Jumbo Brawny Bureaucracy

Kiyoko Amari

Kiyoko hield niet van vechten. Daar had ze een paar redenen voor. De meest prominente was haar spierziekte. Intensief bewegen deed haar pijn. Daarnaast had ze als kind geleerd dat meisjes niet konden vechten. En als laatste vond ze het ook gewoon niet leuk. Pokémon waren er om te vechten, en ook die gebruikte ze daar niet veel voor. Haar prachtige Meowth waren haar veel te kostbaar om het strijdveld in te sturen.

Gelukkig bood Team Rocket haar ook kansen waarbij ze niet hoefde te vechten. De organisatie was gigantisch en er was werk op allerlei vlakken te vinden. De vrouw had al snel wat praatjes gemaakt met andere grunts, wie elk interesse in een ander werkveld leken te hebben. Hetgeen wat ze gemeen hadden, was dat ze trouw waren aan Giovanni. Een eigenschap die ook Kiyoko met ze deelde. Ze voelde zich al zo snel thuis in de organisatie. