into the Labyrinth [ open ]

Member Leroy Jenkins Punten : 391 Age : - Icon :

go on and try to tear me down .

Dat iemand een kaart had hield nog niet in dat deze ook gelijk wist waar hij naartoe moest. Voornamelijk omdat de kaart waar het overging ook volstond met allerlei aantekeningen. De jongen had niet helemaal onvoorbereid willen beginnen aan dit alles, want terug aankloppen bij zijn ouders – nee dank je. Vandaar dat hij dus al alles had uitgezet na het doen van de nodige research voordat hij daadwerkelijk weg was gegaan. En ondanks het gevoel dat hij het gevoel nog had gehad dat hij iets was vergeten had hij er verder niks mee gedaan.
Had hij wel beter kunnen doen.
Want hetgeen wat hij dus vergeten was, was geld. Hij was gewoon geld vergeten. Natuurlijk had hij nog wel iets, maar dat was maar iets kleins. Geld had dus de prioriteit en omdat een baan niet de beste optie was omdat hij toch op reis was, moest hij maar snel die eerste de beste gymleader vinden.
Deze queeste had hem een bos ingeleid, maar het had niet lang geduurd of de jongen had genoeg gekregen van het domme pad volgen: “Als we zo lopen komen we daar uit volgens de map; het is een short cut.” Als zaken nu echt zo werkten dan was de wereld een stuk gemakkelijker geweest. In tevergeefse pogingen om de weg toch weer terug te vinden met de kaart had de jongen hem gedraaid, verschillende dingen geprobeerd: maar hij was gewoon zo goed als verdwaald.

Een gefrustreerde kreet verliet zijn keel, waarna hij weer naar de kaart keek. Krampachtig hield hij het stuk papier in zijn handen, stond op het punt om het kapot te scheuren in wel duizend stukken. Een hoog geluidje zorgde er echter voor dat hij het niet deed. ‘Wat?’ kwam er chagrijnig over zijn lippen, waardoor de Pokémon op zijn schouder zich afzette en wegvloog. Eventjes keek hij ernaar, waarna hij zich weer richtte op de kaart. Het was niet zo dat het hem niks kon schelen dat de Noibat wegvloog, maar hij wist gewoon dat ze altijd terug zou komen.
Door de winter mochten de meeste bomen dan wel kaal zijn, maar hij had het voor elkaar gekregen om zich zover tussen de bomen te wringen om het pad niet meer te kunnen zien. Vandaar dat de Noibat het idee had gekregen om eventjes vooruit te kijken en zoals verwacht kwam ze ook weer terug en gaf aan dat vooruit een no go was. Na het maken van een klagelijk geluid draaide de jongen zich een kwartslag en liep maar gewoon die kant op. Die stomme kaart was toch zinloos. ‘Hoe gaan we hier ooit uit-’
Hij werd afgekapt toen de grond onder zijn voeten ineens scheen te verdwenen. Voor dat hij het doorhad gleed hij gewoon naar beneden, probeerde zich soms vast te pakken maar faalde hierin. De grond werd uiteindelijk wel weer recht, ving zijn klap op met zijn voeten/benen – maar de voorwaartse kracht duwde hem alsnog naar voren. Een vage koprol was het gevolg waarna hij in een zittende positie eindigde. Al gauw voegde de Noibat zich bij hem, bezorgde geluidjes makend – iets wat hij helemaal negeerde, want er was iets veel malen interessanter. Met zijn handen wreef hij over de grond, de stenen grond. Hij schoot overeind terwijl hij een “YES” schreeuwde. Ja, dames en heren, hij had zowaar het pad weer… Gevonden.

Daarna realiseerde hij zich eigenlijk pas hoe hard hij was gevallen en klopte hij langzaam zijn kleren af. Wacht – er miste iets… Zijn rugzak! Hij maakte aanstalten om het zelf te doen, maar keek toen op (eigen neer maar oké) op de Noibat. ‘Annie, kun je mijn rugzak pakken?’ Het kwam over als een vraag, maar als de Pokémon het niet zou doen zou deze een probleem hebben. Dus deed ze het gehoorzaam, probeerde het althans. Het lukte niet, de tas zat te stevig vast en ze had helaas niet genoeg kracht (of teveel want met een aanval zou ze hem waarschijnlijk kapot krijgen) in haar lichaampje om hem los te krijgen. ‘Gaat het nog lang duren?’
Nee, geduldig was hij nooit geweest.

