The potato dilemma

Dit was voor het eerst dat ze van het eiland kwam. Ze heeft Dewford Town altijd fantastisch gevonden, maar ze was erg blij de rest van de wereld te kunnen zien. Nu was ze aangekomen in Slateport City. Mary had nog nooit zo'n grote stad gezien. Eerst ging ze naar het plaatselijke Pokécenter. Mary wist dat je daar als een officiële trainer een gratis slaapplek kreeg. Ze liet haar bagage achter in de kamer die ze toegewezen kreeg. Wanneer ze klaar was, ging ze terug de stad in. Ze keek haar ogen uit. Dewford Town was ongetwijfeld een leuke plek, maar niet erg groot. Hier waren er overal winkeltjes en vanalles en nogwat. Ze besloot om Serina erbij te halen. De Eevee kwam opgewekt uit haar pokéball. "We gaan wat rond lopen in deze prachtige stad! Wat denk je?" Haar pokémon maakte een opgewekt sprongetje in de lucht ter bevestiging. Zo bezochten ze een heleboel winkeltjes, maar zonder iets te kopen. Ze besefte dat ze niet erg veel geld had, het meeste had ze gespendeerd aan de boot. Leven op een eiland is erg leuk, maar het is dan ook wel moeilijk om andere plaatsen te bezoeken. Als ze geluk had, zou ze misschien haar zus tegen het lijf lopen. Tenzij ze niet meer in Hoenn was natuurlijk.

Ze besefte dat ze niets meer gegeten had, sinds ze deze morgen thuis vertrokken was. In een klein winkeltje vond ze een broodje en wat pokémonvoer voor Serina. Ze passeerde langs het strand, waar al aardig wat mensen waren. Het was dan ook erg warm voor de tijd van het jaar. Thuis was ze zooo vaak op het strand... Maar daar was amper iemand, hier zijn er een boel zonnekloppers. Ze kleedde zich om in een toilethokje en even later zwom ze samen met haar Eevee in de zee. Ze merkte nu pas dat ze eigenlijk best gebruind was, in vergelijking met de andere mensen. Thuis op het eiland was ze dan ook voortdurend buiten. De mensen hier in de stad zaten waarschijnlijk voortdurend achter hun computerscherm, werkend voor één of andere stomme opdracht van hun werkgever. Haar vader was landbouwer, toen ze klein was hielp ze hem vaak, samen met haar zusje. Eigenlijk kon je niet echt zeggen dat haar vader landbouwer was, hij hand maar een klein stukje grond. Daarop liet hij berry's groeien die dan dienden voor de pokémon die ze hielden. Ze hadden een boel Tauros en Milktank. Enkele Rapidash ook. Een heleboel Mareep. Natuurlijk mocht ze de kudde Swinub en Grumpig niet vergeten. En de Skiddo en Gogoat, haar vader had haar ooit beginnerslessen gegeven om op de kleinste variant, Skiddo, te rijden. En dan waren er ook nog Ryhorn en Lairon. Ze had geen idee waarom ze die hadden. In ieder geval, met hun imponerende uiterlijk, zijn ze erg zachtaardig en lief. Zeker voor iemand die ze met zorg behandelde. Ze wist niet waarom, maar de Lairon en Ryhorn vonden haar het leukste van iedereen. Ze dacht terug aan die keer dat ze de stallen moest uitmesten. Het huis was te klein geweest. Uiteindelijk had ze het gedaan, maar met haar tegenstribbelen had ze haar vader meer moeite bezorgd dan dat hij hem geholpen had. Het was dan ook de enige keer dat ze dat taakje heeft moeten uitvoeren, waar ze niet rouwig om was.

