I didn't study for this test?!

Verward keek Cara naar het scherm van haar Holo Caster, niet wetend wat ze hier nou weer van moest vinden. De witharige had gedacht dat dit wel een rustige avond ging worden, maar dat was dus niet het geval. Eén simpel berichtje had haar gehele avond weten om te gooien. Er stond dat ze zo snel mogelijk naar de basis moest komen, dit om een speciaal trainingsprogramma uit te testen. Was het de bedoeling dat ze zou gaan sporten of? Verward was de witharige dan ook naar de basis gekomen, niet wetend wat ze hiervan moest verwachten. Met een vermoeiende zucht opende Cara de zware klapdeuren voor zich om een enkele keer om zich heen te kijken. "Ik moest me melden?" vroeg ze in het algemeen. Eens zien wie haar verder kon helpen, want zijzelf had geen flauw idee wat ze verder moest doen.

Na haar poging om aandacht te treken kwam er niet veel later een vouw in een witte labjas haar kant opgelopen. “Cara, nietwaar?” vroeg de vrouw om zeker te zijn van haar zaak. ”Klopt,” beantwoordde Cara haar vraag ter bevestiging. De vrouw knikte kort om snel wat op het velletje papier in haar handen te krabbelen. “Volg mij maar.” Niet wetend wat ze kon verwachten besloot Cara de vrouw maar te volgen. De vragen kwamen later, op dit moment was ze wel benieuwd naar haar gegeven opdracht. De vrouw begeleidde haar naar een kleiner kamertje ergens achterin de basis. Nadat de deur voor haar werd geopend werden Cara’s ogen groot van bewondering. Overal stond apparatuur, zelfs dingen die zijzelf nog nooit eerder had gezien. Wat was de moderne technologie toch mooi. “Hier zijn wij dus de hele dag mee bezig,” grinnikte de vrouw geamuseerd nadat ze de grote ogen van Cara had gezien. De witharige draaide zich om naar de vrouw om deze nu weer wat serieuzer aan te kijken. ”Allemaal wel leuk en aardig, maar ik neem aan dat ik me niet hoefde te melden voor een tour a la Team Rocket base?” Ergens hoopte de witharige dat dat niet het geval was, ze had zich namelijk verheugd op wat actie. “Tuurlijk is dat niet het geval!” antwoordde de vrouw met een veel te brede glimlach, zo’n glimlach die bijna niet te vertrouwen was. “Vandaag ben jij ons proefkonijn. Het is de bedoeling om deze drie simulaties uit te testen en jij bent de gelukkige die dat voor ons mag doen.” Een diepe frons creëerde zich op Cara’s voorhoofd, dit omdat de witharige geen idee had wat ze hiervan moest vinden. ”Is dit eigenlijk wel veilig?” De ondertoon van wantrouwen was goed in Cara’s stem te horen. “Misschien wel, misschien niet. Wie weet.” Een grinnik volgde, maar Cara vond dit alles behalve grappig. Waarom werd zij weer als slachtoffer gebruikt? ”Het is dat ik niet veel keus heb, dus kom maar op.”De vrouw grinnikte geamuseerd om Cara naar de eerste simulatie te begeleiden. “Het is de bedoeling dat je precies in het midden gaat staan en je ogen sluit. Nadat je dit gedaan hebt gaat de rest vanzelf. Verdere instructies volgen later.” Kort knikte Cara om op de getekende stip, dit moest het midden voorstellen, te gaan staan. Braaf sloot ze haar amber gekleurde ogen om haar adem in te houden. Ze vond het nogal spannend en eng tegelijkertijd, dit omdat ze zoiets nog nooit eerder in haar leven had gedaan.

Voor de rest gebeurde het allemaal zo snel. Ze had haar ogen nog maar net gesloten of de vrouw begon al het een en ader in te voeren. Niet dat ze dit zag, ze kon het horen aan het leuke geluid wat de ingedrukte knopjes maakte. Tot nu toe voelde ze niks en dat was maar goed ook. De vrouw had immers beloofd dat dit geen pijn zou doen. Het moment dat Cara haar ogen weer had geopend leek het alsof ze zich in een andere wereld bevond. Ze was terecht gekomen op een, voor haar, bekende locatie. Verward keek de witharige om zich heen, wachtend op verdere instructies. Zij was vandaag het proefkonijn, maar ze ging ervoor zorgen dat ze een goed proefkonijn was.

