Party In The POKEA

Met ogen die vervuld waren van wonder, stond Riley aan de etalage van POKEA vastgeplakt. Ze was nog nauwelijks twee weken in Kalos, of ze wist al wat haar favoriete winkelketen was. Lange planken, stalen buizen waarvan ze niet wist waar ze voor dienden, wc pot brillen, behang met Rapidash print… Ze hadden het er allemaal. En dat was nog maar een klein deel van wat de winkel op voorraad had. Terwijl ze de afgelopen weken enkel de winkel had bezocht met het doel om Klusspullen™ te kopen, was ze er vandaag helemaal in haar eentje. Ze had de hele winkel voor haarzelf. “Ik ga zo hard een toiletbril met een Sharpedo er op kopen,” murmelde ze, zich bedenkend dat het vast een goedkopere wanddecoratie zou zijn dan wanneer ze een schilderij zou kopen. Want ja, dat was immers waarom ze vandaag naar de POKEA was gegaan; om decoratie voor haar eigen gym te kopen. En met gym bedoelde ze natuurlijk nep-gym. En met nep-gym bedoelde ze natuurlijk de garage die haar stiefvader haar had toegezegd, en waar mee ze mocht doen ‘wat ze maar wilde’. En wat ze maar wilde was in dit geval een Sharpedo wc-bril om aan de muur te hangen.

Riley ging de winkel in, en pakte meteen een winkelwagentje. Haarzelf kennende zou een mandje waarschijnlijk niet groot genoeg zijn. Bovendien, een wc-bril zou daar vast nooit inpassen. Riley duwde haar mandje voort, en besloot om maar als eerst een kijkje te nemen bij de lampen. Bij een fatsoenlijke gym hoorde immers fatsoenlijke verlichting, en TL-buizen waren eigenlijk een beetje uit de mode intussen. Nee, ze was iets heel anders van plan met de garage. Een verlichting die er echt bij paste. Spotlights waren een optie waar ze over na had zitten denken, maar het leek haar beter om die maar niet te doen, aangezien deze misschien iets te fel waren voor zo’n kleine ruimte. Ondanks dat de garage redelijk ruim was, was hij bij lange na niet even groot als een echte gym. Een discobal, echter, zou wel kunnen – mits het er niet een was die aan het plafond hing. Dat zou veel te gevaarlijk zijn als die naar beneden viel.

Eenmaal aangekomen bij de schappen met lampen, viel Riley’s mond bijna open van wonder. Shit, dat waren wel HEEL erg veel lampen. Een brede grijns verscheen op haar gezicht bij het zien van een nachtlampje in de vorm van een Chinchou. Niet wat ze zocht, ook niet wat ze nodig had, maar wel wat ze zou kopen. Haar eigen kamer kon nog wel een extra lampje gebruiken. Riley deponeerde de lamp in haar wagentje, en duwde haar karretje langzaam verder tussen de schappen door. Goed. Okay. Serieus nu. Game face on. Wat voor lamp zou ze het beste in de garage kunnen plaatsen.

Riley’s ogen speurden langzaam de schappen af, en alhoewel ze een boel lampen spotte (haha) die wel degelijk een Cool Factor hadden, leek het alsof de Perfecte Lampenset maar niet tevoorschijn wilde komen. Riley was net gestopt om een Frillish vloerlamp te kunnen bekijken, toen een plotseling gefluister in haar oor er voor zorgde dat ze instinctief naar de lamp die voor haar stond greep. Ze greep echter mis, waardoor ze de lamp een flinke mep verkocht, die er voor zorgde dat deze gevaarlijk achteruit deinde. Nog nét op tijd wist Riley de lamp uit de lucht te graaien. Nu ze het voor elkaar had gekregen om een verschrikkelijk ongeluk te voorkomen, gaf Riley haarzelf de kans om te kijken naar wie haar had laten schrikken. ”Je… een wat? Een verstopplek?” stamelde Riley tegen de blondine.

