Wake up Agent M

“Wordt wakker.” Klonk een oude stem. “Het is tijd voor je training Agent M.” Langzaam gingen zijn ogen open en hij zag een schim. Direct gingen zijn ogen weer dicht. Zijn ogen moesten wennen aan het licht. Na een paar keer knipperen waren zijn ogen weer helemaal gewend en zag hij een man staan in een labjas. Hij had Einstein haar en een Harry Potter bril op. Het was nogal een oude man. Zelf zat hij op een houten stoel in een lege kamer. Uhm, Agent M? Ohja, hij is Agent M. Logisch. Hij plaatste zijn handen op de armleuningen van de stoel en probeerde zich omhoog te duwen, het verliep wat stroef. De man in de labjas schoot hem te hulp door hem onder een van zijn schouders te pakken en hem omhoog te helpen. Ook zijn benen voelden nog een beetje zwak aan. Hm, dat zou niet handig zijn voor de training. Hij keek een beetje bezorgd om zich heen. Hij probeerde zich te herinneren wat hij ook alweer kon doen tegen zwakke ledematen. “Maak je geen zorgen Agent M. Over vijf minuten voel je je weer sterk.” Ohja, dat meende hij zich te herinneren ja. Dat was waar. Hij wist niet waarvan hij zich dat moest herinneren maar om de een of andere reden zat de kennis wel in zijn hoofd. Hij plaatste zijn arm over de schouder van de man heen en liep voorzichtig de kamer uit. Ze begaven zich nu in een gang. Het was een lege gang. Er waren enkel deuren te zien die zich, zoals gewoonlijk, in de muren begaven. Ja deze plek kende hij wel, dacht hij. Oh maar.. zijn training. Hij moest naar zijn training. Hij zou een speciale opleiding krijgen. Hij kon zich herinneren dat het héél belangrijk was. Hij wist niet wát hij moest gaan doen en ook niet waarom, maar hij weet.. uhm.. ergens.. van.. dat het heel belangrijk is. Weer wat bezorgd keek hij naar de man in de labjas. Die kende hij ook wel. Dacht hij. “Niet alles tegelijk.” Zei de oude man alsof hij wist wat Agent M aan het denken was. “Probeer eerst maar eens zelfstandig te lopen.” Hij knipperde verward met zijn ogen. Ohja, lopen was moeilijk. Hij keek peinzend naar zijn voeten en zette wat stappen. Eerst liep hij nog als een oude man achter een rollator, maar al gauw werden zijn stappen fermer en steviger, totdat hij als een gemiddeld mens kon lopen. Het luchtte hem wel op, in alle eerlijkheid. “Kom mee, dan gaan we naar de trainingsruimte.” Ze liepen een aantal gangen door. Ze leken allemaal op elkaar, en toch voelde het alsof hij wist welke kant ze op gingen. Niet dat hij bewust wist welke bochten ze moesten maken, maar de bochten die ze maakten voelde vertrouwd aan. En uiteindelijk stopte ze voor een normaal uitziende deur. “Hier, zet dit op, dan kunnen we communiceren.” Hij kreeg een enkel oortje aangereikt. Alsof hij precies wist wat het was plaatste hij het behendig in zijn oor. “Test. Test.” Deed hij uit een reflex terwijl hij een knopje indrukte. “Heel goed. Het werkt.” Zei de wetenschapper. “In deze kamer zal een simulatie van een missie worden geplaatst. Kijk uit, want verwondingen zijn echt. De simulatie zal testen hoe je omgaat met een normale missie.” Hij knikte begrijpend. Vervolgens verdween de wetenschapper in een andere deur. “Je kunt naar binnen.” Hoorde hij via het oortje. Hij plaatste zijn hand op de klink van de deur en drukte die omlaag. De kamer waar hij in stapte had een vreemd soort kubus-patroon op de vloer, muren en het plafond. “”Doe je ogen dicht.” Hij gehoorzaamde. “En weer open.” Toen hij zijn ogen opende stond hij ineens in Lumiose City. Niet dat hij de stad herkende. Of in ieder geval de straat waar hij in stond. “In de steeg ten westen van jouw locatie is een collega in nood. Help haar. In de riem die je om hebt zul je behulpzaam ‘gereedschap’ vinden. Succes Agent M.” Hij stak de straat over en ging om de hoek van de steeg staan. Toen stak hij zijn hoofd de hoek om. Daar stond een man in een fedora en een lange regenjas. Hij had een vrouw bij de keel gegrepen. Dat was vast de collega. Met een frons zocht hij in zijn riem naar iets dat hij kon gebruiken. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog toen hij een plakbom vond. En toen weer direct omlaag. Ohja, logisch. Hij sloop de steeg in en ging achter de man staan. Hij tikte de man op zijn schouder en zei: “Kun je misschien even chill doen?” De man draaide zijn hoofd en keek hem woedend aan. Nu werd Agent M ook bij de keel gegrepen, met de andere hand van de man. Ineens herinnerde hij zich dat een plakbom een C-4 explosief genoemd werd. Hij plaatste zijn handen op de arm van de man en trok zijn lichaam omhoog met zijn buikspieren. Daarna gaf hij de man een trap tegen zijn kaak. Hij liet Agent M los. Hij bukte zich en maakte een lange stap in de richting van zijn collega en balde zijn vuist. Hij sloeg tegen de pols van de man, waardoor zijn collega werd losgelaten. Hij pakte haar bij haar onderarm en rende met haar de steeg uit. Toen ze een stuk verder waren gerend haalde hij een soort pen met een knop erop uit zijn riem en drukte op de knop. Er was een explosie te horen vanuit de steeg. Hij moest er even van gniffelen. “Heel goed Agent M. Sluit je ogen.” Hij gehoorzaamde. “Open je ogen. De nieuwe missie begint. Nu moeilijker.” Toen hij zijn ogen opende leek hij in een soort pakhuis te staan met een enorme voorraad aan kisten. Ook deze locatie kwam hem niet bekend voor. Hij hoorde voetstappen. In een reflex sprong hij in een ruimte tussen een aantal kisten. Om de een of andere reden wist hij dat hij niet gezien moest worden. Met een frons op zijn gezicht luisterde hij naar hoe zijn volgende missie werd uitgelegd door de wetenschapper.

