Evolving for dummies ~ | Open

Vijfendertig. Dat was een mooi getal. Tevreden schreef de coördinator het met haar hand in de sneeuw. Ze verveelde zich nogal. Een eindje verderop zaten haar pokémon onder een boom zonder bladeren. Ze had een extra teamlid ontvangen. Van het meisje Dominique, de breeder die ze enkele dagen geleden had ontmoet. Er zaten dus vijf pokémon onder de kale plataan. Promise en Mañana natuurlijk, maar ook Volches de Tynamo en Viaje de Spheal, haar allernieuwste aanwinst. Er zat nog een pokémon, een klein stukje verderop. Het was een Treecko, juist uit het ei. Alyss had hem Balcaz gedoopt, maar hij was niet echt 'deel van het team,'. Ja, de coördinator accepteerde hem wel, en de andere pokémon ook, maar hij nam geen hulp aan en was niet sociaal met de anderen. Ze wist niet goed wat ze eraan moest doen. Maar misschien zou het veranderen als de jonge pokémon een beetje wende aan de groep. Hij was jong, en was bij zijn ouders weggehaald. Dat was niet makkelijk, je ouders verliezen. Of afscheid van ze nemen voor een lange tijd. Haar vader had haar en haar andere gezinsleden verlaten toen zij slechts vier was. Ze miste hem niet. Hij was vaak dronken en schreeuwde tegen hen. De laatste keer dat ze hem zag sloeg hij haar tegen de wasmachine aan. Maar haar moeder miste ze wel. Haar moeder had haar geholpen, opgevoed, dingen voor haar opgelost, haar getroost... Dingen waar moeders voor waren. Het gold vast hetzelfde voor de kleine grass type. Alyss wist zeker dat hij snel zou wennen, en dat hij zich in de groep zou betrekken wanneer hij daar zin in had. Nu de pokémon daar zo zaten glimlachte ze kort. "Balcaz?" vroeg ze aarzelend. Snel draaide de woudgekko pokémon zijn kop. Alleen zijn kop, hij bleef zitte waar hij zat, met zijn rug naar de anderen toe. De zwartharige trainer wenkte. De grass type schudde zijn kop en draaide weg. Alyss zuchtte. Verdorie. Ze stond op en klopte haar jas een beetje af. Met snelle en korte stappen liep ze naar haar op één na nieuwste pokémon toe. "Balcaz," begon ze rustig. "Ik weet dat het moeilijk is-" De Treecko draaide zich weg, en ze pauzeerde even om te zuchten. Ze wist niet zeker of dit überhaupt wel ging werken. "Ik weet dat het moeilijk is om je ouders achter te laten, maar je hoort nu bij ons, oké?" Ze glimlachte waterig. "We zullen je vader en moeder vast vaak tegenkomen. Wees maar niet bang. En als je... Als je vindt dat... ik geen goede trainer voor je ben... dan mag je terug naar je vorige trainer," Alyss slikte. Ze wilde het allerbeste voor de pokémon uit haar team. Als deze grass type starter zich echt niet op zijn gemak voelde bij haar, dan moest hij zo snel mogelijk naar een plek waar hij zich wel veilig voelde. Maar dat wilde natuurlijk niet zeggen dat de coördinator hem meteen opgaf. Ze zou hem eerst proberen bij haar team te kunnen betrekken. Dat moest kunnen. Als de pokémon maar een klein beetje mee zou werken. Ze keek een beetje triest naar de groene rug van de gekkopokémon en stond toen op. Het was onnodig om haar jas af te kloppen, dus dat liet ze zitten. Ze draaide zich om en op dat moment werd ze van voren aangevallen. Zwarte stof en blonde lokken dempten haar ademhaling en voor een aantal seconden lag ze op de grond, vastgehouden in een stevige knuffel. Toen de persoon het hoofd optilde knuffelde ze net zo hard terug. Er ontsnapte een zacht geluidje uit haar mond. "Chlo," zuchtte ze. Haar oudere zus liet haar los en hielp haar overeind. "Long time no see, Als," glimlachte ze. "Ik wist