Bit Hoarse[Patrol]

Julian had eigenlijk eerlijk gezegd niet anders verwacht van Ciro toen de jongen meldde dat hij niet alleen een mail naar de grunts had gestuurd, maar ook naar een Ranger-clubje. Hij trok echter kort zijn wenkbrauw op toen hij zag dat het er twee waren en dat ze twee degelijke Pokémon bij zich hadden. Noctowl was minimaal van het level waar Howl voor de zware training van Julian was geweest en de Gogoat had een typevoordeel. Ustrina was nog veel te jong om te vechten, ook al riep ze uitdagend “Cynda!” toen ze de twee Rangers zag verschijnen. “Nee,” sprak Julian zacht tegen haar, “jij mag nog niet vechten.” Als antwoord kwam er een steekvlam uit haar rug opzetten en Julian was zo slim om de Cyndaquil ver van zich te houden met zijn handen om haar middel toen ze dit deed. Hij keek de Cyndaquil strak aan met zijn ene goede oog en de Pokémon leek wat af te koelen. Tevreden zijnde omwille van het effect dat zijn blik had, liep Julian naar Houndoom en zette Ustrina daar neer. “Pas een beetje op haar, wil je?” Zonder op het antwoord van de dark en fire type te wachten, liep hij terug naar de Rangers en haalde zijn Rockruff tevoorschijn. “Vele beginnende grunts zijn naar mijn idee dwazen als ze denken dat ze dit in hun eentje kunnen doen,” zei hij over zijn schouder tegen Ciro. “Ik kan aantonen dat ik dat niet ben. Ik heb een goed stel hersens en ik kan het erkennen als ik een situatie niet in mijn eentje kan oplossen. Het zou een eer zijn als je samen aan mijn zijde zou willen vechten, Ciro.” Eén van de Rangers begon te lachen en wees met zijn vinger naar Julian. “En dat noemt zichzelf een trainer! Heb je dat gehoord, Timon? Deze jongen kunnen we prima aan.” Julian rolde met zijn ene goede oog. “Dwaas,” mompelde hij waarna hij Howl’s Poké Ball tevoorschijn haalde en deze hoog in de lucht gooide. De hondachtige Pokémon kwam vrolijk tevoorschijn, maar zijn blik veranderde naar kil toen hij zag welke tegenstanders hij voor zich had staan. “Howl, laat zien hoe intimiderend we kunnen zijn. Begin met Leer op die Noctowl en laat het volgen door een Rock Throw.” Ciro had immers aangegeven dat hij enkel back-up zou geven als het dringend nodig zou blijken te zijn en Julian was sowieso niet iemand die te veel rustte op de hulp van een ander. Ciro zou wel komen als dat nodig was. Daar was hij zeker van.

Julian had niet verwacht dat Ciro hem meteen te hulp zou schieten; die verwachting bleek juist te zijn. In plaats van hem te helpen met daden, gaf Ciro hem iets in woorden waar hij wel iets mee kon. Julian’s gouden oog bewoog zich naar opzij zodat hij de jongen vanuit zijn ooghoeken in zich op kon nemen en hij gaf een knikje. Hij wist wat hij moest doen. Ustrina vond het inmiddels helemaal niet fijn dat zij buiten het gevecht gehouden werd. Ze had immers een type voordeel tegenover die Gogoat en zou aan haar trainer kunnen bewijzen dat ze weldegelijk kon vechten. De poten van de Houndoom blokkeerden echter haar zicht op wat er gaande was en Ustrina, koppig als ze was, stak haar kleine kopje tussen de poten door zodat ze alsnog kon kijken. Ze moest toegeven dat de warmte die de Pokémon uitstraalde wel aangenaam was in dit kille steegje en besloot om hier toch nog even te blijven zitten, voor nu dan. Zodra bleek dat Julian het fout had en zij wél van dienst kon zijn, zou ze zich direct bemoeien met het gevecht. Julian concentreerde zich op de rotsen die voor zijn neus braken en had net als Howl in de gaten dat het niet simpel ging worden om de Noctowl alléén aan te vallen. Dat betekende dat ze voor die Gogoat een afleiding moesten hebben en daar kwamen Ciro’s behulpzame woorden goed bij van pas. Howl rolde over zijn rug weg van de afbrekende rotsen en kwam weer even snel overeind. Hij ontblootte zijn tanden en gromde geërgerd toen de Gogoat een nieuwe Razor Leaf afvuurde. “Howl, ren naar de vuilnisbak en zorg dat je erop komt te staan.” De verhoging zou Howl het voordeel moeten geven dat hij buiten het bereik van de bladeren was én dat de Gogoat het voorwerp niet zomaar omver zou krijgen met wat rondzwaaiende bladeren. Ideaal om nogmaals een aanval te proberen. “Rock Throw!” Het viel hem toen pas op dat de Rockruff een kras in zijn gezicht had en dat zijn hele lichaam trilde. De Pokémon stampte met zijn pootje op de vuilnisbak wat, voor zijn grootte, toch wel een redelijk hard geluid door het steegje liet gaan en niet veel later werd hij omhuld in wit licht. De zon leek net op dat moment tussen de twee gebouwen die de lucht onttrokken van het zicht door te schijnen, recht op Rockruff. Zijn gestalte werd groter en niet veel later stond er een veel grotere Pokémon voor zijn neus, zijn gewicht steunend op vier poten. De vuilnisbak was te klein geworden en Howl zette zich af waarna hij zijn lichaam lichtelijk kromde en er opeens veel grotere stenen naar beneden vielen, niet alleen de Noctowl rakend, maar ook de Gogoat. Rock Slide. Zijn Rockruff was geëvolueerd in een Lycanroc! Zijn geluk was echter van korte duur, want opeens werd Gogat opgedragen om Solarbeam te doen. Door het feit dat de zon nu recht op hun scheen, laadde de aanval sneller en had Julian weinig tijd om dekking te zoeken. De aanval was namelijk niet op Lycanroc gericht, maar wel op hem. De eikels. Julian kon nog maar nét uit de weg duiken en schaafde zijn armen toen hij opzij rolde om weer terug overeind te komen. “Is dit hoe jullie vechten als jullie aan de verliezende hand zijn?” Zijn goudkleurige ogen keken hun kil aan. “Jullie kiezen voor de zwakkere optie en vallen de trainer aan? Wat voor Rangers zijn jullie eigenlijk?” Maar dat spelletje kon hij ook spelen. Toch twijfelde hij even. “Howl, Rock Tomb op…” Weer twijfelde hij. Wraak was niet het antwoord, niet altijd. “De Noctowl!"

