I. SeedEen nieuwe hobby uitgeprobeerd met diezelfde buren, waarmee hij was gaan paardrijden. Tot hoever hij het paardrijden had kunnen noemen, sinds het ongeval had hij nog maar één gezamelijke rit meegemaakt. Het weer was echter flink verbeterd en nou zat hij in Hoenn uitgeput op het strand met een surfboard aan zijn zij en Set aan de andere kant. De hele middag hadden ze gesurfd en elke keer was hij zijn voeting verloren en toen het eenmaal beter verliep… Je kon het al raden; was het voorbij. Daarna was rust ingepland, officieel gezien. Vermoeid slaakte hij een zucht, en vervloekte zichzelf kort erna, hopend de rustende Deerling niet gestoord te hebben. Officieel gezien, ja, maar het was anders gelopen. Hij had afgesproken met één van zijn buren om hem te helpen met het rijden op Set en.. het was geen succes. Dat was ook de enige reden dat hij besloot paardrijden een kans te geven. Met zijn lichaam nou onder de blauwe plekken en de ondergaande zon aan de horizon, dacht hij echter kort terug aan Robin’s woorden. En ook hun gevecht. Als hij hem nooit ontmoet had zat hij hier niet, met een hervatten ambitie. Dan had hij zich helemaal niet meer bemoeid met zijn buren en zat hij nog vast in zijn leven. Nou ging het hem langzaamaan beter af maar hij merkte gelijk al hoe moeilijk het was de situatie niet in negatief daglicht te zien. Zijn blik gleed dus terug naar de zee die verlicht werd door de laatste zonnestralen van de dag.
”Wauw… Meer woorden wisten zijn lippen niet te ontsnappen. Het was mooier en o zo anders dan terug in Johto of… genoot hij eindelijk oprecht van iets? Zwakjes toverde hij een glimlach tevoorschijn; het was in ieder geval lang geleden. Liefkozend aaide hij het kopje van de Deerling die bij de aanraking even in elkaar kroop en toen weer ontspande. Het begon al écht donker te worden en hoewel het een warme dag was geweest begon hij het tamelijk frisjes te krijgen.
Zichzelf overeind duwend van de grond en het zand van zijn kleren afvegend, merkte hij echter iets op. Het water verkleurde op een wel heel vreemde manier. Behoorde gouden kleuren ook tot de verkleuring van het water op dit tijdstip? Ietwat nerveus en onzeker of hij Set hiervoor uit haar vredige slaap wilde wekken stapte hij richting het water. Oké, rustig aan, Joey, misschien is het wel een stuk plastic of iets dergelijks, het hoeft niet iets levends te zijn. Of een hele giftige kwal… Nee, nee, dit hielp niet. Echter begon het steeds meer en meer de vorm te krijgen van een flink object, waarvan de bovenkant of… in ieder geval iets glads omhoog stak als een kleine… gouden heuvel? Nee, het kon nou echt geen voorwerp zijn, daar had het te op huid-lijkende textuur voor. Luid slikkend greep hij maar al trillend een tak, het lag bezaaid met takken, en met zijn lichaam zo ver mogelijk naar achteren gestoken tikte hij de punt van de tak tegen de ‘gouden heuvel’ aan. Er volgde geen respons. Vreemd, had hij het mis gehad en was het een voorwerp? Met zijn vrije hand op zijn borst haalde hij diep adem en nam het opnieuw op nu het dichter naar hem toe werd gevoerd met de zwakkere golven. Het had een grotendeels ronde vormen, flapjes aan de uitstulping aan de voorzijden en een hele dunne aan de achterzijde. Hmm… Was het anders een knuffel…? Weer porde hij voorzichtig het takje tegen het object aan, en ditmaal op verschillende plekken. Het voelde echt alsof er iets in zat maar… ‘Rai…’ Hmm, was dat een geluid of was het de zee of zelfs.. Hij keek over zijn schouder richting Set die nog vredig sliep. Weer porde hij, ditmaal op de voorste uitstulping en-Tak zit vast? ‘Rai Rai Raaai!’
”Aaaaaaah! Het l-leefde?! Geschrokken sprong hij naar achteren, direct in het zand terwijl het object tot leven kwam.