helemaal niet dat je in Kalos was!" Het donkerharige meisje keek niet veel verder omhoog naar haar zus' groene ogen. "Een verassinkje, Alyss. Je houdt toch zo van verassingen?" Al kreeg een knipoog en ze glimlachte. Haar zus wist maar al te goed dat ze niet van verassingen hield. Er verscheen een klauw op haar schouder, en een grote kop verscheen achter haar. Vol verbazing keek de jongere coördinator naar de pokémon. Een Garchomp was het. Chloe keek op naar de dragon type, en snel weer terug naar haar jongere zusje. "Dit is Rotaz. Hij is m'n Garchomp. Ik heb hem gevangen als Gible, een tijdje geleden." glimlachte de trainer. De donkerharige reiziger keek knipperend met haar ogen naar het beest. Het stond rechtop, maar had vreemde vormen aan zijn kop en poten. Het was vrij duidelijk dat het geen mens was, maar je kon het vermommen met een mantel. Waarom dacht ze hieraan? Geen flauw idee. Het lichaam leek gewoon een beetje op dat van een mens... Met een beetje fantasie. "En hoe is het met jouw team?" vroeg Chloe Timer nu. Alyss glimlachte, en keek over haar schouder. "Promise, Mañana, Volches, Balcaz, we hebben bezoek!" riep ze enthousiast. De Eevee rende vooraan, en de fire type starter volgde op de poot. Die laatste werd echter heel enthousiast toen ze de blondine zag staan. De normal type bleef staan, met een blik van is-dat-alles. Ze waren al zo lang niet meer thuis geweest, zelfs Mañana kende dit meisje nog niet. Volches kwam er ietwat achterdochtig achteraan. "Promise is geëvolueerd!" glunderde de zeventienjarige blondine. Lys wendde haar blik naar de fire pokémon. "Klopt! En dat is Mañana, en dat is Volches," Een beetje beschaamd wees ze op de electric fish. Een rozige blos verscheen op haar wangen. Het viel haar op dat Balcaz niet was gekomen. "Dat daar is Balcaz," Ze wees minder enthousiast op de rug van de omgekeerde pokémon. Chloe voelde het aan en legde haar hand op de schouder van haar zusje. "Die trekt wel bij, joh. Wil je mijn team zien?" suggesteerde ze. Enthousiast knikte de donkerharige trainer naar de blondine. Deze glimlachte en opende nog drie balls naast de twee erbuiten. Twee? Hell yes! Naast de geweldige dragon type pokémon zat er ook nog een normal type. Een grijze poespokémon met een krulstaart. "Mayawi!" grijnsde Alyss. De Glameow stapte parmantig op de coördinator af. Die kende ze nog wel. Dat was een vertrouwd persoon voor de kat. Ze hadden vijf jaar samen in een huis gewoond. Het was nogal wiedes dat ze elkaar goed kenden. Promise slechts drie, maar ook de Quilava kwam de grijze normal type groeten. Het waren twee oude vrienden die elkaar al meer dan drie jaar niet meer hadden gezien. Onder pokémon was het fantastisch om te zien. Toen keek Alyss naar de drie andere pokémon van haar zus. Een Surskit, een Luxio en, tot haar grote verbazing, een Eevee. De Eevee sliep, helaas. Vertederd keek de blondine naar haar vosachtige normal type. "Moet je dat nou zien. Het is nog maar een baby. Net uit het ei, weet je," grijnsde ze naar haar jongere zusje. "Ach, 't is een schatje hoor, maar ze weet wel wat ze wil. Moss rock hebben we nodig, meneer wil Leafeon worden," Dit verbaasde Al nog meer. "Dat meen je niet," zei ze ongelovig, haar hoofd iets naar achter getrokken in haar nek, en haar ogen iets wijder dan normaal. Maar toen Chloe knikte wenkte ze Mañana naar zich toe. "Mañana, dit is mijn grote zus. Chloe, dit is dus Mañana. Die wil ook Leafeon worden." Ze glimlachte naar beide, terwijl haar blauwgroene kijkers van haar zus naar haar