[Spookhuis] Boo

Het was alsof ze het hadden afgesproken. Alsof het pompoen-idee dat ze gedeeld hadden de eerste stap was naar het delen van een brein, en dit de tweede stap was. Jane draaide, en de blondine draaide ook. Dat ze niet recht tegenover elkaar stonden, vond de roodharige maar een klein detail.

Ze vergat deze hele gedachtegang ook meteen toen haar ogen gingen naar waar ze het hoofd van haar gezelschap hoorde te zien, maar in plaats daarvan een grote pompoen zag. Als dat er niet al voor had gezorgd dat Jane in de lach schoot, hadden de jazzhands dat wel gedaan. Eenmaal een beetje bijgekomen sprak ze: "Dude, je ziet er fantastisch uit." En toen kwam een idee. Het was een van haar beste ideeën ooit. Snel zocht Jane de tafel af totdat ze een marker vond, waarna ze het ding in haar rechterhand nam. "Mag ik een suggestie voor het gezicht voor je tekenen?" Vroeg ze wel nog. Dat zij het een prachtidee vond betekende namelijk niet dat de blondine het even cool zou vinden, en ze had maar één pompoen. De roodharige was dronken, niet onredelijk.

Ze mocht een gezicht tekenen. Ze mocht zich zelfs uitleven. Aw yiss. Enthousiast zette Jane enkele stappen naar voren, zodat ze de pompoen met een hand vast kon houden. "Oké." Ze hief de stift. Nog een aantal oké's verlieten haar mond terwijl ze de punt naar de pompoen bracht en twee kleine oogjes en een scheve, eveneens kleine lachende mond tekende. Dat dit absoluut niet praktisch zou zijn, drong niet tot haar door. Jane was meer dan tevreden met haar creatie, want het zag er extreem grappig uit – in haar dronken ogen, that is. "Mijn meesterwerk is af," sprak ze, de lach duidelijk in haar stem hoorbaar. Nu moest Cecille de creatie nog kunnen bekijken, wat betekende dat de pompoen van haar hoofd moest. "Heb je hulp nodig dat ding af te krijgen?" Jane was nu wel heel nieuwsgierig naar wat de blondine van haar vakmanschap vond.

Haar hulp was niet nodig. Terugdenkend aan de Fantastische Flex afgekort FF™ die de blondine tijdens hun vorige ontmoeting had gedaan, wist Jane ook niet goed waarom ze het gevraagd had. Ah well. Binnen twee seconden was deze – voor het doen van de roodharige – intelligente gedachtegang alweer vergeten. Omdat de blondine bezig was en de verveling bij Jane al snel toesloeg, tekende ze alvast een gezicht op haar eigen pompoen. Het werd al net zo'n meesterwerk als de vorige, beoordeelde Jane toen ze klaar was met de piepkleine ogen. In plaats van een breed glimlachende mond, kreeg haar pompoen een erg geschokte. Binnen de kortste keren was ze klaar en zette Jane de grote, uitgeholde vrucht op haar hoofd.

Wow, geluid van buiten klonk veel zachter door zo'n ding! "Wat zei je?!" Heel even kromp Jane in elkaar. Oh au. Geluid van binnen ook. Harder, vooral. Die galm had ze niet verwacht. De roodharige moest ook kort wennen aan de geur en donkerheid voordat ze tijd had voor het besef over hoe ze er nu uit moest zien. Helemaal in het zwart, met daarboven een feloranje pompoen. Een voor de wereld onzichtbare grijns verscheen op haar gelaat. Als ze nu ergens ging staan waar het heel donker was.. Maar, eerst moest ze weten wat er met haar gezelschap aan de hand was. Met haar handen voor zich uit gestoken, zette Jane enkele stappen naar voren om uit te zoeken waar de blondine zich ook alweer bevond.

Haar pompoen-persona mocht dan constant geschokt kijken, Jane's Ware Gezicht(tm) vertoonde een onvrijwillige glimlach toen het antwoord van de blondine tot in haar pompoenhoofd doordrong. "Ja, is goed!" riep ze terug, daarbij weer realiserend dat de groente die op haar schouders rustte verrassend akoestisch was. Een korte pauze. Een iets zachter vervolg. "Dude, ik zou best wat kunnen eten."

Deze gewaarwording, die eigenlijk op ieder willekeurig ander moment van de dag wel aan de orde was voor de roodharige, werd al snel weer vergeten toen Jane vaag nog eens te stem van de blondine opving. De woorden waren deze keer alleen niet van elkaar te onderscheiden. "Wat zei je?!" riep ze nog eens, en dang, iemand moest een gitaar maken van een pompoen. Meteen opende Jane haar mond om dit geweldige idee met de blondine te delen, maar iets weerhield haar ervan om opnieuw te schreeuwen. Het deel van Jane's brein dat zich activeerde nadat de roodharige zich drie keer aan dezelfde steen had gestoten? Mogelijk. Een ander breingedeelte, dat met vragen kwam, werd ook enthousiast. Waar bevond de blondine zich eigenlijk? Misschien was het probleem niet... Volume... Maar afstand. Vuurwerk, airhorns, applaus. Jane stak haar handen uit en begon te lopen.