Tailslide

Het eiland waar Dewford Town zich op bevond leek geen naam te hebben. Amber had het in elk geval nog niet ontdekt. De mensen leken er gewoon met de naam van de stad naar te refereren, en hoewel dat de zwartharige wat onpraktisch leek, ging ze niet in tegen de bewoners van het eiland. Het was hoe dan ook niet groot genoeg om meer dorpen te houden en ze kon ook niet zeggen dat het haar nou zo veel interesseerde dat ze er perse een opmerking over moest maken. Het zou niet nodig of vriendelijk zijn, en omdat het een mening was, was het niet perse waar. Ze was hier ook niet om conflicten te zoeken. Ze was hier om te surfen.

Haar groepje druktemakers waren op het strand achtergebleven. Amber had Daeva de leiding gegeven, wat betekende dat Lyssa de leiding had. Het was jammer dat de Flareon zich makkelijk opzij liet zetten, maar Amber begreep dat dit nou eenmaal in haar karakter zat en ze was eigenlijk allang blij dat ze zich veel minder timide gedroeg rond haar huidige team. Vooral Nymph trok erg met haar op. Ze nestelde zich tegen de warme vacht van de Flareon aan en kon daar zo uren blijven zitten. Bij de laatste blik die de ranger op het groepje wierp zag ze dat Lyssa naar een Krabby die te dicht in de buurt kwam gromde en wist ze dat het helemaal goed zou komen. Ze kon zich lekker op het surfen concentreren.

De spetters water in haar gezicht waren heerlijk verfrissend. De golven waren goed genoeg om lange banen te kunnen maken langs het strand en volledig op te gaan in haar omgeving. Zodra ze het gevoel had dat ze volledig in evenwicht was sloot ze haar ogen en ademde ze diep in en uit, genietend van de schone zeelucht. Voor heel even was ze terug in Alola. In haar hoofd hoorde ze de vreugdekreten die haar vader altijd maakte als hij zich op het water bevond. Diep ademde ze in en stak ze haar borst naar voren, klaar om haar vader na te doen, toen plots het gevoel van compleet evenwicht haar ontnomen werd en ze verzwolgen werd door het nu woest aanvoelende water. Wetend dat tegenstribbelen het erger zou maken hield ze haar adem in en wachtte ze tot ze weer enig gevoel begon te krijgen van wat boven en onder was. Pas daarna strekte ze haar lichaam en zwom ze met een paar krachtige slagen naar het wateroppervlak.

Als eerste liet Amber haar blik zoeken naar de boosdoener. Er waren niet veel surfers op het water en de meesten waren zo ver weg dat ze haar niet hadden kunnen raken. Er was maar één gedaante die bij haar weg bewoog die ze verdacht. Een frons verduisterde haar gezicht. Verbeeldde ze het zich nou, of was dat de Alolan variant van Raichu?

De Pokémon was al te ver weg om te benaderen, dus zocht ze maar gewoon haar surfplank op om nog een golf te pakken. Ze zou haar dag niet laten verpesten door iemand die zijn Pokémon niet onder controle kon houden. Wie weet was het wel iemand die het expres deed omdat ze een vrouw was of vanwege haar huidskleur. Ze had zich voorgenomen om daar niet meer boos om te worden en aan die belofte zou ze zich houden ook. Het duurde ook niet lang voor ze weer op de surfplank stond en al bijna weer vergat wat er was gebeurd.

En toen gebeurde het weer.

Ze bracht zichzelf de tweede keer sneller terug naar het wateroppervlak en zocht meteen naar dezelfde figuur. Deze keer wist ze zeker dat het een Alolan Raichu was. Boos snoof ze lucht uit haar neus. Het kon toch niet zo zijn dat iemand het er om deed? Haar blik ging over het strand, maar ook daar zag ze niemand die echt oog leek te hebben voor de Pokémon. Het moest wel de Pokémon van iemand zijn, deze Raichu variant kwam hier helemaal niet voor. Met een diepe zucht zette ze zichzelf weer in beweging om haar surfplank op te halen en daarna een stop op het strand te maken om haar Styler te pakken. Trainer of niet, deze Raichu viel de bezoekers van het strand lastig en dat kon ze als Ranger niet zomaar toestaan.

Een derde keer bevond ze zich op haar surfplank in het water. Zodra ze voelde hoe de plank door de golf werd opgetild zette ze haar beide voeten stevig op de bovenkant en zocht ze naar haar evenwicht. Deze keer zou ze haar ogen niet sluiten. Haar dominante hand met haar styler had ze naar voren uitgestrekt. Een geconcentreerde blik zocht de omgeving af op verdachte veranderingen. Er waren geen surfers dicht in haar buurt. Ook de Raichu kon ze nog niet in haar nabije omgeving ontdekken.

De neiging om zich alsnog aan het vrije gevoel over te geven was sterk. Ze dacht er echt over na om haar ogen weer te sluiten toen ze een oranjebruine schim zich haar kant op zag verplaatsen. Lag het aan haar of was dit ongeveer dezelfde plek als waar de twee andere voorvallen hadden plaatsgevonden? Nu ze oplette kon ze opzij manoeuvreren en wist ze te voorkomen dat de Raichu haar nog eens van haar plank zou stoten. Amber zag hoe de Raichu even moeite had met op haar staart te blijven staan, vermoedelijk omdat ze deze beweging niet had verwacht. Amber gunde haar niet de tijd om zich helemaal te herstellen. Ze schoof haar voeten voorzichtig zodat ze beter kon richten en schoot de styler op de Pokémon af. Nu was zij het die manoeuvrerende bewegingen maakte. Het was verdomd lastig om een zo snel bewegend doelwit te omringen me een volledige cirkel als je zelf ook nog moest opletten dat je niet je evenwicht verloor en in het water belandde. Om het nog spannender te maken gingen ze richting het einde van de golf. Raichu leek zich niet te beseffen dat dit al een enorm nadeel voor Amber was en verhoogde haar vaart in een nieuwe poging om de vrouw van haar plank af te stoten. Op het nippertje ontsnapte ze aan een duik. Helaas verbrak ze daarmee wel de reeks cirkels die ze gemaakt had.

Amber gaf niet op. Ze liet de tol terugkeren en vuurde het ding meteen opnieuw af. Ze maakte haar cirkels groter, waardoor het moeilijker werd voor Raichu om de ring te raken. De elektrische muis had een duidelijke stijl wat het surfen betrof en zodra Amber die herkende kon ze makkelijker inschatten welke kant de volgende cirkel op moest. Natuurlijk wist de Pokémon haar soms te misleiden. Het einde van de golf was ze al bijna vergeten, tot ze merkte dat het water vlakker en vlakker werd en het houden van haar evenwicht steeds lastiger. Ze werd gedwongen om op de plank te gaan zitten. Amber was echter niet van plan om de capture te laten falen. Terwijl ze haar vrije hand gebruikte om haar evenwicht te houden, maakte ze met de andere hand meer en meer cirkels. Een capture had nog nooit zo lang geduurd.

Raichu had het voordeel geen golf nodig te hebben om te kunnen surfen. Ze maakte een salto en kwam vervolgens recht op Amber af. De vonken die van haar wangen af kwamen bevielen de ranger niet. De rechte lijn maakte het iets makkelijker om kleine cirkels snel achter elkaar te maken. Vlak voor impact omsloot een cirkel van wit licht de Raichu. Haar vaart was te snel om te stoppen en het tweetal belandde samen in het water.

Onder water hield Amber haar ogen geopend. Ze zocht naar de Pokémon. Gelukkig leek die haar draai al te vinden en zwom ze naar het zeeoppervlak. Amber volgde haar snel. Met haar hand veegde ze het water en haar haren uit haar gezicht. Ze hijgde. Haar plank zou geen overbodige luxe zijn nu. Gelukkig was die niet ver weg gedreven en kon ze hem terughalen zonder al te ver hoeven te zwemmen. Ondanks haar vermoeidheid trok ze zichzelf soepel weer op het voorwerp. Zodra ze zat wierp ze een blik op de Raichu, wie zich ook weer op haar plank bevond. Vragende, ietwat schuldige blauwe ogen keken Amber aan. De manier waarop ze haar handjes bij elkaar hield paste totaal niet bij de agressiviteit waarmee ze de ranger van haar surfplank had gebeukt.

Amber bracht de Pokémon terug naar het strand. Ze zou haar team nodig hebben om uit te vinden wat de bedoeling van deze Raichu was. Haar teamgenoten begroetten Amber elk op hun eigen manier. Daeva stapte op haar af en gaf een liefkozend kopje tegen haar been – waarbij ze er achter kwam dat die nat was en dat helemaal niet zo prettig aanvoelde – Lyssa liet haar waakzaamheid gaan en ging rustig op het zand liggen, Nagini kroop een rondje om Amber’s benen heen voor ze haar eerdere plek weer opzocht, en Nymph en Cerberus zwaaiden elk met een pootje. De brede glimlach was niet van Amber’s gezicht te krijgen. “Team, hebben jullie zin om me te helpen?” vroeg ze terwijl ze de achterkant van haar surfplank met kracht in het zand duwde. Nieuwsgierige blikken gingen niet onopgemerkt. “Cerberus, jij bent dapper en doet wel eens dingen waar anderen de dupe van worden. Jij kan vast wel achterhalen waarom deze Raichu surfers neerhaalt.” Dat de beschrijving vrij negatief geladen was merkte de Riolu niet op. Hij was vooral blij om een nieuwe Pokémon te zien met wie hij mocht gaan praten. Enthousiast stapte hij op de nieuweling af en begon hij te brabbelen. Gelukkig kreeg Raichu ook de kans om haar woordje te doen.

Tegen de tijd dat ze klaar waren was Amber op haar handdoek gaan zitten. Cerberus sprong op haar schoot en begon tegen haar te brabbelen met uitgebreide handgebaren. Het enige wat ze echt goed begreep, was dat Raichu tegen de surfers op botste om ze het water in te krijgen. Hun band was schijnbaar toch nog niet goed genoeg – dat, of dat was echt het enige wat hij interessant had gevonden aan wat hem was verteld. “Dank je wel, Cer. Je bent erg behulpzaam geweest.” Ze gaf hem een aai over zijn kop en gaf hem toen een klein zetje, zodat hij haar schoot weer verliet.

“Daeva, zou jij met haar kunnen praten?” De Flareon leek een beetje op te schrikken van de vraag. “Sorry, ik weet dat je vreemdelingen eng vind, maar jou begrijp ik het beste. Je hoeft niet lang te praten, dat beloof ik je.” Een twijfelachtige blik werd op de Raichu geworpen. Meteen toen ze dat zag deed ze een stap naar voren en leek ze een poging te doen om uit te leggen wat er was. Opnieuw viel het Amber op hoe zachtaardig ze overkwam in vergelijking met de manier waarop ze haar eerder het water in geduwd had. Ze was heel nieuwsgierig naar de reden achter het vreemde gedrag.

Binnen vijf minuten had Raichu schijnbaar alles verteld wat ze kwijt wilde en was het nu Daeva’s beurt om met Amber te praten. Meteen viel het de zwartharige op hoe gepassioneerd de Flareon leek. “Whoa whoa, rustig. Jeetje. Het is wel erg serieus als jij je er zo’n zorgen om maakt.” Daeva knikte vastberaden. Ook Raichu knikte. Daeva’s blik ging naar de plek waar Amber twee keer van haar surfplank af was gevallen en aan de manier waarop ze praatte wist haar trainer meteen dat daar iets aan de hand was. “Daar mogen mensen niet surfen van jou, is dat het?” vroeg Amber, haar blik nu op Raichu gericht. Ze knikte bevestigend. “Wil je ze beschermen? Voorkomen dat ze te ver van het strand af gaan?” Het verbaasde haar niet dat Raichu haar kop schudde. Het einde van het strand was immers nog een heel stuk verder.

“Zit er iets in het water?” vroeg Amber vervolgens. Aan het geknik van Daeva en Raichu te zien had ze het nu wel goed gegokt. “Iets wat gevaarlijk is?” De twee Pokémon wisselden een twijfelende blik uit. “Iets wat beschermd moet worden?” Daar kwam wel weer een knikkende reactie op. Als vanzelf knikte ook Amber. “Dan is het belangrijk dat de surfers uit dat gebied weg blijven, natuurlijk. Maar ik vind niet dat we dat moeten doen door ze onderuit te halen. Is er een andere manier waarop we dit iets veilig kunnen houden? Kunnen we waarschuwingsborden plaatsen? Een gebied afzetten?” Daeva begon weer tegen haar te praten. Amber deed haar best om te luisteren. “Het is… Een Pokémon die uit zijn habitat is gedreven?” Bevestigend werd er geknikt. “Dan kunnen we deze Pokémon terugbrengen naar waar hij hoort.” Raichu schudde haar kop met een neerslachtig gezicht. “Dat heb je zeker al geprobeerd?” Een knik. “Als Ranger heb ik meer tot mijn beschikking dan jij in je eentje als Raichu. Ik weet zeker dat we samen een plan kunnen verzinnen om de Pokémon terug naar zijn thuis te krijgen.” Vanzelfsprekend stond er een bezorgde blik in Daeva’s ogen.

Een kwartier later bevonden ze zich weer op het water: Alolan Raichu op haar staart, Amber op het midden van haar surfboard en Daeva in een reddingsvest op de voorkant van dezelfde plank. Het gezicht van de Flareon vertrok elke keer als er een druppel in de buurt kwam en haar pootjes waren licht gebogen. Desalniettemin stond ze daar, haar kop geheven en toch ook een sprankje zelfverzekerdheid te vinden in haar ogen. Diezelfde blik was te vinden in Amber’s ogen. Ze had voor de zekerheid haar Styler nog bij zich, al was die geen deel van het plan. Al surfend bevond ze zich richting het gebied waar ze eerder niet had mogen surfen van Raichu. Onder de oppervlakte begon ze kleuren te zien. Roze en blauw drong langzaam door het donkergroene bruin van het zeewater. “Frillish,” mompelde Amber tussen haar tanden. Ze kon er zo al een stuk of negen herkennen. Veel te veel om met de Styler te capturen en te gebruiken. Zoals verwacht zou ze gebruik moeten maken van Raichu’s psychische krachten. “Daeva, Helping Hand.” De bewegingen die Daeva begon te maken zorgden er voor dat ze haar voeten een stukje moest verplaatsen om te voorkomen dat de plank omkiepte.

Zodra ze haar evenwicht weer had, wierp ze haar blik op Raichu. “Raichu, Psychic!” De Alolan Pokémon zette iets meer vaart om voor Amber en Daeva uit te surfen en liet toen een blauw licht om haar lichaam verschijnen. Onder water werden de silhouetten van de Frillish omringd door hetzelfde licht. Het werd sterker en al snel brak het oppervlak van het water open. Eén voor één kwamen de Frillish omhoog. “Het werkt!” Precies op dat moment leken een paar van de Pokémon terug te zakken. “Daeva!” sprong Amber meteen in. De Flareon begon meer geluid te maken en overdreef haar pasjes wat meer. Amber kreeg de neiging om mee te doen, maar ze wist dat dat niet zou helpen. Daeva moest het in haar eentje doen.

De luidere kreten van de fire type leken te helpen. Raichu hervond haar kracht en haalde de rest van de Frillish boven water. “Dat zijn ze!” bevestigde Amber hardop. “Het gaat heel goed zo! Nog maar een klein stukje en dan zijn ze buiten het surfgebied.” Aan de geconcentreerde kreten van Raichu te horen was het fysiek een enorm zware taak. Het liet best een indruk achter op Amber dat ze zich zo wilde inzetten om een groep wilde Pokémon die ze niet persoonlijk kende te beschermen.