Terwijl ze terugdacht aan vroeger, stoeide ze afwezig met Serina. Ze leek zich helemaal thuis te voelen in het water. Niet moeilijk als je opgegroeid bent op een eiland middenin de oceaan. Ze gingen bijna elke dag zwemmen. De gedachte aan haar vader maakte haar weer kwaad. Waarom had hij hen verlaten? Als ze hem nog eens zou tegenkomen... Het zou zijn beste keer niet zijn. Hij besefte vast nog niet eens half wat hij had aangericht. Nog een geluk dat de andere eilandbewoners zo vriendelijk waren om gratis mee te helpen op de ranch. Ze kregen natuurlijk een vergoeding in de vorm van melk, wol en andere producten die ze van de pokemon kregen. Daarbij mochten ze ook vrij gebruik maken van de rijdpokémon. Dat scheelde natuurlijk alweer. Dit was een heel andere omgeving dan waar ze was opgegroeid, dat was duidelijk. Op het eiland kon je bijna niemand tegenkomen zonder dat die een gesprek aanknoopte met je. Dat vond ze helemaal niet erg, in tegendeel. Ze was net als alle andere inwoners van Dewford erg gesteld op het sociale vlak van het hele eiland. Het was moeilijk te wennen aan het feit dat de meeste mensen je hier amper een blik gunnen. Al betrapte ze regelmatig mensen erop dat ze haar nog nastaarden, wanneer ze dachten dat ze het niet doorhad.

Ze besloot te ontdekken hoe de zee-pokémon hier verschilden van die thuis. Ze kon erg lang haar adem inhouden. Thuis verlegde ze steeds haar grenzen door vaak te duiken. Thuis hadden ze grote hoeveelheden Wailmer, Skrelp en Tentacool. Ze was benieuwd of die hier ook veel voorkwamen. Inderdaad, enkel de Wailmer ontbraken. Of toch niet, maar ze kon ze pas een heel eind in zee zien. Misschien kwamen ze enkel bij eilanden zo dicht bij de kust? Hier waren ook veel Alomomola en Horsea aanwezig. Pokémon die ze thuis nog nooit gezien had. De Horsea vond ze zòòò schattig! Ze beloofde zichzelf dat ze er ooit eentje zal vangen. Niet nu, ze had eigenlijk geen idee hoe je aan een battle moest beginnen. Serina had ook totaal geen ervaring in een gevecht. Dat was het enige minpuntje aan haar pokemon: je kon er geen gevecht mee houden. Dat miste ze wel, misschien moest ze ook maar eens een pokémon zoeken, die maar al te graag met haar wilde worstelen of kickboxen, of wat dan ook. Ze kwam weer boven water om adem te happen. Wanneer ze weer onderdook, zwom een Frillish langs. Ze had al eens blauwe gezien vroeger, maar deze was roze. Frillish waren sowieso moeilijk om te spotten, misschien was dit een geluksdag voor haar.

Nadat ze zich had laten drogen op het strand, wou ze zich weer gaan omkleden. Ze bedacht zich en besloot gewoon haar bikini aan te houden. Het was zo'n mooi weer en ze hield ervan om de warme zonnestralen op haar huid te voelen. Daarbij zag ze dat ze lang niet de enige was die niet volledig gekleed was, hier en daar liepen ook jongens en meisjes zonder T-shirt rond. Die laatste hadden gelukkig nog een bikini aan. Het was een warme dag in het droge seizoen, dan was het wel gepermitteerd om in strandkledij rond te lopen.

Ze was van plan om hier een tijdje te blijven, wat ervaring opdoen misschien. Hier zullen zeker ervaren trainers of coördinators aanwezig zijn. Ze wou liefst zo snel mogelijk in zo'n contest deelnemen, maar ze wist er niet erg veel vanaf. Buiten alles wat ze op tv gezien had natuurlijk, in Hoenn had ze de afgelopen jaar nog geen enkele contest gemist. Ook de contests in Kalos vond ze erg interessant en daar keek ze dus ook regelmatig naar. Ze wist ook niet hoe goed ze was. Ze had thuis al vaak geoefend, haar moeder vond het altijd prachtig, maar ze wist niet of het erg professioneel was. In Dewford Town kwamen vaak trainers voor de gym, maar die waren meteen weer weg. Er waren niet erg veel pokémontrainers op het eiland. De meeste zelfs al met pensioen. Het zou haar goed doen wat contact met trainers te hebben. Zeker als het knappe jongemannen waren. Ze grijnsde bij de gedachte en Serina keek haar aan. Ze kenden elkaar al zo goed, dat haar Eevee waarschijnlijk exact wist wat er in haar trainer omging. Ze zuchtte enkel lichtjes. De schattige donsbol had er niks op tegen dat haar trainer zo met jongens bezig was, maar ze vond het wel een beetje flauw.