Julian besefte dat hij een fout had gemaakt. Hij had zichzelf weten te kalmeren, maar had zich daarna enkel op de Noctowl gericht en de Gogoat verder geen aandacht meer geschonken. De Gogoat had dit moment gebruikt door Synthesis te gebruiken, een grass type aanval die ervoor zou zorgen dat een deel van de schade genezen zou worden. Aangezien Howl de Pokémon niet veel schade had toegebracht, kon je er donder op zeggen dat hij zijn volledige health weer terug had. Dat wilde dus zeggen dat ze weer terug bij het begin waren. Wat de Gogoat betrof tenminste; de Noctowl leek al bijna uitgeteld te zijn en dit gaf Julian de kans om zich meer op de Gogoat te richten. Het feit dat de Rangers nu ook onder elkaar begonnen te vechten, maakte dat niet veel moeilijker voor de zwartharige man. Ustrina was ondertussen flink geschrokken van het feit dat haar trainer nauwelijks een Solar Beam had weten te ontwijken en liet een verontwaardigd gepiep horen. Ze probeerde haar vlam te ontsteken, maar er kwam niks anders dan rook uit de plek waar normaal gezien een steekvlam had moeten ontstaan. De Cynqaduil liet een plagerig gepiep horen en liet zich duidelijk ontzet op haar kont vallen. Ze wilde haar trainer helpen, maar de situatie leidde daar duidelijk niet naar en de kans dat deze Houndoom haar liet gaan, was vrij klein. Ze kon echter ook niet zeggen dat ze zich niet veilig voelde tussen zijn poten; het was fijn om een soort van dekking te kunnen zoeken als een Solar Beam je naderde. Ze wist zeker dat ze knock-out zou zijn gegaan als die aanval haar geraakt had, ook al had zij het typevoordeel in dit geval. Ze kon alleen maar hopen dat de Rangers niet nog zo’n praktijken zouden uithalen en dat Julian ze binnenkort zou verslaan, want ze wist niet hoe veel ze nog zou kunnen hebben van deze spanning. Julian keek snel over zijn schouder om een knikje te geven naar Ciro en om zichzelf ervan te verzekeren dat zijn Cyndaquil nog altijd op veilige afstand van hun stond. Toen dit het geval leek te zijn, richtte hij zijn goede gouden oog weer naar het tweetal. “Alright, dwazen,” siste hij tussen zijn tanden door. “Het wordt tijd dat jullie gaan boeten voor het feit dat jullie naar hier gekomen zijn. Ik ben rechtvaardig met jullie geweest, maar deze bullshit accepteer ik niet.” Hij wees naar voren en richtte zijn blik op Howl. “Howl, daag die Gogoat uit en zorg ervoor dat hij je aanvalt. Irriteer hem door Stealth Rock te gebruiken zodat hij vast komt te zitten. Laat dat zijn lichaam richten naar zijn teamgenoot en zorgt dat hij een aanval gebruikt om zich te bevrijden.” Er was niets frustrerender dan je eigen Pokémon elkaar te zien belagen, bewust of onbewust. En dat was ook precies waar hij naartoe wilde gaan. Howl volgde zijn instructies keurig op en niet veel later zat Gogoat gefrustreerd te grommen naar Howl die pesterig heen en weer sprong. Op eigen houtje laadde de Gogoat een Solar Beam zonder een instructie van zijn trainer te ontvangen en Howl ging voor de Noctowl staan. “Nee, Gogoat, doe het niet!” werd er te laat geroepen. De straal werd gelost en Howl sprong amper op tijd opzij. En zo ging de aanval recht naar de Noctowl. Geamuseerd zijnde sloeg Julian zijn armen over elkaar heen en keek de Rangers kil aan met zijn blik. Wie was hier nu de loser?