Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: Someone to rely on zo feb 04, 2018 7:16 pm
IN THE NIGHT, THE STORMY NIGHT, AWAY SHE'D FLY.
Sara had genoeg redenen om nerveus te zijn. Ze herhaalde misschien wel voor de duizendste keer in haar hoofd wat ze allemaal ging zeggen als ze bij het huis van haar ouders aan kwam. Tegelijkertijd vertelde ze zichzelf dat ze het niet kon voorbereiden, want het zou toch anders lopen dan ze nu in haar hoofd had. Ze had ook geen flauw idee wat ze van haar ouders kon verwachten. Natuurlijk hoopte ze op vergiffenis en acceptatie, maar ze hadden al eerder bewezen dat ze nogal in hun bekrompen wereldje konden blijven hangen. Om nog maar niet te beginnen over het feit dat ze sinds het etentje met Cecille geen contact hadden gezocht. Ze kon nu al raden dat het stel hun dochter daar de schuld van zouden geven…
Een diepe zucht liet een klein wolkje van condens ontstaan. Sara probeerde zich te kalmeren door zichzelf in te spreken dat wat er ook zou gebeuren in het huis, ze haar leven prima op de rit had en dat het eigenlijk niet uitmaakte hoe haar ouders na het gesprek over haar dachten. Ze had een relatie waar ze zich zeker over voelde, meer dan genoeg geld om voor een tiental jaren te kunnen overleven, en haar business was zo langzamerhand op de rails aan het komen. De enige reden dat ze dit gesprek met haar ouders nu wilde hebben, was zodat ze het hoofdstuk kon sluiten. Natuurlijk was er iets van schuldgevoel achtergebleven. Dat wilde ze kwijt. Ze deed het voor zichzelf. En voor Cecille.
De straten van Camphrier Town waren rustig als altijd. Haar ouders hadden deze buurt fijn gevonden omdat het zo rustig was. Sara was er inmiddels achter dat ze de drukte van de stad veel interessanter vond. Vermoeiender, maar zeker interessanter. Toch nam ze haar tijd om te genieten van de rust en de nostalgie. Ze had achttien jaren van haar leven in deze straten besteed, en nu kwam ze er haast nooit meer. Ze vroeg zich af of dat na vandaag weer zou veranderen of dat ze de straten voorgoed tot ziens kon zeggen.
Vanaf een afstand zag ze het huis van haar ouders al. Ze hield haar blik kort op het gebouw gevestigd voor ze alsnog even om zich heen keek. Ineens begon ze te twijfelen of ze niet van tevoren een bericht had moeten sturen. Daar was het nu hoe dan ook al te laat voor. Terwijl ze de stoep op liep hield ze haar blik strak op de voordeur gevestigd. Een laatste keer herhaalde ze haar woorden in haar hoofd voor ze ze hardop zou kunnen gaan uitspreken. Een laatste zucht verliet haar mond. Zag ze er wel goed uit? Waarschijnlijk was aan haar te zien dat ze meer verdiende dan voorheen. Dat mochten ze weten ook. Ze wilde juist dat ze zagen dat ze voor zichzelf kon zorgen. Misschien dat ze ze zelfs een beetje jaloers wilde maken.
Na een paar tellen voor de deur te hebben gestaan hief ze haar hand en belde ze aan. Het bleef akelig stil voor een paar seconden. Sara had het idee dat ze haar eigen hart kon horen kloppen. Uit ervaring wist ze ongeveer hoe lang het zou duren voor haar vader de deur kwam opendoen. Het kostte hem iets langer, waarschijnlijk omdat hij geen bezoek had verwacht. Dar verklaarde ook de frons op zijn gezicht toen hij opendeed, welke bij het zien van Sara meteen verdween. Zijn wenkbrauwen gingen verder omhoog dan Sara ze ooit gezien had. Een voorzichtige glimlach dwong ze op haar gezicht. “Sara?” klonk de verbaasde stem van Simon. “Hallo, vader,” begroette Sara hem netjes. “Ik zou graag even willen praten met u en moeder. Hebben jullie tijd?”
