An unforgettable surflesson

Mary had gehoord dat er een Alolan Raichu was gespot in Dewford Town. Niet dat ze wist hoe die er uit zag ofzo. Of dat ze er zelfs maar van gehoord had. Dat laatste was de reden waarom ze het zo speciaal vond. Ze had er nog nooit van gehoord. Daarbij zou dat ook erg zeldzaam moeten zijn hier. Dat zeiden ze toch, “die kan hier onmogelijk voorkomen” had iemand haar verteld. Ze was nog maar net thuis vertrokken, maar nu er eindelijk eens iets gebeurde thuis moest ze daar gewoon bij zijn. Haar moeder stond haar op te wachten in de haven. Ze had namelijk direct een seintje gegeven wanneer ze besloten had naar Dewford Town te komen. ”Ik heb niet veel tijd, mam, ik moet die Alolan Raichu vinden!” Een knuffel later liep ze over het strand. Op de boot had ze haar bikini al aangetrokken, en ze had al haar bagage met haar moeder meegegeven. Ze zou ze straks thuis kunnen ophalen. Serina wandelde zoals steeds naast haar.  ”De Raichu was al surfend gespot, Serina. Mams gaat een oude surfplank zoeken en die dan hierheen brengen.” Ze tilde de Eevee op, en smeet haar daarna in de zee. Zelf volgde ze niet veel later.  Ze waren zoals gewoonlijk wat aan het stoeien en duiken, de oceaanpokémon bekijken… Ze moesten er al lang in gezeten hebben, wanneer Mary’s moeder verscheen met een oude surfplank. Hij zag er eigenlijk niet echt oud uit. Bijna als nieuw. Hij was waarschijnlijk nog niet vaak gebruikt. ”Mam, weet jij hoe je moet surfen?” Haar moeder schudde haar hoofd. ”Ok, dan vinden we het wel vanzelf uit!”

Met de surfplank onder de arm liep ze de zee in. Wanneer ze ver genoeg was, liet ze hem in het water plonzen. Ze ging erop liggen en gebaarde naar Serina om erbij te komen. Er was nog genoeg plaats. Het peddelen was niet erg moeilijk: als je op je buik ligt, hoef je enkel maar je armen in het water te laten hangen. Voor de rest moet je je eigenlijk soort van vooruit trekken in het water. Ze besloot om in het begin ook bij golven te blijven liggen: dan hoefde ze zich nog geen zorgen te maken over evenwicht behouden. Het moeilijke bleek de juiste golf uit te kiezen. De eerste keer had ze meteen een goeie die haar terug naar het strand bracht. De daar op volgende kwamen uiteindelijk op niks uit. Ze besefte al gauw dat ze met haar voeten moest mee flipperen als ze de golf wilde bijhouden. Ze leerde ook om geduldig af te wachten, totdat er een goede golf kwam. Nu ze dat wist, kon ze proberen om rechtstaand een golf te nemen.

De kleine Eevee leek het ook leuk te vinden. Zeker de eerste keren als ze maar probeerde rechtop te staan. Ze had besloten eerst te proberen recht te staan, alvorens terug de grotere golven op te zoeken. Dat ging moeilijker dan verwacht. De eerste pogingen mislukten al voordat ze haar benen kon strekken. Dan vlogen zowel de trainer als haar Eevee in het water, maar geen van beiden vond dat erg. Beide waren echtte waterratten. Toen ze na tientallen mislukte pogingen eindelijk een evenwicht gevonden had, was het Serina die spelbreken was. Terwijl ze stond te balanceren om niet te vallen, begon de Eevee heen en weer te springen. De surfplank kantelde en voor de zoveelste keer plonsden ze samen in het water. Toen zag ze weer een roze Frillish in de diepte onder haar heen glijden. De tweede keer in zo’n korte tijd. En dat terwijl ze nog nooit eerder een Frillish in dat kleur gezien had. Daarbij waren Frillish ook erg moeilijk te spotten. Ze leefden waarschijnlijk liever in de diepere delen van de zee. Misschien was het een teken dat ze geluk zou hebben? Dat er iets goeds stond te gebeuren? Het was toch niet normaal om hier een Frillish te zien, en dan nog eens roze… Ze zette het uit haar gedachten en ging verder met oefenen.

Een uur later kon ze, doormiddel van vallen en opstaan, al behoorlijk surfen. Als de golven erg groot waren verloor ze meestal nog wel haar evenwicht, maar je kon toch zeggen dat ze ermee weg was. Serina stond fier op de voorkant van de plank, als een soort boegbeeld. Nu kwam er echt een hele grote golf aan. De grootste die ze vandaag al had gezien. Nu ze erover nadacht, de golven begonnen het afgelopen half uur te vergroten. Het werd vloed: het perfecte moment om te surfen. Ze was zich te hard aan het focussen om het gele object dat de golf met zich meebracht op te merken. Het duurde niet lang of ze verloor haar evenwicht en donderde van haar surfplank. Het laatste wat ze zag toen ze kopje-onder ging, was een gele pokémon, surfend op… haar staart? Wanneer ze aanspoelde, zocht ze onmiddellijk naar het vreemde wezen dat ze daarnet had gezien. Het was een pokémon die ze niet kende. Verdorie, haar pokédex lag natuurlijk thuis bij haar moeder en de rest van haar bagage. Ze leek wel verdacht veel op een Raichu, maar dan die vreemde blauwe ogen… Het kon geen Raichu zijn. Ze bemerkte nu pas dat de pokémon zweefde. Terwijl ze wachtte op een volgende golf, hoverde ze als het ware over het wateroppervlak. Een Raichu kon niet over de lucht surfen met zijn staart. Misschien konden ze samen surfen?! Ze zou zeker nog iets van de andere pokémon kunnen leren.

Ze nam de plank onder haar arm en liep terug de zee in. Gelukkig was de andere pokémon niet erg schuw. Eerder trots, omdat ze iets volbracht had waarin “dat mens” was gefaald. Dat trotse klonk ook uit haar stem. Samen met een ondertoon die naar bevestiging zocht. ”Rai rai raaiiii!” Dat waren bij haar weten de geluiden die een normale Raichu ook maakten. Misschien, als de pokémon haar zou begrijpen… ”Ben jij… een Raichu?” vroeg ze met lichte aarzeling. De pokémon knikte. Toen herinnerde ze zich weer waarom ze hier was. Niet om te surfen, maar om een Alolan Raichu te zoeken. Zo te zien had zij Mary gevonden en niet andersom. ” Jij bent DIE Alolan Raichu!” riep ze opgewekt, met opengesperde ogen. De pokémon hield zijn hoofd scheef, niet begrijpend wat ze bedoelde. Toen kwam er weer een grote golf, ongeveer even groot als de vorige. Toen viel het haar in dat ze Serina op het strand was vergeten. De Eevee had de hele weg gezwommen. Wanneer ze aankwam werd ze terug naar het strand gespoeld. Ocharme het kleine ding. Het besef kwam later pas dat ze zonet tijdens de grote golf had kunnen blijven rechtstaan. Ze zat meer te denken aan haar Eevee en aan de Raichu dan echt aan het surfen zelf. Misschien was dat het: niet te veel denken en gewoon je gevoel laten sturen. Deze keer vergat ze Serina niet: ze zat lui op de top van de plank, terwijl Mary haar vooruit duwde. De volgende golf was zo mogelijk nog veel groter. Je kon je met gemak in meters uitdrukken. Ze keek de Raichu even kort aan en ging terug op haar plank staan. Haar moeder was juist op het strand aangekomen. Ze zou publiek hebben. Nu was het voor echt. De grootste golf van de dag en haar moeder keek toe. Zelfzeker liet ze zich door de golf optillen. Ze verplaatste haar gewicht om in balans te blijven. De Alolan Raichu, die het surfen al veel langer deed, haalde gekke trucjes uit, in het binnenste van de golf. Ze verplaatste haar gewicht wat naar voren, om te voorkomen dat ze de golf niet zou bijhouden. Op dat moment verloor ze haar evenwicht, en net als ze dacht dat de surfplank zou kapseizen, werd ze overeind geholpen door onzichtbare krachten. Of niet helemaal, ze was omringt door een licht blauwe gloed. Niet fel genoeg om zichtbaar te zijn van het strand, maar zij zag het wel. Ze merkte dat andere gele surfer (of surfster) naast haar was komen glijden. Haar blauwe ogen, waren nog steeds blauw, maar nu van hetzelfde kleur als de gloed die ze uitstraalde. Ze kende dit: het was een move, Psychic. De Raichu had zojuist haar vel gered. Wanneer ze aanspoelde, was dat onder applaus van haar moeder. Ze wou de pokémon nog bedanken, maar deze was nergens meer te bespeuren. ”Het eten is klaar.” zei haar moeder. Ze keek over de zee en zag dat de zon al onder aan het gaan was. Ze had de hele namiddag zitten surfen! Onvoorstelbaar, zo voelde het helemaal niet aan!

De volgende ochtend stond ze vroeg op, om snel weer te kunnen surfen. Ze kende de tijden van de zee hier, en vandaag zou het vast vroeg vloed worden. Hopelijk kwam de Raichu ook. Ze wist dat ze vast nog wat met de pokémon zou moeten bezig zijn, maar nu was een perfecte gelegenheid om erop uit te trekken. Dat was zonder haar moeder gerekend. Net als ze hoopte te vertrekken, werd ze teruggeroepen. Ze moest eerst nog wat taakjes voltooien. Als eerste: de Milktank melken en ze samen met de Tauros laten grazen. Nadat ze met de hulp van Serina dat gedaan had, het was een hele klus geweest, kon ze naar de volgende opdracht. Swinub en Grumpig voederen. Gelukkig mochten die laatste haar wel, anders konden die gemene streken met je uithalen. Ze schoof de poort van de schuur open. Tot haar verbazing lag plots de Alolan Raichu voor haar neus op de grond te snoozen. Ze werd wakker door het zonlicht dat binnengelaten werd, omdat de poort open stond. De pokémon was bereid een handje te helpen bij haar karweitjes. Het was een stuk handig als de wortelen en mais “vanzelf” in de voederbakken vlogen dan dat ze met emmers moest staan sleuren. Het was ook handig dat diezelfde onzichtbare kracht ook alle Rapidash en Gogoat tegelijk borstelde. Ze hield er wel nog eentje voor zichzelf, dat vond ze nog wel leuk. Vervolgens moesten de Ryhorn en Lairon gewassen worden. Haar favoriete taakje. De pokémon waren zooo dankbaar wanneer hun pantser weer helemaal blonk. Hiervoor kreeg ze geen hulp van haar mede-surfster. Niet dat ze erg veel zou kunnen doen, maar ze leek ook schrik te hebben voor de pokémon. Als laatste moest ze de Mareep van weide verplaatsen. Dat was een ramp. Als ze de hele kudde al bijeen zou krijgen, moest ze dat ook zo houden. Dat terwijl ze hen ook nog eens moest verplaatsen. Dat was een onmogelijke taak. Ze hadden vroeger een herdershond, Stoutland, maar omdat haar vader oordeelde dat hij te oud werd, moest hij het werk op de boerderij minderen. Haar vader heeft die dan ook maar met zich meegenomen, waarheen hij ook vertrokken is. Toen kwam Raichu te hulp. Ze gaf een soort elektrische signalen uit, en alle Mareep volgden haar als een mak lammetje. ”Fantastisch” mompelde ze. Ze wees de Raichu de weg naar de andere weide en voor ze het beseften waren de dagelijkse taakjes alweer achter de rug. Het was veel sneller gegaan dan ze verwacht had.

