[Spookhuis] Boo

Het was Tijd™. Volledig gekleed in het zwart en met een wel erg grote grijns rond haar lippen, doorkruiste Jane op hoge snelheid de Halloweenmarkt. Ze had de hele dag in Shalour rondgehangen, over het terrein geslenterd en de meest apart uitziende etenswaren geproefd, mensen in WC-papier gewikkeld, op pompoenen geschoten met een waterpistool en de deuk in haar ego veroorzaakt door het niet behalen van de maximale score opgevuld met meer vreemde voeding en drankjes die – zo vermoedde ze nu – niet geheel alcoholvrij waren geweest. Oh well. Het belangrijkste was dat ze intens genoten had, en dat het nu eindelijk tijd was voor hetgeen waarvoor ze in de eerste plaats was gekomen. Over een klein kwartier zou het spookhuis opengaan, en Jane was meer dan klaar om zo gecamoufleerd mogelijk door de schaduwen van de Tower of Mastery te sneaken en te proberen om de figurant-freaks te laten schrikken. Of, y'know, wie ze dan ook tegenkwam.

In haar enthousiasme trok Jane de capuchon van haar vest al over haar hoofd – het bedekken van haar felrode haren zou ervoor moeten zorgen dat ze bijna niet opviel in het aankomende donker – zodra de ingang van het spookhuis in zicht kwam. Ze had hier erg naar uitgekeken en kon nu dan ook niet wachten om de Tower of Mastery te betreden. Iets maakte dat ze bereid was dit moment nog even uit te stellen, though; daar, bij een kraampje met vanaf deze afstand onherkenbare goederen, ving ze een glimp op van een haar bekende persoon. Haar grijns werd mogelijk nog breder. Ze had haar eerste slachtoffer gevonden, en ze bevond zich nog niet eens binnen de muren van het spookhuis.

Zo langzaam en onopvallend als voor iemand als Jane mogelijk was, overbrugde de roodharige de afstand tussen haar en de persoon die ze tot haar goede vrienden rekende. Ze nam enkele seconden de tijd om zich ervan te verzekeren dat de blondine haar niet opgemerkt had voordat ze diep inademde en haar mond opende. Hier ging ze. "BOE!"

Well, dat pakte niet uit zoals ze gedacht had dat het zou doen. Voor een moment zag Jane alleen maar sterren. Geschrokken wankelde ze achteruit, met een hand langs haar neus vegend. Een streep bloed bleef op haar huid achter. "Damn," ontviel haar, haar stem nasaal nu ze probeerde het bloeden tegen de gaan door haar neus dicht te knijpen. Het deed niet onuitsprekelijk veel pijn om druk op het orgaan uit te oefenen, wat naar Jane's idee moest betekenen dat haar neus niet gebroken was. Dat was een goed teken; ze had niet graag weken met bescherming om haar neus rond willen lopen. Dat haar neus aanvoelde alsof hij opgezwollen was en zichtbaar klopte, was wat minder. Op dat moment was Jane extra blij met de alcohol in haar systeem, die de pijn in ieder geval wat verzachtte. "Je loog zeker niet over dat je kickbokst. Niet dat ik daar in de eerste plaats aan twijfelde, though."

Er stond alweer een grijns op het gezicht van de roodharige toen ze haar capuchon afdeed en haar honingkleurige ogen op Cecille richtte. Kort haalde ze haar hand van haar neus af om deze aan de blondine te kunnen laten zien. "Of ik oké ben, hangt er vanaf. Hoe erg is het?" Aan de manier waarop ze deze woorden bracht, was duidelijk te merken dat ze de blondine al lang en breed vergeven had. Bovendien: ze was in het verleden al erger door mensen toegetakeld die ze – ook na de voorvallen nog – tot haar vrienden rekende.

Een enthousiaste groet volgde. Jane's grijns werd alleen maar groter, ondanks de benaming die ze gekregen had. Bovendien had ze daar wel van terug. "Jij bent anders ook niet vachtloos, cat," reageerde ze plagend. Die vuist in haar gezicht had in ieder geval niet betekend dat haar gezelschap onwelkom was, en ze had de blondine alsnog positief met iets kunnen verrassen. Nice.

Zodra ze haar neus losliet, voelde Jane dat het bloed weer sneller begon te stromen. Vlug kantelde ze haar hoofd iets naar achteren om het proces te vertragen en haar gezelschap tijd te geven om naar haar neus te kijken. De blondine kwam tot de conclusie dat het ding een beetje erg bloedde, wat waarschijnlijk geen goed teken was, maar de schuldbewuste toon waarop dit aan haar duidelijk gemaakt werd, beviel Jane meer niet dan wat was gezegd. Een strenge blik stond dan ook in haar honingkleurige ogen op het moment dat ze haar neus weer dichtkneep. Daarbij sprak ze, voordat ze aan een antwoord op de gestelde vraag begon: "Het is oké, echt. Het was vooral mijn fout anyway."