vriendinnetje schoten. Met zo'n zelfde blik keek de blondine nu terug. "Niet," sprak ze, haar mond open en haar mondhoeken omhoog. "Wat een toeval. Hij daar heet Chego," wees de oudere trainer. Alyss knikte. "Zo lief," kwijlde ze. Ze dacht terug aan hoe Mañana zo eens sliep bij haar op schoot. Waarom deed dat dingetje dat nooit meer? Waarschijnlijk alleen maar minder zodra ze een Leafeon was. Ze trok een beetje jaloers met haar mond. Haar zus zag het en schoot in de lach. "Doet zij dat niet meer?" vroeg ze grinnikend. Bij het woordje 'zij' reageerde Mañana met een verontwaardigde; "Eevee!" Alyss rolde met haar ogen. Ze ging er niet eens op in. Chloe was af en toe nog steeds een plaaggeest, maar het was nooit echt slecht bedoeld. Daar was de blondine veel te goed voor. Toch tijd voor een beetje speling van Alyss' kant, weliswaar over een heel ander onderwerp. "Heb je soms nog leuke... jongens, ontmoet?" Bij de s van jongens trok ze haar wenkbrauwen een stukje omhoog. Ja hoor, haar zus werd rood. "Jij dan?" vroeg ze. Alyss schudde grijnzend haar hoofd. Wel leuke jongens, maar niet die personen waarvan ze meteen zoiets had van; 'wauw!' Haar zus, echter, knikte nu langzaam. "Ik heb iemand ontmoet. Al meerdere malen, eigenlijk... We lopen elkaar steeds tegen het lijf... En na de derde ontmoeting vertelden we het. Dat we... elkaar best een beetje leuk vonden." Ja, ja, ja! Ze bloosde. Of, blozen, het was echt geen blos meer. Het was alsof Chloe vijf minuten op haar hoofd had gestaan. Haar hoofd was in ieder geval knalrood. Haar jongere zusje grijnsde nu van oor tot oor. "En wanneer is de bruiloft?" plaagde ze. Daarvoor kreeg ze een zachte mep tegen haar achterhoofd. "Hou je mond Al. Hij heet Kristopher. Hij is echt heel aardig, ik stel hem binnenkort wel aan je voor." Geen idee hoe ze dat ging flikken, dat zei haar zus er dan ook niet bij. Waarschijnlijk viel dat ook bij de blondine binnen, want er viel een stilte waarin hersens hoorbaar waren. Toen bedacht Alyss zich iets. Ze had zojuist iets niets aangeschaft, een nieuwe uitvinding. Het was echt een gigantische rage onder reizigers, dat wist ze. Het holo cast bandje. "Hey, Chlo? Heb jij geen holo cast bandje?" vroeg de donkerharige reiziger. De blonde meerderjarige keek op. "Jawel, die heb ik! Jij ook?" Natuurlijk knikte Alyss. Yep, reken maar dat ze zo'n ding in haar bezit had. Zodra het uitkwam had ze het gekocht. Ze schudde het groene ding onder haar mouw vandaan. Haar zus keek even mee en voerde wat in. Toen klein zusje Lys weer keek zag ze de naam 'Chloe geweldig zussie,' in haar contacten staan. Glimlachend schudde ze haar hoofd. Hoe kon het ook anders. Ze liet het staan, en begon aan een nieuw voorstel aan haar zus, voordat hun wegen weer zouden scheiden. "Nou, reis je gezellig mee naar de Moss rock? Of is kleine Chego daar te jong voor?" vroeg ze, deze keer zonder enige grap. De jonge coördinator had haar eigen redenen gehad om niet eerder naar de Moss rock te vertrekken. Ze wilde immers eerst dat Promise evolueerde, en ze wilde eerst dat de vrouwelijke Eevee waar het over ging de aanval bite leerde. Dat kon immers nog van pas komen, en misschien leerde ze die als Leafeon niet meer. Zo was dat dus gekomen. Maar Chloe glimlachte en knikte met haar hoofd. "Tuurlijk ga ik mee! Je kent hier de weg beter dan ik, en dit is juist wel handig, dan hoeft dat kleine ding ook niet zo te wennen aan een evolutie later." Ohja, slim. Tja, daar zou Mañana wel aan moeten wennen. Maar waarschijnlijk zou ze qua karakter