Hij luisterde geruisloos naar de boodschap van de wetenschapper. “Ten westen van het pakhuis komt een groep gewapende mannen in zwarte kleding het pakhuis tegemoet. Het is hun doel om waardevolle goederen te stelen. Houdt ze tegen Agent M.” Het bericht was over, en hij merkte dat zijn hele lichaam een bepaalde richting in was gedraaid zonder dat hij het doorhad. Ohja, dat was het westen. Hoe wist hij dat ook alweer? Hij sloot zijn ogen en schudde zijn hoofd. Het was niet belangrijk eigenlijk. Hij liet zijn hand weer zakken naar zijn riem en inspecteerde wat hij bij zich had. Een.. laserpen? Okay, ohja, huh, nee, ja, jep. Okay, ja dat was logisch. Maar er liep net nog iemand hier door het gebouw, en daar moest hij ook al voor wegduiken. Dus er zaten er al een paar in het gebouw, voor zover was het duidelijk. Hij wachtte nog rustig op zijn schuilplaats totdat diezelfde persoon zijn rondje weer maakte om de kisten waar hij tussen zat. En hij scheen met de laserpen in zijn ogen. Tijdens het moment van verrassing en chaos rende Agent M op de man af en nam zijn wapen over. Hij trapte hem tegen zijn rug, zodat de man op de grond viel. Daarna rende hij nog door een paar bochten en verschool zich weer tussen een aantal kisten. Eens zien wat hij hier had.. Het leek een simpel handgeweer te zijn. Een scout dus. Waarom dacht hij daar nu pas aan? Het leek hem zo logisch dat er scouts in het pakhuis zaten. Maar hij had er niet eerder aan gedacht. Het voelde alsof zijn gedachten nog troebel waren, maar stukje bij beetje steeds helderder werden. Hij zette de zekering op de hand geweer en plaatste het in zijn riem. Zo zou het niet per ongeluk schieten. Geweerschoten zouden sowieso te veel geluid maken. Hij wilde niet ineens een groep gewapende mannen op zijn dak hebben. Zoals de wetenschapper al had gezegd.. verwondingen zouden echt zijn. En bij extensie, gokte Agent M, dat dood daar ook bij hoorde. En ineens kreeg hij de behoefte om hardop te gaan lachen. Hij deed zijn uiterste best om niet in een schaterlach uit te breken. Hij beet op zijn lip en hield zijn hand voor zijn mond. En na een seconde of tien ebde de behoefte weg. Okay, dat was apart. Maar ook herkenbaar. Niet belangrijk nu. Hoe ging hij de rest aanpakken? Die scout heeft vast al melding gemaakt van de aanwezigheid van.. een.. iemand. Hopelijk waren de anderen hem aan het uitlachen dat hij zijn wapen verloor aan iemand met enkel een laserpen. Maar goed, terug naar de opdracht. Waarom leidde hij zichzelf zo vaak af? Zijn brein voelde ineens meer troebel aan. Hij greep met een van zijn handen naar zijn hoofd. Het was alsof zijn brein hem wilde dwingen door te gaan met de missie. Maar zijn brein ook graag lollig wilde doen. Automatisch dwong hij zichzelf om rustig adem te halen. Het hielp wel om weer wat meer helder na te denken. Gefocussed dacht hij na over zijn volgende acties. Naar de westdeur.. Een serie van laag rennen en koprollen tussen de kisten door zorgden ervoor dat Agent M aankwam bij de grote west deur van het pand. Hij kon zien dat de muren bijzonder hoog waren. En aan de bovenkant van de muren waren ramen te zien. Een aantal stapels kisten reikten helemaal tot aan de ramen. Perfect. Hij sloop achter een stapel kisten. Met zijn rug tegen de muur, en met zijn voeten tegen de kisten aan, klom hij omhoog. Waar had hij dát nu weer geleerd? Eenmaal boven, keek hij naar buiten. Huh.. niks te zien. Niemand zelfs. Een steek van paniek schoot door zijn lichaam, totdat hij een stem hoorde. “Hey Chimchar!” Riep iemand, verwijzend naar Agent M’s haarkleur en klimkunsten. Hij keek naar beneden. Daar stond een groep van vier mannen in het zwart gekleed met vol automatische geweren die op hem gericht waren. “Wij houden er niet zo van als je onze broeders blind maakt.” Zijn brein sloeg op hol. Zijn gedachten gingen razendsnel en uit het niets liet hij zich naar beneden vallen. Het effect hiervan was dat de wapens voor een seconde niet meer op hem gericht waren. Hij was halverwege de stapel kisten. Hij zette zijn voeten tegen de muur en zijn rug tegen de kisten. En zo liet hij de toren omvallen. Ofja, in ieder geval vanaf het punt waar hij duwde. De kisten die daaronder stonden bleven netjes staan. Agent M had niet gezien dat in de vluchtpoging de groep van vier mannen zich had verspreid en verstopt. Eenmaal weer op de vloer keek hij om zich heen. Chips.. niemand te zien. Snel door hij weer achter een paar kisten. Maar dat zou niet voor lang helpen, gezien de mannen zijn locatie nu kende. Wat had hij nog allemaal in zijn riem zitten? Plakbom? Niet handig. Geweer? Saai. Laserpen? Weten ze al van.. Hm, hey een mes! Perfect! Wat ging Agent M met een mes doen? Nou, houdt je facepalms maar paraat.. Hij stak het mes tussen de kieren van de kist waar hij tegen zat en trok het met een soepele beweging open. Hij ging in de kist zitten.. en plaatste de wand weer tegen de kist. En hij wachtte af. Het duurde een tijdje voordat hij voetstappen hoorde. Het waren de voetstappen van één enkele persoon. Hm, het moest maar. Hij wachtte even af totdat de man voor een seconde op vijf stil stond en toen. Beukte hij tegen de losse wand aan, en bleef door rennen. Hierdoor beukte Agent M, samen met de kistwand, tegen de persoon die daar stond op en sloeg hem tegen de muur aan. De man zat nu gevangen tussen de muur en de Agent M, die een kistwand tegen hem aan drukte. Het wapen.. kon niet op hem gericht worden nu. En dat.. realiseerde hij zich nu pas. Hij had geen plan gehad, en toch was het een goed plan geweest. Vervolgens hield hij het mes omhoog en pinde hij een stuk kleding van de man in het zwart aan de muur en rende weg. Tijdens het rennen stoof er ineens een blauwe blob langs zijn hoofd in de richting van de man tegen de muur. Daarna hoorde Agent M een harde klap. Hij bleef doorrennen, zo behendig en sluipend als hij kon.. Niet veel later vloog er ineens een Ducklett naast hem. Oh, hij kreeg een bericht van meneer de wetenschapper. “Dit is Picklenose. Het is jouw Ducklett. Het is belangrijk om jullie talenten te combineren en te utiliseren.” “Roger.” Reageerde Agent M en hij stapte in een wat kleinere deur. Wat hij zag was een kleine koelkast, een tafeltje, wat stoelen, een aanrecht en een computer. Een soort mini kantine voor als de werkers hier een snelle break nodig hadden. Zijn brein ging razendsnel. Hoe kon hij de dingen die hier aanwezig waren gebruiken ter verdediging.. en voor de aanval? En hoe kon hij dat.. snél doen. Want als hij te lang zou treuzelen.. dan zouden de mannen allang weggaan met de goederen. En dan zou zijn missie zijn gefaald. Om de een of andere reden liet die laatste gedachte zijn brein nóg sneller gaan! Hij plaatste een stoel tegen de klink van de deur en ging achter de computer zitten. Hij vond camera’s en kon zien waar twee van de drie overige mannen waren. Hij kon ook zien wat Picklenose had gedaan met de man die tegen de muur had gestaan. En Agent M was tevreden over het resultaat. Picklenose was op dit moment op de tafel gaan staan en keek naar de deur. Strak. Maar goed, terug naar de twee flapdrollen die zich schijnbaar niet goed genoeg hadden kunnen verstoppen. Hm, nu had hij hun locatie, wat kon hij hier verder mee doen? En toen zag hij het controlepaneel en kreeg een glimlach. Er waren allemaal haken.. aan het plafond.. alsof het een grijpmachine was. Die werden uiteraard gebruikt om de kisten te verplaatsen.. maar.. Agent M ging het voor iets anders gebruiken. Ho boi! Met een zwaai liet hij de eerste haak op de eerste sufferd komen en sloeg hem tegen zijn kanus met het ding. Daarna maakte hij een tweede zwaai met de haak waarmee hij het wapen uit zijn handen trok. Een enkel schot werd afgevuurd, maar het leek niemand te hebben geraakt. Achja, je kunt niet altijd geluk hebben. Met de laatste zwaai lukte het Agent M om de persoon op te pakken. Met de haak wierp hij de persoon uit een open raam en er was een grote plons te horen. “Denk eraan om niet voor versterking te vragen. Je moet dit zelf kunnen oplossen.” Hoorde hij door zijn oortje. Hij had er eigenlijk nog niet eens aan gedacht dat hij om versterking kon vragen. Maarja, dit was een trainingssimulatie. Maar hij ging het wel onthouden voor in de toekomst. Want in de toekomst zou het wellicht nog wel eens van pas kunnen komen. Hij hoorde een paar schoten. Hij keek op het scherm en zag dat de tweede zichtbare persoon aan het schieten was naar het plafond. Op hetzelfde moment zag hij op zijn scherm hoe stuk voor stuk de haken werden uitgeschakeld. Oh, dat was veel schade. Gelukkig was dit niet echt. En toen kreeg hij een idee. Hij haalde de stoel tegen de klink weg. Hij liep naar buiten en liet Picklenose op zijn schouder zitten. Hij klom omhoog. Hij moest die ene uitschakelen, nu hij zijn locatie nog wist. En die laatste moest hij zo snel mogelijk zien te vinden. Hij klom op een stapel kisten langs de muur en eenmaal bovenaan greep hij een van de haken vast. De apparatuur deed het wellicht niet meer.. maar dít kon hij nog wél doen. Hij zette zich tegen de muur af.. en liet zichzelf in de richting van de man zwaaien met de haak. Hij beukte hem tegen de grond met zijn momentum en wierp het wapen dat hij bij zich had van de man af. Het werd een heuse worstelwedstrijd. Maar Picklenose had een ander idee. Die pakte het touw van de haak met zijn snavel vast en die begon te vliegen. Agent M kreeg er op een gegeven moment lucht van en wierp de man van zich af. Picklenose maakt een cirkel om de man heen met het touw. Daarna sloeg Agent M hem tegen de grond. Knock Out. Hij wist niet eens dat hij dat kon. Daarna bonden ze de man samen vast met de haak. Okay, dat was al opgelost. Nog eentje te gaan. Op dat moment hoorde hij de motor van een vrachtwagen starten aan de noordelijke zijde van het pand. Hij rolde met zijn ogen. Saai. Vervolgens rende hij met een vliegende Picklenose naast zich naar de noordelijke uitgang van het pakhuis. Zijn eerste gedachte was om het mes te werpen naar een van de banden. Maar voor een vrachtwagen zou het niet zo veel schelen. En toen kreeg hij een idee voor de ultieme wraak. Saaiheid. Als deze mannen op een saaie manier goederen wilden stelen.. dan ging hij ze lekker op een saaie manier stoppen. Hij pakte de hand geweer en haalde de zekering er af. Daarna schoot hij alle banden lek. De vrachtwagen kwam piepend tot stilstand. Behendig gooide de laatste man in het zwart zijn de deur open en richtte direct zijn wapen op Agent M. Hey.. waar is Picklenose nou ineens? Agent M hield zijn handen omhoog. Het.. was.. zo.. saai! Als hij zou sterven mocht dat best wel op een coolere manier weetje. De man in het zwart liep zijn richting in. “Okay rotjong, zeg maar je schietgebedje.” Logisch, het stelen van de goederen ging niet meer lukken. Dan konden ze ten minste nog een boodschap naar Team Rocket sturen over wat ze van hen vonden. En toen de man nog maar een paar meter van hem vandaag was.. sloeg Picklenose ineens toe met een Aerial Ace op het wapen. Hij sloeg hij zó uit zijn handen. In een reflex stapte Agent M op de man af, wierp hem over zijn rug. En zette hem vast in een houdgreep. “Prima werk Agent M. De missie is geslaagd. Sluit je ogen.” Hij gehoorzaamde. “Open nu je ogen.” Hij gehoorzaamde. Hij stond nu in een kamer. Het leek een operatiekamer. Alle apparatuur leek kapot te zijn gemaakt door iets groots en sterks. Van achter de deur, verderop in het gebouw hoorde hij harde klappen en gebrul. Hij wachtte af tot zijn volgende missie duidelijk werd gemaakt.