Riley keek een paar tellen naar de lamp die ze vast had gepakt, alsof ze hoopte dat het misschien een of andere profeet was die haar het antwoord zou kunnen verschaffen. Een paar tellen gingen voorbij, maar een antwoord van de lamp kreeg ze niet. ”Een verstopplek,” herhaalde ze, alsof ze zich moest herinneren wat een verstopplek ook alweer was. ”Ik geloof dat ze bij de wc-potten en -brillen ook van die chemische toiletten hebben staan. Je kan je daar misschien in verstoppen, als je nood heel erg hoog is?” opperde ze. Haha. Nood. Nice. ”Oh shit, dat is een goede. Die moet ik opschrijven,” mompelde Riley, en ze reikte naar het notitieboekje dat ze aan de binnenkant van haar jas had weggestopt. Ze liet de lamp hierbij los, vergetend dat ze deze nog steeds niet netjes terug had gezet, en dat deze hoogstwaarschijnlijk om zou vallen nadat ze hem los had gelaten.

Terwijl Riley naar haar haar notitieboekje greep, hoorde ze de blondine opmerken hoe ze het ‘een goede’ vond. Wow. Eindelijk. Iemand die haar puns al evenveel waardeerde als zij zelf. Shit, nu moest ze hem al helemáál opschrijven. Net toen Riley het voor elkaar gekregen om het notitieboekje uit haar net ietsje te kleine borstzakje te frutselen, zorgde een luid gekletter naast haar dat ze een sprongetje van schrik maakte. Een paar tellen lang staarde Riley naar de weg stuiterende lampenkap, voordat ze snapte wat er gaande was. ”Oh noedelsoep,” mompelde ze. Zonder de pun op te schrijven duwde ze het notitieboekje weer terug in haar binnenzak terwijl ze hurkte om te controleren of de lamp niet kapot was. In eerste oogopslag leek hij niet kapot te zijn – tot ze keek naar het lampje, die duidelijk aan diggelen was. Oh. Dat was niet zo goed. ”Zouden ze merken dat er iets mee gebeurd is als ik gewoon de lamp er af schroef?” vroeg Riley, die al naar de lamp reikte om hem er af te schroeven. Voordat ze hem er af schroefde, echter, bedacht ze zich, en reikte ze naar het knopje van de lamp toe om hem uit te kunnen doen. Ze moest er namelijk niet aan denken dat ze zichzelf zou elektrocuteren. De lamp, echter, was in eerste instantie niet eens aan geweest. Een korte lichtflits kwam van de overblijfselen van de lamp af, en op het moment dat deze weer uitgedoofd was, begon er rook van af te komen. ”Oh, shit, dat was niet de bedoeling,” bracht Riley uit. Een paar seconden gingen voorbij, voordat er een luid alarm klonk, dat na een paar seconden gevolgd werd door, ja, daar kwam het, een verfrissende douche. Ze had het brandalarm af laten gaan.

Wel, dit was… Niet goed. Riley hees haarzelf overeind, en wilde haar mond net openen om de blondine er  van te verzekeren dat ook dit vast nog wel te fixen was, maar deze was haar voor. Wegwezen, was haar boodschap. Voordat Riley er iets tegenin kon brengen, had de blondine haar arm al vastgepakt. Riley’s ogen werden groot van schrik. Wacht, ze bedoelde het letterlijk? Een harde ruk aan haar arm vertelde haar dat het inderdaad zo was. Rilet graaide nog naar haar winkelwagen in een poging om de Chinchou lamp mee te kunnen nemen, maar het was tevergeefs. Haar arm graaide naast de wagen, en ze werd met behoorlijk wat kracht meegesleurd. ”Mijn lamp! Mijn Chinchou lamp!” jammerde Riley.

Ze probeerde in eerste instantie nog om tegen te stribbelen, hopend dat ze zich los zou kunnen rukken en terug zou kunnen rennen om de lamp te redden, maar het mocht geen baat hebben. Ze gaf zich daarom uiteindelijk maar gewonnen, en nam de beslissing om maar met de blondine mee te rennen, aangezien dat een heel stuk aangenamer was dan dat ze bijna over de grond meegesleept werd. ”H-Hey, waar gaan we eigenlijk heen?” bracht ze al rennend uit. Een halve seconde lang doemde een horror beeld bij haar op; de chemische toiletten aar ze het eerder over had gehad. Een rilling trok over Riley’s rug heen. Dat ze die wc’s een paar minuten eerder had geopperd als verstopplek, betekende niet dat ze zich er zelf graag in zou willen verstoppen. Ze hoopte maar dat de blondine haar opmerking inmiddels al weer vergeten was.

Terwijl Riley werd door de winkel heen mee werd gesleurd, kreeg ze langzaam aan het idee dat ze zich op een stormbaan bevond in plaats van in een POKEA. Was het normaal dat sommige meubels midden in de gangpaden stonden? Waren deze expres zo neer gezet om de vluchtroutes van dieven ingewikkelder te maken? Waarschijnlijk, want een van haar voeten was blijven haken aan een tapijt, en ze had nog maar net kunnen voorkomen dat ze op haar gezicht op de grond was gevallen. Als de blondine haar niet zo hard mee had gesleurd, dan was de kans waarschijnlijk groot geweest dat ze nu plat op de grond had gelegen. Riley’s ergste nachtmerrie werd werkelijkheid. De blondine had haar opmerking onthouden, en was blijkbaar inderdaad van plan om de toiletten te gebruiken als verstopplek. Okay, herinnerde ze zichzelf er aan, er zal vast niet iemand zijn geweest die dacht dat het normale WC’s zijn.

”Bij het… Bij het sanitair,” hijgde Riley toen werd gevraagd waar de WC’s te vinden waren. ”Douches… enzo… Badkuipen.” Tijd om uit te hijgen had ze niet, want haar metgezel had blijkbaar een bewaker gezien – en de bewaker had hen blijkbaar ook gezien – waardoor ze nu compleet de andere kant op werd gesleurd. Al rennend kwamen ze bij de keukenafdeling uit, een plek waarvan Riley zich wist te herinneren dat het niet heel erg ver van de sanitair afdeling moest zijn. Of zaten ze juist aan de compleet verkeerde kant? Het was een belangrijk verschil, want de stem van de bewaker, die riep dat ze terug moesten komen, kwam inmiddels langzaam aan dichterbij. ”De kastjes!” siste Riley. ”Misschien – misschien dat een paar van de kastjes groot genoeg zijn om ons in te kunnen verstoppen? Tot de bewaker ons voorbij is gegaan?” opperde ze. De keuze moest echter wel snel gemaakt worden, want anders zouden ze al gesnapt zijn voordat ze ook maar een poging hadden kunnen doen om een kastje open te maken.

Voor het eerst sinds ze verzeild waren geraakt in de achtervolging, werd er naar een van Riley’s ideeën geluisterd. Een ‘okay!’ kreeg ze er echter niet voor terug, nee, alleen een enkele ‘snel’, dat meer als een commando klonk dan als iets anders. Een schouderklopje had ze graag willen hebben, maar, besefte Riley, daar was nu geen tijd voor. Terwijl zij had gewacht op een ‘goed idee’, was de blondine al in een van de dichtstbijzijnde keukenkastje gekropen. Een stille ‘oh’ verliet Riley’s mond, voordat ze haarzelf in beweging zette om haar eigen idee op te volgen: het zoeken van een kastje waar ze zich in zou kunnen verstoppen. Naar een ander keukenblok toe gaan om naar lege kastjes op grond niveau te zoeken was natuurlijk wat de slimste optie zou zijn geweest, maar wat als daar ook al een bewaker zou zijn geweest? Riley vloekte, waarna ze vluchtig om haar heen keek, zoeken naar een andere plek waar ze zich kon verstoppen. In de koelkast? Nee, daar zouden vast allemaal vakken in zitten. Daar zou ze nooit in passen. In… de kastjes boven het aanrecht? Dat zou kunnen. Zonder nog een seconde langer na te denken over haar plan, klauterde Riley het aanrecht op – iets dat moeilijker bleek te zijn als je nat was – waarna ze de deurknop van het eerste het beste kastje waar ze bij kon vastgreep en deze open zwaaide. Haar hart sloeg een paar slagen over toen twee donkere ogen haar vanuit het kastje terug aan keken. Luid gillend sloeg Riley het deurtje weer terug dicht.

”Wat the FffffffFf-!” vloekte Riley, die haar hand voor haar mond sloeg om haarzelf er van te weerhouden om nog meer aandacht te trekken met haar gegil.  Waarom lag er een hoofd in een keukenkastje!!! Dit hoorde niet iets te zijn dat je tegen kwam in een meubelzaak!!! Shit!!! Nu zou er vast en zeker iemand op haar af komen om te kijken waarom ze gegild had!!! Riley sprong van het aanrecht af, en liet haar jas snel van haar schouders afglijden. Ze smeet dit in het eerste het dichtstbijzijnde kastje – het kastje waar de blondine in zat? Ze had eerlijk gezegd geen idee – en trok met een snelle beweging en veel Haarpijn haar elastiekje los. Riley haalde snel haar hand door haar kapsel heen, zodat ze meer weg had van een of andere Biker dan iemand die opzoek was naar een discobal. Misschien als ze heel veel geluk had, dat ze door zou kunnen gaan voor iemand anders? Ze wist in ieder geval dat ze geen tijd meer had om iets anders te doen, want de bewaker was inmiddels de hoek om komen rennen. Half slippend over de natte vloer kwam hij tot stilstand. ”G-Gegil! Ik hoorde gegil!” stamelde de bewaker, die zijn pet rechtte zodat hij Riley beter kon bekijken. Dit was het. Dit was haar moment.