ook wel iets veranderen. Als dat zou gebeuren zou Lys de naam veranderen. Ze had een oordeel, misschien een vooroordeel, dat Leafeons wat rustiger en terughoudender van aard waren. En ja, als dat dus waarheid bleek te zijn zou ze de grass vospokémon omdopen tot Está, een spaans woord, zoals Mañana ook was. Echter betekende het woord mañana morgen, en está was een vervoeging van estar - zijn, of zich bevinden - in de derde persoon enkelvoud. Maar está was gewoon een mooi woord, en het paste eigenlijk ook wel bij dat karakter wat ze bedacht bij een Leafeon. Veel spaanse woorden waren mooi, volgens Alyss. Al drie van haar pokémon hadden een spaanse naam. Viaje en Balcaz zo dus ook. Viaje was een woord voor een reis, en balcaz kwam van balcazas, voor een persoon met een grote bek. En helaas paste dat wel bij het karakter van de pokémon die deze naam droeg. Ze zuchtte en stootte de blondine zachtjes aan. "Zullen we meteen maar gaan?" suggesteerde ze vragend. Chloe knikte. Toen Alyss deze keer opstond klopte ze wel even de sneeuw van haar jas en broek. Jazeker, ze droeg eens een broek. En een warme beige trui met een kol, nog onder haar jas. Ze nam vier pokéballs uit haar zak, en riep al haar pokémon terug. Allemaal behalve Mañana, natuurlijk. Promise, Volches, Balcaz en Viaje mochten even rusten, en de kleine vospokémon mocht lekker enthousiast zijn tot ze er waren. En als de normal type moe werd kon de coördinator misschien nog even genieten van haar kleine Eevee-heid, als het op haar arm in slaap zou vallen. Staartje over het neusje heen, zoals Alyss het diertje altijd zou zien slapen. Stiekem hoopte ze dat de Eevee nog een beetje moe zou worden onderweg. Nu riep ze de bijna-grass type bij zich. "Mañana, we reizen vandaag verder met Chloe en haar pokémon. Tegen de avond zul je een Leafeon zijn, is dat niet geweldig?" Ze kreeg de gewenste reactie, waarbij een hoop enthousiast gepiep vrijkwam. Het vijftienjarige kind grijnsde vrolijk naar haar kleine vospokémon. Nu wendde Al haar blauwgroene blik weer even af van het kleine diertje, en focuste weer even op haar oudere zus. Deze had al haar pokémon teruggeroepen. Dat snapte ze ook wel. Chego was veel te jong om zo'n gigantisch stuk te lopen, hoe ontzettend enthousiast hij ook zou zijn. Zo waren Eevees immers. Beide meisjes borgen hun pokéballs veilig op. "Let's go," grijnsde de oudere trainer. Deze haakte haar arm in de arm van haar zusje, en samen begonnen ze hun weg naar de Winding Woods.

Alyss had gelijk gehad. De waterige zon, die maar half zichtbaar was achte de dikke laag wolken, begon net een andere kleur en plek aan te nemen toen ze redelijk dichtbij waren. Arceus thanks dat Chloe een kaart had gekregen van het bos waar ze momenteel doorheen struinden. Vanuit haar onhandige positie wierp de coördinator steeds een blik op de tijd. Onhandige positie? Jazeker, heel onhandig. Maar onhandig was niet meteen vervelend. Mañana was halverwege de reis tussen haar armen en borst in gekropen en sliep nu zoetjes op dezelfde plek. Alyss mocht niet klagen hoor. Ze was blij met het gezelschap, en voor haar was het een heerlijk warme plek op haar borstkas. Ze voelde de lichaamswarmte van de kleine normal type door de rits en drukkers van haar jas heen. Alleen was ze van zichzelf al best moe, en maakte het haar ook redelijk rozig en loom. Alsof je op een warme dag op een veld ligt zonder enige inspanning. Ja, dat was het enige minpuntje van dit moment. Maar ze genoot van het moment zolang het kon. Als Mañana - of