De Frillish zakten opnieuw terug omlaag. “Meer kracht, Daeva!” spoorde Amber haar Flareon aan. De golf krulde gevaarlijk over het drietal en hun aanhang heen. Amber wilde niet dat de golf zou breken over haar Flareon heen, maar ze kon zich niet veel sneller vooruit verplaatsen dan ze nu deed. “Nog een klein stukje!” Haar hart bonsde in haar keel. Ze had alleen oog voor de Raichu, wie steeds meer afstand tussen zichzelf en de ranger in liet ontstaan. De Frillish vlogen Amber letterlijk om de oren. “Heel even!” Achter zich hoorde ze de impact van een gebroken golf. Ze maakte een haakse bocht richting het strand en hurkte over Daeva heen. Net toen ze onder de krul weg waren stortte hij ook daar in en werden Daeva en Amber met meer kracht en gespetter vooruit geduwd. De zwartharige had maar aandacht voor twee dingen: het zo veel mogelijk droog houden van Daeva, wie zich tegen Amber’s buik aan duwde, en het veilig overkrijgen van de Frillish. Precies toen ze omkeek hoorde ze een strijdkreet en zag ze hoe de Frillish het laatste stukje door de psychische kracht vooruit gegooid werden. Het was geen mooi einde, maar nu Raichu niet meer de hulp van Helping Hand had was er geen andere keuze.

“Blijf hier,” zei Amber zonder er bij na te denken voor ze zich afzette en het water in dook om Raichu te gaan zoeken. Ze hoorde nog net een angstige kreet van Daeva en zou bijna spijt krijgen van haar actie. Daeva heeft een reddingsvest, herinnerde ze zichzelf. Ze kan niet verdrinken. Ze drijft nu veilig naar de kust toe. Waar was die Raichu? Ze merkte nu dat ze echt een veel betere atleet dan een zwemmer was. Of kwam dat omdat ze het gevoel had dat het leven van de arme Pokémon er van af hing? Zodra ze een glimp van oranje spotte zwom ze er op haar aller snelst op af. Ze trok Raichu over haar schouders en zwom zo snel ze kon, wat nu een stuk trager was door het extra gewicht, terug naar het strand.

Ze hijgde zwaar bij terugkomst. Daeva sprong meteen bezorgd op haar af. Haar pootjes waren nat en ze leek ook vermoeid. “Doe maar rustig,” bracht Amber moeizaam uit terwijl ze een hand naar de kop van haar partner uitreikte. “Ik ben er.” Meer dan korte zinnen kreeg ze er even niet uit. Bij haar handdoek legde ze Raichu neer en liet ze zichzelf vallen. Meteen inspecteerde ze de Pokémon op de ergste mogelijke gezondheidsproblemen. Ze ademde vrij normaal. Het leek er op dat ze gewoon oververmoeid was. Dat zou met wat tijd wel over gaan.

Wat meer tot rust keek Amber met een liefkozende glimlach naar de Pokémon. Voorzichtig bracht ze haar hand naar de gele wang van het wezen. “Wat een moed,” sprak ze teder. “Om je zo in te zetten voor een groep Pokémon – en de mensen die er mogelijk midden in hadden kunnen komen. En om dan jezelf uit te putten om het op te lossen? Niet veel doen het je na.” Ze haalde haar hand weer van de Pokémon af om in haar tas te zoeken naar een Pokéball. De eerste die ze vast pakte was een Gentle Ball. Het was niet haar bedoeling geweest om die te gebruiken, maar nu ze hem vast had voelde het juist om die te gebruiken. Ze legde de bal op de handdoek, een stukje van Raichu af. “Ik weet niet of je al een trainer hebt, maar ik zou je graag bij me hebben. Je mag de keuze zelf maken,” glimlachte ze. Vanuit haar ooghoek zag ze Daeva naar haar toe komen. Ze klikte het reddingsvest van haar Pokémon los, waarna die tegen Raichu aan ging liggen. Een lichte frons was kort te zien op Amber’s gezicht, maar die verdween omdat ze besloot gewoon blij te zijn dat de Flareon zo snel was opgewarmd naar de Raichu toe. “Ik denk dat je je hier wel thuis zal voelen.” Amber richtte haar blik op de lucht en zag daardoor niet dat Raichu haar ogen opende en de bal in het zicht kreeg.