Het duurde enkele minuten voordat de stem van de vrouw hoorbaar werd op het gehele terrein. "Dit is je eerste test. Zoals je ziet bevind je je op Team Rocket terrein. Het is ons opgevallen dat er zich de afgelopen dagen een onbekend busje op dit terrein bevindt. Zoek uit van wie het busje is en straf hem/haar indien nodig namens Team Rocket." Het vreemde was dat Cara de vrouw niet zag, ze kon haar enkel horen. "Doe ik," antwoordde ze droogjes, niet wetend of de vrouw haar kon horen. Meteen kwam de witharige in beweging, niet wetend waar te beginnen. Ze kon regelrecht naar het busje lopen, erheen sluipen of het terrein eerst verkennen. Cara besloot maar voor de laatste optie te gaan, dit omdat ze dan misschien iemand zou kunnen aantreffen die helemaal niet op het terrein hoorde. Zijzelf kende het terrein ook amper, dus het was een mooie gelegenheid om de boel te verkennen. Het enige nadeel was dat het terrein gigantisch was, dus Cara besloot maar te beginnen bij de drie loodsen. Deze werden gebruikt om goederen op te slaan die niet meteen verscheept konden worden. Het was dan ook logisch dat mocht er een vreemd iemand zich bevinden op het terrein, diegene zou beginnen bij de loodsen. Althans, dat was iets wat Cara zou hebben gedaan. De witharige zette dan ook pas richting de eerste loods om er eerst een rondje omheen te lopen. Voor zover was er niks geks aan de hand. De massieve deur zat op slot en de ramen leken ook gesloten te zijn. Tijd om maar door te lopen naar de tweede dan. De tweede loods stond iets verderop het terrein en was wat kleiner dan de eerste. Ook hier leek alles in orde te zijn. Zowel de ramen als deuren waren gesloten, dus als het goed is kon niemand naar binnen. Op naar de derde dan maar? Bij de derde loods was het echter een ander verhaal. De ramen waren wel dicht, maar de massieve deur leek op een kiertje te staan. Dat hoorde niet. Wantrouwend hield Cara halt om haar adem zowat in te houden. Nieuwsgierig begaf ze zich nog dichter richting de deur om goed te luisteren, benieuwd of er stemmen te horen waren. En ja hoor,  meerdere stemmen die enthousiast aan het mededelen waren over wat voor buit ze gevonden hadden. Wat Cara echter niet snapte was dat ze voor de derde, en tevens ook laatste, loods waren gegaan. De inhoud moest dan ook waardevol zijn. Cara besloot nog even te wachten met het ruïneren van de verboden bijeenkomst, dit omdat ze niet kon zien hoeveel man er zich binnenin bevond. Zo te horen waren het maar twee personen, want er mengde zich geen derde stem. Twee kon ze wel in haar eentje aan, nietwaar?

Met volle vertrouwen trok Cara dan ook de deur verder open om zo oog in oog te staan met twee politieagenten, een man en vrouw. Deze leken geschrokken te zijn van Cara's aanwezigheid, want beide verstijfde op hun plaats. Dit nam Cara als gelegenheid om even door de loods te kijken. Overal stonden dozen waarop met grote letters 'Pokéballs en Keystones' stond geschreven. Nu snapte Cara wel waarom ze voor deze loods waren gegaan. De inhoud ervan was super waardevol. Klein maar fijn, net zoals zijzelf eigenlijk. "Jammer hé? Dacht je echt dat je hier zo makkelijk mee weg kon komen?" Geamuseerd bekeek Cara zowel de politieagent als de politieagente. Het was dat ze vaker met de politie in aanraking was gekomen, vandaar dat ze er geen angst meer voor voelde.

De eerste reactie die de agenten gaven was het grijpen naar hun broekzak. Oh natuurlijk, ook zij hadden Pokémon. Met een vlugge beweging gooide beide een Pokéball op, waaruit niet veel later een Growlith en een Arcanine verscheen. Typisch. Een diepe zucht verliet Cara's lippen. Ze had gehoopt dat het wat makkelijker zou gaan dan dit, maar dat was dus niet het geval. Met tegenzin pakte ook Cara twee Pokéballs uit haar zakken. De Pokéball van Lamashtu en Sargatanas. Het was lang geleden dat ze met beide deze Pokémon had gevochten, vandaar dat de witharige Lamia deze keer maar in haar Pokéball liet zitten. Er was geen voorsprong qua element, enkel vuur.

