big Girls cry [ C ]

Een nieuwe plek, nieuwe kansen.
Ze had besloten om Eddy maar in zijn Pokéball te houden, die had zijn hoognodig rust wel verdiend. Dat zij niet kon slapen hoefde nog niet te betekenen dat hij ook niet mocht slapen. De Pokémon had al de grootste moeite om haar bij te houden, dus die was meestal helemaal kapot aan het eind van de dag. Hij was zwaar, maar hij zou vast zo licht zijn als een veertje als je het vergeleek met andere Turtwigs door de hoeveelheid lichaamsbeweging die hij kreeg. Natuurlijk werd hij wel éxtra verwend door zijn trainster, mede omdat dat gewoon in haar aard lag, maar ook omdat ze zich altijd een beetje schuldig voelde over het feit dat ze hem dit altijd aandeed. Het was waar dat ze van hem hield… Maar ze had vast van iedere Pokémon gehouden die ze van haar ouders had gekregen, ze was gewoon blij dat ze weg mocht en kon beginnen aan haar nieuwe leven.
 
Zo huppelde ze vrolijk over de straten die verlicht waren door de lantaarnpalen. Haar rokje dat vrolijk meedanste met haar bewegingen, eveneens als haar twee staartjes. Ondanks dat het wel zo mocht lijken was Tan niet het uitgaanstype. Ze hield eigenlijk erg veel van haar persoonlijke ruimte en die had je niet zo in clubs. Daarbij vond ze het er ook altijd vies en de mensen die er waren, die waren ook vies. Zo simpel was het.
Ze ging liever een hapje eten, of naar het park… Gewoon wat sjiekere dingen. Op haar eigen tempo, geen geduw. Bij het idee bleef ze even stilstaan en plaatste haar handen op haar wangen terwijl ze verrukt glimlachte. O stel je voor: een échte date! Waar ze verwend zou worden en leuke dingetjes doen zoals eerder genoemd, gepaard met tig complimentjes – o dat zag ze wel zitten. Het was toch ook een beetje de reden geweest dat ze hier naartoe was gekomen, niet direct opzoek naar… Liefde, maar als het erbij kwam zou ze het niet erg vinden.
Een zucht verliet haar keel en ze liet haar handen zakken. Ze moest niet om teveel wensen, want dat zou enkel teleurstelling brengen. Acceptatie was genoeg en dat was ook hetgeen waarvoor ze hier was gekomen.
 
Verveeld dwaalde ze wat rond, kende de weg niet zo goed en alles was natuurlijk ook al dicht rond een uur zoals dit. Misschien had ze gewoon in het Pokécenter moeten blijven en iets moeten lezen… Maar ze had gewoon zo graag een frisse neus willen halen en natuurlijk ook alles alvast een beetje verkennen zodat ze morgen niet onnodig veel zou omlopen en Eddy weer onnodig veel zou laten lopen – wat waarschijnlijk alsnog zou gebeuren, maar het zou in ieder geval iets minder zijn.
“Hey!”
Ze draaide zich om, keek met grote ogen naar de silhouetten die steeds groter kwamen wat aanduidde dat ze dichterbij kwamen. ‘Kan ik U helpen?’ Ze kon wel beleefd zijn, het lag er maar aan wanneer je haar tegenkwam. Twee grote kerels bleven voor haar staan, maar ’t meisje kon zich er niet geïntimideerd voelen – zo werkte ze gewoon niet. “Wat doet een lekkertje zoals jij hier nog zo alleen?” Ze kon het niet helpen dat ze moest hoesten, bijna moest kokhalzen, door de alcohol lucht die uit de mond van de man kwam die heel gezellig wat dichterbij leunde. Ze zette een stapje achteruit en trok met moeite een grijns op haar gelaat. ‘Dit lekkertje was gewoon een frisse neus halen, wat nu verpest wordt door Uw adem.’ Zelfs op een moment als dit was ze niet instaat om goed op haar woorden te letten. Ze was echter niet zo dom dat ze wel inzag dat dit geen goede situatie was om je in te bevinden.
“Wat zei je?”
Ze schudde haar hoofd, nog steeds met een glimlach op haar gelaat. ‘Niks.’ Ze opende haar mond weer, wilde aankondigen dat ze weg wilde gaan – maar de man hief ineens een hand op, wilde haar kin vastpakken. Voor ze het doorhad sloeg ze zijn hand weg en trapte ze hem zo hard als ze kon tegen zijn scheenbeen. ‘Ik moet hoognodig gaan!’ kwam er vlug over haar lippen waarna ze zich omdraaide en het op een rennen zette. Deze gasten waren onredelijk, ze functioneerden niet meer normaal – ze bevonden zich in een andere wereld dankzij alcohol. Ze had pas een paar stappen gezet of ze werd geblokkeerd. Een derde?! Waar kwam die nou ineens vandaan? Ze hoorde achter zich een paar scheldwoorden die naar haar gericht waren, maar kon zich er niet om bekommeren. Behendig probeerde ze langs de man te rennen, maar deze wist haar pols vast te pakken. Natuurlijk probeerde ze zich los te trekken, maakte er zelfs geluiden bij in de hoop hierdoor meer kracht te kunnen zetten.
Paniek begon langzaam controle over haar te nemen, omdat de anderen ook steeds dichterbij kwamen en de man die haar vast haar dichter naar zich toetrok. ‘Nee – Nee, laat me los! Laat me los!’ gilde ze bijna, wist zich gelukkig enigszins te herpakken en maakte een vloeiende beweging met haar arm waardoor de man haar wel los moest laten. Ze draaide zich al rennend om, struikelde half terwijl ze het deed – moest de klap half opvangen met een hand, maar weigerde echt stil te blijven staan.
In een poging ze af te schudden besloot ze een steegje in te gaan, misschien als ze een soort van doolhof kon creëren zou ze hieruit kunnen komen. Dat was de beste optie, omdat ze niet meer de weg terug wist met dank aan de adrenaline die ervoor zorgde dat ze niet meer super helder kon nadenken over dat soort zaken. Blijkbaar dacht haar lichaam dat het onbelangrijke informatie was en kon ze het daarom niet meer boven halen.
 
