Labyrinth

Huh... Tweemaal herlas ze de tekst dat op het bord geschreven was. Er stonden maar twee dingen. 'Je hebt één uur. Raak de wanden niet aan.' met daaronder een naam die haar vaag bekend voorkwam. Zorro. Wacht, dat was toch die gemaskerde held uit oude verhalen? Er stond gek genoeg 'Wannabe' bij maar dat negeerde ze verder. Misschien was het een schrijf foutje geweest. En nou stond ze ook tegenover een flinke labyrinth, omringd door een dicht begroeid bos vol naaldbomen. Ze kon zich niet herinneren hier specifiek heen te zijn gelopen. Eigenlijk had ze helemaal geen idee hoe ze ineens hier was aangekomen. Het ene moment lag ze te slapen op de bank in een park en nou werd ze hier wakker. Het kon weer een droom zijn, zoals die keer met de band en ze kneep zichzelf. Au! Pjnlijk wreef ze over haar arm. Nee, dit was écht, dit was bezig en wat haar stond te gebeuren was nog een raadsel als ze niet de labyrint in zou gaan. Er stonden geen voorwaarden onder het bord maar ze kon wel aannemen dat het niet heel leuk zou zijn. Haar blik gleed terug naar de labyrinth waarvan de wanden van struikgewas gemaakt leek te zijn. Het was minstens drie koppen hoger dan zij was en met moeite zag ze iets aan het uiteinde, exact diagonaal iets groots uitsteken. Het was geen persoon, die kon onmogelijk zó lang zijn maar het was degelijk bizar. Dus... ze moest de weg vinden door het labyrinth binnen een volle uur en dan was alles weer a-okay, dat was wat ze hieruit kon concluderen. Toch had ze het gevoel dat ze iets belangrijks vergat. Een detail. Haar blik gleed weer naar het bord. Oja, de wanden niet aanraken. Top. Dat liet ze zich niet twee keer zeggen. Dat betekende dat ze misschien haar drone kon gebruiken om een overzicht te krijgen van de labyrint. Niemand die haar daarin kon tegenhouden. Grijpend naar haar rugtas merkte ze echter dat er enkel lucht as en toen haar rug. Hmm? Waar waren haar spullen gebleven? Als een Growlithe maakte ze rondjes om zich heen om weer verward stil te staan voor de ingang van het labyrint. Dus haar sullen waren verdwenen.

Wacht.

Al haar spullen waren.. Verdwenen?!

Angstig greep ze weer naar haar rug, vond niets, keek om haar heen, weer niets. Al haar technische apparatuur was foetsie! Geen laser, geen USB stick, geen laptop, geen drone. Niets. Het enige wat er in haar jaszakken zat waren twee Pokéball's. Hoe moest het nu? Verward haalde ze de twee Pokéball's tevoorschijn, niet-begrijpend waarom haar meest dierbare dingen haar waren ontnomen en ze nu met deze schimmen opgescheept zat. Ze had geen enkele band met ze en eigenlijk wist ze geeneens meer welke Pokémon er dan in zouden moeten zitten. Had ze dan Pokémon gevangen laatst of gekregen? En bij nader inzien zagen ze er verschillend uit, de ene was vrij normaal terwijl de ander een groene, kerstachtige kleur had. Kon dat betekenen dat het kerstcadeaus waren maar wacht, buiten haar grootmoeder zou niemand haar cadeaus geven en haar grootmoeder gaf haar altijd geld mee voor nieuw apparatuur, niet.. deze twee dingen.

Bzzt!

Een horloge die ze daarvoor nooit had begon ineens te trillen en tijd af te tellen. Van de schrik had ze de Pokeball's de lucht in geworpen, labyrint in. Vol gezonken moed keek ze toe hoe de twee laatste vormen van hoop verdwenen in het labyrint. Dit kon niet waar zijn... Ze had nog enig apparatuur bij zich en nou had ze helemaal niets meer. Iets metaalachtig dacht ze in haar ooghoek te zien en direct greep ze er naar met volle wanhoop. Veel te laat doorhebbend dat wat het ook was, gelinked zat aan een andere schim.

[Open!]