Hij kreeg geen gehoor en de deur ging open. Een wat jongere man met een labjas aan en warrig haar sloop naar binnen. Hij keek eerst nog angstig de gang in voordat hij de deur dicht deed. Toen hij Agent M daar zag staan schrok hij eerst even, maar daarna leek hij geruster te worden. “Oh Agent M. Gelukkig ben je er al.” Hij fronste, hadden ze hem verwacht? Dit was een simulatie met goede AI zeg. En waar kende hij zelf het woord AI eigenlijk van? “Een Ursaring is wild geworden na een experiment. We moeten een bloedmonster hebben, zodat we kunnen onderzoeken wat er mis was gegaan.” Hij zette zijn armen in zijn heupen. Was dit echt? Hadden ze daar geen maatregelen voor ofzo? Vervolgens werd heb een holle naald en een reageerbuisje gegeven. Waren ze bang dat een gewone spuit zou breken door de enorme kracht van een Ursaring die op hol was geslagen? Achteraf.. klonk dat eigenlijk wel logisch. Naja.. het moest maar.. Hij was Agent M, en de rest rekende op hem. “Niet zo treuzelen, je hebt hem gehoord.” Zei de wetenschapper via het oortje toen ongeduldig. Hij keek opzij en zag Picklenose op zijn schouder staan. Alright, dan gingen ze maar eens ey. “Roger.” Zei hij tegen de wetenschapper en hij bestudeerde zijn riem. En hij vond.. jeukpoeder. Dat .. was verrassend handig in deze situatie eigenlijk. En het zou waarschijnlijk ook bijzonder grappig worden. Hij liep naar de deur toe, gaf de jonge wetenschapper een knikje en liep naar buiten. En hij was werkelijk nog geen seconde buiten de deur of er brulde al een Ursaring in zijn oor. Alsof die extra moeite deed zijn bek zo groot mogelijk open te houden en hem doof te maken. Agent M draaide rustig zijn hoofd naar de Ursaring en keek eens even. Rood oogwit, haren alle kanten uit, agressieve houding en hij stond wild te brullen. Jep, hij had de losgeslagen Ursaring gevonden. Stap één was dus in ieder geval al een succes geweest. Het was alleen jammer dat hij geen tijd had gehad om na te denken over een volgende stap. “Zullen we eens gaan kijken hoe we jou weer kunnen kalmeren?” Zei hij iets té nonchalant. Als antwoord kreeg hij weer een harde brul. En de Ursaring sloeg met zijn klauw naar hem toe. Hij sprong er overheen en landde weer met zijn voeten op de grond. “Ik hou er van hoe welbespraakt je bent.” Zei expres veel te serieus, om te laten merken dat het een grap was. Wat vreemd was, want hij had geeneens publiek. De Ursaring probeerde nog een keer te meppen, maar Picklenose onderschepte dat door een Bubblebeam tegen de klauw aan te schieten. En toen.. werd het beest pas écht wild. “Dat is onze cue.” En Agent M rende de andere kant uit. De Ursaring rende woedend achter hem aan op vier poten. Bij iedere bocht beukte de Ursaring tegen een muur aan. Sommigen hielden er niks aan over. Anderen kraakten. En anderen braken open. En toen kwamen ze bij een rek met vloeistoffen in rekken. Agent M gooide rek om vlak voor een bocht en ging een bepaalde deur in. De Ursaring kwam aanrennen en gleed uit over de vloeistoffen. Daarna knalde hij met zijn hoofd tegen de muur op. Vlug gooide Agent M álle jeukpoeder op de rug van de Ursaring. Hij zette eerst nog wat stappen achteruit om er honderd procent zeker van te zijn dat hij geen jeukpoeder over zichzelf heen zou krijgen in de stofwolk. En niet veel later begon de Ursaring als een wilde over zijn rug te krabben. Met beide klauwen. Uit kwelling probeerde hij zelfs met zijn achterpoten te krabben. De kwelling was zó sterk dat de Ursaring zich nergens anders meer op kon concentreren. Hij zag echter wel hoe Agent M dichterbij gelopen kwam, maar de neiging om te krabben was nu eenmaal te sterk. Dit was niet uit te houden op deze manier! Hij stak de holle naald in de Ursaring en liet het bloed in de reageerbuis tappen. De Ursaring had veel conflicten op het moment in zich. Zijn beserkness, zijn jeuk en het feit dat er bloed werd afgetapt. Ofja, dat er een metaal ding in hem stak. Toen de reageerbuis gevuld was haalde Agent M de naald uit de Ursaring en deed een dopje op het buisje. Hij liep terug naar de jonge wetenschapper en zei: “Verdoof die Ursaring nu maar, nu die nog bezig is met krabben.” De jongen keek hem verbaasd aan. “Goed werk Agent M. Doe je ogen dicht.” Hij gehoorzaamde. “Doe je ogen open.” Hij gehoorzaamde. Op dit moment zat hij in een zaal, met nog allemaal andere mensen. Picklenose zat op zijn schoot. Agent M zat namelijk op een stoel, gericht naar een podium. Daar stond een lifecoach een speech te geven. “Let goed op.” Sprak de wetenschapper via zijn oortje. “Je undercover naam is Terry Spek. Houdt deze voor de toekomst altijd aan, zodat er geen argwaan gewekt kan worden.” Er klonk even wat ruis. Terry koos er dus maar voor om verder te luisteren naar de speech van de lifecoach. Het ging over leven in angst. En dat alle problemen die een mens ondervindt in het leven veroorzaakt wordt door die angst. En de oplossing is liefde zei de lifecoach. Ze begon te vertellen over voorbeelden uit haar eigen leven. En voorbeelden van mensen die ze had geholpen met haar methode van de liefde. En dit irriteerde Terry. Langzaam maar zeker werd hij zelfs woedend. Wat die vrouw allemaal zei klopte voor geen meter. Ze was hier gewoon om een lulverhaal op te hangen en haar boek te verkopen aan al deze onwetende mensen. Zijn blik sloeg over op onweer. Hij plaatste zijn handen op zijn knieën en kneep. Zijn wenkbrauwen zakte omlaag.. hij was van plan zijn eigen speech te geven aan deze dwaas. En toen klonk de stem van de wetenschapper weer. Het kalmeerde hem om te weten dat hij een nieuwe opdracht kreeg om de een of andere reden. Hij liet zijn schouders zakken en luisterde naar de opdracht.