Een doodlopend pad. ‘Shit,’ schold ze zachtjes waarna ze een paar stappen achteruit zette, hijgend en wel. Ze keek omhoog. Dat was te hoog voor haar om overheen te klimmen… Ze moest wel terug, ze had geen andere -
“Weet je zeker dat dat kreng die kant opging?”
Ze schold weer, maar dan binnensmonds. Weer keek ze om zich heen, probeerde een oplossing te vinden voor het probleem maar faalde hierin. De mannen hadden haar ingehaald, zorgden ervoor dat ze zich tegen de muur aanduwde – wenste dat ze erdoor heen kon gaan als een Gastly of zo. Sorry Eddy, verontschuldigde ze zich in zichzelf tegen haar Pokémon. Ze had hem nodig, ze kon dit niet in haar uppie. Haar hand ging naar haar riem, maar het duurde niet lang of ze realiseerde zich dat de Pokéball miste.
“Zoek je deze soms?”
Met een ruk keek ze op, zag hoe de Pokéball glom in het licht terwijl een van de mannen hem omhoog hield. Met grote ogen keek ze ernaar, maar het duurde niet lang of ze sprong vooruit en rijkte ernaar uit. ‘Geef het terug!’ Ze werd tegengehouden door een arm, waarna ze hard tegen de muur werd geduwd. Fel keek ze op naar de persoon die voor haar stond, probeerde hem weg te duwen – wat ook een beetje lukte maar uiteindelijk had ze gewoon te weinig kracht. Ze wendde haar blik af, maar een hand pakte haar gezicht vast – bij d’r wangen – en forceerde haar om zijn kant op te kijken. Haar ogen schoten weg. “Ze heeft wel pit… Maar dat is vast maar tijdelijk.”
 
Ze was bang.

Dit was niet hetgeen wat ze voor ogen had gehad met acceptatie. Het was waar dat ze haar als een meisje zagen, maar niet zoals ze wilde… Niet op deze manier… Nee…