_{Slechtste titel en meh post omdat ik moet inkomen ~
Maar wees vrij om te reageren <3}

Onderwerp: Re: into the Labyrinth [ open ] za dec 27, 2014 12:16 pm

Eindelijk had de witharige iets gevonden waardoor de Dratini zich kon nuttig maken, eigenlijk was het gewoon op dezelfde manier die Venenum had, voor de Cobra Pokémon evolueerde. De Dratini voelde wel anders rond zijn nek, lichter en het ding was ook iets kleiner. Waarom de man in het bos was? Wist hij veel, het was niet ofzo dat hij iets beters te doen had. Ren keek op bij het horen van een schreeuw en liep ietwat nieuwsgierig die richting op, waarom kon iemand nu blij zijn in dit verdoemde bos? Na een niet al te lange tijd lopen kwam er iemand in zicht, hij leek iets minder blij dan daarnet klonk of in welk geval, Ren dacht dat die schreeuw van daarnet vanaf dit persoon kwam. ”Gaat het nog lang duren?” vroeg het persoon aan zijn Pokémon, waarna de blik van de witharige op een vleermuisachtige Pokémon viel, welke met veel moeite een tas probeerde los te krijgen. Even gleed er een grijnsje rond het gezicht van de man ”Het lukt niet echt hé?” Nee, de man nam totaal geen aanstalten om het persoon voor hem te gaan helpen.

Member Leroy Jenkins Punten : 391 Age : - Icon :

go on and try to tear me down .

Als dit zo doorging moest hij uiteindelijk toch zelf omhoog klimmen en de tas pakken, iets waar hij helemaal geen zin in had. Vooral niet als er mensen waren die hem kunnen zien, want zijn trots was groots en schaamte kwam dan ook al snel om de hoek kijken. Natuurlijk vond hij het ook geen fijn idee dat zijn Pokémon een stomme rugzak niet loskreeg. De paniek van haar kant hielp ook niet echt mee; want ze wist dondersgoed dat ze problemen zou krijgen als ze terug zou komen zonder succes.
Eventjes wreef hij over zijn arm en beet op zijn lip. Kut.
Zijn blik dwaalde af, keek om zich heen of hij iemand kon zien – want als hij niemand kon zien, konden anderen hem ook niet zien (beste logica ever). En jammer genoeg zag hij wel iemand, iemand die ook nog eens het spektakel aanschouwde. Iets wat ervoor zorgde dat hij zijn ogen ten hemel sloeg en een geïrriteerde zucht over zijn lippen liet komen. Geweldig dit.

“Het lukt niet echt hé?” Het was een opmerking die ervoor zorgde dat het kleine vlammetje in de jongen weer werd aangewakkerd – o waarom moest hij ook zo snel boos worden om de kleinste dingen. Het beste was om hem straal te negeren en zich te focussen op Annie, maar ondanks zijn leeftijd bleef Leroy een klein jongetje. ‘Moet jij nodig zeggen,’ merkte hij op, sloeg zijn armen over elkaar, ‘Want dat worm geval om jouw nek is nou ook niet echt gelukt.’ En daarbij kon zo’n zielig ding al helemaal geen tas losmaken, waardeloos gewoon.

Inmiddels was het Annie gelukt om de rugzak los te krijgen en voegde ze zich weer bij haar trainer; legde de rugzak netjes naast hem neer en ging weer op zijn schouder zitten. Wetende dat haar trainer haar blik nu niet kon zien keek ze naar de Dratini, met een ietwat nieuwsgierige blik. Ze herkende de Pokémon wel, had ze wel gezien op de fokkerij – maar contact hebben met was iets anders.

_{Yay, bitch fights :'D}

Onderwerp: Re: into the Labyrinth [ open ] za dec 27, 2014 1:17 pm

’Jeetje, wat een kort lontje zeg’ dat was het enige wat de witharige dacht terwijl hij rustig luisterde naar de opmerking van de jongen, het deed hem weinig maar Elijah dacht daar anders over en deed een poging om te bijten naar de zwartharige ”Rustig aan heethoofd.” sprak Ren de Dragon toe, welke iets rustiger leek te worden bij de woorden van zijn trainer en de blik van de vleermuis probeerde te imiteren ”Elijah is in welk meer..” de man zocht even naar het goede woord ervoor ”Gelukt dan die vleermuis op jouw schouder.” bijna alsof het was afgesproken gleed de Dratini van zijn nek af, waardoor het enorme litteken op zijn nek zichtbaar werd die hij had gekregen als kind zijnde. De Dragon Pokémon keek kwaad naar de vleermuis op de schouder van de jongen, moest de Dragon Pokémon echt gewoon met alles wat leefde vechten? De man hoopte maar van niet want anders zou dat ding echt nog wel eens in de problemen komen.

Member Leroy Jenkins Punten : 391 Age : - Icon :

go on and try to tear me down .