De stem van de wetenschapper klonk weer in zijn oor. “Een vrouw in deze ruimte heeft vitale informatie voor Team Rocket in de vorm van een map met documenten. Verkrijg deze map zonder te laten merken dat je bij Team Rocket werkt.” Team Rocket.. dat klonk herkenbaar. Ja inderdaad, hij werkte voor Team Rocket. Wat deden ze ook alweer? Ach, geen punt. Het was fijn om te weten wie zijn baas was. Terry keek even om zich heen. Het aantal mannen en vrouwen in de zaal was gelijk, dat werkte niet echt lekker mee in de situatie. Even nadenken. Een map ey.. die moest vervoerd worden. Dus gelijk alle dames zonder jassen of te kleine tassen, of helemaal geen jassen of tassen, konden al afgestreept worden. Het zou hebben geholpen als hij zou weten wat voor informatie die vrouw zou hebben. Het zou al helemaal fijn zijn geweest als hij iets meer over deze vrouw te weten had gekregen. Maar misschien was dat wel deel van de opdracht. Misschien moest hij simpelweg laten zien dat hij met weinig clues de juiste persoon kon vinden. Okay wat wist hij nog allemaal..? Ze waren bij een lifecoach. Iemand met een map vol informatie zat bij een lifecoach. En schijnbaar was die persoon zich er niet van bewust dat iemand van Team Rocket haar die informatie afhandig wilde maken. Dat betekende dat ze waarschijnlijk de map van de ene locatie naar de andere aan het vervoeren was. Iemand in werkkleding, of gewoon iemand in gemakkelijke en vooral ook normale kleding, om zich snel te kunnen verplaatsen. Ze was waarschijnlijk gewoon op de weg naar de locatie toe even gestopt om zoiets als dit bij te wonen. Het zou minder argwaan wekken, dat zeker. Misschien was ze zich dan niet geheel bewust van de implicaties van de informatie die ze had. Dus ze zou er relaxed bij moeten zitten. En er was maar één vrouw die aan alle criteria voldeed. Een roodharige vrouw met een slonzig knotje en gemakkelijke beige kleding. Sproeten en groene ogen. En kekke laarzen Hallo hier ben ik weer om te zeggen heck yes kekke laarzen!! Stijlicoon - L. Ze hield er dus toch wel van om stijl te hebben. Hij schudde zijn hoofd. Niet afgeleid raken. Uit een reflex keek hij naar beneden naar Picklenose die op zijn schoot zat. Met zijn hand maakte hij een serie van drie subtiele gebaren. Daarna koos Terry er voor om weer naar de lifecoach te kijken terwijl Picklenose van zijn schoot af sprong. Alsof hij dom was, waggelde hij naar de desbetreffende mevrouw en schoot een Water Gun op haar. Ze was nu helemaal nat! “Aah een Ducklett!” Riep ze geschrokken. Toen sprong Terry op. “Oh nee sorry! Kom hier Willem!” Excuseerde hij zich. Hij liep meteen naar de vrouw toe. “Sorry ik lette even niet op. Kom, laat me je helpen.” Hij pakte haar tas, en hij nam haar bij de arm. “Kom dan gaan we een handdoek voor je vinden en wat droge kleren.” Hij draaide zich naar alle mensen in de zaal. “Sorry, sorry, mijn excuses. Het spijt me zo. Ik snap niet waarom hij dat deed hoor.” Hij liep met de roodharige vrouw in de richting van de uitgang van de zaal toen de lifecoach er iets over zei. “Het is geen probleem hoor. Wat je doet, doe je uit liefde voor je medemens. Dat is de hele bedoeling van deze speech. Je snapt het helemaal!” Terry stopte even met lopen. Hij voelde woede in hem naar boven komen. Hij was heel erg geneigd haar nu de wind van voren te geven. Wat ze zei was allemaal TAUROSPOEP! Hij schudde zijn hoofd. Nee, de missie. Daarvoor is hij hier. Hij liep met de vrouw de zaal uit, met Picklenose achter hem aan. Hij keek de vrouw aan. En zij keek terug. Niemand zei iets. Ze waren allebei even diep in gedachten. Totdat Picklenose de sfeer brak door te kwaken. “Oh, ja.” Begon de vrouw. “Het is allemaal geen probleem hoor. Ik heb nog wat extra kleren in mijn auto liggen.” Terry knikte begrijpend. Ze gaf hem een knipoog en liep naar buiten. Zo.. die durfde.. helemaal nat de straat op lopen. Hij keek haar na toen ze naar buiten liep. Direct gleden zijn ogen naar haar tas, die hij nog steeds voor haar vast had. Hm, het woord ‘selectieve blindheid’ schoot ineens door zijn hoofd. Hij kon zich niet herinneren wat de specifieke definitie was, maar hij wist honderd procent zeker dat het iets te maken had met wat er daarnet was gebeurd. Dus.. waarom ze was vergeten haar tas mee te pakken. Hij bedacht zich dat hij de map te pakken moest krijgen, maar hij moest er voor zorgen dat de beveiligingscamera’s hem niet te pakken kregen. Hij liep snel naar het toilet en ging in een van de hokjes staan. Hij maakte een aantal fotos van de map en de inhoud, en daarna stak hij de map in zijn jasje. Snel deed hij de tas weer dicht en liep naar buiten. Daar schrok hij zich de pleuris. Daar stond ze. Voor de deur van het mannentoilet! Hij wist niet wat hij moest zeggen. “Ik dacht al dat je hier zou zijn.” Oh chips.. hij was d’r bij. Toen hield ze Picklenose omhoog. “Willem was op je aan het wachten in de hall.” Toen pas zag hij haar nieuwe droge kleren. Stomverbaasd stak hij de tas naar voren. “Deze is nog van jou geloof ik.” Ze nam het aan en glimlachte naar hem. “Je bent een lieverd. Vind je het leuk om na de seminar wat met me te gaan drinken ergens?” Hij stond gewoon met zijn mond vol tanden. Veel meer was er niet over te zeggen. Hij kon enkel knikken. Hij wist niet waarom. Ze liepen beide weer terug de zaal in en gingen op hun eigen plaatsen zitten. De lifecoach besteedde er verder niet zoveel aandacht aan. Toen ze het woord ‘liefde’ in haar mond nam keek Terry meteen naar de vrouw van net. Ze keek ook naar hem. Snel draaide hij zijn hoofd weg. “Goed werk Agent M. Sluit je ogen.” Hij gehoorzaamde. “Doe ze nu weer open.” Hij gehoorzaamde. Toen hij om zich heen keek zag dat hij in een bos stond. Met voor hem.. een houten gebouw dat in de fik stond. Hij hoorde een gil. Er was even ruis te horen.. en de wetenschapper begon te spreken.

