Sk8r girls

Verwonderd hield Katy het kleine sieraad in het zonlicht. De weerspiegeling verblindde haar haast, maar dat vond ze niet erg. In tegendeel: een brede glimlach stond op haar gezicht. “We zijn weer een stapje dichterbij,” zei ze tegen Akko, wie naast haar op haar skateboard zat. De rest van haar team had zich om haar heen verzameld – behalve Lumina, die was een aantal meter verderop gaan zitten. “We zijn gewoon al op een kwart!” Vanaf hier zou het alleen maar moeilijker worden. Dat wist ze, en toch kon ze haar enthousiasme niet ophouden. Eén badge was de eerste stap. De tweede betekende dat je echt op weg was om Champion te worden. Tenminste, zo zag het er uit in Katy’s hoofd.

“We kunnen geen moment stilzitten.” Katy kwam overeind, de badges veilig opbergend in haar rugtas. “De volgende gym is van Korrina, die gebruikt fighting types. Ik verwacht niets behalve de beste gevechtstechnieken van haar. Daarom moeten wij ook op ons best zijn!” Ze sloeg met haar vuist in haar handpalm. Eén voor één keek ze haar Pokémon aan, wie (bijna) allemaal lieten horen dat ze er zin in hadden. Bij Lumina waren er zorgen in haar ogen te zien. Hoe graag ze de Luxio ook wilde trainen, alles wat ze probeerde eindigde in klauwen in haar vel of een bliksem aanval tegen haar lijf. Haar vader zou haar vermoorden als haar iets overkwam door haar eigen teamgenoten.

Toch was Katy niet iemand die weg deinsde van een gevaarlijke training. Meestal omdat ze het gevaar er simpelweg niet van inzag. Ze keerde al haar teamleden behalve Akko terug, wetend dat je focussen op één Pokémon voor betere trainingen zorgde. “Oké Ak, ben je er klaar voor?” De roodharige zette één voet op het skateboard terwijl Akko zich naar de neus verplaatste. Vandaag ging om balans. Als je een goed evenwicht had, kon je alle aanvallen ontwijken, ongeacht hoe snel ze op je af kwamen. Als Akko haar balans wist te houden op het bord, was ze al goed onderweg.

Met haar achterste voet zette Katy zich af en maakte ze koers richting een helling. Het skatepark op route 5 was klein, maar voor deze oefening was het meer van voldoende. Ze glimlachte toen ze zag hoe Akko zich schrap zette en maakte zich zelf klaar om de bocht zo soepel mogelijk te laten verlopen. Voor een trick had ze nog niet genoeg vaart, dus liet ze zich door de helling weer rustig omlaag duwen. Dat Akko nu aan de achterkant van het board stond was volgens Katy geen probleem. Ze deed namelijk hetzelfde grapje opnieuw bij een helling aan de andere kant van het park. Tot nu toe had Akko haar voeting niet verloren.

“Genoeg warmgelopen, het is tijd voor actie.” Meteen na haar waarschuwing voegde de roodharige tempo toe met behulp van haar trouwe voet. Zowel haar blik als haar board waren recht op de bowl gericht. Bij de rand verplaatste ze haar gewicht voor een zo soepel mogelijke afdaling. Akko kon het niet helpen om een zacht gilletje te slaken. Door Katy werd het met een lach beantwoord. Gehurkt daalde ze af, om daarna wat meer overeind te komen en zich voor te bereiden op de stijging aan de andere zijde. Haar vaart was genoeg voor het board om los te komen van de grond. Tot haar schrik kwam ook Akko los van het board. Ze had eigenlijk gepland om de neus naar onderen te draaien zodat de Trapinch wel voorop zou blijven, maar door het aanzicht vergat ze spontaan om haar board te besturen. Het moment dat Akko in de lucht bleef hangen duurde langer dan Katy had verwacht. Ze begon ook ineens wit te gloeien en dat zorgde voor nog meer verbazing.

“Ak- oof!” De wielen van haar skateboard raakten de grond niet goed en al snel rolde de Champion in de dop dieper de bowl in. Haar voertuig hield pas halt toen hij de andere kant van de handgemaakte kom had bereikt. Ondanks dat ze pijn had dacht Katy meer aan haar Pokémon dan aan zichzelf. Ze verzamelde de kracht die nodig was om zich half overeind te duwen en keek naar de plek waar ze haar Trapinch voor het laatst had gezien. Daar vloog nu een Vibrava!

Meteen sprong Katy overeind, de pijn vergetend. “Je bent geëvolueerd!” sprak ze dolenthousiast. Het leek wel alsof iemand glitter in haar ogen had gegooid. “Ik heb een idee!” vervolgde ze meteen. Ze draaide zich om om haar skateboard te pakken. Daarna zou ze haar plannetje aan haar partner uitleggen.

Ietwat onzeker zat Akko opnieuw op de neus van het skateboard. Katy stond met haar voeten gespreid op het achterste deel. Ze schoof nog wat voor ze haar voeting goedkeurde en haar blik op de Vibrava richtte. In haar hand hield ze een riem die aan de arme Pokémon vastgemaakt was met een tuigje. “Ik ben er klaar voor,” liet ze weten. Zodra de vleugels van Akko begonnen te slaan zette ze zich schrap. Ze was in eerste instantie niet sterk genoeg om veel vaart te maken, dus hielp de roodharige door met haar achterste voet tegen de grond te duwen. Daar gingen ze dan eindelijk. Eerst bleven ze op het vlakke stuk van de bowl. Zodra Katy zich zelfverzekerd genoeg voelde in hun samenwerking droeg ze Akko op om haar bij de zijkant omhoog te helpen.

Sneller dan ze ooit had durven gaan raasde Katy tegen de helling op. De adrenaline liet haar een lach ontsnappen. Toen de wielen de ondergrond loslieten veranderde die lach in een enthousiaste gil. Alsof het in slowmotion gebeurde voelde ze het skateboard onder haar voeten weg vallen en veranderde de gil naar een angstige. Deze gil trok de aandacht van Akko, wie omlaag keek en precies begreep wat er gebeurde voor het gewicht van de roodharige hard aan het tuigje trok. Met al haar kracht probeerde de Vibrava haar trainster in de lucht te houden, maar het was tevergeefs. Wetend dat dit niet ging werken besloot ze om Katy in plaats daar van langzaam te laten zakken. De roodharige zocht met haar voeten naar de harde grond en zodra ze die voelde liet ze Akko los en liet ze zich door haar benen zakken. Even hijgde ze uit, haar hart kloppend in haar keel. Akko landde naast haar met een bezorgde blik in haar insectachtige ogen. Eenmaal bekomen van de schrik ontsnapte Katy een luide lach. Ze gaf Akko een aai over haar kop. “Laten we dat voorlopig maar even niet meer doen.”