OOC; Eerste post gereserveerd voor Freedje ~

Het was een idee dat hem leuk had geleken en daarom had hij het ook uitgevoerd. Met een zwierig gebaar had hij Poseidon uit haar Poké Ball gelaten. Je zou verwachten dat hij de naam Poseidon eerder aan een mannetje zou geven, maar dit was een vrouwtje. En een mooi vrouwtje ook, want haar bruine ogen trokken vaak de aandacht van andere Pokémon. Athan had ook al gemerkt dat het feit dat Poseidon vol aandacht trok van andere Pokémon zijn andere Pokémon Star behoorlijk irriteerde. De Luxio vond het leuk om in de buurt te zijn van de Eevee en was erg beschermend over haar geworden. Soms waren er momenten dat Athan zich afvroeg of er soms een romance groeide tussen die twee, maar dan wilde hij daar niet te veel over nadenken omdat Poseidon echt nog een baby was vergeleken zijn Luxio. Natuurlijk was dat ook maar een beeld dat hij zichzelf oplegde omdat ze nog maar een Eevee was en zo jong leek, maar hij wist goed genoeg dat de twee ongeveer rond dezelfde leeftijd moesten zijn. Om zijn gedachten wat weg te duwen haalde Athan zijn Water Stone uit zijn rugzak. Poseidon keek hem nieuwsgierig zijnde aan, maar schijnbaar leek ze het object in zijn handen te herkennen, want ze begon te piepen van plezier en stak haar pootje naar hem uit. ‘Wacht,’ zei Athan streng en de Eevee ging beduusd op haar kont zitten. Haar oortjes bewogen lichtelijk naar achteren, maar ze wist dat ze geduldig moest zijn van haar trainer en sloot haar geopende mond dan ook maar weer. ‘Braaf,’ sprak Athan en hij hurkte zich op één knie waarna hij de steen naar Poseidon bewoog. Zonder aarzeling hief de Eevee zichzelf op tot op gelijke hoogte met haar trainer, stak haar pootje uit en legde deze op de Water Stone.

Het witte licht had niet lang geduurd. Poseidon was erin omhuld geweest en was veranderd naar een prachtige Vaporeon. Athan zou de reactie van zijn Luxio wel eens willen zien als hij dit zag, maar hij besloot wijselijk om de Pokémon voor nu nog maar even gescheiden te houden. Hij had Star’s aandacht nodig voor het trainen voor de volgende gym. Hij glimlachte naar zijn Vaporeon en gooide de nu nutteloos zijnde steen weg. Poseidon ging naar de waterkant toe en bewonderde zichzelf. En dat was precies waarom hij het hier in Coumarine City gedaan had. Hij wist zeker dat zijn Vaporeon zichzelf wilde bewonderen. De Vaporeon leek blij te zijn met wat ze geworden was, want ze piepte vrolijk en rende naar Athan toe om hem een knuffel te geven. Athan wilde zich net vooroverbuigen om haar glimlachend te aaien toen ze haar oortjes spitste en haar kop omdraaide. Een gealarmeerde blik verscheen in haar zwarte ogen waar een paarse gloed in te zien was. Weg bruine ogen, hallo paarse ogen. De Pokémon stak haar neus in de lucht. ‘Vaporeon!’ riep ze. Vervolgens begon ze weg te rennen. Athan kwam haastig uit zijn gehurkte positie overeind, zich afvragend wat zijn Pokémon nu weer voor een aanval kreeg. Snel corrigeerde hij zijn rugzak over zijn rug en rende vervolgens achter de Pokémon aan. De Pokémon sloeg een onbekend steegje in. Athan volgde beduusd, maar zijn pas versnelde om Poseidon zeker niet kwijt te raken. Hij merkte dat ze in de ongure buurt van Coumarine City terecht waren gekomen. Hij wist wat voor types hier rondhingen en hij durfde ook wel te wedden dat hij wist waar Poseidon’s aandacht door getrokken werd. Hij balde zijn vuisten alvast terwijl hij zijn Pokémon keurig bleef volgen door de kronkelende, verwarrende straatjes.

Hij passeerde het straatje waar zich drie mannen en één meisje bevonden. Hij stak zijn hand uit om deze langs de muren te laten glijden en zichzelf af te remmen, want Poseidon was gestopt en stond, met haar poten lichtelijk onder haar gezakt, naar de drie mannen te kijken. ‘Zieke geesten,’ fluisterde hij verontwaardigd, want hij hoefde geen expert te zijn om te weten wat ze met het meisje wilden doen. Vanuit zijn positie leek ze een paar jaar jonger dan hem en dat was de reden dat hij woede voelde. ‘Goed gedaan,’ zei hij haastig tegen Poseidon waarna hij haar terugkeerde omdat ze niet echt intimiderend overkwam. Haastig pakte hij de Poké Ball van Scyth tevoorschijn en gooide deze naar achteren. Zelf maakte hij al vaart naar de man die het meisje vasthield. Met een ruk aan zijn schouder wist hij te voorkomen dat de man het meisje iets kon aandoen. Met zijn vuist sloeg hij hard tegen het gezicht van de man zodat deze zijn evenwicht zou verliezen. Hij stelde zich beschermend op voor het meisje en stak zijn hand voor haar uit zodat de mannen geen toegang meer hadden zonder dat ze hem zouden aanraken. ‘Scyth, laat zien wat we met dit soort zieke personen doen,’ sprak Athan luid. Met een nette sprong belandde Scyth vlak voor hem en liet haar messcherpe armen zien. Hij zag dat de mannen dit duidelijk niet hadden verwacht en ze deden een stapje terug. Athan zag een Poké Ball glimmen in de hand van de man. ‘Is die Poké Ball van jou?’ vroeg hij. De man knikte, maar Athan zag aan zijn blik dat hij loog. Hij kwam naar voren, pakte de man bij zijn kraag en trok hem dicht naar voren zodat hun gezichten elkaar bijna raakten. ‘Ik vraag nog één keer… is die Poké Ball van jou?’ Zijn stem klonk laag en dreigend. De andere mannen wilden hun vriend wel helpen, maar werden op afstand gehouden door Scyth die gevaarlijk met haar armen zwaaide naar hun. ‘Nee dus,’ concludeerde Athan toen hij de angstige ogen van de man zag. Hij griste de Poké Ball uit de hand van de man en mepte nogmaals, voor de tweede keer vandaag, met zijn vuist in diens gezicht. Vervolgens deed hij een stap achteruit, draaide zich naar het meisje toe en gaf haar de Poké Ball die waarschijnlijk van haar was. ‘En nu opzouten. En laat me jullie niet meer zien. Jullie moesten je schamen,’ zei hij pisnijdig zijnde tegen de mannen. Scyth stelde zich, net zoals hem, beschermend op voor het meisje en beiden keken ze minachtend neer op de mannen die duidelijk aan het twijfelen waren of ze weg moesten gaan of moesten blijven. Athan voelde een rilling gaan door de hebberige blik die één van de mannen op het meisje wierp. Stelletje vetzakken!

Half opende ze haar ogen, mensen met een oplettend oog hadden een bepaalde glim kunnen opvangen: die van vechtlust. No way dat ze deze gasten gewoon ging laten doen wat ze wilden met haar en ze was ook niet van plan om ze af te laten schrikken met de waarheid. Ze was een meisje. Ze was Tan. En Tan gaf niet op zonder eerst one hell of a struggle te geven aan de personen die haar in een hoekje dreven.
In haar hoofd probeerde ze de situatie te analyseren, voelde de warme adem van de man wel op haar lippen en de alcohol geur werd ook steeds erger. Toch kon ze zich daar niet door laten afleidden, ze moest denken… Ze moest een oplossing vinden. Ten eerste moest de man voor haar weg, daarna zou ze haar Pokéball moeten bemachtigen en dan kon ze Eddy eruit laten zodat deze haar kon helpen. Zelf kon ze niet bijster veel beginnen tegen deze mannen, maar de Pokémon wel – natuurlijk hadden ze wel één zwakke plek. En dat was een bepaalde plek tussen hun benen. Als ze dat goed kon raken bij de man voor haar, dan kon ze –
 
Een hand klemde zich om de schouder van de man voor haar en trok hem uiteindelijk weg. Haar ogen werden groter en het enige wat ze kon doen was toekijken. De man verloor bijna zijn evenwicht door de klap, wankelde een beetje en zette zoekend wat passen achteruit – bij haar vandaan – maar bleef wel staan. In de tussentijd was iemand voor haar gaan staan.
Terwijl ze ietwat onthutst met haar ogen knipperde bekeek ze de ander en keek uiteindelijk naar zijn arm die voor haar zat. Als een soort van… Poortje?
Met haar handen opgeheven en tegen haar borst aangedrukt keek ze naar de mannen, die net zo verward waren als haar. Ze kreeg niet echt de tijd om te praten, de jongen had de hele situatie overgenomen en eiste al de aandacht op. Nou vond ze het geen ramp… Maar het ging haar toch net iets te snel.
Ze had niet meer dan een neutrale uitdrukking op haar gelaat toen de ander haar d’r Pokéball teruggaf, hief keurig haar beiden handen op zodat ze hem op kon vangen. Tan wilde wat zeggen over dit alles, opende haar mond – maar toen de ander vuile woorden sprak tegen de mannen sloot ze hem weer en kon ze niet helpen dat haar mondhoeken zich naar achteren trokken. Met diezelfde expressie maakte ze ineens oogcontact met een van de mannen, keek een paar tellen naar hem waarna ze lekker kinderachtig haar tong naar hem uitstak. Ze wist niet zo goed hoe ze zichzelf een houding moest geven in deze situatie, maar dit leek een accurate reactie.
 