Met zijn staart op de grond en de tak vastgegrepen sprong het moeizaam op zijn staart en keek het vol bewondering naar de tak. Na een moment aan gesnuffeld te hebben richtte hij zijn blauwe, oude, doffe kijkers op de jongen voor hem. Een zeer jonge Trainer en… een Pokémon die hij tweemaal in zijn leven gezien had. Oh. Hij was bang voor hém..? De Alolan Raichu glimlachte behoedzaam, en maakte verder geen abrupte bewegingen zodat hij de Trainer niet verder meer zou afschrikken met zijn verschijning. Deze reacties was de op leeftijd zittende Alolan Raichu gewend; zijn doffe vacht, sporen van uitputting en uitstekende ribbenkast.
Zonder erbij stil te staan had Joey al zijn Pokédex naar de Pokémon uitgestoken en daaruit begrepen dat het de Alolan vorm van Raichu was. Auw, het was zelfs een hele andere typing en had beschikking tot andere aanvallen. Deze zag je écht zelden, zeker in Kalos én Hoenn. De Pokémon bewoog ook amper en leek geduldig naar hem te staren, alsof hij voor iets wachtte, een teken. Wacht, deze Alolan Raichu… Zag er niet gezond uit, rimpeling onder de ogen, een doffe blik en was uitzonderlijk mager en had zelfs een naar litteken in d’r oor. Zou de Pokémon wild zijn of van een Trainer? En wat deed de Pokémon hier van alle plaatsen? Niet dat hij antwoorden zou krijgen op die vragen op het moment, de Pokémon had hulp nodig maar hij merkte dat hij bevroor. Niet van de kou, maar uit besluiteloosheid. Hij had sinds kort besloten zijn oude leefstijl te veranderen en nieuwe leefkeuzes te maken, en normaal gesproken zou hij weglopen… Hoopte hij elke keer maar hij bleef Pokémon en mensen helpen. Altijd was er het risico dat men hem als een ‘held’ of ‘goed persoon’ gingen zien en dat wilde hij – nee- zijn negatieve gedachten niet. Proberend de gedachten te onderdrukken, balde hij zijn vuisten en besefte toen dat het de indruk gaf dat hij wilde vechten wat hij niet wilde. De Pokémon bleef hem echter geduldig aanstaren. Het kwam wel goed.
Ietwat gekalmeerd zakte hij door zijn knieën, greep uiterst rustig maar nog natrillend van adrenaline door zijn ts, op zoek naar een Potion. Voorzichtig liet hij de Alolan Raichu aan snuffelen, voordat hij deze over de Pokémon spoot. Een dankbare blik kwam in zijn ogen die van Joey naar de bloem op St’s kop gleden en na het openen van zijn mond, een zeer bloedend gebit, stortte de Pokémon in elkaar, in zijn armen.
”W-Woo… Gaat het?” Wacht, natuurlijk begreep Pokémon menselijke taal niet en het was niet zo dat de Pokémon zijn vraag kon beantwoorden.
Op de achtergrond ontwaakte Set uit haar diepe slumber, haar oren spitsend. ‘Deer…?’