Van tevoren een berichtje sturen had kunnen voorkomen dat Simon nu met zijn mond open naar zijn dochter stond te kijken. Schijnbaar maakte ze erg indruk. Ze wist niet goed hoe ze zich daar bij moest voelen. Ze wilde dit gewoon achter de rug hebben. Ze liet de glimlach wat vervagen en keek hem nu afwachtend, haast streng aan. Dit leek hem te laten herstellen. “Natuurlijk, Sara,” zei hij, waarna hij een stap naar achteren deed om de ingang vrij te maken. “Dank u.” Sara maakte gebruik van de ruimte. Ze veegde haar voeten netjes en deed haar schoenen uit. Vanuit de woonkamer kon ze haar moeder horen vragen wie er aan de deur was. Simon liep naar haar toe, maar gaf nog geen antwoord. Hij keek in plaats daar van achterom. Herkende Sara nou iets van affectie in zijn blik? Ze besloot aan hem even geen aandacht te besteden en liep in plaats daar van de woonkamer in om zichzelf aan haar moeder te introduceren. Amelia had minder verbazing in haar blik. Nog steeds was het duidelijk dat ze niet had verwacht haar dochter te zien.
“Hallo, moeder,” besloot Sara het gesprek te starten. Ook Amelia kreeg een kleine glimlach van de witharige. “Wat fijn je weer te zien,” reageerde Amelia. Ze ging wat rechter op zitten. Simon schoot haar meteen te hulp. Hij kreeg een zacht uitgesproken bedankje. “De laatste keer dat we elkaar zagen zijn er wat dingen niet afgerond. Ik wil daar graag over praten,” legde Sara uit. Het verbaasde haar hoe snel Amelia antwoord gaf. “Dan doen we dat. Simon, zet een kopje koffie voor onze dochter en help me naar de eettafel alsjeblieft.”
Het voelde vreemd om zo aan tafel te zitten met haar ouders zonder dat zij verantwoordelijk was voor wat er op tafel stond. Ze voelde zich klein. Twijfels over haar geplande woorden maakten het moeilijker om te beginnen met praten. Gelukkig hoefde zij het ijs niet te breken. Simon deed dat al. “Je ziet er goed uit, Sara,” complimenteerde hij haar. Het was precies één van de dingen waarvan ze had gehoopt dat ze zouden opvallen, en toch voelde het als een leeg en betekenisloos compliment. Het gaf haar totaal niet de voldoening waar ze op gehoopt had.
“Dank u.” Ze kon niet hetzelfde van hen zeggen. Simon zag er vermoeid uit. En Amelia… Niet veel anders dan hiervoor, eigenlijk. Sara had het idee dat ze er beide wat ouder uitzagen dan de laatste keer dat ze haar ouders had gezien. Kon dat verschil zichtbaar zijn in anderhalf jaar? “Het gaat ook goed met me. Mijn bedrijf kan dit jaar waarschijnlijk starten.” Ze besloot niks over het geld te zeggen. Daar zouden ze een deel van willen, dat kon ze nu al voorspellen. “Wat fijn om te horen,” zei Amelia. “Daar heb je hard voor gewerkt. Je verdient het om je droom uit te laten komen.”
Hoewel Sara het er mee eens was dat hard werk beloond moest worden, gaf de opmerking haar een bittere bijsmaak. Ze had helemaal niet voor al het geld gewerkt. Dat had ze gekregen dankzij stom geluk. Moest ze zich nu slecht voelen dat ze haar droom najoeg met dat geld?