Ze wandelde nog wat over het strand, samen met Serina, toen ze plotseling muziek hoorde. Het werd live gespeeld en er stond een hele menigte rond. Ze vroeg zich af wat er precies gaande was. Het waren niet bepaald instrumenten die ze hoorde. Ze probeerde zich door de menigte door te wringen om te zien wat er nu aan de hand was. Ze stak wat af tegen alle mensen die deftig gekleed waren, terwijl zij met haar bikini eruit zag alsof ze rechtstreeks uit de zee kwam gelopen. Serina probeerde zich een weg te banen tussen het doolhof van benen en voeten. Haar trainer had niet op haar gelet wanneer ze de menigte in ging. Nu moest ze zelf maar haar weg vinden. Toen Mary zich eindelijk doorheen de mensenmassa had geworsteld, zag ze daar vier pokémon die een act aan het uitvoeren waren. Er was een Pansage die op de één of andere manier trompet speelde op zijn hand. Dan was er een Wartortle die zijn schild als drum gebruikte. Er was ook een Deino die zijn hoofd tegen de grond beukte. Buiten dat het vast pijn moest doen, of dat leek toch zo, creëerde dat een leuke beat. Ten slotte was er een Togekiss die op die muziek zong. Bij die muziek zou je eerder wat hardere zang verwachten, maar dit was zeker niet slecht. De Togekiss had misschien gewoon een wat te lieflijke stem voor dit ritme? Pas toen bemerkte ze de jongen die daarachter op de grond zat. Serina botste tegen haar op. “Oh, sorry, ik was je helemaal vergeten” Ze glimlachte naar de Eevee, maar kreeg een zure blik terug wanneer ze Serina in haar armen hield. Mary zag nu ook het asbakje dat daar stond, met wat kleingeld erin. Was hij aan het bedelen? De jongen was enkele jaren jonger dan haar, maar hij kon er wel mee door. Ze liet zich naast hem neerploffen. “Hallo, ik ben Mary en dit is Serina. Wat is jouw naam?” Ze hield haar Eevee in de lucht, die er nu van genoot dat alle aandacht van de menigte nu op haar gericht was. Ze sprong uit Serina’s handen en ging tussen de andere pokémon staan. Op de muziek begon ze nu elegant te dansen.

Ze moest haar best doen om geen wenkbrauw op te trekken. Stotterde hij altijd, of enkel als er zo’n menigte naar hem keek? De jongen heette blijkbaar Otis. “Aangenaam kennismaken” Ze stak een hand uit, wachtend op een handdruk. Ze nam de pokémon nog eens goed in zich op en keek hoe Serina zich amuseerde. Het publiek leek het dansje in ieder geval niet slecht te vinden. Het is natuurlijk nog niet de professionele jury die ze in een contest moest overtuigen natuurlijk. Maar het was toch al een begin? Ze vond het wat vreemd dat hij wat verder van haar wegschoof. Dat was niet wat jongens gewoonlijk bij haar deden. Hij was wat anders dan de anderen, en daar kon ze wel mee leven. Misschien was dit een uitgelezen kans om eens een gewone vriend te maken. Meestal wilden jongens meer met haar dan een vriendschap, dus dit zou zeker een verrijking worden. Serina leek het ook niet bepaald erg te vinden. Ze vond het dansen met de andere pokémon erg fijn. Of ze leek toch plezier te hebben in ieder geval. “Wat dacht je ervan om met mij een namiddagje de stad in te trekken? Ik ben hier nog nooit eerder geweest, het zou fijn zijn moest ik iemand bij me hebben die Slateport City beter kent…” Dat was een aanbod dat hij nooit zou kunnen weigeren.   “Als je het goed doet trakteer ik je wel op een drankje” Ze gaf hem een knipoog. Deze keer hoefde de jongen het niet in haar plaats te betalen. Ze was vandaag niet uit op een flirt. Of dat was toch niet haar bedoeling.