II. Bud‘Hij heeft last van scheurbuik; het vindt plaats bij een gebrek aan vitamine C,’ vertelde de zuster bij de Pokémon Center, terwijl de patiënt in een comfortabel bedje lag, aan een infuus met wat waarschijnlijk vitamine C en water moest zijn. Een hartslagmeter piepte zachtjes vrij ritmisch op de achtergrond terwijl de zuster haar verhaal vervolgde, ‘Van wat ik kon achterhalen behoorde trouwens deze Alolan Raichu tot een Trainer in Alola maar die schijnt recentelijk… de wereld verlaten te hebben. Dat konden we uit zijn chip halen, we zullen de Pokémon een fijne thuis bieden voor zijn laatste dagen nadat hij genezen is,’ Met die woorden liet ze de jonge Trainer achter in de kamer, alleen met Set en de Alolan Raichu. Hij had tijd nodig om op woorden te kunnen komen wat zojuist tegen hem was verteld en het te verwerken. Een overleden Trainer, de gedachte zelf al zorgde voor een brok in zijn keel toen hij op Set neer keek. Hij zou dat zijn Pokémon nooit aan willen doen, maar hun eerder verliezen dan zijn eigen leven was geen beter alternatief. De Pokémon was ondanks het verlies niet emotioneel teen hem tekeer gegaan; geen tranen van verdriet, geen wantrouwen maar eerder acceptatie en een vleugje vastberadenheid. Er was iets wat de Pokemon graag had willen doen maar wacht, wie was hij om Pokémon volledig te begrijpen? En daarbij, de arme Pokémon had ook nog een piratenziekte opgelopen door zijn reis naar het verre Hoenn en op zijn oude dag zich tot het uiterste gepushed. Wat was het dan wat de Alolan Raichu gaande hield? Moeizaam ademde de Raichu door met een vage veeg van bloed op zijn wang. Joey slikte de brok weg, wenkte Set met zich mee, en nam naast de Pokémon plaats. Hij had geen idee wat er in hem op ging om zo bezorgd te zijn over een totaal vreemde Pokémon die compleet goed werd verzorgd hier. En zou worden verzorgd door de rondlopende zusters op zijn oude dag, maar waarom… bleef hij het gevoel krijgen dat… dit niet was wat de Pokémon wilde? Je wilde niet ergens naar toe afreizen om vervolgens in een Pokémon bejaardehuis te zitten, er moest écht meer achter zitten. Echter was hij geen detective, hij was maar een gemiddelde jongeman en gleed na een paar minuten weer van de stoel af en aaide ietwat ongemakkelijk de Alolan Raichu over zijn kop. Eerst enkel met zijn vingertoppen totdat hij zelf kalmeerde door een gebrek aan een reactie en nou met zijn volledige hand hem een aai gaf. Weet je, hij was misschien geen gemiddelde Trainer; hij had een Pokémon geholpen en hoewel ieder ander dat zou doen had hij… hoewel zijn negatieve gedachten het wilde ontkennen, het idee dat hij de Pokémon deels begreep.
Na de liefkozende aai keerde hij zijn rug naar de Pokémon en wenkte Set mee richting een klein kraampje in de Pokémon Center, waarin ze diverse lekkernijen, speeltjes en bloemen verkochten. Wegens het lente-seizoen viel hem gelijk de borden op die krokussen voor een goedkoop prijsje verkochten. En ook viooltjes, zijn moeders lievelingsbloemen. Hij hield zelf van kamille en de simpele paardenbloem, ze hadden zo hun charme en het hoefde voor hem niet zo fel of té te zijn. Ze waren precies goed en uniek. Zonder dat hij erbij stilstond merkte hij dat hij voor de bloemenwinkel was gaan staan en naar de diverse bloemen en potten keek. Zou de Alolan Raichu de bloemen waarderen, of was dat eerder een cadeau bestemd voor mensen? Speeltje of een lekkernij leek hem voor de hand liggend dan een bloem die verwelkte na een paar dagen. Stap verzettend om de volgende assortiment te bekijken, bleek Set geïntrigeerd te snuffelen aan een zakje gedroogde kersenbloesembladeren. W-Wacht, die hadden ze ook hier? Bijna sprakeloos uit verbazing stapte hij de winkel in, nam plaats naast Set die nog haar kijkers en snuit op had gericht en niet meer op de andere voorwerpen aan het letten was. Waren het nou échte kersenbloesems, nog van deze lente of waren het neppe? Dat gebeurde al te vaak. Na een zakje vastgegrepen te hebben en deze grondig te bekijken viel zijn mond uit pure verbazing open toen hij uit vond waar ze vandaan kwamen… Hoenn. Ze kwamen uit deze regio maar hoe…? In zijn eigen geboortestad groeiden ze volop in het voorjaar en als kind had hij ervan genoten als de hele straat onder een regen aan kersenbloesembladeren zat, zijn stad was er zelfs ruwweg naar vernoemd. Dat ze echter ook nog eens hier in Hoenn groeide had hem oprecht verbaasd.
‘Die zijn mooi, heh?’ De tweede oprechte schrik in vierentwintig uur, en weer verliet een schrik zijn lippen voordat hij ietwat geschrokken knikte. Hopend niet te opdringerig over te komen stelde hij maar de vraag die op zijn lippen bleef branden.
