Girls just want to have fun.

open!

Bah. Wat was er veel in de wereld waar Barbara een hekel aan had. Niet te geloven dat ze een maand geleden nog met een grote glimlach op haar snoet aan het roer van een schip had gestaan. Ze had mensen mogen commanderen en ze mocht stelen waar en wat ze maar wilde. Die glimlach was nu nergens meer te bekennen. Ze was haar familie kwijt. Zo voelde het tenminste. De mensen van Team Skull hadden voor het grootste deel geen bloedband met haar, maar man wat voelde ze zich welkom bij hen. Oké, dat kwam mede dankzij haar mam, maar dat was overduidelijk bijzaak. Dat ze haar mam mochten betekende nog niet dat ze aardig moesten doen tegen haar. Dat ze hen anders in hun voeten schoot, dat was al een veel betere reden.

“Zelfs de vis stinkt hier erger, vind je ook niet, Cap?” De roodharige liet haar sigaret op de grond vallen en trapte hem uit met haar laars. Haar Squirtle keek haar niet aan bij de actie. Zijn blik was enkel gericht op de zee, waar de zon nu de avond viel een prachtig rood licht op liet vallen. Sinds hun tocht hier heen scheen hij er al naar te verlangen. Hij was zelfs enkele keren van de boot gesprongen om een stukje te zwemmen. Barbara had hem laten gaan omdat ze zijn verlangens goed begreep. Sommige Pokémon hadden nou eenmaal zee-benen en sommige mensen ook. Barbara was daar één van. Een duik klonk op het moment ook niet verkeerd eigenlijk. Ze had alleen geen zwemkleding en om nou naakt in de zee te gaan tijdens het koude seizoen, ging voor haar ook een beetje te ver.

Als alternatief had ze wel een mooi plan. Hoenn was een toeristisch paradijs. Dat betekende dat er ook zwembaden in overvloed waren. Het kon natuurlijk nooit tippen aan de prachtige zee, maar voor nu was het een prima alternatief. “Wil je een duik, Cap? Dan gaan we een duik nemen. Kom.” Ze merkte dat de Squirtle niet bepaald snel was in het meewerken en liet daarom een gefrustreerde grom horen. “Ben je doof ofzo?” Ze stapte naar de Pokémon toe en greep hem bij zijn handje. Het zorgde er niet voor dat hij mee kwam, maar wel dat hij een reactie gaf. Hij werd namelijk boos. Captain probeerde zichzelf los te trekken en toen dat niet lukte, spoot hij een straal water in het gezicht van Barbara. Ze gilde en liet hem los, naar achteren stappend. “Oh, wil je het zo spelen?!” gromde ze. Boos stapte ze opnieuw op haar ongehoorzame Pokémon af en deed ze nog een poging hem te grijpen. Hij ontweek het en gooide vervolgens zijn hele lichaam tegen de schouder van zijn trainer aan, wie omviel van de impact. “Kappen nou!” Haar stem sloeg inmiddels bijna over van frustratie. Ze had niet alleen een kort lontje, maar kon het ook nog eens niet hebben dat ze ingemaakt werd door een kleine blauwe schildpad. Hoe zielig was ze nu. Ugh.

Captain sloeg met zijn hand in zijn vuist en begon een wit licht te geven. Hij was duidelijk ook boos. Dat licht was daar geen indicatie voor – dat was alleen maar een aanwijzing dat hij evolueerde. Dat boeide Barbara echter niet op dit moment. Ze wilde gewoon dat haar Pokémon zich zou gedragen. Toen het licht weg was en ze weer op haar voeten stond, sprak ze hem dan ook streng toe. “Fine, jij je zin. Ga jij maar saai naar de zee staren, dan ga ik lol hebben in een hotelzwembad. Doeiiiiii.” Ze rekte haar ‘doei’ extra lang uit en zwaaide naar hem terwijl ze wegliep. Ze kon hem nog net niet horen zuchten voor hij zich weer aan haar zijde voegde. Ze gaf hem een zachte stoot tegen zijn schouder. “Ik wist wel dat je me niet in de steek zou laten.” Een grinnik volgde. Captain grijnsde alleen. Wat een gecompliceerde partnerschap hadden ze toch.

Zoals verwacht was het geen enkele moeite om een luxe hotel met een zwembad te vinden. Zelfs een overdekt zwembad vinden was een peulenschil. Het zwembad wat ze had uitgekozen was ’s avonds gesloten, dus ze kon lekker privé gaan skinny dippen. Hoe ze er binnen was gekomen zonder dat er drie miljoen alarmen af gingen was zelfs haar een raadsel. Barbara deed echter niet aan raadsels oplossen, dus het antwoord zou voor altijd een geheim blijven. Met een brede, ondeugende glimlach begon ze haar kleding te verwijderen terwijl Captain vast het water in sprong. “Wacht op mij!” zei de roodharige, ondanks dat het haar eigenlijk niet veel kon schelen wie eerder in het water lag. Ze wilde gewoon aandacht.

Haar kleren lagen nu als een slordig hoopje op de grond. Haar haren bond ze in een paardenstaart zodat die niet in de weg zaten bij het zwemmen. Ze was een piraat, geen zeemeermin. Ze nam een aanloop en maakte een perfect bommetje in het water. Heerlijk. Dit was het leven.

