorden over zich heen zou krijgen, hakte ze de knoop al door. “Maakt niet uit wat, zolang het maar fruitsap is.”

Taylor gaf haar ogen de kost zodra de serveerster met haar bestellingen was verdwenen. Ver kwam ze niet, want haar blik bleef steken op opvallend oranje. Was dat niet de jongeman waar ze net mee had gepraat? Iemand anders sprak hem aan. Geconcentreerd hield ze hun lippen in de gaten en boog ze onbewust wat meer naar voren, haar onderarmen rustend op de tafel voor meer houvast. Op momenten als deze had ze gewild dat de Rangerbase haar niet tegenhield om bepaalde apparaten te maken. Het liefst luisterde ze hen nu af. Mentaal maakte ze een notitie om thuis die apparatuur gewoon te maken. Daar hadden ze geen controle over haar handelingen.

Bobette deed haar mond al open om alle soorten fruitsap die ze hadden op te noemen. Maar de leuke klant zei al dat ze zelf wat mocht kiezen. Haar glimlach ging van oor tot oor. Een klein piepgeluidje kon ze niet inhouden. "Aaah!" Fluisterde ze. Ze moest zich echt inhouden om niet te schreeuwen. Ze boog ongeveer drie keer naar Taylor en verdween toen vlug naar de keuken. "Kom maar even mee naar mijn kantoor." Zei de baas, waarna hij zijn hand op Terry's rug plaatste. Okay.. onverwacht. Niet gepland. Potentieel onhandig. Snel, plan maken.

Eenmaal in het kantoor maakte de baas duidelijk dat hij voor de rest van de dag Terry de baas maakte. Er waren wat familiedingen die hij moest regelen. Iets met zijn dochter. Hij was er ook totaal niet beschaamd over om te zeggen dat hij Terry had gekozen omdat dat zijn goedkoopste werkkracht is. Dus Terry kreeg een oud en versleten kapiteinspetje op met 'assistent manager' erop en de baas verdween uit het kantoor. Het restaurant uit. Voor een paar tellen bleef Terry stil in het kantoor staan. Ja. Dat was dus gebeurd. Zijn mondhoeken schoten als raketten omhoog. De mogelijkheden.. Arceus zij geprezen! Hij stapte het kantoor uit. Direct keken Simon en hij elkaar aan. Simon slikte wat nerveus. En Terry. Terry was gewoon aan het genieten.

Dat ze de juiste keuze had gemaakt, bleek wel uit de reactie die van haar serveerster kwam. Met enige moeite kon ze zich inhouden om niet met haar ogen te rollen. Zulke figuren zou ze waarschijnlijk nooit begrijpen. Afleiding vond ze al snel. De jongeman van eerder stond midden in het restaurant met een ander figuur te praten. De vreemde man was erg netjes gekleed. Een rijke gast of hoger opgesteld personeel? Taylor vernauwde geconcentreerd haar ogen, maar echte woorden kon ze niet uit hun gesprek opmaken. Zo subtiel als ze kon hield ze de twee nauwlettend in de gaten, totdat ze uit het zicht waren verdwenen. Moest ze erachter aan gaan? Proberen echt af te luisteren? Misschien hadden ze het wel over heel iets anders dan zij hier voor kwam. Taylor tikte afwezig met haar vingers op de tafel, voor ze besloot om er alsnog achter aan te gaan. Ze stond nog niet goed en wel overeind of gooide haast het dienblad van de serveerster om.

“Ah, shit, ik had je niet gezien,” probeerde Taylor zichzelf te redden. Ze zakte terug op het zitkussen en keek toe hoe de ander controleerde of er niet al teveel uit het glas was geklotst. Die werd niet veel later voor haar neus gezet. De blondine knipperde een paar keer. Snelle service hier. Geen wonder dat het zo populair was.