“Binnen in het gebouw bevindt zich een Team Rocket lid. Het is aan jou om deze te redden en verdere data dat opgeslagen ligt in dit gebouw terug te winnen.” Klonk het van de wetenschapper af die via zijn oortje sprak. Hij zuchtte. Zoiets had hij wel verwacht eigenlijk. Hij begon een beetje een thema te zien in de Missies die hij tijdens deze simulaties kreeg. Het was nog maar de vraag of dit iets positiefs of negatiefs was. Picklenose stond naast hem en ze keken elkaar aan. “Water Pulse op de deur.” Ze gingen gewoon direct naar binnen. Dat leven had de prioriteit. Dat was objectief zo, maar subjectief ook. Hij voelde zich ineens als een paladijn die anderen wilde beschermen. Picklenose opende zijn snavel en liet een bal van water tegen de deur op spatten. Terry pakte vervolgens een doekje erbij en greep daarmee de klink. Dit, zodat hij zijn jatten niet zou verbranden aan het verhitte metaal van de deurklink. Toen hij de deur open deed kwam er meteen een hoop rook uit de deur. Hij zakte naar de grond en tijgerde vooruit. Hij hield het doekje van net voor zijn mond. Dat, zodat de rook hem niet, of minder snel, zou vergiftigen. Het geschreeuw leek van rechts te komen. Hij kon nog net twee deuren aan de rechterkant van de gang op merken. Maarja, er was ook een bovenverdieping, dus het kon net zo goed van die rechterkant komen. In een flits drongen er architectuele feiten zijn hoofd binnen. Zeer obscure feiten zelfs. En hij vond het zelfs leuk zich deze te herinneren. Een hobby? Ohja, een hobby. Maar het hielp hem in deze situatie wel. Feiten over geluidsdichtheid van muren en plaatsing van kantoren lieten hem denken dat hij op de begane grond moest blijven, en de laatste rechtse deur moest kiezen. “Maak de gang vrij van vuur.” Zei hij kuchend tegen Picklenose, die nu Water Gun begon te spuiten door de gang. Op die manier zouden ze een vluchtroute hebben. Hij beukte de deur open en zag dat het nog, gelukkig, best meeviel met het aantal vlammen in deze kamer. Wat hij echter ook zag was een Team Rocket meneer die op de grond lag, met een zware houten balk op zijn benen. Hij schudde zijn hoofd. Dit was een simulatie, ze hadden best iets interessants kunnen bedenken. Zoals.. iemand met robotbenen en door de hitte.. dat die uh.. benen kapot ging, want de temperatuur is slecht voor electronica. Zo iets ofzo. Maar nee, een houten balk. Vet cool enzo. Maar dat plichtsbesef bleef, dus hij maakte alsnog zo snel mogelijk aanstalte om die balk van zijn benen te tillen. Terry controleerde of de man nog bij bewustzijn was. Buiten de schade aan zijn benen leek hij er nog best goed aan toe te zijn. Voor iemand die in een oververhit gebouw zit. Niet alles was perfect, maar het was perfect genoeg. Hij plaatste de man over zijn schouders en rende zo snel hij kon het gebouw uit. Picklenose had goed werk gedaan met de gang. De rook daar was nu een stuk minder geworden. En de gangen waren nat geworden, het zou nu minder makkelijk weer vlam vatten. Eenmaal buiten legde hij de man op de grond en wist uit hem te krijgen dat de papieren in een ijzeren kast lagen in de eerste linkse kamer van het gebouw. Terry stond op en keek naar Picklenose. “Ik ga naar binnen, zodra ik het raam open doe, vlieg jij naar binnen en maak je een weg voor me met Water Gun.” Terry liep de gang weer door, zodra hij de deur van de kamer had opengetrapt rende hij richting het raam en klapte die open. Picklenose stoof naar binnen en vuurde eerst zijn Watergun om Terry heen af. Een paar plekken op zijn kleren hadden namelijk vlam gevat. Maar nu was de vloer om hem heen, en zijn kleding, nat. Vervolgens deed Picklenose gewoon zijn werk om een weg voor zijn trainer te maken. Terry ging zo gehurkt als mogelijk staan en keek om zich heen. De kast was in zicht. Hoe gingen ze die naar buiten krijgen? Door de deur? Nee.. te klein. Door het raam? Nee.. te zwaar. En toen kreeg hij een grijns. Door de muur natuurlijk! En toen waggelde Picklenose naar hem toe en pikte hem tegen zijn knie. “Wat?” Vroeg Terry, geïrriteerd dat hij onderbroken werd tijdens zijn geniale plan. En toen begon Picklenose een leuk eendendansje te doen. Het zag er koddig uit. Al snel begon het te regenen. Picklenose vloog op en trok Terry aan zijn kraag mee naar buiten. Buiten in de regen stonden ze te kijken naar hoe het huis langzaam geblust werd. Dit was het moment dat Agent M zich bedacht dat het misschien toch wel slim zou zijn om Picklenose zijn Pokédex te bekijken. Dan zou hij helemaal uit zijn hoofd weten wat de opties zijn. Terry belde de base, om om versterking te vragen. Het zou hier niemand lukken om die kast mee naar de base te nemen zonder vervoer. En deze man moest geholpen worden. “Je kunt beter dan dit Agent M.” Klonk de wetenschapper streng door het oortje. “De missie was een succes. Maar haal je hoofd uit je **** en gebruik de hulp van je Pokémon. Je kunt niet alles alleen doen.” Terry rolde met zijn ogen. “Dat zag ik.” Agent M reageerde er niet op. “Sluit je ogen.” Hij gehoorzaamde. “Open je ogen.” Op dit moment stond hij in een afgesloten kamer. Chill. Het had een apart soort tekening op de vloer. Alsof het een soort gevechtsveld moest voorstellen. Niet lang daarna zakte er een kostuum omlaag. Zo’n pak dat iets weg had van een duikpak. Agent M fronste. Wat ging hier gebeuren? Het was hem duidelijk dat het de bedoeling was dat hij het pak aan ging doen. Maar wat moest hij er mee doen. Hij keek eens goed hoe het pak er eigenlijk uit zag, terwijl hij via zijn oortje de nieuwe Objective van de wetenschapper te horen kreeg. Hij plaatste zijn handen op zijn heupen in ongeduld.

Hij fronste nog maar eens een keertje. Want dat deed hij schijnbaar niet genoeg. Hij zag Picklenose nergens. En alsof ze zijn gedachten konden lezen hoorde hij door zijn oortje: “Picklenose bevindt zich nu in zijn Pokéball. Gebruik hem pas als het nodig is.” Alright, dat verklaarde dat in ieder geval. Hij haalde zijn schouders dus maar op en trok zijn kleren uit. Want zo te zien was het de bedoeling dat hij dat pak dat uit het plafond was komen zakken aan te doen. Hij deed het pak aan, en zijn riem weer om. Zodra hij dat had gedaan kreeg hij weer een bericht door zijn oortje. “Onder dit gebied bevindt zich een verborgen kluis. Vind een manier om de kluis mee te nemen. Let wel op de boobytraps.” Agent M wreef over zijn voorhoofd. Hij kreeg er maar hoofdpijn van. Hij voelde zich heel dubbel hierover. Hij vond het wel genoeg geweest voor vandaag, maar aan de andere kant kon hij er niet voor kiezen om iedereen teleur te stellen. Wie iedereen dan ook mocht zijn.. Hij schudde zijn hoofd even en zijn hoofdpijn leek weg te ebben. Hij haalde een luik op de vloer omhoog en liet zichzelf naar beneden zakken. Hij kwam uit in een gang. En die gang was gewoon een gang. Wat een perfecte plek voor boobytraps. Hij keek om zich heen of hij nog obscuriteiten kon zien.. En ja hoor. De bewakingscamera’s waren van de partij. Moest dat nou altijd? Kon iemand niet gewoon eens een cool beveiligingssysteem met patrouillerende robots hebben ofzo.. Agent M’s wens werd vervuld, want ineens kwam er een robot de hoek om in zijn richting. Het was een robot in de vorm van een omgekeerde pillon met één enkel wiel aan de onderkant. Het had ook een dikke lens als oog en twee armen. “It’s showtime.” Gniffelde hij. De robot had hem natuurlijk direct door en reed zo snel als die kon op Terry af. Het eerste wat de robot probeerde was Terry grijpen met zijn armen. Maar Terry sprong over hem heen en zette zich af op zijn hoofd om zo een mooi sprongetje te maken. “Dat was toch niet alles hoop ik.” Behendig draaide het robotje zich om en transformeerde zijn arm in een soort blaster. Terry’s wenkbrauwen gingen omhoog. Toen vuurde de robot het af. Er kwam een net uit. Terry zat nu in het net verwikkeld. De robot tilde hem op en nam hem mee naar waar die vandaan kwam. Nou.. dan maar even de riem checken hè. Hij voelde in een bepaald compartiment van zijn riem en voelde een vloeistof. Hij keek even vies. Hij haalde zijn hand er uit en zag dat hij teer op zijn hand hand. Dus die vieze blik veranderde direct in een geniepige grijns. Hij stak zijn hand door het net en smeerde de teer helemaal over het camera oog van de robot. Stap één was een succes. Vervolgens haalde hij het mes uit zijn riem en sneed hij het touw door. Hij knikkerde op de grond en maakte een koprol. Hierna stak hij zijn mes in het wiel van de robot, waarna