Ze ging deze keer samen met de Alolan Raichu naar het strand. Ze had nog vlug haar surfplank opgehaald thuis en had er echt zin in. Men had voorspeld dat het erg zou gaan waaien. Dat zou gigantische golven opleveren. Er werd overal afgeraden om de zee in te gaan, maar daar liet Mary zich niet door tegenhouden. Wie weet wanneer ze nog eens de kans zou krijgen om met zo’n grote golven te surfen! Met de Raichu aan haar zijde surfte ze al op de voorlopig nog kleinere golven. Het lukte fantastisch nu! Al kon ze nog lang niet zo’n trucjes uithalen als de pokémon op haar staart. Na een tijdje pret in de zee ging ze aan het strand liggen. De Raichu kwam dan maar ook uit het water. Na even rond gehoverd te hebben op het strand, ging ze naast haar zitten. Plots begon hij zonder waarschuwing in haar spullen te snuffelen. Ze wilde haar tegenhouden, maar de Alolan Raichu haalde er net een pokéball uit. Met behulp van haar onzichtbare kracht, haar ogen begonnen weer te gloeien, liet ze hem in haar hand zweven. ”Wil je dat ik… je vang?” De pokémon knikte. Daarna wees ze naar de zee en sprong op haar staart, om surfbewegingen na te doen. ”Een surfwedstrijdje?” opnieuw knikte ze bevestigend. Alolan Raichu probeerde de regels uit te leggen. Simpel eigenlijk; het was het principe van Last One Standing. Degene die het langst bleef volhouden zonder te vallen of zonder zijn golf kwijt te raken won.