Está - eenmaal geëvolueerd was ging haar trainer haar echt niet meer zo dragen, daar was het dan veel te groot voor. En daarom genoot ze extra van dit moment. Het was namelijk één van de laatste momenten, één van de laatste momenten dat ze haar Eevee zo met zich mee kon dragen. Er zouden vast veel meer van dit soort momenten komen in haar leven. Momenten waarvan ze zeker zou weten waarvan het één van de weinige is. Maar ze zal het maar van weinig beseffen, wist ze. Zo was het ook met Promise. Ze hield van de aanwezigheid van een gewichtje in haar nek, maar nu was het er niet meer, terwijl ze nooit over de verdwijning van zo'n simpel moment had nagedacht. En dat klonk alsof de fire type starter dood was, maar overdrijven is ook een vak. Sinds de pokémon uit Johto geëvolueerd was paste ze gewoon niet meer op haar vaste plekje, en daar moesten zowel de trainer als de pokémon zelf aan wennen. Inmiddels was dat al wel gelukt, maar liever wilde Alyss het voortaan van tevoren weten. Ze wreef haar wang onder het lopen liefkozend over het koppie van haar Eevee. Gewoon bijna een kind voor haar. Al haar pokémon, trouwens. Nee, niet waar. Promise was meer een zus, soms een oudere, soms een jongere. Dan had je Mañana en Viaje, twee pokémon die zo bij het team betrokken waren geraakt, de kinderen van Alyss, bij wijze van spreken. Dan Volches, die onzekere crush die niet wederzijds was, of die ene vriend van de zus die ook bij de andere zus wil horen. En Balcaz, de oude vriend die ruzie heeft gehad, en haar nog steeds niet vergeeft, terwijl zij hem al lang vergeven heeft. Ja, zo waren de banden tussen Als en haar pokémon ongeveer te beschrijven. Ondertussen geeuwde haar zus alweer. Ze scheen met een zaklamp op de kaart. De schemering was invallen, al was het pas half vijf, misschien iets later. Opeens stopte Chloe, en wees. "Daar," Ze scheen met haar lamp op de steen. De jongere trainer kneep haar ogen tot spleetjes en herkende toen het mostapijt over de grijze rots. "Yes!" siste ze, om de slapende Eevee nog even niet te wekken. Ze liepen dichterbij de steen. Hoe dichterbij ze kwamen, hoe duidelijker het werd dat het de Moss rock was. Beide trainers zuchtten opgelucht. De jongste ging op de grond zitten, en tikte het vosje in haar armen even op het oor om het te wekken. Na even tikken kwam het diertje slaperig overeind. Er kwamen drie kleine kreuntjes vanaf. Toen stond het op, en keek om zich heen. Met glimmende bruine kijkertjes draaide het zich naar haar trainer. Deze glimlachte naar haar zogenoemde kindje, bemoedigend. "Toe maar, Mañana. It's yours," sprak de donkerharige coördinator. En dat liet de jonge Eevee zich geen twee keer zeggen. Ze stortte zich enthousiast op de steen. Het duurde niet lang voor een fel, wit licht over de bosgrond scheen. Terwijl dit aanhield hield Alyss haar adem in. Ze hoopte dat het zou lukken. Kon een evoluatie mislukken? Daar had ze nooit iets over gehoord. Nog voor het ene licht verdween, verscheen er al een tweede licht. Het was Chego, die ook gezorgd had dat hij bij de steen was gekomen. Twee witte lichten waren nu bezig een nieuwe vorm aan te nemen. Natuurlijk was Mañana's evoluatie eerder gereed. Het licht vervaagde, en ze stapte weg. "Lea! Fee!" sprak de grass type. Alyss' gezicht glom van plezier bij het aanzicht van haar nieuwe zusje in de familie. Dat moest officiëel worden gemaakt. "Mañana, ik heb iets besloten. Vanaf nu heet je Está," zei de trainer van de juist geëvolueerde pokémon, welke reageerde met een vrolijk geluid.