”J-Jazeker, waar komen ze vandaan…? I-I bedoel, waar in Hoenn? “ De zuster glimlachte kalm naar hem maar kreeg een treurige blik in haar ogen, terwijl ze naar het zakje keek, ‘Van een bloesempark hier niet ver vandaan maar-‘ Op dat moment klonk er plotseling achter hem een vreemd geluid; een vreemd geluid die hij eerder van een drone had verwacht, maar… hier vlogen toch geen drones? Ietwat verward bekeek hij maar de prijs van het zakje, de vraag even vergeten die hij zonet had gesteld en bij het zien van de prijs voelde hij een schok door zich heen gaan. Dat werd hem niet en hoewel Set jammer vod dat ze de bloemendeel achter hen hadden gelaten was er toch een bedenkelijke glimlach op haar gezicht. Alsof ze al een keuze of idee had bedacht om voorbij het prijsprobleem te komen, maar hoe zou een Pokémon dat begrijpen? Het waren maar vervelende mensenzaken. In plaats van de kersenbloesembloemen had hij besloten een paar Oran Berry’s te kopen voor zowel zijn eigen team als de Alolan Raichu. Al… was het meer dat het in de aanbieding was dan een andere reden, dacht hij van zichzelf, terwijl hij ook nog eens een plastic balletje haalde met een belletje erin die afging met elke beweging; eerder een kattenspeeltje.
Met de presentjes in zijn armen liep hij de kamer van de Raichu binnen die inmiddels zijn blauwe, minder dof uitziende paar ogen had geopend en met een glimlach naar hem opkeek. Geen schuwheid of frustraties van de situatie, alsof de Pokémon het allemaal had geaccepteerd. Zijn blik gleed dan ook van Joey’s gezicht, naar de cadeau en toen terug naar de jonge Trainer, voordat de Alolan Raichu zijn poten tevreden op zijn bolle buik hield en toekeek hoe Joey plaatsnam en Set ietwat onzeker naast hem plaatsnam. ‘Deer?’ kraamde ze uit, nog onzeker hoe ze moest omgaan met de Pokémon, maar deze reageerde op een zachte toon op haar en steeds meer en meer leken ze het met elkaar te vinden.
”Huh, dat gaat nog eens goed ook… Fijn,” mompelde Joey in zichzelf, waarna hij, nadat ze klaar waren met hun conversatie de Oran Berry en balletje ietwat ongemakkelijk had overhandigd. Pas bij nader inzien besefte hij dat de Alolan Raichu in deze staat onmogelijk met het balletje zou kunnen spelen en… wacht… mocht hij wel Oran Berry eten met scheurbuik? Zat er vitamine C in en zo ja, was dat nou slecht of…? Ehh… Stom, stom, stom. Hij had hier rekening mee moeten houden maar het was de aanraking van de Alolaan Raichu met zijn poot die hem kalmeerde. Een warm aanvoelende poot tegen zijn arm aan en een net zo warme glimlach. ‘Rai!’ Een duidelijke blijk van waardering maar ook vanuit Set die haar natte snuit tegen zijn arm had gedrukt, wetende dat haar jonge Trainer zelfs meer onzeker was dan zij zelf en zeker de laatste tijd veel geconfronteerd mee werd. De Raichu legde dan de voorwerpen naast zich neer en begon de bal omhoog te werpen, de lucht in en glimlachte vrolijk bij de geluiden die eruit weerklonken door zijn bewegingen. Pfoe, gelukkig, hij kon er prima mee spelen. Na een conversatie en de Alolan Raichu een meer vertrouwde aai gegeven te hebben vertrok hij samen met Set, ditmaal langer verblijvend op het eiland dan hij gepland had. Elke dag bracht hij een bezoek aan de steeds energieker wordende Alolan Raichu met elke dag een nieuwe Berry, een speeltje, verhaal en Set gezien de twee met elkaar konden opschieten. Het waren mooie, rustige dagen en hij merkte dat de Pokémon elke keer aanvoelde, wanneer hij weer zich teveel zorgen begon te maken. Ironisch gezien, terwijl de Pokémon zelf eigenlijk de patiënt was.