Even later was het moment aangebroken: de wind stak op en de golven werden steeds hoger. De Raichu telde af. Raii, Raii, Raaaiiii!” Ze ging staan op de plank. Serina was achtergebleven op het strand. Ze kon haar enkel maar uit evenwicht brengen. Daarbij was dit tussen haar en de Raichu. De eerste golven vielen best mee, maar ze bleven groeien. Het moet bij de vijfde of zesde golf geweest zijn, dat ze bijna haar evenwicht verloor. Gelukkig wist ze zich nog op tijd te herstellen. De Raichu leek nog geen enkel probleem te hebben. Enkele golven later waren ze al groter dan ze gisteren geweest waren. Deze moesten vast uitzonderlijk zijn. Zelfs de Raichu kwam wat twijfelachtig over. Ze probeerde zich te focussen op wat ze gisteren allemaal geleerd had. De Raichu had haar namelijk wat geholpen met wat tips. Ze probeerde goed op haar technieken te letten. Ze werd uit haar concentratie gehaald door opnieuw evenwichtsproblemen. Gelukkig had ze bijna de kust bereikt, dus verder was alles ok. Ze herinnerde zich weer wat ze zelf als sleutel tot succes had aangeduid. Laat je sturen door je gevoel! “Vergeet technieken, wees één met de golven!” fluisterde ze zichzelf in. Ze was veel meer zelfzeker dan daarnet. Ze ging af op haar intuïtie en ze liet het sturen aan haar reflexen over. Hier en daar placeerde ze zelfs een klein trucje. Haar tegenstandster leek het minder makkelijk te hebben. De golven werden meters hoog, de Raichu was het duidelijk niet gewend. ”Niet te veel denken, gewoon doen!” schreeuwde ze boven het geruis van de golven uit. Haar tegenstandster leek de woorden te begrijpen en was terug in orde.
Het ging nog een eindje door, totdat er op een bepaald moment een monstergolf in aantocht was. Ze hoopte dat deze een heel eind voor de kust open zou barsten. Ze mocht niet denken wat die golf met het eiland kon doen. Ze keek de Raichu uitdagend aan. Dit zou het waarschijnlijk zijn. Als hier niemand zou vallen, zouden ze nergens vallen. Hoe groter de golf, hoe moeilijker om naar de top te geraken natuurlijk. Bij grote golven moest je zijdelings surfen in het binnenste, en zo schuin naar de top komen. Dan moest je er ook nog een voor zorgen dat je een goede positie had, anders loopt het fout. Ze maakten er al voortdurend een spelletje van, om als eerste de top te bereiken. Dat was ook nu niet anders.  Het lukte haar om als eerste de top te bereiken. Zalig gevoel. Ze waren een heel eind in zee, maar ze had een overzicht over het hele eiland. Het was fantastisch. Ze begon zich af te vragen waar Raichu bleef. Ze boog voorzichtig voorover om te zien wat er aan de hand was. Ze zat nog steeds in het binnenste van de golf, maar ze ging niet meer vooruit. Was ze in paniek, en blokkeerde ze nu? Dit was een gigantische golf natuurlijk. ”Komaan, je kan het! Het uitzicht is fantastisch hier! Je moet het gezien hebben!” De golf was alweer langzaam in hoogte aan het afnemen. Ze was blij te zien dat ze de Raichu nieuwe moed had gegeven. Ze zette haar tocht weer verder. Ze surfte al snel naast Mary op de top van de golf. Rai Rai Raichu!” Ze keek bewonderend in het rond.  Mary was blij dit moment met haar gedeeld te hebben, ook al betekende dit nu dat het een gelijkspel zou worden. Dat laatste had ze beter niet gedacht. Doordat ze afgeleid was, moet de Raichu met haar staart gewiebeld hebben of zoiets. Aangezien haar staart ook haar surfplank is, raakte ze uit balans. Ze probeerde haar evenwicht terug te vinden, maar moest dan erg geschrokken zijn van de ongelooflijke hoogte. De staart vloog onder haar poten vandaan en ze begon aan haar weg naar beneden.  Haar val werd gelukkig halverwege gebroken door de golf zelf. Mary keek achter haar, om te zien of de Raichu ok was. De pokémon spendeerde dan ook erg veel tijd op zee, ze kon vast tegen een stootje. Ze had geen tijd om te realiseren dat ze gewonnen had. Doordat ze zo druk bezig was met Raichu, had ze te laat door dat de golf begon open te barsten. Ze verloor haar balans en de surfplank schoof weg vanonder haar voeten. Ze werd vooruit gestuwd door de opengebarsten golf en spoelde holderdebolder aan op het strand. Serina keek haar schaterlachend aan. Ze ging op haar rug liggen van het lachen, wanneer haar surfplank naast haar aanspoelde en een zuur gezicht trok. Haar moeder kwam ook net aan. ”Mam, zag je dat? Hoe ik op die gigantische golf surfte?” Haar moeder knikte. Nu kwam ook de Raichu uit de zee. Ze keek triest. [b]”Hé, niet treurig zijn. Je hebt die golf helemaal zelf beklommen en je hebt van het uitzicht kunnen genieten, dat is wat echt telt.”[b] Haar gezicht fleurde op. Haar moeder had gelukkig twee warme en droge handdoeken meegebracht voor de surfers. Mary wou wat opwarmen en zonnen op het strand, maar Raichu stak er een stokje voor. Ze herinnerde Mary aan de inzet van de wedsstrijd, door de pokéball weer in haar handen de duwen. Deze keer zonder Psychic te gebruiken. Ze tikte de bal zachtjes op haar voorhoofd, en de geboren surfster verdween met behulp van een rode straal. De ball schudde heen en weer in haar hand.

De pokéball maakte een bevredigend klikje. Ze had besloten om de pokémon Thalia te noemen. ”Welkom in ons team, ik weet zeker dat we een uitstekend trio zullen vormen. Ik wil je graag Thalia noemen, is dat ok voor jou?” vroeg ze enthousiast aan de surfster. Alolan Raichu, die vanaf nu door het leven zou gaan als Thalia, knikte. Ter bevestiging sprong ze op haar staart en zweefde nu enkele centimeters boven de grond. Ze hoverde wat naar boven, richting haar trainer toe en vloog toen een rondje rond Mary. Ze lachte instemmend terwijl de Alolan Raichu, die nu door het leven zou gaan als Thalia, rond haar hoofd cirkelde. Ze wist niet hoeveel pokémon ze nodig had voor een Contest, maar als het er twee waren zat ze in ieder geval goed. Toen kwam haar moeder haar onderbreken. ”Kom je naar huis voor het eten? Ik hoop dat je nog een nachtje blijft.” Ze knikte en zei: ”Tuurlijk, waar moet ik anders heen, zo laat op de dag?” op een plagerige toon en grinnikte toen. ”Nee hoor, ik blijf graag nog een nachtje thuis.”