Nu dat uit de weg was.. Op haar hoede kneep de roodharige harder in haar neus. Een pijnscheut schoot door haar gezicht, maar het was zeker niet zo erg als ze bij breuken ervaren had. "Nah," antwoordde ze daarom al snel, haar toon haast te nonchalant voor de situatie. Dat de verdovende werking van alcohol daar ook mee te maken kon hebben, kwam op dat moment niet in Jane op. "Als het bloeden stopt, is het ergste vast al achter de rug." Ondanks dat ze optimistisch was over de ernstigheid, zou de ongeduldige roodharige wel zo snel mogelijk van deze bloedneus-situatie af willen zijn, though. Een zakdoek – of elk willekeurig, van papier gemaakt iets dan ook, eigenlijk – zou daarbij helpen. Zoekend scande ze de omgeving voor zoiets, waarbij haar blik al snel op de pompoenen achter de blondine viel. Haar ogen begonnen te glimmen, ondanks dat de dingen niet waren wat ze in eerste instantie aan het zoeken was geweest. "Oh hey, wat is dit?" Wel meteen was haar kloppende, bloedende neus compleet uit Jane's gedachten verdwenen. Nee, dit was vele malen interessanter.

Touché. Jane grinnikte. "Het lijkt bijna alsof de rollen omgedraaid zijn," vervolgde ze, waarbij ze haar ogen over het kattenkostuum liet gaan. "Jouw pak ziet er al een stuk gemakkelijker uit dan dat van mij, though." De verstikkende hitte en beperkte bewegingsruimte van het Arcanine-pak dat ze een tijd terug gedragen had, zou ze niet snel vergeten. Dit kattenkostuum had zelfs luchtgaten, al wist Jane heel zeker dat ze niet daarvoor in het ding verwerkt waren.

De blondine ging niet tegen haar woorden in, en daarom liet Jane het onderwerp tevreden gaan. Toen haar gezelschap plots begon met naar iets te zoeken, keek de roodharige haar met een verward fronsje aan. Ze stond ook op het punt om naar haar eigen, wel-bestaande zakken te grijpen en te vragen waar ze naar zochten, maar op dat moment kwam de verklaring al. Cecille zocht een zakdoek, of iets in die richting. Ah. De frons verdween. "Oh. Right." Ook Jane zocht nu naar iets om het bloeden te stelpen, al ging dat niet zo gemakkelijk als ze wilde met maar één hand. Als haar aandacht niet al snel door iets anders getrokken zou zijn, was ze erachter gekomen dat ook zij niets bij zich had; voorbereid zijn was niet een van haar sterke punten.

Gewillig liet Jane zich dichter naar de blondine toe getrokken worden. Haar honingkleurige ogen liet ze nieuwsgierig over de pompoenen voor haar gaan, waarvan enkelen al gesierd werden door een Erg Eng Gezicht™. "Oeh," liet ze zich ontvallen. Een pompoenenworkshop klonk goed. Haar ogen gingen nu naar de blondine, vastbeslotenheid in haar eigen blik. "Cat, we moeten meedoen." Het was geen zaak van leven of dood, maar de manier waarop Jane haar woorden bracht, liet dat wel haast zo lijken. De nasale klank in haar stem verpestte het misschien wat, though.

Niet de stem van de blondine, maar die van een andere vrouw klonk vervolgens op. De dame keek bezorgd naar haar. Als Jane haar moeder had gekend, zou ze deze vrouw waarschijnlijk met haar vergeleken hebben. "Als u een zakdoek heeft, zou dat geweldig zijn," reageerde ze met een glimlach. Met een plagende grijns naar de blondine voegde ze daaraan toe: "De begroeting was iets te enthousiast."

Ze kon het niet laten om te lachen. "Voor mij zijn die eerder op de avond al voorbijgekomen," reageerde ze, een halfslachtige poging doend om daar onschuldig bij te kijken. Nog een terugkomend element in hun ontmoetingen: naast dat er iemand was die een pak droeg, was er beide keren drank in het spel geweest. Over het pak gesproken, Jane kon het kostuum goed bewonderen nu haar gezelschap ermee poseerde. Nu pas drong het echt tot haar door dat de blondine niet voor een avond een pokémon was, maar iets mythischer. "Het staat je fantàstisch," sprak Jane lovend en iets overdreven, net voordat ook zij in de lach schoot. Ze meende wel wat ze gezegd had, though. Dat was vast wel overgekomen.

Een zakdoekje ging van hand tot hand, en kwam uiteindelijk iets verder opengevouwen bij haar terecht. Ook Jane bedankte de dame, die reageerde dat het geen probleem was voordat ze met de blondine in gesprek ging. De roodharige nam voor de verandering niet meteen deel aan het gesprek, maar gebruikte dit moment om het zakdoekje met haar hiervoor nog vrije hand tegen haar neus te drukken. Veel beter, oordeelde Jane. De andere hand – die ze juist bij haar neus weghaalde – was wat rood. Oh. Oh well. Jane veegde het aan haar broek af alsof het stof was, en richtte haar aandacht vervolgens op wat belangrijk was: de pompoenen.