Eenmaal gestabiliseerd mocht hij tijdelijk met de Alolan Raichu van de frisse zeelucht genieten en speelde hij zelfs Beach Ball met de Raichu die zijn surfstaart als pedel gebruikte, en weleens speelde hij het zelfs met zijn hele team én PC Pokémon op de late uren met de zon op een zeer schuine hoek. De dagen eindigend met een kampvuur. Het was een vakantie die hij nodig had en ook zijn Pokémon waarvan hij oprecht weer eens plezier in hun ogen zag. Al kende hij zijn Pokémon goed genoeg dat als ze diep in slaap waren en luidop snurkte, ze het écht naar hun zin hadden gehad door al hun energie vrijwillig in te stoppen.
III. TreeTotdat…
”W-Waar is hij?” Meer wist hij niet uit te kramen toen de zuster hem uitermate bezorgd diep in de avond had gebeld en het verschrikkelijke nieuws had verteld dat… de Alolan Raichu op de vlucht was geslagen. ‘We kunnen hem detecteren via de chip maar die is heel lang geleden ingestopt en het signaal is dus niet zo sterk meer… ‘ Alsof het écht zijn eigen Pokémon was die in gevaar verkeerde, slikte hij de brok in zijn keel weg en deed zonder erbij stil te staan een jasje aan over zijn shirt, voordat hij de zuster uit had laten praten.
”Welke kant is hij opgegaan…? Ik.. denk… dat ik het wel red om hem te vinden zolang ik weet waar hij zich bevind,” De zuster twijfelde sterk of ze hem de locatie moest dorgeven maar nam diep adem en besloot de Trainer daarop te vertrouwen en gebaarde richting het Zuiden van het eiland, ‘Volg het pad en je bent er maar… een Alolan Raichu kan vrij vlug zijn, ik weet niet of je te voet-‘ Hij slikte er gelijk angstig bij, hij had zijn fiets achtergelaten in Kalos, dus het leek erop dat hij maar één keuze had en hij greep dan ook de Pokéball vast van de Pokémon die de geur van de Alolan Raichu als de beste kende. Of ze goed vervoer zou zijn was een tweede, sinds die dag hadden ze amper geoefend maar hij moest deze keer volledig op zichzelf én zijn Pokémon vertrouwen. Iets wat hij sinds zijn gymgevecht niet meer had gedaan. Het was voor het belang van een Pokémon waar hij om gaf en of hij wel of niet als held wordt gezien zou nu niets meer moeten uitmaken, hij wilde zijn vriend redden. Zijn en zijn Pokémon hun vriend. De blik die in zijn ogen opdoemde had net zo vreemd moeten lijken als een Tepig met Pidgey vleugels, maar ondanks dat keek hij de zuster aan.
”Ik zal hem vinden en in veiligheid brengen, laat dat aan mij over,” Ondanks de dappere woorden die hij direct terug had willen nemen, klonken onzeker en trillend maar het feit dat hij het luidop uit sprak was een teken. Een teken van verandering in de jonge Trainer.