”Mijn t-shirt! Mijn favoriete t-shirt is verpest door al het water!” jammerde Riley, die haar uiterste best deed om haar innerlijke voetbal moeder te channelen. Mijn dierbare, veel te verwende tien jaar oude kind Lijdt hierdoor. Ik moet hem Beschermen, moedigde Riley haarzelf aan. Zij was het. Zij was het tien jaar oude kind. Ze wilde haarzelf beschermen. ”P-pardon?” stamelde de bewaker, die niet voorbereid leek te zijn op een voetbalmoeder in het lichaam van een zestienjarige Biker. ”En mijn kapsel. Mijn kapsel! Het is helemaal verpest!” deed Riley er nog een schepje bovenop. Riley greep met haar handen naar haar kapsel, en liet haar vingers door de natte plukken heen glijden. Ze sloeg haar handen voor haar ogen, alsof haar natte kapsel het ergste was wat iemand zou kunnen overkomen. ”Zo… zo erg is het toch niet…? Ik vind in ieder geval nog steeds dat je er–” probeerde de bewaker nog een poging te doen om haar wat te sussen. De bewaker straal negerend, liet Riley haar handen langzaam zakken. Het was tijd voor de genade klap. De kers op de slagroom die haar performance was. ”Ik wil…… met je manager spreken.” Riley voelde de adrenaline door haar aders gieren. Shit... Ze voelde zich zo… zo krachtig... Alsof ze iemands leven in haar handen had.

Een zacht, maar duidelijk gegiechel was hoorbaar. Niet van Riley, niet van de bewaker, maar vanuit het kastje waar de brunette zojuist haar jas in had gedumpt. Shit. Riley hoestte luid in een poging het geluid te verdoezelen, maar wist niet zeker of de bewaker er in zou trappen. ”De… de manager?” herhaalde de man met krakende stem. Riley knikte resoluut. ”Absoluut! Ik wil weten wie er verantwoordelijk is voor deze catastrofe! Ik wil gerechtigheid! Als jullie de dader hiervan vinden dan… Dan…! Dan zal ik ze persoonlijk laten boeten voor dit onrecht dat ze mij hebben aangedaan!” zei Riley, die begon met het uitwringen van haar haar. Dikke druppels dropen op de grond, maar veel maakte het niet uit – die was toch al nat door de sprinklers.

De bewaker was met stomheid geslagen. Riley begreep het wel, het waren meestal niet de mensen van haar leeftijd die zo’n toon aan sloegen. Het was meestal pas rond een jaar of viertig dat iemand daadwerkelijk een persoonlijkheid begon te ontwikkelen die alleen maar beschreven kon worden als “ugh” en “een lange, natte scheet” gecombineerd. Ze had met de bewaker te doen, eerlijk waar. Hij verdiende het absoluut niet om zo aangesproken te worden door haar. ”Wel? Waar wacht je nog op? Ga de dader zoeken! Ik wil weten naar wie ik mijn vaders advocaten moet sturen! Doe het snel, of ik stuur ze potverdikkie af op jullie hele bedrijf!” zei Riley, die in haar hele leven nog nooit in aanraking was gekomen met wat voor advocaat dan ook. Ah, wacht – dat was niet helemaal waar. Bij de scheiding van haar ouders had ze een kort gesprek gehad met een advocaat die haar ‘wensen’ wilde weten. Bij welke ouder ze het liefst wilde blijven, enzo. Niet dat die advocaat naar haar geluisterd had. Alhoewel dat, als ze er nu aan terug dacht, eigenlijk maar goed was geweest ook.