die omviel. Hij stopte het mes weg en maakte zijn weg verder door de gang. Hij besloot om te rennen. Het uitschakelen van de camera’s, een voor een, zou tijd kosten én zijn locatie alsnog weggeven. Hij bleef door rennen totdat hij uiteindelijk totdat uiteindelijk een van de tegels onder zijn voeten een beetje naar beneden zakte en er een klik te horen was. Een frons verscheen op zijn gezicht en hij zakte door de vloer. Ineens zat hij in een ondergrondse ruimte. De muren waren van natuurlijk steen. En in zijn omgeving.. tja.. daar waren drie Arbok op hem aan het wachten. De ruimte was ongeveer vijftien bij vijftien meter. Agent M klapte even in zijn handen. “Ik moet het jullie nageven.” Zei hij, waarna hij een sprong omhoog maakte toen de eerste Arbok naar hem wilde bijten. Toen haalde Terry zijn Holo Caster tevoorschijn en zette zijn favoriete muziek op. Vanuit de ruimte klonk nu Bad Romance van Lady Gaga. De tweede Arbok maakte een zwaai naar Terry met haar staart, hier sprong Terry overheen en landde expres met zijn hakken op de staart van de slangachtige. Watje.. De derde probeerde zich om Terry heen te wikkelen, maar Terry tufte hem gewoon in zijn gezicht. Verward schudde de Arbok met zijn hoofd, niet wetende wat hij hiermee moest. “En nu is het aan mij de beurt.” Zei Agent M met een grauwe stem. Hij was schijnbaar.. kleurrijk?? Ja, zo gaan we het vanaf nu noemen. Hij rende op de muur af en zette twee stappen verticaal op de muur, voordat hij zich tegen de muur afzette. Op die manier zorgde hij ervoor dat hij nu op dat hij op het hoofd van de eerste Arbok zat. De twee anderen probeerde meteen naar Terry te bijten om hun broeder te beschermen, maar Agent M liep zich op de grond vallen. Hiervoor zorgde hij er effectief voor dat Arbok nummer één gebeten werd door de twee anderen. Die viel op de grond. Op dat moment besloten de twee overgebleven Arbok intimiderend rondjes om Terry heen te cirkelen. Probeer je hier maar eens uit te redden Agent M. De twee kwamen steeds dichterbij. Totdat ze allebei nog maar een halve meter van Terry vandaar waren. En hij stond daar maar gewoon rustig naar ze te kijken. Zonder ook maar enige vorm van paniek of ongerustheid. Hij was wel erg zeker van zijn zaak zeg.. Hij bleef zo staan totdat de Arbok wel heel.. dichtbij kwamen. Zo dicht dat de Arbok bijna op elkaar zaten. Terry zocht simpelweg een opening tussen de hoofden en maakte een koprol tussen hen door. Ze draaide allebei woedend hun hoofd naar Terry. De ene ging voor een beet, maar Terry rolde opzij. Toen wilde de anderen hem slaan met haar staar, maar Terry rolde onder de andere Arbok door. De twee arme beesten bleven maar bijten en slaan totdat ze uiteindelijk door elkaar heen gewikkeld waren. Een mooie zeemansknoop. Dat wist Terry omdat.. hij schijnbaar van obscure trivia houdt. “Ik zal verder niet in jullie zaken verwikkeld willen raken.” Grapte hij. Hij sprong op het hoofd van een van de twee Arbok en sprong via het hoofd de kuil uit, weer terug de gang in. Hij klopte zijn pak af. Pfoe, dat zou nog bijna voor kreukels hebben gezorgd. Nou nou. Op naar de volgende boobytrap dan maar. Want het was absoluut geen grapje van de wetenschapper toen hij zei dat er hier veel waren. En het waren nog niet eens van die gemakkelijke boobytraps ook. Hij moest zich er zeker moeite voor doen, maar dat vond Agent M juist leuk. Voor nu besloot hij maar even om te lopen. Om te voorkomen dat hij nog een keertje te snel voor een van de vallen zou vallen. Die pun was niet opzettelijk. Op dat moment zette Terry zijn Lady Gaga playlist ook maar af. Ook zijn ogen waren belangrijk voor missies. Stiekem hoopte hij dat de wetenschapper die meekeek ook had moeten mee luisteren. Hij wist dat zijn muziek niet voor iedereen was. Echter begon hij zich toch eens af te vragen waar al die vaardigheden die hij had vandaag kwamen. Ze waren allemaal heel herkenbaar voor hem. Het voelde alsof hij ze altijd al had gehad. Maar wat betekende altijd? Hij wist eigenlijk helemaal niks van voor hij wakker werd. Maar dat voelde normaal. Het was alsof de achterkant van zijn brein hem vertelde dat iedereen zo was. Je werd gewoon op een bepaald moment wakker. En de rest wijst zich vanzelf wel. En ergens kon hij het toch niet helpen om die vragen te stellen. Waren komen nieuwe mensen vandaan? Een volwassen versie van een vraag die kinderen op een bepaald moment aan hun ouders vragen. Het hele concept van ouders was iets dat Terry ook niet van zich af kon schudden. Niet precies, ouders, maar wel iets of iemand dat voor hem zou moeten zorgen. En die gedachte vond hij vreemd, want hij had helemaal niet het gevoel dat hij iemand nodig had om voor hem te zorgen. Hij was Agent M. Hij zorgde juist voor anderen. De vragen, de verwarring en de onzekerheid waren niet fijn. “Blijf gefocust.” Hoorde hij toen via zijn oortje. Ohja, de missie. Doorgaan. Het was namelijk zo dat hij na een meter of twintig bij een open ruimte uit kwam. Een ruimte van ongeveer vijftig bij vijftig meter. Met in het midden een kluis van ongeveer een halve meter hoog. Agent M kreeg een grijnsje. Oh nu ging het gebeuren hoor. “Lass uns gehen.” Zei hij zachtjes en keek, van waar hij stond, even de ruimte door. Ja hallo. Een grote ruimte.. met bijna niks er in. Dat kon niet. Er was vast iets in die ruimte geplaatst dat hij niet kon zien. Hij haalde een enkele kogellager uit zijn riem en gooide die de ruimte in. Binnen een milliseconde werd er een laser van het plafond afgevuurd die de kogellager deed verdampen. Juist.. dat was totaal niet veel te extreem ofzo. Deze keer gooide hij een andere kogellager, maar dan iets meer naar links. De laser die die naar de filistijnen schoot leek ook wat meer naar links te staan. Terry zag aan de drie muren en het plafond dat hij kon zien geen lasers. Dus hij concludeerde dat die recht boven hem zouden moeten hangen. Dat was een goede boobytrap. En toen fronste hij ineens. Wacht eens even.. was het nou zo dat..? Hm, even controleren. De volgende kogellager die hij gooide, gooide hij extra hoog. En zijn theorie werd geverifieerd. De lasers schoten pas wanneer de kogellagers de grond raakte. Geen wonder dat ze zo accuraat konden schieten. Ze waren verbonden met sensoren op de vloer. Maar er werd niet op de kluis geschoten. Dus op die tegel.. zal geen sensor geplaatst zijn. Het was vrij ironisch hoe hij zich aan het afvragen was wat hij hier moest doen, terwijl hij zich totaal niet afvroeg waarom hij kogellagers in zijn riem had. Hij haalde Picklenose zijn Pokéball tevoorschijn en liet hem er uit komen. Hij keek omlaag naar de blauwe eend die naast hem stond en zei. “Je moet naar die kluis vliegen en er op gaan staan. Aan mijn kant van de muur zullen een aantal lasers te zien zijn. Bevries ze met Ice Beam.” Picklenose knikte en vloog de kluis op. En ja hoor. De muur zat helemaal vol met lasers. De Ducklett opende zijn snavel en bevroor de lasers zorgvuldig met zijn Ice Beam. Hij gaf een knikje aan Agent M. Die rende naar de kluis toe en tilde het op. Met de benen, niet de rug. Heel verstandig Agent M. Daarna rende hij ermee naar de uitgang. Picklenose vloog naast hem. Maar net op het moment dat bijna bij de uitgang waren hadden de lasers zich losgebroken en begonnen te schieten. Ze konden nét op tijd wegkomen met een kekke koprol. Daarna kreeg Agent M een plakbom en wierp die zo ver naar voren als mogelijk tegen een muur aan en liet het exploderen. Het blies de muur op. En nog in geen vijf seconden stond meneer buiten en rende in de richting van de Rocket basis. “Goed werk Agent M.” Klonk er vanuit zijn oortje. “Je hebt eindelijk Picklenose zijn talenten gebruikt voor de missie. Sluit je ogen.” Hij gehoorzaamde. “Open je ogen.” Hij gehoorzaamde. Waar hij zich bevond was een vreemde plek, in zijn ogen. Het voelde alsof hij ondergronds zat. Hij zat midden op een tribune vol mensen. En voor hem zag hij een groot veld waar twee pokémon op stonden en nog twee mensen. Tegenover elkaar natuurlijk. Hij kreeg meteen het gevoel dat hij moest zoeken naar de sterkste van de twee maar.. huh? De mensen die op het veld stonden.. hadden kettingen om hun nek, met een zelfde soort mechanisme als dat gebruikt wordt om tasers hun schockkracht te geven. Wat was hier nou weer aan de hand? En wat moest hij eigenlijk doen? Hij wachtte zijn instructies geduldig af. Het geduld was namelijk weer wedergekeerd na die spannende en gebeurtenis volle missie van daarnet.