Haar poging tot handdruk werd niet beantwoord. Vreemd. Het leek wel alsof hij dacht dat ze één of andere rare ziekte had. Alsof hij met opzet alle mogelijke lichamelijke contact probeerde te vermijden. Ze trok haar hand dan maar terug. Als hij haar niet wou aanraken moest hij dat zelf maar weten. Het belangrijkste was dat hij met haar mee ging. Hij wou niet dat het optreden daarvoor moest stoppen? Was dat gewoon een flauw excuus of…? “We kunnen ook wachten tot het optreden voorbij is? Ik denk niet dat het de rest van de dag gaat duren?” Ze keek naar de pokémon en het geld dat binnenstroomde. Hij kende de stad niet zo goed? Wat kon het haar schelen. Verdwalen kon even leuk zijn. “Dat geeft niet. Met twee zijn we in ieder geval sterker dan alleen.” Hij vond het tenminste leuk. Ze besefte nu pas dat ze haar strandoutfit nog aan had en deed haar best om niet de blozen. “Eh, misschien moeten we eerst nog eens langs het Pokécenter gaan. Ik zou me graag nog omkleden.” Misschien deed hij daarom wel wat afstandelijk. Hij probeerde misschien gewoon beleefd te zijn. Later zou ze nog wel zien of dat stotteren iets permanent was. Maar in ieder geval, naar haar mening viel het nog goed mee. Er waren mensen die nog veel erger waren en zelfs bijna onverstaanbaar. Ze keer er tenminste al naar uit. Ze had een voorgevoel dat dit een leuke namiddag zou worden.

Het leek alsof Otis met de seconde nerveuser werd. “Wees maar kalm, het wordt een leuke namiddag! Geen zorgen!” Oh? Hij was eerder klaar? Voor haar was het allemaal gelijk. Stiekem voelde ze zich toch een beetje vereerd bij de gedachte dat hij het misschien voor haar had gedaan. Op den duur zou je bijna denken dat hij er tegenop zag om met haar de rest van de dag door te brengen. Zou dat zijn nervositeit verklaren? Hij had wel geprobeerd om tegen te spreken, maar… “Als je liever niet wil meegaan, dan moet je het nu meteen zeggen.” , zei ze lichtjes beledigd.

Toen het optreden eindigde, was het publiek erg teleurgesteld. Ze wilden vast dat het optreden eeuwig duurde. Was zij de enige die die mening niet deelde? Niet dat ze het optreden slecht vond, verre van, maar ze kon niet wachten tot ze eindelijk zouden vertrekken. Eindelijk eten kopen? Hij was dus echt een zwerver. Niet echt zoals je het stereotiep zou verwachten… Het maakte niets uit voor haar. Dat was geen reden om haar namiddag te verbrodden. Ze kreeg een deel van het geld voor haar neus geschoteld. Ze raapte het op, en liet het dan terug in Otis’ hand vallen: “Ik hoef het geld niet, jij kan het beter gebruiken dan mij.” Het was nu niet dat ze erg rijk was, maar ze had meer dan genoeg om rond te komen. Daarbij was ze in geval van nood altijd welkom thuis. Dat had hij vast niet, een thuis. Ze had ernaar willen vragen, maar ze was bang dat het gevoelig lag. Ze dacht na over hoe de pokémon hadden zitten ruziën. “Ik koop jullie wel iets te eten, dan is er zeker genoeg voor iedereen!” “Zo houdt hij ook nog wat reserves over”, dacht ze er bij. Hij kon dan tenminste wat gaan sparen. “Jij bent bedankt. Het is nog maar net begonnen, maar mijn namiddag kan nu al niet meer stuk!” Ze was al erg blij dat ze had kunnen helpen. Of zou kunnen helpen. Nu moest ze enkel nog zorgen dat hij het evenveel naar zijn zin had als zij. Serina kwam nu aan haar been wrijven, met de bedoeling om gedragen te worden. Ze tilde haar kleine Eevee op en hield ze in haar armen. Toen kreeg ze een idee. Ze wist niet of het iets zou uitmaken, maar het zou misschien de sfeer wat losser maken. “Wil jij Serina eens dragen? Ik denk dat ze het erg leuk zou vinden.” Ze glimlachte uitnodigend, terwijl Serina haar een vreemde blik toewierp. Wat dacht haar trainer nu weer? Haar zomaar in de handen van een vreemde steken?! Mary antwoordde enkel met een plagerige aai over haar kop.