Riley wapperde met haar hand in een gebaar om de bewaker weg te sturen, en deze volgde haar bevel wonderbaarlijk genoeg nog op ook. Misschien dat hij gewoon niet langer wilde dat er tegen hem geschreeuwd werd. Yeah, dat was het waarschijnlijk. Riley wachtte kort totdat de bewaker, hopelijk, buiten gehoorsafstand was, voordat ze haar spieren liet ontspannen, en de lucht uit haar longen liet ontsnappen. Heilige macaroni, ze kon niet begrijpen hoe er daadwerkelijk mensen waren die altijd zo shitty konden doen. Deze vijf minuten waren al verschrikkelijk genoeg geweest. Riley ging door haar knieën, en klopte op het ritme van ‘die zien we nooit meer terug’ op het kastje waar de blondine zich in verstopt had. ”Yo, de kust is weer veilig voor nu!”

Terwijl de blondine zich met zo te zien redelijk wat moeite weer uit het keukenkastje probeerde te wurmen, greep Riley haar kans om wat van het water uit haar haren te wringen. Ze dacht er een paar seconden lang over na om haar elastiekje weer terug in haar haren te doen, om uiteindelijk er maar voor te kiezen om haar haren los te laten hangen, zodat de kans dat ze weer herkend zou worden kleiner was. Riley knikte begrijpend toen de blondine een geluid van afgrijzen liet horen. Yeah, ze had misschien maar geluk gehad dat iets haar er net van had weerhouden om in het keukenkastje te klimmen. In zo’n kastje klimmen? Dat was een eitje. Maar er weer uit komen zonder op zijn minst een paar botten te breken? Dat klonk onmogelijk. Dat deed haar er aan denken… Wat was het eigenlijk geweest dat haar zojuist een hartaanval had bezorgd? Nieuwsgierig, en ergens ook een tikkeltje bang, klom Riley weer op het aanrecht om opnieuw een kijkje te kunnen nemen in het hoger gelegen aanrechtkastje.

Riley haalde diep adem, telde tot drie, en opende het kastje vervolgens in één snelle zwaai. En in het kastje zat…! … Niks…? Riley boog voorover om wat verder in het kastje te kunnen kijken, maar op wat stof na waren de kastjes volkomen leeg. Riley fronste. Huh… Vreemd. Ze was er toch echt vrij zeker van dat ze dat hoofd niet had ingebeeld. Een bedankje kwam van achter haar, waardoor Riley besloot om het mysterie van Het Hoofd nu maar te laten voor wat het was. ”Ah, geen probleem! We hadden geluk dat die dude mijn act zo snel geloofde. Misschien dat hij iets teveel ervaring heeft met mensen die het normaal vinden om hem zo aan te spreken, ofzo,” reageerde Riley terwijl ze zich voorzichtig weer van het aanrecht af hees. Ze bestudeerde het aanrechtblad kort, en kwam tot de conclusie dat ze het niet vies genoeg gemaakt had om het schoon te moeten maken. De blondine merkte op dat haar jas nog in het kastje lag, waarop Riley’s vermoeden bevestigd werd – ze had de jas waarschijnlijk inderdaad pal bovenop haar metgezel gegooid. ”Ah! Yeah, right – Sorry voor dat. Ik moest hem snel ergens opbergen,” verontschuldigde ze zich.

Riley wilde al hurken om haar jas zelf uit het kastje te pakken, en was zelfs al een stukje door haar knieën gegaan, toen haar jas er uit zichzelf al uit kwam gewandeld. Ah. Ah. Hoofden zonder lichaam en kledingstukken die uit zichzelf konden bewegen. Was dit die authentieke POKEA ervaring waar iedereen het altijd over had? Riley twijfelde kort, voordat ze haar arm uitstak om haar jas te pakken. Ze nam haar jas aan, waarna de oorzaak van het wandelende kledingstuk duidelijk werd – er had een Ralts onder gezeten. Oh, okay. Dat was normaal. Dat was tenminste één mysterie dat op was gelost. ”Dankjewel,” bedankte ze de Pokémon met een brede grijns. Riley kwam weer overeind, en richtte zich nu weer op de blondine. ”Ah, dit klinkt waarschijnlijk stom, maar… Wat is je naam eigenlijk? Ik bedoel – ik spreek je liever aan met een naam dan dat ik je ‘jij’ of ‘jou’ blijf noemen,” vroeg Riley, die niet de vierde muur wilde breken door zich af te vragen hoe vaak een schrijver ‘de blondine’ als verwijzing zou kunnen gebruiken voordat deze het zat zou beginnen te worden. ”Ik ben Riley, by the way.”