A TERRYble fate [TR objective]

Met een snelle beweging corrigeerde Julian zijn ooglapje zodat deze weer op zijn plaats zat en zijn oog goed bedekte. Na een lange douche had hij het idee dat hij eindelijk een beetje mentaal voorbereid was voor de taak die voor de hand lag; Julian was op zijn zachtst gezegd niet bepaald enthousiast geweest over het feit dat hij weer met Terry moest samen werken. Sure, de agent was niet je alledaagse Team Rocket-lid en dat was misschien een goed teken, maar hij nam ook niet erg veel dingen serieus en Julian was juist iemand die de zaken wél serieus nam, zeker als het om promoties ging. Terry leek zich niet te beseffen dat Julian’s leven op het spel zat als hij die promotie niet snel kreeg. But then again… Julian had tot dusver ook niet echt de moeite gedaan om ook maar iemand binnen Team Rocket uit te leggen hoe zijn situatie zat en eigenlijk wilde hij dat graag zo houden. Als ze erachter zouden komen dat Julian’s vader één of andere vroegere hooggeplaatste commander was geweest binnen Team Rocket en er wel eens een geldsom boven het hoofd van de jongen kon hangen, dacht hij niet dat er velen waren die hem zouden helpen. En hij wist natuurlijk niet hoe betrouwbaar Terry was; hij nam aan dat hij daar ook niet graag achter wilde komen. Hij nam ook aan dat als hij nu niet zou vertrekken dat hij te laat zou zijn en dat hij daar het einde niet over zou horen naarmate hun dag zou vorderen. En dus vertrok Julian al snel en ging, met zijn handen in zijn zakken gestoken, naar buiten. De zon die fel scheen was verraderlijk: het gaf de indruk dat het warm was, maar een felle wind kwam al snel de kop opsteken en automatisch trok Julian zijn hoofd wat meer in zodat zijn sjaal zijn gezicht wat meer bedekte en enkel zijn goede goudkleurige oog zichtbaar was. Hoewel hij geen reden had om haast te maken, merkte hij dat hij toch iets sneller liep dan gewoonlijk en dat het geen probleem voor hem was om het Team Rocket-gebouw binnen de afgesproken tijd te bereiken. Hij onderdrukte een zachte zucht toen hij Terry al tegen de muur geleund zag staan op zo’n manier dat alleen hij kon: zijn handen achter zijn kont en zijn ene broekspijp half opgerold zodat Julian de horloge kon zien die aan de binnenkant van zijn enkel hing. Really? “Je weet toch dat normále mensen die dingen rond hun pols dragen, hè?” Hij zuchtte een tikkeltje aan de dramatische kant. “Wacht, jij bent Terry Spek, waarom neem ik het woord “normaal” zelfs in de mond in jouw bijzijn?” Hij was al iets losser dan hun eerste ontmoeting, dat was al iets dat zeker was. Desalniettemin keek de zwartharige man niet echt geamuseerd en hij sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok naar de agent. “Waar kan ik u mee helpen?” vroeg hij vervolgens op een bekakte beleefde toon.