Na die woorden snelde hij uit de Pokémon Center en haalde Set en Deuce tevoorschijn die slaperig met hun kopjes schudde, voordat ze hun aandacht op Joey gevestigd had. Na een korte uitleg brandde haar ogen maar toen hij begon over zijn deel van vervoer werd het direct geblust maar het was niet dat er een andere manier zou zijn. Deuce had een geweldig reukvermogen maar gezien het een dichtbegroeid eiland was, met smalle paden leek dat geen goed idee. Ze vond het vast ook eng en hij wilde dit niet teveel op haar laten hangen maar na enige twijfeling draaide ze zich naar hem om en met haar snuit de lucht in om het geurspoor op te vangen. Oké, je kan dit, Joey. Je kan dit! Met razendsnel het tuigje in orde makend; enkel een zadel en een leren tuigje zonder bit zat hij op haar rug en trok zijn benen iets in. Ietwat houterig kwam Set dan ook in beweging, ongemakkelijk haar benen de lucht in brengend totdat ze haar kop naar voren en laag hield en haar pas versnelde met… uiteindelijk Joey haar om haar hals vasthoudend met tranen van angst in zijn ooghoeken. Zeer behendig wist ze, eenmaal op het kleinere pad, een weg te banen tussen de fauna in de nacht, ondanks de jongen op haar rug die bij elke beweging angstig in elkaar kromp. Het leek een eeuwigheid te duren, voordat hij het iets door had en haar niet krampachtig meer vast had maar zelfs rechtop zat. Deuce hielp tijdens de gehele rit de niet al te sterke ree overeind te houden door met de punt van zijn slagtanden haar overeind te duwen. Zelf was ze te klein en te zwak en Deuce juist te breed, maar zoveel mogelijk probeerde hij met sperkracht haar te helpen. Met krachtige passen wist ze nog steeds trouw het geurspoor te volgen totdat de geur smeriger werd en onnatuurlijk. Direct van afschuw trok ze haar ogen tot spleetjes en nam ze haar pas af omdat haar tenen wegzakte in een ietwat onnatuurlijke modder. Trillend afglijdend van de zeer enge rit, had hij even een moment nodig om de situatie tot zich op te nemen; een opkomend industrieterrein? Stalen hekken die een flink en waarschijnlijk bosrijk gebied omringde en met enorme graafmachines en flinke palen in de grond, omringd door modder. Een bord aan het hek liet een idealistisch beeld zien van een enorm gebouw die ze van plan waren er te vestigen. Dit was… nooit leuk om te zien, dat het natuur moest opschuiven voor de menselijke behoeften. ‘Deer! Deer!’ Ondanks dat de Deerling uitgeput naast hem hijgde, ging ze ineens opgewonden en… verontrustend tekeer. Ze groef met haar tenen in de modder en enkele bloemen kwamen daarmee tevoorschijn.
”D-Dat zijn sakurabloemen, maar wacht eens even… “ De bloemen vastgrijpend, herinnerde hij zich wat de zuster gezegd had; er was een bloesempark in Hoenn maar voordat ze verder over was begonnen waren ze verstoord door een geluid. Wacht, een geluid wat hij nu kon dromen; het was het geluid van een zwevende Alolan Raichu of nou ja, surfend. Maar waarom zou de Raichu hierheen gaan van álle plekken? Een ander feit, wat hij later achter was gekomen toen hij eens over het chip had gevraagd was dat de eerste signalen ervan rondom het bloesempark hier was geweest. Een chip die gelijk in een Pokémon werd gezet als deze gevangen werd, dus was dít de plek geweest waar de Alolan Raichu zijn Trainer ontmoet had? Zo ja, waar was de Pokémon n kwestie zelf dan, gezien er geen bloesembomen meer waren… Hmm het was eigenlijk een heel naar voorval dat de ontmoetingsplaats recentelijk nog was neergehaald en nou een gebouw werd met weinig groen om zich heen, de herinneringen verdwenen door de industrie. Zeker op zijn oude dag moest dat uitzonderlijk naar zijn en hij voelde een naar voorgevoel hem bekruipen en het leek erop dat Deuce en Set deze deelde. Geen idee waarom maar er was iets niet pluis, en nog voordat hij zijn vinger op kon zetten weerklonk een luide maar beheerste ‘Rai!’ gevolgd door lichte elektrische vonken in de verte. Gealarmeerd snelde hij met de twee gelijk op de vonken af zonder er verder bij stil te staan en vond een waakhond die venijnige Flamethrower aanvallen op de Alolan Raichu afvuurde en Joey daarmee een glimps kreeg van zijn vlijmscherpe tanden. Angstig stapte hij naar achteren, waakhonden waren eng en daar was dit exemplaar geen uitzondering op, maar nu het hem gemerkt had sloeg deze met zijn staart en sprong regelrecht zijn kant op.
”N-Nee, braaf hondje.. Waah!” Deuce en Set waren zo verrast dat ze niet in actie kwamen en beseffend dat het laatste at hij zag een hondengebit kon zijn, sloot hij zijn ogen.
