It's getting dark

Twee keer verdwaald in een week tijd. Hoe kon het dan ook anders. De vorige keer was ze verdwaald geraakt op de sneeuwvelden, nu is het in een besneewt bos. Er waren super veel verschillensde paadjes, en ze leken allemaal op elkaar. In grote steden had ze altijd de weg zo gevonden, in de natuur viel dat toch flink tegen. Zuchtend ging Valerie tegen een boom zitten. Van het lopen was ze inmiddels flink moe geworden. Het zwartharige meisje haalde een boterham te voorschijn en zette haar tanden er in. Ze proefde de vleessmaak van het stukje ham. Binnen een paar happen was het al weer op. Valerie legde de bovenkant van haar achterhoofd tegen de boom en sloot haar ogen. Ze voelde hoe de koude winter wind door haar lange zwarte haren strelen. Het meisje haalde haar achterhoofd van de bast en nestelde haar gezicht en nek in de sjaal die ze om had. Kleine wolkjes kwamen tussen de sjaal vandaan en verdwenen in de lucht. Valerie schrok wakker bij het horen van een geluid. Haar paarse ogen gingen het gebied af, het begon donker te worden dus kon ze niets zien. "Is daar iemand?" Vroeg het meisje zelfverzekerd terwijl ze haar hand op haar pokéballs legde. Je wist het maar nooit wie of watber hier kon rondlopen.

Eerste post voor Aiden Stark

Luid gegrom klonk terwijl de Houndour in het oor van de Flareon beet. Vlammen schoten om de twee Pokémon heen en met een harde trap vloog de Houndour door de lucht, voor de Flareon zich naar hem lanceerde en haar tanden in zijn nek nestelde. De twee rolden over de grond en gromden en piepten nog harder.
Dit was spelen. Aiden had zich er in het begin eens mee bemoeid, maar al snel was duidelijk geworden dat de twee elkaar absoluut gevonden hadden. Kratos, de Pokémon die met geen ander samen ging, had de kleine Flareon direct vertrouwd. Hij was sterker dan zij en ieder die in haar buurt kwam, moest eerst langs hem. Aiden vond het allemaal wel prima. Tyrion was duidelijk geaccepteerd als de leider en de twee vlogen maar wat rond. Het was fijn om te zien hoe de Houndour ook eens zorgeloos kon spelen, terwijl hij normaal zo op zijn hoede was. Aiden moest zeggen redelijk dol te zijn geraakt op de grote Houndour, al was hij nog zo fel.
Toen de Houndour echter iets hoorde, werd het spelen meteen gestaakt en schoot hij weg. Aiden zuchtte en knikte naar zijn Flareon, om achter de Houndour aan te rennen en uiteindelijk net op tijd te zien dat hij grommend op een meisje af liep, wie hij nog net ‘is daar iemand?’ had horen vragen. “Kratos, hier!” Aiden riep dit weer met dezelfde rollende r als altijd wanneer hij de Pokémon streng toesprak en het duurde dan ook niet lang voor de Houndour nog een laatste blaf liet horen, voor hij zich aan de zijde van zijn trainer voegde. Naast Élise, de shiny Flareon.
“Sorry, het monster heeft een eigen wil.”

Plotseling zag ze een Houndour in haar richting komen lopen. Dat was dus de onevolueerde versie van de Houndoom, deze had ze nog gezien op het nieuwjaars-bal. Echter leek deze pokémon minder vriendelijk te zijn door het gegrom. “Kratos, hier!” Zei een jongen die plotseling kwam aanlopen. De pokémon kwam netjes naast zijn trainer staan. Als haar Zangoose nou ook eens zo goed zou luisteren was het waarschijnlijk een heel stuk makkelijker. Naast de jongen stond ook een Flareon, deze was echter anders dan alle andere die ze ooit had gezien. Haar gedachten werden echter doorbroken omdat je jongen weer wat zei. “Sorry, het monster heeft een eigen wil.” Rustig stond Valerie op, de jongen voor haar schatte ze een paar jaar ouder dan zijzelf. Met haar hand trok ze de sjaal wat weider zodat deze niet meer voor haar gezicht zat. "Geeft niet hoor," zei Valerie rustig. Ze was zoiets wel gewend, Racher was meestal wel erger dan dat. "Ik heb er ook een met een eigen wil, die luistert alleen meestal helemaal niet."

Het meisje vertelde hem dat het niet gaf en dat ze er ook één had met een eigen wil, maar dat die al helemaal niet luisterde. Aiden glimlachte even droogjes. “Heb ‘m nog niet zo lang, maar hij heeft maar te luisteren,” merkte hij op, de Houndour even droogjes aankijkend. “Maar goed, we kunnen wel vanuit de lucht kijken.” Met een simpele beweging haalde de roodharige jongen zijn Pokéball van zijn riem en gooide hij deze de lucht in, waar het ding enkele keren tolde voor een Charizard eruit kwam. Het gigantische monster, een spectaculaire 220 centimeter van top tot teen, schoot de lucht in en spreidde zijn vleugels in de lucht, wachtend op een commando van zijn trainer. “Kijk eens waar de bewoonde wereld is,” merkte Aiden op tegen zijn monster, welke opnieuw zijn grote vleugels gebruikte om hoger te komen en uit te kijken over het gebied.

“Heb ‘m nog niet zo lang, maar hij heeft maar te luisteren,” vertelde de jongen. Wat flauwtjes lachte Valerie terug om wat de jongen zei. “Maar goed, we kunnen wel vanuit de lucht kijken.” Zei de jongen vervolgens waarna hij een pokébal van zijn riem pakte. Waarschijnlijk had hij een vogelpokémon die hij de lucht in zou sturen. Valerie keek dan ook verbaast op toen er een gigantische pokémon uit kwam. Het was er een die ze nog niet vaak had gezien. Alleen nog maar op tv, alles wat ze er van wist was dat het een erg sterke pokémon was. Misschien toch eens tijd dat ze haar pokédex zou gaan gebruiken. Rustig haalde ze het zwarte apparaatje tevoorschijn. "When expelling a blast of superhot fire, the red flame at the tip of its tail burns more intensely. Its wings can carry this Pokémon close to an altitude of 4,600 feet. It blows out fire at very high temperatures." Vertelde het kleine apparaatje. “Kijk eens waar de bewoonde wereld is,” beveelde de jongen zijn pokémon. De Charizard schoot meteen verder de lucht in. Misschien was het wel een idee om haar pokémon ook een beetje te laten helpen met het zoeken naar de bewoonde wereld. "I'll just help," zei Valerie rustig terwijl ze een van de pokébals pakte. Valerie drukte op het witte knopje waarna er een aappokémon uit verscheen. "Chryo kijk eens waar we heen kunnen vanuit de boomtoppen. De Monferno knikte en schoot meteen een van de bomen in om te kijken waar ze heen konden.

Het donkerharige meisje besloot te helpen. Het leek er niet op dat ze zelf er al aan had gedacht om een Pokémon in te schakelen en bij het zien van de Pokémon hief Aiden kort zijn wenkbrauw. Het was een… aap. Wat de Muk hadden ze nou weer aan een aap. Toch besloot hij er niets over te zeggen en toen de Charizard een gigantische kreet slaakte en enkele vlammen een bepaalde richting op schoot, knikte Aiden die kant op. “Ik denk dat we die kant op het meeste geluk zullen hebben,” besloot hij. Ook kon hij gewoon op Tyrion’s rug klimmen en er vandoor vliegen, om het meisje hier helemaal alleen achter te laten. Maar dat zou ook niet aardig zijn.

Even werd het wat lichter na een brul van de Charizard. Hij had een vuur aanval afgeschoten in de richting waar ze heen moesten. “Ik denk dat we die kant op het meeste geluk zullen hebben,” zei de man. Valerie knikte waarna ze omhoog keek. De boom schudde wat op en neer. Waar was die vage Monferno nou weer mee bezig. Kort floot ze een keertje, de beweging van de boom stopte even. Al snel schudde hij weer opnieuw en stopte het weer. Binnen een paar seconde stond Chyro weer voor haar op de grond. Met in zijn handen twee appels keek hij haar vriendelijk aan. Hij had echt een voedsel obsessie. Zuchtend pakte ze de appels aan, "Kom maar weer terug Chryo." De rode straal trok de aap pokémon weer terug zijn pokébal in. Hij was niet bepaald behulpzaam geweest, alhoewel ze nu wel eten hadden. "Wil je een appel?" Vroeg ze wat droogjes aan de bruinharige man. Hij hielp haar uiteindelijk wel, dan kon ze hem net zo goed een van de appels aanbieden. Waarschijnlijk zag het er wel vreselijk raar uit. Daar was ze zich wel van bewust.