Tuurlijk wou hij met haar mee. Ze herinnerde zich de laatste keer niet meer dat een jongen “nee” tegen haar gezegd had. Uiteindelijk kwamen ze allemaal op hetzelfde neer. Zeker niet nu ze al wat ouder is, zou een jongen haar ooit nog tegenspreken, als ze het spel maar goed genoeg speelde. Ze probeerde zichzelf eraan te herinneren dat ze hier niet was om “het spel te spelen”, voor één keer wou ze een normale omgang met een jongen krijgen. Het was natuurlijk makkelijker dat hij een stuk jonger was dan zijzelf. “Dan zullen we maar eerst naar het Pokécenter gaan, veronderstel ik? Die weg kan ik normaal zelf nog wel vinden”, grijnsde ze. En daarna wat winkelen. Eerst en vooral pokémonvoer voor Otis’ pokémon. Tenzij ze liever een sandwich ofzo aten natuurlijk. Dat zou later wel blijken. Aangezien hij zelf niets wou, konden ze evengoed ergens gaan eten. Een pannenkoek zou wel smaken. Ofnee, een ijsje was beter met dit warme weer. Dat kon hij moeilijker afslaan. En als ze geld nodig had, ging ze thuis eens langs en was het meteen opgelost. Haar moeder had in ieder geval veel minder uitgaven nu ze alleen thuis was. “Nee, tuurlijk is het geen probleem. Je pokémon kiezen maar wat ze willen! Weet je zeker dat je niets wil?” Ze wist dat het waarschijnlijk een overbodige vraag was, maar aandringen kon soms helpen. Een eer zei hij. Hij had blijkbaar nog gevoel voor humor ook. Of hij was misschien wel een slijmbal. ”Een eer… Grapjas.” Ze stak plagerig haar tong uit.

Serina, die eerst erg zenuwachtig was, kwam uiteindelijk tot rust in de armen van Otis. ”Je hebt dat precies nog gedaan! Ze is zelden zo rustig bij iemand anders.” Serina legde haar kopje neer ter bevestiging. Mary moest glimlachen. Zo vredig allemaal. De Eevee had het iets te rustig naar haar zin. Uiteindelijk liet ze het idee om een grap of iets uit te halen maar achterwege, om te voorkomen dat de jongen zou schrikken. Ze dacht aan wat haar grootmoeder altijd zei: “Je hebt er zeven goede nodig om een slechte eerste indruk goed te maken” Ze miste hierdoor bijna de vraag die op haar afgevuurd werd. ”Op vakantie zou je kunnen zeggen ja, maar ik ben vooral van plan om een top-coördinator te worden! Ik ben “op vakantie” om beter te worden en nieuwe pokémon te vangen… En nieuwe mensen te ontmoeten!” voegde ze er op het laatste nog aan toe. Als ze echt goed wou worden, moest ze met mensen met veel ervaring omgaan. Hij heeft zijn vraag gesteld, nu was het haar beurt. Ze twijfelde kort even of ze het wel moest vragen. Misschien lag het gevoelig? Maar hé, het kon toch niet zo erg zijn dat de jongen nu nog afhaakte? “Hoe ben je eigenlijk op de straat beland? Normaal woon je toch nog bij je ouders?” Ze had meteen spijt dat ze dat laatste eraan had toegevoegd. Ze wist niet wat zijn thuissituatie was en ze wist zelf dat dat bij velen niet aangenaam was om aan te denken. Ze had dat aan den lijve kunnen ondervinden… “Als je het liever niet vertelt, is dat ook ok voor mij hoor!” Hopelijk zette dat haar foutje wat recht. Gelukkig was het Pokécenter niet enorm ver. Als ze de sfeer om zeep had geholpen, zou er geen ellenlange, vervelende stilte zijn.