De roodharige grijnsde terug, ook al bedekten haar hand en het zakdoekje haar mond waarschijnlijk voor een groot gedeelte. Ze wist waar de blondine aan dacht. "Het is erg belangrijk," voegde ze dan ook zonder te aarzelen toe aan de woorden van haar gezelschap. De dame trok haar wenkbrauwen iets op, maar leek het niet vreemd genoeg te vinden om erop in te moeten gaan. "Ik heb er nog wel een aantal over, ja." Twinkelingen verschenen in Jane's ogen. Aw yiss. Een bedrag werd genoemd. Ze had haar portemonnee al in haar hand voordat de laatste klank de mond van de vrouw verlaten had. Als ze het niet met maar één hand voor elkaar had moeten krijgen, was het waarschijnlijk al eerder geweest. "Ik betaal," liet ze meteen weten, het gevraagde bedrag al aanreikend.

Allebei hadden ze al wat op. Oh, hey. Neat. Een verstandig persoon – bij voorkeur iemand die Jane en de blondine kende en niet dronken was – zou zich op dit moment bij hen moeten voegen en bepaalde twijfels uiten. Ze uit elkaar halen, misschien, zeggen dat ze naar huis moesten gaan. Dat gebeurde niet, though, en Jane was zelf alles behalve verstandig, zeker met alcohol in haar systeem.

Een protest kwam op gang. Meteen was Jane klaar om er zowel vocaal als fysiek tegenin te gaan; haar mond al iets geopend om de stem van de blondine te overtreffen en een hand vooruitgestoken om geld terug te duwen. Er kwam alleen geen geld, en al snel ging haar gezelschap akkoord met dat zij zou betalen. Yess. Jane begreep niet helemaal wat de doorslag gegeven had, aangezien zij het heuptasje niet gemist had, maar ze was er blij mee. "Je bent me helemaal niets schuldig. Mag ik niet eens iets geven uit de goedheid van mijn hart?" vroeg Jane op een iets overdrevener manier dan nodig was. Het geld overhandigde ze ondertussen aan de vrouw. Terwijl ze haar portemonnee weer wegstopte, telde de dame het geld na, om het vervolgens op een plaats onder de tafel op te ruimen. "Deze twee zijn voor jullie," werd gezegd. Twee pompoenen van redelijk formaat werden naar voren geschoven. Meteen nam Jane degene die het dichtst bij haar in de buurt stond in haar handen, al helemaal klaar om te beginnen. Eindelijk. "Gereedschap vinden jullie op die—" er werd gewezen "—tafel. Veel plezier, meiden." Jane grijnsde een brede grijns. "Dat zal zeker lukken."

Jane spiegelde de houding van de blondine voordat ze aan haar antwoord begon. "Omdat het dan geen cadeau meer is, dan is het een soort ruildeal." De roodharige wilde helemaal niet ruilen, ze wilde geven. Het maakte anderen blij en dat maakte haar weer blij, en dat vond ze voldoende motivatie om het te doen wanneer ze kon.

Wat haar ook blij maakte, was de pompoen die nu in haar bezit was. Nog nooit had Jane zo'n grote variant van de groente in haar handen gehouden. Haar eerste instinct was om het gewicht te testen, wat ze dan ook zonder er verder over na te denken deed. Het optillen van de pompoen kostte meer moeite dan Jane verwacht had, maar daarna was het ding goed te dragen. Toen ze de opmerking van de blondine hoorde, though, liet ze de groente in haar enthousiasme bijna weer meteen vallen. Ze beantwoordde de lila blik van haar gezelschap met een grote glimlach. Meteen wist ze waarin de blondine op doelde. "Dude." De roodharige hield haar pompoen, die van hetzelfde formaat als die van de blondine was, naast het hoofd van haar vriendin. "Ja," liet ze zich vol ongeloof ontvallen. Oh. Dit was geweldig. Fantastisch. "Ja!" Ze konden rondlopen met pompoenen op hun hoofd. Dit was het beste idee ooit. "Kom op!" En zonder nog langer te wachten, sprintte Jane naar de tafel met gereedschap.

"Hmm," verliet haar mond, nog steeds niet helemaal tevreden. Er opnieuw op in gaan wilde Jane niet, though, want dat vereiste nadenken over een tegenargument en denken wilden haar brein en de alcohol waarin deze rondzwom niet. "Oké, jij wint, maar alleen omdat jij het bent," vervolgde ze met een licht plagende glimlach voordat ze zich weer op het ontvangen van pompoenen richtte.

Ze was niet kunstig, concludeerde Jane voor de zoveelste keer in haar leven. Ook dit was een ding waarbij de drank haar meer tegenwerkte dan hielp, merkte ze ook. Ze was nog slechter dan normaal en het was geweldig. Met een grote grijns ging ze verder met snijden van een cirkel in de onderkant van de pompoen. Of, in ieder geval, het ding dat een cirkel moest zijn. Er was heel veel verbeelding nodig om die vorm erin te kunnen zien. Oh yes, ze was hier absoluut niet goed in. En dat maakte misschien wel dat ze er nog meer van genoot.  Niet veel later nam Jane, ondanks dat ze plezier had, wel een korte pauze om haar blik naar het werk van de blondine te kunnen laten gaan. Ging het bij haar vriendin net zo goed als bij haar?