Ongelofelijk hoe snel haar ouders haar onzeker konden maken met simpele opmerkingen. Het werd haar maar al te duidelijk hoe slecht hun invloed op haar was. Het werd tijd om dit af te ronden. Ze nam een slok van haar koffie en kwam ter zake. “Hoe graag ik ook bij klets is er iets anders wat mijn prioriteit krijgt. De laatste keer dat we elkaar spraken is er een meningsverschil nogal uit de hand gelopen. Dat was betreft mijn vriendin, Cecille.” Ze keek van de ene naar de andere ouder, proberend hun reacties te peilen. “Dat herinneren we ons maar al te goed,” zei Simon. Amelia knikte instemmend. Ze keek Sara met een indringende frons aan. Sara had het gevoel alsof ze aan het biechten was dat ze een wet had overtreden. Met een zucht probeerde ze het gevoel van zich af te laten glijden. Het werkte maar half.
“Daarna heb ik niks meer van jullie gehoord. En daar zit ik misschien nog wel het meeste mee. Dat jullie Cecille niet zien zitten, oké. Dat snap ik. Ze past niet binnen het beeld van de perfecte partner die jullie voor mij in gedachten hadden. Maar dat ik vervolgens geen bericht krijg, geeft mij het idee dat jullie mij ook niet meer accepteren.” Haar handen trilden. Ze haalde ze van tafel en legde ze in plaats daar van op haar schoot. Haar blik was tijdens het praten op haar mok gericht, maar ging nu weer omhoog om beide personen te peilen. Het zag er niet goed uit.
Amelia sprak als eerste. “Communicatie komt van twee kanten, Sara. Wij hebben ook niks van jou gehoord.” Daar was het al. Zij kreeg de schuld. Ergens vond ze het wel terecht. Toch spande ze de spieren in haar hand om een boze vuist te vormen. Gezien de andere omstandigheden, was het helemaal niet terecht. “Ben je nog steeds met haar?” vroeg Simon. Sara moest meteen aan de breakup denken. Dat verzweeg ze maar. “Ja,” antwoordde ze kort maar krachtig. Ze keek haar vader indringend aan. Wat hij ook vond, ze zou zich niet van gedachten laten veranderen door hem. “Ah,” klonk er neerbuigend. Sara vocht tegen de neiging om met haar ogen te rollen. Ze wilde dit gesprek op een volwassen manier voeren en afronden.
“Ik ben hier niet om jullie aan te vallen,” ging Sara verder. Ze ging bewust niet op Amelia’s opmerking in. “Ik ken jullie goed genoeg om te weten dat dit allemaal moeilijk is voor jullie om je op aan te passen. Tamara heeft ook niet bepaald het goede voorbeeld neergezet voor lesbiennes – en ik beloof dat ik nooit zo zal worden zoals zij. Maar… het feit blijft wel dat ik op dames val. En dat Cecille op dames en heren valt. En dat we bij elkaar blijven, omdat we elkaar gelukkig maken. Ongeacht wat jullie daar van vinden.” Ze nam nog een slok van haar koffie terwijl haar ouders de tijd kregen om haar woorden te verwerken. Ze durfde hen niet aan te kijken. Pas toen de stilte haar te lang duurde keek ze even op, om blikken vol verwarring, frustratie en iets wat op pijn leek te vinden. Ze schudde zachtjes met haar hoofd. “Wat betekent dit? Deze stilte?” vroeg ze. Ze begon zelf ook gefrustreerd te raken. Was ze niet duidelijk genoeg?
Amelia en Simon keken elkaar kort aan. Simon nam vervolgens het woord. “Wat probeer je ons precies te vertellen?” Schijnbaar was ze dus inderdaad niet duidelijk. “We hebben jou allang geaccepteerd om wie je bent, Sara. Je bent een ambitieuze zakenvrouw wie werkt voor wat ze wil bereiken.” Sara keek hem aan, verwachtend dat er nog iets achter kwam, maar dit was schijnbaar de hele beschrijving die ze kreeg. “Die lesbisch is,” voegde ze er zelf daarom aan toe. “Het is niet zo moeilijk om te zeggen als u denkt.” Aan de zinking van Simon’s wenkbrauwen te zien ging ze hiermee iets te ver. Tijd voor een poging om zich te herstellen. “Ik ben meer dan mijn seksualiteit, maar het is wel een belangrijk deel van me. Daarom doet het mij pijn als u het niet wil toegeven. Zo voelt het ook voor Cecille wanneer u beweert dat biseksualiteit niet bestaat. Dat is waarom ze boos werd.”