Julian dwong zijn mondhoeken om in dezelfde vorm te blijven hangen toen Terry breed begon te grijnzen naar hem. Hoewel Julian soms echt het niveau van zijn geestelijke gezondheid betwijfelde, kon hij het beter met zo’n persoon vinden dan iemand die arrogant als de pest was en vervolgens niets presteerde binnen Team Rocket. Terry was misschien een raar joch, maar zijn rank bewees dat hij toch wel dingen voor elkaar kreeg. Wat hem ook wel lag, was het feit dat Terry de zaken op een minder sadistische manier aanpakte dan de gemiddelde grunt. Hij verkoos mensen die gezond verstand gebruikten in plaats van direct over in de aanval te gaan. Oh wacht… gezond verstand en Terry… laat ook maar, je snapte wel wat hij bedoelde, toch? Julian stak droog zijn hand op naar de Pichu die naar hem zwaaide. Hij durfde te wedden dat Ustrina iemand van haar eigen niveau wel aangenaam zou vinden in omgang, maar toch ging hij de Cyndaquil niet uit haar bal laten. Niet alleen zou hij dan tot social awkward situaties gedwongen worden waar hij op dat moment echt geen zin in had, maar ook zou Terry dan weten dat hij moest zorgen voor een baby. De jongen dacht waarschijnlijk dat hij geen emoties had en dat wilde hij graag nog even zo laten. Julian sloeg zijn armen over elkaar heen toen ze in een aparte ruimte terechtkwamen en Terry vervolgens zijn uitleg begon te doen. Het zou hem bijna choqueren dat Terry opeens serieus klonk, maar hij nam de verandering met open armen aan en in plaats van er een opmerking over te maken, gaf Julian al een even ernstig knikje terug. “Ik heb het al eens een keer voor een korte opdracht moeten doen, maar die simulatie was heel kort en eigenlijk nadat we gestart waren, merkten we dat het niet helemaal liep zoals het moest lopen.” Hij was op die dag een vrij mooie promotie net misgelopen, iets wat zijn vader woedend had gemaakt. Dat was ook de dag geweest dat zijn vader had uitgehaald naar zijn moeder en Julian de dag erna met een grote wond aan zijn oog rondliep; geen leuke herinneringen dus. Hij dwong zijn blik om onbewogen te blijven toen Terry aanhaalde dat hij in zo’n simulatie rond ging wandelen. “En wat staat daar tegenover?” vroeg hij uiteindelijk. “Ik bedoel,” hij kneep zijn ogen even samen, “jíj bent diegene die me in die simulatie rond laat wandelen. Onveiliger dan dat kan niet. Ik verwacht wel een tegenprestatie.” Een extra promotie om agent te kunnen worden, bijvoorbeeld. Niet dat hij dat hardop ging zeggen tegen Terry, hij wilde zijn plaats verdienen en er niet om vragen. Dat deden alleen de zwakkelingen. “En wat voor soort simulatie gaat het zijn?” Ook een belangrijke vraag uiteraard.

Julian had eerder gehoord van simulaties die compleet mislukt waren. En dan had hij het niet over de simulatie die hij had meegemaakt; een simulatie die afgekapt werd omdat het simpelweg niet werkte. Nee, dat waren simulaties geweest waarbij de betrokkenen daadwerkelijk gewond waren geraakt omdat het één of ander mis was gegaan. Hij kon niet zeggen dat hij bang was, maar hij wist dat het een risico was om aan deze Objective deel te nemen en het feit dat Terry de touwtjes in handen had, zou bijna geen enkel mens gerust stellen. Het was dan ook enigszins geruststellend dat de jongeman er op een serieuze manier mee omging. Misschien was dit wel de kant die hij niet zag, de kant die Terry de rank als Agent had laten krijgen. Een verantwoordelijk persoon die door middel van zijn verstand te gebruiken zaken kon achterhalen waar anderen hun hoofd over braken. Julian was benieuwd welke functie Terry zou kiezen als hij eenmaal van Agent naar een andere functie gepromoveerd zou worden. Hij zou daar zelf ook eens over na moeten denken als hij eenmaal gepromoveerd werd, maar eerst moest hij aan zichzelf en aan zijn collega’s bewijzen dat een dergelijke functie wel aan hem besteed was. Het feit dat hij zijn Quest succesvol had afgerond zonder geweld te gebruiken, zei voor hem genoeg. Het was niet de manier waarop Team Rocket handelde en hoe ze macht wilden uitoefenen, maar Julian geloofde dat Aang de wereld kon redden een wat minder uitgedrukte aanpak ook zijn effecten kon hebben. Hij had immers de informatie gekregen die hij wilde hebben en hij was tevreden met de manier waarop hij het gedaan had. Hij wilde niet dat Team Rocket hem zou veranderen. “Oké,” sprak hij nadat Terry zijn uitleg had gedaan. “Laten we geen tijd verspillen en eraan beginnen. Hoe eerder we de fout achterhalen, hoe sneller we de aanpak van de desbetreffende grunt en de toekomstige collega’s kunnen verbeteren.” Hij durfde zijn hand er bijna voor in het vuur te steken dat het weer zo’n grunt was geweest die dacht dat hij met geweld alles kon oplossen. Hij stak het oortje dat gepresenteerd lag op een tafeltje in zijn oor en ging daarna een andere ruimte in. Hij zag een soort van kring op de grond waar mee werd aangeduid dat de persoon die in de simulatie wilde deelnemen moest gaan staan. Julian ging staan, corrigeerde zijn oortje en drukte op een knopje zodat Terry hem kon horen. “Laat de simulatie maar beginnen, ik sta op mijn plek,” sprak hij tegen de jongeman en wachtte totdat de simulatie zou beginnen.