De geur van: ik douch me nooit, en ik eet veel knoflook, schoot zijn neusvleugels in. Hij probeerde het op te lossen door zijn hoofd een beetje van de persoon rechts van hem weg te draaien.. maar het hielp niet echt. Hij prees zichzelf gelukkig dat hij op dat moment zijn opdracht begon door te krijgen. Dan kon hij snel in actie komen. “Agent M. De persoon aan de linkerkant willen we in leven houden. Het is je taak om deze persoon te bevrijden, voordat de situatie kritiek wordt. Succes.” Hij keek nog maar eens wat grondiger naar de situatie, als het zó belangrijk was. De man aan de rechter kant was een lange man. Donker haar tot over zijn oren en een emotieloos gezicht. Hij leek enkel oog te hebben voor de man aan de overkant. De Pokémon die hij bij zich had was een Salemence. De man had verder nog een zwarte, lange, leren jas aan. Hallo meneer edgelord. Ik ben Terry, en ik mag je niet. De persoon aan de linker kant had een dik bos haar. Bruin. Alsof hij een bruine pompom op zijn hoofd had. Verder was hij een stuk korter en had hij een verslagen uitdrukking op zijn gezicht. Hij had een kort rode jasje aan en voor hem stond een Bisharp. De ogen van deze man waren vooral gericht op de Salemence. Angstig, laten we het maar zo noemen. Picklenose, zat bij Terry op schoot. Fijn, dan kon die al meteen helpen zonder dat het aandacht aan hen gaf, mocht hij uit zijn pokeball gelaten worden. En even kijken.. ja, hij had ook zijn riem nog om. Niet dat de kans was dat die er afgehaald was, maar hij wilde het wel controleren. Gewoon voor de zekerheid. Op dat moment hoorde hij nog eens dezelfde stem in zijn oortje. “Wijziging in de opdracht. Haal hem daar weg, vóór het gevecht start.” Terry was er niet echt door gepaniekeerd, maar hij wist wel dat hij nu snel in actie moest komen. Ahem, de eerste stap was in ieder geval om bij de man in de buurt te komen. Kon hij ergens zien hoeveel tijd hij nog had? Er hing een poster aan de muur, met de starttijd van het gevecht. Twintig minuten. Dat is te doen. Typisch dat Terry dat denkt. Hij stond op en meteen keek iedereen naar hem. Verbaasd, waarschijnlijk snapte ze niet waarom hij weg ging lopen. “Toilet.” Zei hij, zijn hand ophoudende. De mensen knikten en maakten plaats zodat hij langs hen kon lopen. Hij liep de tribune af. Niemand volgde hem meer met hun ogen. Mooizo. Hij zag dat er security bij de in- en uitgangen stonden. Dat was een belangrijk detail. Ook deed hij maar alsof hij even in zijn broekzakken naar iets aan het zoeken was, om geen argwaan te wekken. Als hij een beetje niks stond te doen en te kijken waar security bij was, dan kon dat verdacht zijn. Nu moest hij even de tijd nemen om iets uit te denken. Hoe ging hij het doen? Ging hij over het hek heen, of ging hij via de ‘entertaineringang’? Hij besloot dat hij die ingang zou nemen. Op de terugweg moest hij die waarschijnlijk toch al nemen, dus dan kon hij maar net zo goed beter al bekend zijn met die weg. Wat zou stap twee zijn? Afleiding. Sowieso afleiding. Maar hoe ging hij die doen? Een vuur! En het brandalarm! Perfect! En dan moet hij de persoon daadwerkelijk meenemen. Gaan de kettingen los als het brandalarm af gaat? Hij ging er maar even uit van niet. Even zijn riem checken. Had hij een.. ja. Hij wilde zichzelf eigenlijk bijna voor zijn hoofd slaan op hoe cliche het eigenlijk was. Maar hij had een vijl in zijn riem zitten. Het zou niet snel gaan, maar het was alles wat hij had. En dan daadwerkelijk weggaan. Hij begon zich te vervelen door al het denken. Dat ging hij straks wel bedenken. Het was nu dus een kwestie van daar komen, iets in de fik zetten, de kerel losvijlen, en dan aju! Picklenose stond naast hem, hij voelde aan dat Terry zich klaar voelde om in actie over te gaan. Hoe kon dat beest toch zo veel weten over hem nu al? Hij liep nu daadwerkelijk naar de wc en deed zijn behoefte. Hey, geef hem even een pauze, hij is al een hele tijd niet meer geweest okay? En toen hij terugkwam nam hij meteen een bocht naar andere deuren. De artiesteningangen als het ware. En floep, hij glipte door de deur als een echt geheim agent. Hij maakte zijn weg door de gangen heen. Nam de eerste rechts. Architecturaal gezien moest die weg leiden naar, wat net nog, de linker zijde van het veld was. Niet veel later kwam hij bij een hoek aan waar hij niet langs wilde gaan. De volgende gang was sowieso een gang waar bewaking voor de ‘kleedkamer’ stond. Dus wat doet een Agent M als hij daarmee geconfronteerd wordt? Dan zoekt hij in zijn riem voor een oplossing. Hij vond kleine balletjes. Van die balletjes die je kunt gooien en dan ontploffen. Hij greep er drie en zette een stap de hoek om. Hij gooide ze naar de bewaker. Ze ontploften allemaal en er ontstond een stofwolk. Binnen twee seconden viel de bewaker op zijn knieën en begon overal te krabben. Jeukpoeder? Hij grijnsde. Geweldig! Daar moest hij iets van een geweer voor maken. Dat zou echt gaaf zijn. Hij liep snel naar de man toe en stal zijn walky talky. De man had zijn handen vol zegmaar. Maar dat betekende niet dat hij niet toevallig nog om versterking kon vragen. En toen deed Terry heel mooi de deur open. Hij liep Picklenose even binnen en ze keken de kamer rond. Een vrij normale kleedkamer eigenlijk, behalve dan het ding dat er stond dat gebruikt werd om de kettingen mee vast te zetten. Verder.. weetje.. er stond een koffiezetapparaat. Eigenlijk best gezellig, naar zijn smaak. Hij schudde zijn hoofd. Er was een missie om te doen. Hij keek om zich heen. Ja, hij zag wel wat rookmelders hangen inderdaad. Hij greep wat papier dat ergens lag, hij wist niet eens wat het was, en wierp het in een prullenbak. Hij zette het aan de rand van de kamer neer en stak een lucifer op. Hij gooide de lucifer in de prullenbak en ging bij de deur staan. Hij wachtte en wachtte, en zodra de rookmelders afgingen door de rook.. begon het sprinklersysteem te.. uh.. ja.. sprinkelen. Ook was een alarm te horen. De Edgelord was niet blij met deze ontwikkeling. Maar dat kon Terry nog niet zien. In ieder geval wist de Edgelord hoe hij weer terug zijn kleedkamer in moest, dus dat deed hij ook. Terry deed de deur open en liep naar de man met de Bisharp toe. Hij haalde de vijl tevoorschijn en begon te vijlen. De Bisharp wilde de man eerst beschermen, maar hij zag wat er gebeurde, en was er vrij snel tevreden mee. De zaal werd langzaam ontruimd. Het ging niet zo soepel zoals je zou willen, maar hey, iedereen ging naar buiten in ieder geval. Dat was wat Terry wilde. Toen Terry ongeveer halverwege was kwamen er twee bewakers uit de deur. Ja, ook degene die net nog onder het jeukpoeder zat. Wellicht had het water het afgespoeld. Ze vielen aan. In eerste instantie beukte de Bisharp er een weg, en vloog Picklenose in het gezicht van de ander. Maar Picklenose was wat minder effectief en die man rende naar Terry toe. Extreem lenig, draaide Terry zich om en gooide zijn been omhoog in een soort spagaatbeweging. Hij trapte tegen de kin van de bewaker en die viel achterover. Toen ging hij verder met vijlen. De andere bewaker probeerde zo goed als hij kon de scherpe kanten van de Bisharp te