An elite meeting

<sub>Dit... was uiterst interessant. Hij was gecontacteerd door een Grunt met een wel zeer interessante vraag en dat was om de opperbaas, de kracht van Team Rocket te spreken, Giovanni hemelse. Een figuur die hij zelf überhaupt maar een keer of twee of drie in levende lijve had gezien, de andere keren waren het Skype-calls geweest tijdens de meetings. En dat terwijl hij bovenaan de ladder zat maar hij had zeker zijn manieren om contact te maken met de machtige man, en daar dacht deze Grunt gebruik van te willen maken voor onbekende redenen. Nou had hij haar dossier voor zich op zijn persoonlijke laptop staan en zelfs de contactmomenten bijgehouden van haar dat ze Giovanni had willen spreken en dat was een flink aantal keer geweest. Het was natuurlijk vaker zo dat een Grunt de baas had willen spreken maar het was altijd één grote grap en met een duidelijke waarschuwing wist hij hun valse hoop neer te halen. Het zou iets zijn om je trots aan te vullen om gezegd te hebben de enige echte baas te hebben ontmoet en hij gaf toe, dat had hij zeker ook al was het als Grunt amper in hem opgekomen om direct contact te maken met deze man. Na het doorscrollen van het dossier van deze Kiyoko Amari was ze direct erachter gekomen dat ze vrij recentelijk was aangesloten, en om dan een aanvraag als deze te maken…? Hij had gelijk Agenten of een Spy op haar en haar sociale netwerk willen afsturen maar hij besloot dit niet te doen. Hij wilde eerst uit horen en dat eindigde uiteindelijk met een afspraak. Met zijn laptop voor zich en het papierwerk van afgelopen feestdagen opgeborgen in zijn bureauladen, puur zodat hij te zien was, gezien het echt een hele stapel was.

Knock knock!

Wauw, die was… Ja, netjes op tijd. Zelfs met vroeger de vervloekte pop aan de leiding was bijna niemand echt stipt op tijd had hij zo het vermoeden, hier kon hij zeker aan wennen. Het geklop wekte echter Maxtricht en Assault uit hun slaap en waarbij de Houndoom enkel opgewonden een blaf liet horen, snoof Assault en hield ze haar ogen stijf gesloten. “Maxtricht, houd je in, een Grunt is geen croissant,” sprak hij de Houndoom toe die hem aandachtig aanstaarde en kwijlde bij het woord çroissant’ tot zijn ergernis, hier had hij even de zin én energie niet voor, “Nee! Lig!” Verschrikt deinsde de Pokemon naar achteren, voordat hij ging liggen met zijn kop op zijn voorpoten rustend naast het bureau. Pfoe. Oké, eindelijk het echte werk. “Kom maar naar binnen, Kiyoko Amari!” zei hij luid, en klikte toen haar dossier weer aan op zijn laptop, voordat hij, verwachtend dat ze naar binnen gestapt was gebaarde naar de stoel tegenover zijn bureau. Het was gewoonlijk de slaapplaats van Assault en het feit dat er iemand anders op ging zitten was genoeg om haar ogen te openen en te zwaaien met haar staart. Hij schonk er geen aandacht meer aan en richtte zijn blik op de Grunt tegenover hem toen de deur gesloten was. “Dus… Ter verduidelijking, binnen walsen in een organisatie zorgt er niet voor dat je gelijk beste vrienden kan worden met hém. Daarvoor zou je echt hogerop moeten klimmen, zoals de rest maar… Ik zou wel graag jouw reden willen weten waarom je hem zo graag wilt spreken. Dan spreken we pas verder,” Afwachtend keek hij haar aan, oprecht benieuwd wat haar achterliggende reden zou kunnen zijn.</sub>

<sub>Had hij iets vreemds op zijn gezicht zitten? Kiyoko bleef hem maar verbaasd aan staren, zelfs nadat hij zijn punt duidelijk gemaakt had . Geen angst in haar ogen, enkel pure en langhoudende verbazing om iets waar hij zijn vinger niet direct op kon leggen. Hij had er al naar willen vragen maar hij kreeg al een uitleg en het stelde hem zacht gezegd teleur maar het haalde ook wat bloed onder zijn nagels vandaan. Die opmerking had hij in het begin heel vaak aan moeten horen, dat hij veel te jong maar ook onervaren was om op een positie als Elite Agent te mogen zitten. Het was niet dat hij het zelf ook normaal vond maar daar had hij zijn eigen mening over en liet eerst de ander rustig uitpraten. Ze dacht tenminste verder na over haar woorden en had een studie communicatie gevolgd dus dit moest geen verassing voor hem zijn. Zo begon ze erover dat ze niet verwacht had dat iemand haar leeftijd deelde, zeker onder de Grunts maar dat was eigenlijk wel te verwachten. De meerderheid die zich voegde bij de organisatie waren tieners of jongvolwassenen en je was of wat ouder als Grunt bijgekomen of je werkte er al voor lange tijd en had nooit inzet getoond.