Haar moeder had haar lievelingseten klaargemaakt: zelfgemaakte pizza. Haar moeder was volgens haar de beste pizza-maakster van heel Dewford Town. Ofnee, van heel Hoenn en misschien wel ver daarbuiten! Ze gebruikte een recept dat ze nog van haar eigen moeder had geleerd. Ook Mary kon het al, maar nog niet zo goed als haar moeder. Eigenlijk was haar moeder niet de beste pizzachef. Oma kon het nog veel beter, maar ze is al oud aan het worden en kookt zelden nog zelf, zeker wat pizza betreft. Er is een verzorgster die vaak langskomt om haar te helpen met alles: de afwas, koken, kleren wassen en strijken, het bescheiden huisje poetsen… Maar als oma zich goed voelde, maakte ze toch nog wel eens pizza, met de hulp van haar dochter en kleindochter natuurlijk. De laatste keer was zeker al een jaar geleden. Gelukkig werden de pizza’s van haar moeder er met de jaren enkel maar beter op. Ze kon het niet laten om aan haar oma te denken. “Mams… als oma plots achteruit zou gaan, wil je me dan direct een seintje geven?” Haar moeder keek haar eerst kort vreemd aan, maar knikte toen instemmend. Die avond besloot ze vroeg te gaan slapen, de boot vertrok de volgende ochtend stipt om 10 uur.

Ze had al haar spullen opnieuw ingepakt (voor de tweede keer al in zo’n korte periode was ze thuis vertrokken) en was klaar om naar de haven te gaan. “Ik beloof dat ik regelmatig op bezoek kom.” Haar moeder zei niets, maar drukte een kus op haar wang en streelde wat afwezig door Mary’s haar. Haar moeder moest naar oma toe, de verzorgster was ziek vandaag. Haar moeder zou waarschijnlijk de hele dag bij haar doorbrengen. Ze had zelfs geen tijd om haar uit te zwaaien, ze wist niet of oma zelf al gegeten had. Ze keek op de klok, vijf voor tien. Ze had vijf minuten voordat de boot vertrok. Ze zou moeten rennen om het te halen. Ze gooide een laatste blik op haar kamer, om te kijken of ze niets vergeten was, maar vooral om het zich later nog goed te kunnen herinneren. Als afscheid zeg maar. De boot stond net op het punt om te vertrekken, maar ze kon nog op tijd roepen naar de man die de ophaalbrug wou binnenhalen. Ze toonde haar abonnement… of pasje in ieder geval, wat het ook was. Datgene waarmee ze gratis binnen Hoenn kon reizen. Ze wist zelf niet hoe ze het moest noemen. Niet dat het haar iets kon schelen, zolang de treinconducteurs, die hier waarschijnlijk “bootconducteurs” heten, maar wisten wat er voor hun neus gehouden werd. Eenmaal ze op het dek van de boot stond en van de ochtend- en zeelucht aan het genieten was, liet ze haar twee pokémon uit hun ball. Ze tilde Serina op en hield de Eevee in haar armen, zodat die ook van het uitzicht kon genieten. Op dat moment zag ze weer een roze Frillish, of moest ze zeggen dé roze Frillish. Ze had er nu al drie keer eentje gezien, maar voor haar zag de pokémon er iedere keer hetzelfde uit. Misschien was het dezelfde pokémon, het is erg zeldzaam voor Frillish om bij het wateroppervlak te komen en de drie plekken waar ze er eentje had gespot lagen niet onoverkomelijk ver uit elkaar. Het was tot nu toe iedere keer een teken voor geluk geweest voor Mary, zou dat deze keer ook zo zijn? De eerste keer had ze die trainer ontmoet en een fijne tijd gehad in Slateport City. De tweede keer had ze Thalia leren kennen én gevangen. Dat was toeval. En toevallig geloofde zij niet in toeval.