ontwijken, toen de man een kans zag en de Bisharp met een Judo worp over zijn rug gooide. De andere man probeerde op te staan, maar Picklenose sloeg hem weer tegen de grond met een Wing Attack. Het gaf de vorige bewaker vrij spel om Terry bij zijn schouder te pakken. Maar Terry zette kracht op het lichaam van de man die hij moest beschermen en beukte hem tegen de man aan. De halsband die een schok moest geven.. werd nu tegen de bewaker gedrukt. Die kreeg een schok. Maar ook de man. Maar ook Terry. Dat is hoe elektriciteit werkt. De drie heren lagen nu op de grond. De Bisharp keek naar de man op de grond en gaf hem een stoot met zijn vuist. Toen liep hij naar zijn trainer toe en sloeg een paar keer tegen de ketting waar Terry had staan vijlen. Na drie meppen had hij het voor elkaar gekregen de ketting kapot te slaan. Het hielp dat er al voorwerk was gedaan. Op dit moment stopte ook de sprinklers met sprinkelen. Of dat goed of slecht was moest later blijken. Op dit moment kregen Terry en de Bewaker ook weer de kracht om op te staan. Net zoals de andere bewaker. De man die gered moest worden nog niet, die was al moe genoeg van.. nouja.. hier leven. Het werd nu Terry vs bewaker en bewaker vs Bisharp en Ducklett. Place your bets people. De man maakte een zwaai naar Terry. Terry stapte zo vlug hij kon opzij. In het andere geval deden de Bisharp en Picklenose een gezamenlijke aanval waarmee ze de man lieten vliegen. Zo, van die zijn ze nu af. De andere maakte weer een zwaai naar Terry. Ook deze ontweek hij. Toen grijnsde de roodharige. De bewaker keek verward. Terry wees naar de schoenen van de man. De man keek omlaag, maar er was niks te zien. Ofja, Terry’s knie. Doei man. Terry tilde de man bij zijn schouders, en de Bisharp bij zijn voeten en de liepen naar buiten. Via een van de nooduitgangen. Daar zouden ze niet zo snel bewaking tegenkomen. Picklenose vloog gewoon met hen mee. Eenmaal buiten stond er al een vluchtauto klaar. Terry dropte de man erin en zijn Bisharp. Maar toen hoorde ze iets. Er stond nog een bewaker achter ze. Een nieuwe. Terry sloeg de autodeur dicht en sloeg een keer hard op het dak. Meteen daarna reed de auto weg. Terry greep al naar zijn riem toen hij een boodschap doorkreeg via zijn oortje. “Ja, laat dat maar. Dat je kan vechten hebben we al gezien. Je opdracht is voltooid. Doe je ogen dicht.” Hij gehoorzaamde en sloot zijn ogen net toen de bewaker met zijn vuist voor Terry’s gezicht stond. “Doe je ogen nu open.” Toen hij ze open deed stond hij weer in de kamer waar hij aan het begin in stond, met de coole patronen op de muren. De deur ging open. Daar stond de Scientist. “Je bent klaar Agent M. Kom maar naar buiten.” Hij liep naar de man toe de gang op. “Hier is Picklenose.” Hij handigde Terry een Pokéball over. Picklenose was echt? Dat vond Terry wel fijn om de een of andere reden. “Kom met me mee.” Zei de Scientist toen. Ze liep door gangen en gangen en kwamen uiteindelijk aan bij een deur die leidde naar een hele grote kamer. Terry werd naar een stoel gewezen en ging zitten. Hij hield de Pokéball nog steeds met beide handen vast. “Hoe heb ik het gedaan?” Vroeg hij toen. Hij wilde het plots, heel graag weten. “Zoals verwacht.” Zei de Scientist simpelweg toen hij wat aan het rommelen en zoeken was in de ruimte. Zoals verwacht? Wat betekende dát nou weer? Iedere keer als hij dacht wat antwoorden te krijgen, kreeg hij een antwoord dat alleen maar voor meer vragen zorgde. Het voelde niet helemaal eerlijk. Aan de andere kant voelde hij zich ook erg rustig bij de open plekken van zijn leven. Je zou zeggen dat hij de keuze had om alle kanten die hij wilde op te gaan. Maar dat was niet zo. Hem was verteld waarom hij hier was. En juist dat voelde prettig. Hij hoefde er niet meer over na te denken. Hij hoefde gewoon dat doel te bewerkstelligen. Rustig wachtte hij af totdat de Scientist klaar was.

De Scientist haalde iets uit een van de lades. Het was een videoband. Retro, nice. Zonder iets te zeggen liep hij naar de videospeler en startte de video op. In de deze tijd hield Terry zich ook stil. Om de een of andere reden had hij het gevoel dat hij stil moest zijn. Toen de video startte zag hij een kamer met daarin enkel een bureau en een bureaustoel. Het beeld werd langzaam rechter gezet en er kwam een paar keer ruis over het beeld heen. “Zo staat het perfect.” Hoorde hij een stem zeggen. “Emilio! Sluit jij straks af?” Hoorde hij een andere stem roepen, van iets verder weg. “Zoals altijd!” Riep de man die Emilio moest heten. In beeld, kwam nu een man te staan. Rood, netjes gekamt, haar. Met een bril op en een labjas aan. Het leek best wel een stereotypische nerd. Terry rolde al eens met zijn ogen. “Hallo mijn naam is Emilio.” Zei de man wat onzeker. “Ik ga oeps.” Emilio stootte tegen de bureaustoel aan. Vervolgens probeerde hij wat ongemakkelijk op de stoel te gaan zitten. Al zijn kleren zaten scheef en zijn labjas assymetrisch. Het was een grote cringe. “Saai. Ik heb werk te doen.” Zei Terry toen, en liep de kamer uit. De video werd verder afgespeeld. “Ik hoop dat deze video je meer over je situatie kan uitleggen.” Emilio zette zijn bril recht. “Ik weet niet precies welke naam je nu hebt gekregen, maar waarschijnlijk zal het woord ‘Spek’ erin verwerkt zitten. Het is een beetje een running gag binnen ons team.” Hij lachte even waarna zijn gezicht helemaal vertrok in een diep verdriet. “Misschien moet ik het maar kort houden.” Hij schraapte zijn keel. “Er zijn wat dingen gebeurd..” Emilio durfde nog steeds niet naar de camera te kijken. “Dingen die erg zijn voor mijn persoonlijke leven. En die van de organisatie.” Emilio herpakte zich en ging recht zitten, kijkend naar de camera. “Ik had een plan voorgesteld aan mensen hogerop, om dit soort dingen in de toekomst niet meer te laten gebeuren.” Hij pauzeerde voor een seconde of twee. “Maar het werd niet goedgekeurd, tenzij ik een vrijwilliger kon vinden.” Hij slikte luid. “Die heb ik uiteindelijk gevonden. En dat was jij. Je bent gemaakt om anderen te beschermen. Zie jezelf als een Paladijn.” Hij gniffelde. “Ik weet niet precies welke effecten onze experimenten op je gehad hebben, vandaar de simulaties. Die fungeerde als een test, om te zien of de experimenten geslaagd zijn. En als je deze video ziet, ben je waarschijnlijk geslaagd.” Emilio moest zichzelf ervan weerhouden om te huilen, dus het bleef een aantal seconden even stil. “Er zijn een aantal moeilijkheden voor je neergezet. En een aantal mensen uit je verleden, die je je waarschijnlijk niet herinnerd. Dat is juist goed. Als laatste ook een paar lessen die je moest leren van jezelf, en van..” De camera viel op zijn zij. “Picklenose.” Werd er gezegd. “Hou op.” Emilio pakte de camera op en zette die weer recht. Hij pakte een Ducklett van de grond en zette deze op zijn schoot. “Verder is de Scientist die je vandaag heeft geholpen een robot naar mijn eigen ontwerp. Hij zal zichzelf nu vast voorgoed uitgeschakeld hebben. Meer kan ik niet voor je doen. Het ga je goed.” Ongemakkelijk reikte hij met zijn handen naar de camera en zette de video uit. De kamer bleef stil achter.