IV. BudMaar… er volde geen pijn. Flink geknetter vulde enkel zijn oren en hij opende zijn ogen angstig om te zien hoe de Houndoom verlamd en omringd door elektrische schokken op de grond lag en geagiteerd naar hem zat te grommen. Had de Alolan Raichu hem nou net gered? Een tweede waakhond maakte echter een einde aan de hoop dat het nare gebeuren voorbij was en het was weer een Houndoom, deze had zelfs littekens op zijn horens en dat kon weinig goeds betekenen. Een reeks vlammen werd op hem afgevuurd en het was Set die ditmaal het initiatief nam en een Energy Ball op afvuurde om de aanval te stoppen. Het was niet genoeg en de vlammen bleven doordansen en wetende dat hij nu niet meer kon vluchten en niet teveel op een nog gewonde en zieke vriend moest rekenen, haalde hij Rally tevoorschijn.
”Whirlpool de twee Houndooms en gebruik je Mist!” Met een zwaai van haar vleugels vormde ze een heftige draaikolk boven haar hoofd die ze vervolgens met flinke kracht van haar afwierp, tegen de vlammen en de Houndoom. De twee werden erin gezogen en direct erna spuwde ze een mist om de draaikolken heen in een poging de twee waakhonden ietwat te desoriënteren en… het werkte. Opelucht haalde Joey adem, amper in staat nog rechtop te staan zakte hij op de grond en bedankte zijn Pokémon voordat zijn blik op de Alolan Raichu viel. Hij leek nog uitgeput te zijn maar hield alert zijn ogen op de draaikolk, alsof hij zich daar nog zorgen over maakte. Had hij iets gemist..? Ja. Een van de waakhonden voerde een Sunny Day uit en de Whirlpool nam direct in kracht af, waardoor het tweetaal doorheen brak en beide een Dark Pulse en Flamethrower combineerde en op hen afvuurde. De spanning en adrenaline gierde na lange tijd weer door zijn lijf en gelijk wisselde hij een blik uit met Rally die duidelijk het voortouw had willen nemen.
”Omring jezelf met Whirlpool en gebruik dan Drill Peck!” De Prinplup ging er helemaal voor en een krachtig stromende Whirlpool danste om haar heen, waarna ze met een lichtgevende snavel zich had afgezet en door de aanval heen braken deze om haar lijf heen liet draaien. Het vreemde was echter dat het licht van haar snavel zich verspreidde over haar hele lichaam, en een groter silhouet de twee waakhonden naar de grond mepte met haar krachtige vleugels.
Met een luide maar kalme brul landde de geëvolueerde Prinplup op de grond en knikte instemmend als Empoleon nu zijnde naar Joey; uit dankbaarheid dat hij haar had laten vechten maar ook… was ze oprecht onder de indruk dat Joey zo dapper was geweest.
”Goed gevochten, Rally, dankjewel!” bedankte hij haar, waarna zijn blik naar de Alolan Raichu gleed die het terrein inmiddels op was gegaan. Illegale dingen deed hij liever niet maar dit was zijn vriend en met inmiddels onder de modder zittende handen en benen wist hij met Rally’s en Deuce’s hulp over het hek te komen. Na hen teruggekeerd te hebben, keerde hij Set ook terug maar haalde haar er weer bij toen ze op dat terrein zaten. Zo snel als de twee konden, baande ze zich een weg door het bouwterrein en bereikten toen het centrum waar de Alolan Raichu laats had genomen naast een paal waaromheen restanten zaten van boomwortels en takken. Was dit dé boom geweest? Set snuffelde om de plek heen en leek zonder woorden zijn vermoeden te bevestigen en besloten spoedig uitgeput aan beide zijden van de Pokémon plaats te nemen. Niet-wetend wat hij kon zeggen om de Pokémon op te fleuren of te helpen, rustte hij zijn hand op het kopje van de Pokémon. Set rustte juist haar kopje op diens kleine schouder en of het door uitputting of het tijdstip zelf kwam vielen ze alle drie in diepe slaap.