De agentes besloten maar te beginnen, want beide honden werden gecommandeerd tot een Flamethrower. Het vuur kwam meteen de kant op van Lamashtu en Sargatanas. De behendige ponyta besloot maar opzij te springen, in tegenstelling tot Lamashtu. De vos vuurde een krachtige Flamethrower terug, gevolgd door een Flame Wheel van Sargatanas. De shiny pony galoppeerde in volle vaar richting de beide honden, omringd door een wiel van vuur. Met volle kracht beukte de Ponyta tegen de Growlithe aan, helaas de Arcanine missend. "Bite!" commandeerde de agente haar Arcanine die vervolgens gemeen in het been van Sargatanas beet. Geschrokken slaakte de Pony een kreet om meteen in de tegenaanval te gaan met een Double Kick. De Arcanine werd met twee krachtige stompen achteruit geduwd, maar dat verminderde de pijn in Sargatanas zijn voorbeen niet. Ook Lamashtu leek dit te merken, want meteen schoot de gigantische vos de kant van Sargatanas op. "Arcanine, gebruik Flame Burst op de Ponyta!" Een gigantische vlam werd richting Sargatanas gevuurd, deze zo geblesseerd zijnde dat het onmogelijk was om het te ontwijken. De benen van een Ponyta waren diens zwakste punt, vandaar dat de pony het wat lastiger had om nu nog stabiel te kunnen rennen. Gelukkig voor Sargatanas was Lamashtu net op tijd, want de Delphox blokkeerde de Flame Burst met haar Light Screen. Dit betekende echter niet dat alle schade volledig geblokkeerd werd, want de Delphox voelde de heette vlammen wel tegen haar vacht aanbranden. Het belangrijkste voor nu dat Sargatanas veilig was én dat Cara slim genoeg was om deze terug te laten keren. Wat Cara echter niet doorhad was de Growlithe die de kant van Sargatanas was opgesprongen. Meteen beet de hond in de hals van Sargatanas die deze wanhopig af probeerde te schudden. Wanhopige sprongen, gestamp, niks leek te werken. Wanhopig keek de Pony de kant van Cara op, niet goed wetend wat hij nou verder kon doen. Ook Cara leek dit niet te weten, want de witharige hield haar mond om ondertussen haar vuisten te ballen. Lamashtu was te druk bezig met de Arcanine, dus die inschakelen kon ze niet. Net toen ze de oplossing had werd ze verblind door een fel, wit licht. Waar kwam dat vandaan? Met haar ogen vernauwd tot spleetjes keek Cara in de richting van het witte licht dat langzaam aan het dempen was. Het kwam van Sargatanas af. Het klein lijfje van de pony bleef maar groeien, het werd twee keer keer zo groot. Nadat het felle licht was gedoofd bekeek Cara haar nu  Rapidash met grote ogen. Wat een prachtbeest was het geworden. Een enthousiast gehinnik kwam van Sargatanas af, gevolgd door nog meer bewegingen om de Growlithe van zich af te schudden. De kleine hond leek geschrokken te zijn van de plotselinge hoogte, maar liet nog niet los. Dat was totdat Sargatanas steigerde en de hond er vanaf viel. Met een piep kwam de Growlithe op diens rug gevolg door een Stomp van Sargatanas. Piepend trok de kleine hond zich terug om zich achter diens trainer te verschuilen. Nu was het dus twee tegen een. Met een trots gehinnik liep de Sargatanas de kant op van teamgenoot, de Arcanine ondertussen uitdagend aankijkend. Niet alleen hij was groter geworden, zijn ego was meegegroeid. Gelukkig leken de agenten zich te realiseren dat verder vechten geen oplossing was, want beide probeerden niet veel later de benen te nemen. Dat was iets wat Cara dus mooi niet ging laten gebeuren. "Pak," was het simpele commando wat meer dan genoeg was. Met een snelheid galoppeerde Sargatanas richting de agenten om deze omver te duwen. Beide verloren hun balans om op de grond te vallen. Meteen kwam Lamashtu in actie om een gevonden touw, het was immers terrein vlakbij een loods, rondom beide agenten de binden. Ze deed het alles behalve voorzichtig om vervolgens naar haar trainer te kijken.

Droogjes kwam Cara aangelopen om beide Pokémon aan te kijken. "Trots op jullie," glimlachte ze om de Pokéballen van hen beide uit haar zak te pakken. "Rust maar uit, voor nu dan. Wie weet wat voor gekke opdrachten we nog meer krijgen." Beide Pokémon gaven een knikje om vervolgens weer terug te verdwijnen in hun Pokéball. Cara's glimlach verdween meteen toen ze haar blik weer richtte op beide agenten. "Wat zal Team Rocket blij zijn als ik jullie aan hen overhandig," grinnikte ze sadistisch. Nu hoefde ze alleen nog maar te rapporten wat er allemaal was gebeurd, van vondst tot het einde van het gevecht. Dit was dan ook iets wat ze zeker ging doen. Nadat ze dit dan ook allemaal had gedaan ging ze weer op de plek staan waar het allemaal was begonnen. Ze wist niet of de vrouw haar kon horen, maar het was een poging waard. "Het busje waren van twee agenten. Ik heb ze verslagen en vastgebonden, je kan ze zo meenemen. In het busje ligt helaas niks van waarde." Nu maar hopen dat iemand haar had gehoord.