"Ik ga die kant op. Red jij je?" vroeg Chloe ter bevestiging. Natuurlijk knikte haar jongere zusje. "Tuurlijk! Ik ben jonger, maar niet compleet stom," knipoogde deze. De blondine knipperde even, en sloeg toen haar armen stevig om haar jongere zusje. "Ik zal je weer missen sissy. Veel bellen hè?" zei ze. Alyss knikte. Ja, zij zou haar zus ook weer missen. Het zou vast lang duren voordat ze elkaar weer eens zo toevallig tegenkwamen. "Succes met je verdere gyms. Als je de league haalt kom ik kijken!" grijnsde de jongere trainster. De oudere glimlachte. "Zelfde geldt voor jou en the grand festival. Doe je best, hè?" Weer knikte Lys naar haar zus. Deze knoopte haar jas wat verder dicht en zei gedag. Alyss zei ook gedag, en zo scheidden de wegen van de zusjes Timer weer. Beiden namen ze een andere route door Kalos. De donkerharige liep voornamelijk naar het oosten. Naast haar liep een grass Eeveelution, die zojuist de naam Está had ontvangen van haar trainer. Beiden hadden stiekem geen idee hoe ze uit het bos kwamen. En vooral omdat het donker was niet. Ze liepen een halfuur, maar de bomen bleven komen. Het begon toch een beetje vreemd te worden. Op een gegeven moment begon Alyss in een boom te krassen waar ze van durfde te wedden dat ze hem al twee keer was tegengekomen. En inderdaad, een derde keer volgde. Op dat moment begon ze een andere route op te wandelen. Maar dat hielp niet echt. Eenzelfde soort situatie deed zich voor. Ze kwam de hele tijd terug bij diezelfde beek. Na twee keer ging ze aan de waterkant zitten. Ze wist het gewoon niet meer. Waar moest ze heen? Ze kende dit hele bos niet. Ze keek naar de beek waar haar schoenen bijna in hingen. De beek was rustig, het water was glad. Of... Oh. Ze had niet echt opgemerkt dat het bevroren was. En ookal was er niemand, toch voelde ze haar wangen een beetje rood worden. Ze wilde niet... dom overkomen op iemand. Of misschien was ze gewoon ontzettend moe. Dat zou het best kunnen zijn. Het ijs was toch vrij vreemd. Ze zag haar spiegelbeeld. Dat was niet vaak. Ijs had vaak een lelijke grijze kleur. Zo'n stormachtig grijs wat je ook echt alleen bij ijs zag. Als ijs nou paars was... Helaas was dat het niet. Ijs was grijs, en dat rijmde. Hoewel dit ijs dus een weerspiegeling gaf van alles om haar heen. Het bevroren gras wat in stengels over het water heen boog. De grijze wolken in de lucht. En haar bleke gezicht als ze zich over het oppervlak heen boog. Haar groenblauwe ogen keken vragend naar het spiegeldbeeld, alsof er iets van de reflectie werd verwacht. Ze moest een uitweg van dit vreselijke bos zoeken. Dat moest ze doen, maar dat verwachtte ze van zichzelf, niet van haar reflectie. Wat wilde ze van haar spiegelbeeld? Niets. Niets. Ze schudde haar hoofd en vroeg zichzelf af wat ze allemaal aan het doen was. Haar gedachten werden door elkaar gehusseld door vermoeidheid, kou en desoriëntatie. Hoewel ze zich dit besefte bleef ze naar haar spiegelbeeld staren, tot er een tweede spiegelbeeld verscheen. Een kop met een roomkleurige vacht en twee bladeroren, groen. Een Leafeon. Está. Deze keek Alyss aan. Ze merkte nu pas dat het koud was. Dat haar kaken zich snel op en neer bewogen en dat ze daar niks aan kon doen. Ze wilde al in haar zak graaien naar de ball waar de Eevee eerder in zou verwijnen en uit zou verschijnen. Nu moest er een Leafeon in. Maar deze duwde met haar neus de hand van haar trainer omlaag. Net als het hoofd van het meisje. Toen pakte ze een andere ball uit de zak van het meisje, en drukte het knopje in. Een flits, en er stond nog een pokémon, een fire type. Ook een bekende voor Alyss. Dat was Promise, haar allereerste pokémon, een Quilava. Het was vrij logisch om te zien als toeschouwer wat de pokémon wilden, maar voor Al was alles even raar. "W-Wa-" Ze begreep er niks van. Ze had het veel te koud om er goed over na te denken. Met zachte geluiden legde de grass type wat uit. Alyss liet haar ledematen slap liggen toen ze verschoven werden door haar 'zusjes,'. Ze had het al gezegd. Mañana zou een ander karakter krijgen. Moet je dit nu eens zien. Dit zou iets zijn geweest waar alleen Promise op was gekomen. Een echte zorgzame zus. De coördinator glimlachte in zichzelf. De fire type duwde zich tegen de rug van haar trainer. De grass eeveelution wrong zich tussen de knieën, armen, kin en buik van het meisje. Zo vielen haar ogen langzaam dicht. Ze lag opgekruld op haar zij, ergens op de grond, naast een beek, in een bos. Er waren twee heerlijk warme gewichten die zorgden dat de vrieskou van de sneeuw haar niet aantastte. Als ze nu werd gevonden zouden de gewichten haar beschermen, slapend of niet. Ze zouden haar überhaupt beschermen, wat er ook zou gebeuren. Ze was veilig in de wereld waar ze was.

- 4016 woorden, bammz