[Quest] Since when was babysitting this hard?

And who decides from where up high

I couldn't say "I need more time"

Alsof terug beginnen als student niet beschamend genoeg was, had ze een quest opgedragen gekregen die ging om het oppassen op een pokémon. Crowe zuchtte diep voor ze de hoek om liep naar het adres dat ze had doorgekregen. Zonder haar lichte irritatie en teleurstelling te laten merken sprak ze de vrouw aan met een luchtige “Hey,”. Deze leek vreselijk blij haar te zien en kon al aan de equipment raden dat zij de Ranger was die op haar Mime Jr. zou passen vandaag. Een uurtje, dat was de afspraak. Na kort te hebben moeten horen wat een deugniet de pokémon wel niet was en waar ze op moest letten, werd ze eindelijk alleen gelaten. De eigenaresse spoedde zich weg met haastige passen. “Okay dan,” sprak ze hardop terwijl ze zich met een lichte glimlach naar de pokémon keerde. Wat ze terug kreeg was echter iets dat meer op een grijns leek dan een glimlach. Just great.

Crowe nam de pokémon mee naar een parkje, waar deze zijn gang kon gaan zonder te snel kwijt te raken. Heel eventjes leek het erop dat de Mime jr. gewoon rustig zou gaan spelen, maar snel genoeg hing hij alweer om haar heen. De jonge vrouw fronste, terwijl ze iets probeerde te bedenken wat hem wel bezig zou houden voor het komende uur. Pas toen het tollen van haar hoofd wat begon af te nemen, had ze door dat die rotzak confusion op haar had gebruikt en er nu vandoor was. Ze vloekte in zichzelf en schoot meteen overeind van het bankje waar ze op had gezeten. De beweging was iets te snel, waardoor ze bijna weer terug viel en nog net haar evenwicht kon bewaren. De eerste quest die ze had gekregen sinds ze weer bij de Rangers zat en het ging nu al fout. Ze kon zich niet veroorloven om een opdracht als deze niet met succes te voltooien. Ze vertikte het.

“Luna,” zei ze, terwijl ze haar Ponyta uit de pokéball liet komen. Haar partner zou haar kunnen helpen met het opsporen van de Mime jr. Ergens was het fijn geweest als ze Cor er ook bij had gehad, aangezien hij altijd wel wist wat hij met een situatie aan moest. “Ik ben een Mime jr. kwijt, help me hem terug te vinden,” legde ze uit aan haar pokémon. Gelukkig was Lunafreya altijd bereid haar te helpen. Samen rende ze het park uit en de straat af. Hij kon overal zijn en ze had ook geen idee of er een plek was waar hij vaker te vinden was mocht hij ontsnappen. Het nadeel van een taak als deze moeten verrichten als complete vreemdeling. Ze kon slechts voortborduren op de informatie die ze zojuist had gekregen, maar die had haar niet op een geval als dit kunnen voorbereiden. Ze had gehoopt dat het niet zo ver zou komen.

Luna maakte plots een geluid, waardoor ze abrupt stil hield en zich naar haar pokémon toe draaide. Daar in de verte in een steegje stond de pokémon die haar zojuist was ontsnapt. Crowe deed haar best om er niet heen te rennen, maar stapte in plaats daarvan op een rustig tempo richting de Mime jr. Deze keek haar aan, wachtte even, maar begon er toen vandoor te rennen. De jonge vrouw wachtte geen seconde en rende achter het wezentje aan. Luna kwam naast haar lopen en Crowe legde haar handen op de rug van de Ponyta om er vervolgens op te springen. Nadat ze goed was gaan zitten en er zeker van was dat ze er niet af zou vallen, liet ze de pokémon harder rennen. Zelfs met het gewicht op haar rug was Luna sneller dan de Mime jr. Eens ze naast het wezentje waren leunde Crowe naar zijn kant en stak haar arm uit om hem beet te pakken. Het moment van hangen en het gevoel dat ze van de Ponyta af zou vallen lieten haar echter voor een paar seconden verstijven, waardoor de Mime jr. een andere straat in kon schieten.

De Ponyta schoot achter de pokémon aan maar verminderde wel iets in vaart om haar trainer op adem te laten komen. Deze schudde haar hoofd even toen ze weer recht zat om de herinneringen weg te duwen en focuste zich vervolgens weer op de Mime jr. voor hen. Luna begon alweer harder te rennen toen ze doorhad dat het allemaal weer de goede kant op ging. Ze volgde het wezentje door nog een aantal steegjes en kwamen vervolgens weer aan bij het park waar ze in eerste instantie hadden gewacht. Het uur waarin de eigenaresse weg zou zijn was al over. Ze hoopte maar dat de vrouw langer weg zou blijven, waar ze in eerste instantie voor had gevreesd toen deze had gezegd dat ze maar een uurtje weg zou zijn. Luna sprong met gemak over de hekjes van het park heen en minderde vaart toen ze opnieuw naast de Mime jr. liep. De kleine pokémon begon duidelijk wat uitgeput te raken van al het rennen, wat niet zo gek was als je een pokémon achter je aan had die erop gebouwd was om te rennen. Ditmaal zou Crowe geen risico’s meer nemen. In plaats van de Mime jr. vast te grijpen en op de Ponyta te hijsen, liet greep ze hem beet terwijl ze zichzelf van het paard af gooide in de bosjes. Er stond een triomfantelijke grijns op haar gelaat toen ze opstond met de Mime jr. in haar handen. Luna kwam bij haar staan om ervoor te zorgen dat hij het niet nogmaals in zijn hoofd haalde om haar van zich af te schudden. Op dat moment klonk er ook een enthousiaste stem vanuit de andere kant van het park. “Daar zijn jullie! Sorry dat ik wat later ben! Ik zie dat jullie een gezellig uurtje hebben gehad.” De vrouw ratelde maar door en nam onderhand ook haar pokémon weer aan. “Bedankt voor het oppassen!” Crowe keek opzij naar Luna terwijl de vrouw weg liep. Dit was niet iets dat ze snel weer zou willen doen. Als ze het even kon helpen zocht ze in het vervolg een andere quest uit voordat ze al bijna allemaal bezet waren.