Zoals gewoonlijk bleef zijn expressie hangen op iets boos/chagrijnigs. Zijn ouders hadden hem vaak genoeg gezegd dat hij wat blijer moest kijken omdat mensen anders het verkeerde idee kregen; maar ze kregen er juist het goede idee van want hij had nou eenmaal nooit een echt goed humeur.
Door zijn ervaring met Pokémon vertrok hij echter geen spier toen de worm naar hem uit wilde halen. Zijn ouders waren niet gek en hadden hem op jonge leeftijd geleerd hoe hij om moest gaan met dit soort Pokémon, vooral draken types dan.

Het grappige was echter wel dat de twee omgeruild leken te zijn: waar de witharige man rustig bleef na het horen van een negatieve opmerking en zijn Pokémon wel boos werd – was het nu de trainer in kwestie (Leroy dus) die boos werd om een negatieve opmerking terwijl de Pokémon rustig bleef. ‘Mijn Annie kan veel meer dan die worm van jou,’ siste hij. Het enige wat die worm kan was over de grond glijden, wat hij nu ook deed. Zoals gewoonlijk dacht de jongen weer eens niet na voor hij wat deed en aarzelde ook geen moment toen de worm zijn Pokémon uitdaagde.

‘Annie, wis die vieze blik van die worm voor me weg,’ commandeerde hij de Noibat. Eerst bleef ze eventjes op zijn schouder zitten, probeerde met een smekende blik de Dratini over te halen hiermee te stoppen voor het uit de hand liep – maar dit alles was toch al gedoemd om uit de hand te lopen. Met tegenzin zette ze zich af en bleef in de lucht hangen, probeerde dit alles nog een halt toe te roepen met een blik: eerst naar de Dratini en daarna zelfs naar de trainer ervan.

Onderwerp: Re: into the Labyrinth [ open ] za dec 27, 2014 1:55 pm

”Mijn Annie kan veel meer dan die worm van jou.”[/b] oh, dat kwam nog wel en er verscheen een glimlach op het gezicht van de witharige bij het horen van de naam van de vleermuis, al was de man niet de origineelste met namen, leek dit nergens op. [i]”Annie, wis die vieze blik van die worm voor me weg, de vleermuis probeerde de situatie nog te stoppen met een smekende richting Ren en Elijah maar het was al uit de hand gelopen en dat kon eigenlijk zelfs nog een blinde zien. Zijn rode ogen bleven gefixeerd op de vleermuis en ondertussen pakte hij er nog een andere Pokéball bij, of het vuil spel was? Zeker maar hij was niet voor niks een Team Rocket lid, hun speelden een spel vuil en dus waarom hij ook niet? Het ronde ding klapte open en tegelijkertijd commandeerde de witharige ”Elijah, Thunder wave. Tygo Dragon Rage.” oh, wat hield hij ook van dubbelgevechten, vooral als ze oneerlijk waren, qua sterkte of type-voordeel. Tijd gaf hij zijn Pokémon niet om zich te oriënteren, want meteen wou hij in de aanval gaan, de eerste aanval kwam juist het hardst aan of mist, hopelijk de eerste. Een zwakke elektrische schok vloog richting de vleermuis en de Shelgon stuurde een paars/blauwe straal op het ding af.

Onderwerp: Re: into the Labyrinth [ open ] za dec 27, 2014 7:52 pm

Aiden kon de hitte in zijn gezicht voelen toen de flamethrower van zijn Charizard langs hem schoot, om tussen twee voor hem onbekenden door te schieten. De gigantische vlammenzee deed de twee door de witharige genoemde aanvallen teniet en Aiden sloeg zijn armen een keer over elkaar, met één opgetrokken wenkbrauw kijkende naar de twee voor zich. “Twee tegen één lijkt me niet heel eerlijk,” sprak hij hoofdschuddend, zijn blik richtend op de witharige. “Tyrion wil hier maar al te graag deel van uitmaken, als dat het eerlijker maakt?” klonk zijn stem liefjes, terwijl de Charizard grommend een step naar voren zette. De Charizard ontblootte zijn tanden, terwijl hij zich voor zijn trainer zette. De Pokémon spreidde zijn vleugels en de vlam op zijn staart werd groter. Het was maar al te duidelijk. Mocht Aiden het wensen, dan zou de Charizard zo in het gevecht duiken.

Member Leroy Jenkins Punten : 391 Age : - Icon :

go on and try to tear me down .

