Wake up

wake up

Moeizaam kwam Laura’s bewustzijn terug naar haar lichaam. Ze voelde zich slaperig – wat vrij logisch was, aangezien ze schijnbaar net wakker werd. Wat ze ook voelde was spierpijn, alsof ze de hele nacht verkeerd gelegen had. Dat kon niet, want ze lag helemaal niet. Ze zat. Wacht, huh?

Voor een hoogbegaafde kostte het haar vrij lang om zich te beseffen waar ze was. De blondine tilde haar hoofd op en zette haar bril rechter op haar neus, om met een frons rond de omgeving te kijken. Ze bevond zich in haar lab. Hoe laat was het eigenlijk…? Zo te zien overdag. Maar dat kon niet, ze zou alleen ’s avonds aan het werk gaan en… oh.

Met een blik op de klok op haar Holocaster realiseerde Laura zich dat het inderdaad dag was. Ze had net liggen slapen. En diep ook, want het was zeker tien uur verder. Aan de berichtjes van Carmilla te zien had die haar afwezigheid opgemerkt en om te zorgen dat de zwartharige zich niet lang meer zorgen hoefde te maken, stuurde Laura haar een berichtje terug.

Geen zorgen! Ik ben in slaap gevallen in het lab hihi. Experiment met Sleep Powder wat uit de hand liep, volgende keer let ik beter op! Xxx


Langzaam steeds meer ontwakend realiseerde Laura zich beter en beter waar ze mee bezig was geweest. Het was inderdaad een experiment met Sleep Powder geweest en het was niet de bedoeling om het in haar eigen gezicht te krijgen. Gelukkig was het geen Poison Powder geweest, anders had ze het mogelijk niet na kunnen vertellen. Wat was ze toch ook een idioot dat ze geen mondkapje op had gedaan. Carmilla zou haar precies dat vertellen. Eigenlijk was de enige reden dat ze dat niet had gedaan omdat ze dan haar lippenstift misschien zou verpesten. Het was de eerste keer dat die perfect was gelukt in een maand en ze wilde het risico niet lopen. Misschien moest ze haar prioriteiten maar eens herordenen…

Over herordenen gesproken: Laura’s gedachten lagen ook niet echt op één lijn. Zeker niet toen ze een gaap achter zich hoorde en zag dat haar Eevee zich ook in de ruimte bevond. Veel wetenschappers zouden geen Pokémon in hun laboratoria los laten lopen vanwege de haren, maar Laura had daar geen problemen mee. Haar experimenten waren toch grotendeels met de wezens, dus die haren kreeg ze toch wel last van. Shira was bovendien meer dan zomaar een Pokémon. Ze was haar huisdier. Haar knuffelbeest. Als Laura er niet uit kwam met haar proefjes, pakte ze Shira vast voor een flinke knuffelbeurt en soms hielp dat om haar hersens weer verder op gang te helpen.

“Goeiemorgen, Shira! Lekker geslapen?” De Pokémon keek haar met een frons aan, maar knikte vervolgens alsnog. Laura pakte ondertussen haar Holocaster er weer bij. Haar haren zaten niet goed, anders had ze een selfie gemaakt. Voor nu checkte ze alleen haar takenlijst. “Ik zie dat we werk te doen hebben vandaag. Zin in een klein uitstapje?” Glunderend richtte ze haar blik op de Eevee. Die keek net zo vrolijk terug en knikte. “Hier, ik zal je ontbijt geven.” Laura pakte een enorme zak met Pokébrokken en vulde het kleine bakje van de Eevee. Gulzig begon het wezentje te eten, wat Laura de tijd gaf om haar werkruimte wat beter te organiseren. Na het verplaatsen van verschillende voorwerpen zag het er nog steeds uit als chaos, maar voor de blondine was het logisch. Het was georganiseerde chaos.

Misschien moest ze zelf ook even ontbijten, maar dat zou ze onderweg wel doen. Ze had niet voor niets wat spullen ingeslagen en in een kleine koelkast gezet. Dat was voor haar en Carmilla voor als ze hier volle dagen draaiden. Kortgeleden had ze een paar pakken koekjes ingeslagen en in de koelkast bewaard. Misschien niet het gezondste ontbijt, maar het voldeed. Voor ze vertrok, echter, wilde ze de dag goed beginnen. Shira had het al door, want de Eevee kwam met een bijna smekende blik op haar af gestapt. Grinnikend hurkte Laura bij de Eevee neer en bood ze haar precies wat ze wilde: een flinke knuffelbeurt.

Laura mocht zich dan wel anders binden aan haar Pokémon dan de meeste andere mensen, maar dat betekende niet dat ze niet van Shira hield. Die vriendschappelijke liefde was geheel wederzijds en de Eevee kon zich geen betere trainer wensen. Ze werd zo vertroetelt met snoepjes, knuffels en speeltjes, om nog maar niet te beginnen over de zachte dekens en kussens die ze altijd kreeg. In een moment van euforie voelde ze dat ze sterker werd. Op dit moment voelde ze de vriendschap van Laura zo sterk dat ze evolueerde in een Espeon.

Verwonderd liet Laura haar greep verslappen. Ze had niet verwacht dat Shira zomaar zou gaan gloeien en groeien (lol). De veel grotere en veel rozigere Pokémon keek wat teleurgesteld naar de blondine nu ze niet meer zo liefdevol geknuffeld werd. Echter keerde die liefde al snel weer terug. “Oh wauw Shira! Je bent zo mooi! Dit komt echt geweldig uit!” Laura wist van het psychische type van Espeon en wist ook dat dat haar héél goed van pas zou komen bij haar onderzoeken. Ze vond het prima om Pokémon met snoepjes naar het lab te lokken, maar de psychische kracht van Espeon zou dan toch net iets makkelijker zijn. Met een stevige knuffel liet ze haar waardering voor de Pokémon blijken, die het maar al te graag accepteerde. Hoe meer knuffels, hoe beter. “Ah, het kan nu zo veel sneller. Shira, je bent geweldig.” Met een laatste aai over de kop van het katachtige wezen maakte ze de knuffelbeurt af. Ondanks dat de evolutie haar tijd zou besparen, had ze wel alle tijd nodig om haar taak te volbrengen. “Laten we maar snel gaan,” sprak ze de Espeon toe terwijl ze overeind kwam.  Ze pakte nog snel wat koeken uit de koelkast en stopte er direct eentje in haar mond. Natuurlijk lette ze er op dat alles goed afgesloten was, want ze kon het natuurlijk niet hebben dat iemand binnen kwam en haar spullen jatte. Om nog maar niet te beginnen over de papieren voor Team Rocket die er lagen. Die mochten absoluut niet gevonden worden.