V. Flower‘RAI!’ ‘Rai!’ ‘Rai.. Raichu.. Rai!’ Hysterische pijnkreten weerklonken ineens naast hem, en ontwaakte Joey uit zijn diepe slaap. Amper een halve seconde later voelde hij flinke warmte naast zich maar ook heftige trillingen die tegen zijn rug aan bonkte. Licht gedesoriënteerd opende hij zijn ogen en in plaats van een plafond zag hij nou een sterrenhemel met in de verste verte een teken van de zonsopgang. Wacht eens even, hij rook modder en... waarom sliep hij buiten? Bij een tweede golf hysterische kreet kwam het hem als een bliksemslag weer terug; juist, ja, waar was de Alolan Raichu en hoe durfde hij te gaan slapen? Gelijk keek hij opzij naar de Alolan Raichu die met tranen over zijn ogen, gebalde poten genadeloos tegen een paal aansloeg waar eens de boom zat waar hij zijn beste en nu overleden vriend ontmoet had. Tekenen van uitputting, wallen, en bloederige poten gaven al aan dat de Alolan Raichu niet net hiermee begonnen was maar waarschijnlijk toen hun in slaap waren gevallen tekeer gegaan was.
De meestal o zo vriendelijk en beheerste Alolan Raichu, een oude vol wijsheden zittende opa van een Pokémon was compleet gebroken. Joey keek sprakeloos toe en met een troostende en bezorgde glimlach, greep hij de poten van de Alolan Raichu vast en keek de Pokémon recht in zijn blauwe, zeer doffe ogen aan.
”Ik snap dat jij je Trainer mist en dat… deze verandering oneerlijk lijkt in je ogen, en ondanks dat ik niet hetzelfde nog heb ervaart om iemand te verliezen… Wil ik dat je je herinneren koestert voor wat ze zijn? Laat ze niet bederven door verandering. Zelfs bij veranderingen van je dierbare plekken blijven je herinneringen hetzelfde en wie weet… Kan ik dat zeggen…? Ehm.. “ Onzeker keek hij weg van de Alolan Raichu die met het wrijven zijn oor tegen Joey aanspoorde zijn woorden af te maken,
”Oh… Maak je wel nieuwe associaties met die plekken,” De Alolan Raichu kreeg meer tranen in zijn ooghoeken maar deze waren oprecht uit opluchting en de Alolan Raichu verborg zijn kopje tegen de borst van Joey die weigerde zijn poten los te laten. Minuten gingen voorbij totdat de Alolan Raichu voorzichtig zijn poten terug trok en vrolijk naar hem knikte om hem te bedanken. Huh. Waar was Set nou…? ‘Deer! Deer!’ weerklonk er in de verte, achter een modderpoel en een hoop zand, waarna een Houndoom uitgeschakeld vlak naast de heuvel verscheen. Wát… was hier gaande..? De ree huppelde vrolijk met haar kop de lucht in op hen af en het leek erop dat ze een tijdlang gevochten had, maar… waren ze dan in gevaar dan of…? Set’s lichaam begon al verblindend licht af te geven terwijl ze hen naderde; haar lichaam werd groter, haar benen gespierder en op haar kop verschenen krachtige horens, versierd met… kersenbloesems! Vrolijk maar zwaar uitgeput kwam ze met een drafje op hen afgelopen en vlak voor de twee verwarde figuren remde ze af en schudde ze wild met haar kop, zodat één kersenbloesem bloem loskwam van haar horens. De bloem greep ze met haar mond vast en zette ze voorzichtig bij het oor van de verblufte Alolan Raichu.
De blauwe ogen keken ineens heel helder en o zo dankbaar en gelijk sloeg ze dankbaar haar poten om de kop van de Sawsbuck heen. Set had dus getraind al die tijd om als Sawsbuck toch de bloem te geven aan de Alolan Raichu die ze zo graag had gewild.
Al moesten de waakhonden daardoor leiden maar dat was het minste van hun zorgen; het gezicht van de Alolan Raichu fleurde op en na de twee recht aangekeken te hebben met de eerste zonnestralen van deze nieuwe dag op hen gericht, tikte ze een lege Pokéball uit de riem van Joey. Huh? Wacht… Waarom… Oh, hij keek Set aan en die knikte eveneens en hij stak deze naar de Alolan Raichu uit.
”Wil jij een nieuwe herinnering maken op deze plek met ons?” ‘Ja’ De Raichu tikte haar kop er tegenaan en verdween in de Pokéball die heen en weer begon te bewegen.