Na haar nog een keer uitgescholden te hebben besloten de mannen zich terug te trekken en met dat wendde Tan haar blik ook af, klikte haar Pokéball weer keurig aan haar riem met een kleine glimlach. Zo, nu had Eddy toch zijn welverdiende rust kunnen krijgen!
Ze keek weer naar voren, naar de jongen en slaakte een zucht. O ja, hem moest ze nu gaan bedanken… Haar blik dwaalde echter af naar de groene Pokémon, waardoor haar mondhoeken omhoog krulden. Blij liep ze op d’r af waarna ze haar op d’r groene schouder tikte. ‘Eh, hallo,’ begon ze voorzichtig met een glimlach, leunde een beetje naar de zijkant in de hoop oogcontact te kunnen maken terwijl haar staartjes vrolijk meebewogen, ‘Bedankt voor Uw hulp!’ Eventjes dacht ze na, waarna ze haar handen ophief en haar wijsvingers tegen elkaar duwde. ‘Ik had ’t zelf ook wel prima aangekund… En ik denk dat ik ook niet echt iets van een beloning heb… Maar ik kan U wel eens trakteren op wat poffins?’ bood ze aan, de eigenaar van de Pokémon nog steeds een soort van negerend.

Athan kon er nog steeds niet bij met zijn gedachten hoe dat het mogelijk was dat mannen van een jaar of dertig zo geïnteresseerd konden zijn in een meisje die minstens twaalf jaar jonger was dan hunzelf. Het gaf hem een vies gevoel. Zijn vader had misschien nooit zulk gedrag vertoond tegenover jonge meisjes en had ook wel erge dingen gedaan, maar lager dan dit kon je niet zakken. Het was erg stom van hun geweest om met hun drieën te proberen om dit meisje in een hoekje te drijven en vervolgens daadwerkelijk te denken dat ze haar ongestraft iets aan konden doen. Hij was erg vechtlustig ingesteld en dat had zeker geholpen in deze situatie. Hoewel hij niet zo van die drama hield, was hij blij dat hij er op tijd bij was geweest. Hij wilde niet denken wat dit meisje had kunnen gebeuren als Poseidon hem niet op tijd had gewaarschuwd. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en fronste zijn wenkbrauwen toen hij merkte dat de mannen nog wat scheldwoorden riepen naar het meisje en vervolgens wegvluchtten. ‘Goed gedaan,’ sprak hij Scyth goedkeurend toe, welke trots knikte. Zowel Scyth als Athan waren echter verbaasd toen het meisje op de groene schouder van Scyth tikte en vervolgens tegen haar begon te praten. Was ze soms te verlegen om tegen hem te praten of zo? Hij liet een spottende lach varen toen ze begon over het zogenaamde feit dat ze het heus wel zelf had aangekund. Ja, dat zagen ze. Haar Pokémon was gestolen en ze hadden haar in een hoekje gedreven. Als hij haar bange blik had opgenomen met een telefoon, kon hij bewijzen dat ze wel degelijk bang was geweest. Maar dat wist ze waarschijnlijk zelf ook wel. Bij het gedeelte over poffins keek Scyth met gefronste wenkbrauwen naar Athan alsof ze niet wist hoe ze daarop moest reageren. Athan’s idee vertrok bij het idee dat zijn Pokémon een poffin zou krijgen. Hij wilde dat ze goede vechters werden en niet zo snel beloond werden voor hun daden totdat ze werkelijk hadden laten zien wat ze waard waren. Het was niet dat Scyth niet goed haar best had gedaan, het was eerder dat hij geen verwende Pokémon van haar wilde maken. Maar dat leek Scyth zelf ook niet te willen, want ze schudde haar grote groene kop al. ‘Eh… Hallo?’ vroeg Athan terwijl hij met zijn hand voor het meisje haar gezicht zwaaide. ‘Volgens mij hebben mijn Pokémon en ik je toch echt samen gered. Je hoeft me niet te negeren.’ Hij fronste nors met zijn wenkbrauwen. Was dit hoe de jeugd van tegenwoordig iedereen bedankte? De volgende keer als er nog eens iets met haar zou zijn, zou hij haar gewoon in de steek laten! Diep vanbinnen wist hij dat hij dat niet meende en dat hij toch wel zou helpen als er iets scheelde, maar hij voelde zich lichtelijk beledigd dat ze hem zo negeerde. ‘En je meent toch niet echt dat je het zelf had aangekund, hè? Je Pokémon was in de handen van hun en ze hadden je in een hoekje gedreven. Als wij er niet geweest waren…’ Hij schudde zijn hoofd en maakte een afkeurend geluidje terwijl er een rilling door hem heenging. Hiermee toonde hij zijn afschuw voor de situatie aan. Scyth maakte een instemmend geluidje en sloeg haar armen bazig over elkaar heen terwijl ze het blonde meisje strak aankeek om aan te geven dat ze vond dat haar trainer gelijk had.