De vraag die ze stelde amuseerde hem, hij zat letterlijk op de grens en het was nog maar een paar maanden. "Ik vertel je mijn geboortedatum aan het einde van dit gesprek,  en dan mag je het zelf gaan berekenen," Het was geen super geheime informatie maar ze mocht er een beetje voor werken, "Om je verwarring even aan te kaarten, leeftijd is niet de enige factor die je hogerop brengt, anders had je nu een 50 of 60-jarige man voor je die misschien de leeftijd is maar lichamelijk en fysiek achteruit gaat en minder recente ervaringen heeft met het praktische werk. Ervaring is dus zeker ook een belangrijk factor en het kan makkelijk zo zijn dat een jonger iemand dat meer heeft dan een ouder persoon. Ligt aan het persoon," Gaf hij nou les, of wat? Met een zucht liet hij zijn blik glijden naar haar dossier en keek haar toen weer recht aan. "Maar... Je hebt mijn vraag nog niet beantwoord, en ik kan niets voor je betekenen als je niet antwoordt. Simpel als dat,"</sub>

<sub>Eindelijk had ze dan tegenover hem plaatsgenomen en daarmee hoopte hij maar dat dit had bevestigd dat ze hem compleet begrepen had. Zin in een tweede onnodig lange uitleg had hij niet, hij was echt meer geïnteresseerd in de reden dat ze hier was; haar link met Giovanni. Niet iedereen kende de man’s verleden voordat hij de organisatie had opgericht en zelfs hij had enkel verhalen over hem gehoord, dus wie weet kon hij hier meer van leren dan hij verwacht had. Nadat ze zich geëxcuseerd leek te hebben en ook zelf door had dat het zacht gezegd een nogal uitzonderlijke gunst was, kwam ze dan uiteindelijk tot haar punt. Hij merkte direct dat hij zelf rechter ging zitten en met zijn handen in elkaar gevlochten aandachtig naar haar verhaal luisterde. Van wat hij begreep bleek Giovanni een belangrijk deel uit haar kindertijd te zijn en toen ineens verdwenen was, en TR haar enige spoor was om weer in contact met hem te komen.

Bedenkelijk staarde hij haar aan, lichtelijk weer achterover leunend, nadenkend wat hij hiermee aan moest. Dat betekende dat ze enkel de organisatie had benaderd om contact te maken, maar dacht ze dat zonder enige bijdrage te doen? En daarbij, hoeveel bewijs had hij eigenlijk dat wat ze zei de waarheid was? Tikkend tegen zijn kin, leunde hij weer naar voren en keek haar toen weer recht in haar ogen aan; hij had al een idee. “Oké, zou je mij iets uitgebreider over Giovanni’s rol in je leven kunnen hebben, hoe kwam hij in je leven? Hoe kende hij je moeder? En wanneer verdween hij?” begon hij, "... Dat soort dingen, elke detail is waardevol," Het leek hem logisch eerst meer informatie te verzamelen, voordat hij eerst persoonlijk naar Giovanni zou stappen met deze informatie en zou vragen over de accuraatheid. Gelijk schoof hij dan ook zijn persoonlijke laptop meer naar zich toe en klikte het nieuwe document aan, gereed om aantekeningen te noteren. Betreft haar loyaliteit aan de organisatie zou hij hierna terug willen komen, daar had hij al een redelijk idee voor opgesteld. Maar man, dit begon zeker zijn nieuwsgierigheid te prikkelen.</sub>

<sub>Haar besluit om hem eerst het verhaal te vertellen en een detail erbij als dat in haar op kwam was eveneens prima geweest. Zolang hij meer van haar verhaal maar te horen kreeg. Aandachtig luisterde hij haar woorden aan, zich visueel een beeld proberend te schetsen van de situatie wat hem makkelijker verging dan droge woorden moeten gebruiken. Zo zag hij in gedachte voor zich hoe een vage schim van haar moeder Giovanni eens had ontmoet en zelf al zwanger was met de jongedame tegenover hem niet groter zijnde dan waarschijnlijk een paar centimeter. Enkel om eenmaal dat ze zelf jong was uit haar leven te verdwijnen maar niet er naar durven te vragen wat logisch was als kind-zijnde. Een korte notitie maakte hij achter zijn laptop van het verhaal dat ze hem gegeven had tot dusver, al was er weinig uitbreiding op het deel daarvoor. Ze had dus als kind haar moeder niet doorgevraagd maar ze was nou een zelfstandige volwassene en… Hmm, hij klikte door en zag in haar gegevens dat er enkel sprake was van gebrek aan contact met haar ouders. Gezien haar moeder met Giovanni gelinkt was, wilde ze dan daardoor de man benaderen of écht puur voor de man zelf? Ze was in ieder geval nog niet klaar geweest met haar verhaal geweest en hij hoopte niet teveel gemist te hebben en- Ze staarde hem aan en hij ving de laatste paar woorden nog op die schijnbaar gingen over Giovanni’s verdwijning, waarop hij zijn blik afwendde van zijn laptopscherm en haar nu compleet zijn aandacht gaf.

Met zijn vingers verwikkeld in elkaar en voor zich, draaide hij zich al meer naar toe terwijl hij even haar vraag verwerkte. ”Het feit dat hij verdween toen der tijd hoeft niet te betekenen dat dit automatisch samenviel met zijn Team Rocket verdwijning, om het maar zo te noemen. Zeker met dit soort zaken neem ik liever geen lukrake aannames,” Na deze woorden hield hij zijn handen weer bij het toetsenbord en hield zijn blik gericht op haar, gevolgd door een knik dat ze verder mocht indien ze nog iets toe te voegen had. Na haar tijd gegund te hebben iets te hebben gezegd, noteerde hij nog enkele kernvragen aan het document toe die hij graag beantwoord wilde zien. ”Ten eerste, bedankt voor het verhaal maar ik heb wel nog twee vragen,” begon hij, waarna hij voorover leunde met zijn vingertoppen tegen elkaar, ”Buiten je naam en die van jouw moeder, zou er iets zijn waaraan Giovanni jou zou kunnen herkennen buiten een foto? En dan mijn tweede vraag… Wil jij je moeder terug vinden met de hulp van Giovanni of écht Giovanni zelf vinden?” Zijn blik op haar gerust, wachtte hij gerust op een antwoord.</sub>