Met een luide lach kwam ze weer boven water. Captain kwam haar kant op gezwommen en gooide speels water in haar gezicht door zijn staart in haar richting te bewegen. Een gil volgde. “Durf je wel?!” Ondanks dat haar woorden vijandig klonken, stond er een brede glimlach op haar gezicht en een fonkeling in haar ogen. Haar wraakplan was simpel: Captain terugpakken door water naar hém te gooien. Dat resulteerde in een watergevecht wat enkele minuten aanhield voor het Barbara begon te vervelen. Ze veranderde haar water-gooi-plan naar een ander plan: proberen Captain te vangen. Ze gooide zich met haar volledige lichaam op hem af. Natuurlijk was ze te langzaam, maar het zorgde wel voor een nieuw spel wat opnieuw enkele minuten aanhield. Vermoeidheid was wat er voor zorgde dat ze even een ondiep stuk opzocht waar ze met haar voeten bij de grond kon en kon uit lachen. “Stom beest,” grinnikte ze na. De Wartortle was niet beledigd. Hij ging gewoon een rondje op zichzelf zwemmen. Hij genoot hier waarschijnlijk nog meer van dan Barbara – al begreep ze het ook als zijn voorkeur uitging naar de zoute zee. Dat zou ze hem binnenkort ook gunnen. Hij was immers de enige wie ze nu had. Ze zou gek zijn als ze niet voor hem zorgde.

Zodra ze was uitgerust, besloot Barbara het watergevecht te herhalen. Wat ze hierna zouden doen bleek vanzelf. In elk geval konden de twee zich prima vermaken in het zwembad met elkaar. Het was vanzelfsprekend dat de roodharige vergat dat dit in principe een openbare ruimte was en er maar zo iemand binnen kon wandelen.
▼

Girls just want to have fun.

open!

De stem van de vreemdeling liet Barbara geschrokken omkijken. Haar gelach staakte meteen en de blik in haar ogen was alleen te beschrijven als betrapt. Was het een agent? Zou ze in de boeien geslagen worden? Zou ze daarvoor haar kleren nog weer aan mogen doen? Dat laatste boeide haar eigenlijk niet zo veel. Als mensen haar prachtige lijf wilden aanschouwen, prima. Het was misschien wel wat koud though. Hm.

De persoon zag er niet uit als een agent. Tenminste, niet de kleding. Hij kon natuurlijk altijd nog undercover zijn. Hij zag er niet onaangenaam uit, behalve misschien dat litteken op z’n gezicht. Barbara zou de persoon die dat had veroorzaakt niet tegen het lijf willen lopen.

Nu ze een beeld had van wie haar had benaderd, bracht ze de grijns weer terug op haar gezicht. Het had haar vrij weinig uitgemaakt wat voor iemand er voor haar stond, behalve dat ze het hotelpersoneel en de politie natuurlijk graag vermeed. Voor de rest kon het haar geen drol schelen. “Sure. Zolang je alles uit doet,” reageerde ze dan ook zonder twijfel en ze voegde er nog een knipoog aan toe voor extra effect. Inbreken in een hotelzwembad om met een wildvreemde te skinny dippen. Ja, dat klonk wel als een perfecte avond voor Barbara.
▼

Girls just want to have fun.

open!

Waarom ook niet. Zo mocht Barbara het horen. Een grijns sierde haar gezicht en ze maakte er geen probleem van om de vreemdeling te bekijken terwijl hij zijn kleding van zichzelf verwijderde. Lang kon ze niet staren, want haar Wartortle werd ongeduldig en gooide voor de zoveelste keer water haar kant op. Natuurlijk zorgde dat voor een reactie bij Barbara. Ze gromde en sprong op de water Pokémon af, welke natuurlijk veel sneller was dan zij en ze kon hem onmogelijk bijhouden. Toch bleef ze het proberen. Waarom? Omdat ze het leuk vond. En misschien omdat ze hoopte dat het haar sneller zou maken en ze ooit alsnog haar wraak kon nemen op Captain.

De achtervolging stopte toen de vreemdeling zich haar kant op verplaatste en interesse toonde door een onderwerp aan te knopen. Als Barbara slimmer was geweest, had ze misschien gedacht dat deze persoon dit vroeg om haar motieven te krijgen voor het inbreken. Ze was echter niet slim, en daarom gaf ze zonder aarzeling antwoord. “’k Had zin in een duik, weet je wel?” Ze haalde haar schouders er bij op. “Zolang ik maar effe vrij kan zijn.” De grijns op haar gezicht maakte duidelijk dat ze doelde op het feit dat ze compleet geen kleren droeg. Een hotelzwembad was immers niet echt haar beschrijving van vrijheid.
▼

Girls just want to have fun.

open!

Hij snapte haar. Natuurlijk deed hij dat, want dit was niet moeilijk te begrijpen. Vrij willen zijn was heel vanzelfsprekend. En toen kwam hij ineens heel dichtbij – tot op het punt dat hij zijn armen letterlijk om haar heen sloeg, waarmee Barbara toch even werd verrast. Het kostte haar twee tellen voor er een brede grijns op haar gezicht verscheen en ze het door begon te krijgen. Oh, dat snapte hij. Op zich was dat niet geweest waar ze naar had willen hinten, maar ach, als ze hier toch waren. “Heeft je mammie je niet geleerd om eerst te vragen?” plaagde ze. Hij had geluk dat ze hem tot nu toe wel mocht, anders was ze misschien agressief geworden. Nu pakte ze haar kans door zich te proberen om te draaien in zijn greep, zodat ze ook haar armen om hem heen kon leggen. Captain had al precies door wat er gebeurde en schudde afkeurend zijn hoofd.
▼