Ineens kwam er een tweede Pokémon bij, maar wacht: dat mocht helemaal niet!
Verstijfd door de schrik keek de jongen er met grote ogen naar, terwijl Annie voor hem bleef: zou hem kostte wat kost beschermen. Natuurlijk zou ze na een aanval van die grote al op de grond liggen, maar als ze daarmee tijd kon winnen voor haar trainer zodat deze zichzelf veilig kon stellen dan was ze bereid om dat te doen. Daarbij zou ze ook op haar kop krijgen als ze wegvloog en hij geraakt zou worden en ze was te bang voor de mogelijke gevolgen dat ze liever een harde klap opving dan dat ze die onderging.
De Noibat kneep haar ogen dicht: maakte zich klaar voor impact – maar deze kwam niet. Wat er wel kwam was hitte, maar het was niet pijnlijk. Met een ruk richtte hij zijn blik op de ander. Een willekeurige vreemde, met een beest van een Pokémon, was tussen hun gekomen. Als hij het zich goed herinnerde was die Pokémon een Charizard, de laatste evolutie in de lijn van Charmander – de Pokémon die hij destijds zo graag had gewild, maar hij had toch voor Annie gekozen.
Nogal dom keek hij naar de twee, die aanboden om het gevecht wat eerlijker te maken. ‘O alsjeblieft,’ kwam de smeekbede omhoog terwijl hij zijn handen in elkaar vouwde, ‘Ik heb maar één Pokémon, dus als het niet teveel werk is dan zou het fijn zijn.’ Nee, hij bedoelde het niet echt zo – maar hij was wel in de positie om een beetje te slijmen. Het kon echter niet verholpen worden dat hij een gemene grijns schonk naar de witharige man. Há, nu had hij een Charizard aan zijn kant staan: doe daar nog maar eens wat tegen!

_{OOC; Leroy pls, die Charizard is niet eens van jou :'D}

Onderwerp: Re: into the Labyrinth [ open ] zo dec 28, 2014 7:59 pm

Alles leek prima te gaan en het leek er niet op dat de jongen voor hem geen andere Pokémon bij zich had. De twee aanvallen kwamen op de vleermuis af, tot er een hete vlammenzee tussen hun werd ingeworpen en de Dragon Rage en de Thunde Wave liet 'oplossen' dat zou wel de beste beschrijving ervoor zijn. Al was de man er ietwat geïriteerd om dat het was mislukt bleef hij kalm, het was overduidelijk dat dat vuur niet van een zwakke Pokémon kwam en Ren keek naar de bron van waar het vlammenzee vandaan kwam. Een roodharige samen me een Charizard aan zijn zijde stond niet veel verderop, zin eerste gedachten? Hij had het gevoel dat hij nog lang niet sterk genoeg wasom dat ding aan te kunnen, zelfs nu Tygo iets sterker was geworden. Terwijl de roodharige sprak slikte Ren bijna ontzichtbaar, nee dit ging niet volgens plan, totaal niet volgens plan. Niet dat de man eigenlijk wel een plan had, hij improviseerde meestal maar wat en als hij dat nu ging doen, moest het snel gebeuren, het liefste nog op dit moment"“Tyrion wil hier maar al te graag deel van uitmaken, als dat het eerlijker maakt?” sprak de roodharige jongen liefjes, wat totaal niet paste bij zijn houding. Liever niet, mensen moesten gewoon met hun eigen zaken gaan bemoeien. Dat wou de man het liefste zeggen maar Ren besloot zijn mond te houden, in tegenstelling van de witharige begon de andere juist een beetje te gaan slijmen. Nu pas merkte hij dat Elijah gromde richting de Charizard waardoor Ren hem toebeet "Kappen jij." meteen stopte de Dragon Pokéom ermee, eindelijk leek de situatie tot het ding te gaan doordringen.

Onderwerp: Re: into the Labyrinth [ open ] di dec 30, 2014 7:05 pm

De sfeer veranderde compleet zodra Aiden opgemerkt werd. Met één wenkbrauw opgetrokken keek hij naar de witharige, terwijl hij het gesmeek van de jongste negeerde. Immers was het niet eens zo dat hij hem tothulp was geschoten omdat hij zo’n behulpzaam, vriendelijk type was. Nee, hij was gewoon een zeer trotse jongen die zijn Charizard best eens wilde showen. Het kon immers geen kwaad als mensen zoals de witharige wisten wat voor Pokémon hij had. Want, hoe meer ze van Tyrion wisten, hoe verder ze uit zijn buurt bleven. En dat was precies wat hij wilde.
Ondertussen richtte de Charizard zijn blik op de Pokémon die naar hem gromde. Hij snoof een keer zacht en trok zijn lip hooguit een centimeter omhoog, om zijn vijandigheid te laten blijken. Toen de ander stopte met grommen, op commando van de trainer, liet de Charizard een luide, diepe grom horen. Simpelweg om een laatste woord te geven, om duidelijk te maken dat de Dratini niets was.
Aiden keek de witharige dan ook aan, zijn blik onleesbaar. “Dus, vertel eens. Wat was de bedoeling?” Opnieuw die poeslieve toon. Hij was benieuwd of de witharige zich hieruit kon redden.

Gesponsorde inhoud