Amelia was de volgende die sprak. “We snappen dat je op dames valt, Sara. Dat weten we al jaren. Wat Cecille betreft, zij is niet ons probleem. Wij hebben alleen gezegd wat wij vinden. Dat zij daar niet tegen kan bewijst dat ze niet goed genoeg is voor je.” Sara begon haar geduld echt te verliezen. De boze frons op haar voorhoofd was niet meer te voorkomen. “Het is wel degelijk jullie probleem. Jullie weigeren je aan te passen aan de huidige maatschappij. Er komt een moment dat jullie er niet meer onderuit kunnen dat biseksualiteit bestaat. En ik kan jullie verzekeren dat ze prima in staat is om voor mij te zorgen.” Beter dan jullie, voegde ze er in haar hoofd aan toe. Als ze dat zei, dan was er al helemaal geen kans meer dat dit gesprek goed af ging lopen. Die kans was eigenlijk al bizar klein.
Voor haar ouders weer konden spreken besloot Sara om te zeggen waarvoor ze echt hier was gekomen. “Ik snap het dat het moeilijk is om die omslag te maken. Ik vraag ook niet of jullie dat in één keer kunnen doen. Wat ik wel vraag, is of jullie het op zijn minst willen proberen. Dat is alles.” Opnieuw liet ze haar blik tussen haar ouders wisselen. Ze keek haast smekend. Ondanks dat haar ouders duidelijk geen goede invloed op haar hadden gaf ze nog wel om ze. Ze wilde hun band niet zomaar beëindigen, ondanks dat ze hen in de tijd zonder contact niet heel erg had gemist. Ze voelde een knoop in haar maag toen Simon antwoord gaf. “Als het echt zo belangrijk voor je is, Sara… Dan zullen we jullie tolereren.”
De knoop werd alleen maar strakker. Dat laatste beetje koffie hoefde ze niet meer. “Tolereren?” herhaalde ze. “Ik ben hier niet gekomen om als antwoord te krijgen dat jullie je ogen maar voor het probleem sluiten als wij in de buurt zijn. Ik wil dat jullie ons accepteren. Dat jullie ons steunen. Voor ons op komen als anderen homofobisch of bifobisch zijn. Ik snap dat het veel is wat ik vraag. Daarom hoeft het niet meteen helemaal goed te zijn. Maar tolereren? Dat is niet genoeg voor mij.” Simon wisselde een blik met Amelia voor hij weer sprak. “Je snapt duidelijk niet wat je van ons vraagt.” Sara schudde vrijwel meteen haar hoofd als reactie. Ze kwam overeind uit haar stoel. “Nee, vader,” reageerde ze. “Ik snap precies waar ik om vraag. En ik zie nu dat ik te hoge verwachtingen had.” Ze voelde haar keel dichtknijpen en haar ogen brandden licht. “Bel me maar als jullie van gedachten zijn veranderd.” Ze draaide zich om en liep weg van de tafel. Als er al protest had geklonken was ze er niet op in gegaan, maar zo te horen had ze haar ouders sprakeloos laten zitten.
Ze deed haar jas en haar schoenen aan en opende de voordeur. In de deuropening bleef ze kort hangen. Het deed haar toch wel pijn om het huis waarin ze was opgegroeid zo achter te laten. “Dag,” mompelde ze dan ook. Wat belachelijk. Alsof een huis emoties had. De deur sloot ze uit gewoonte zo zachtjes mogelijk achter zich. Dat telefoontje verwachtte ze nooit te krijgen.
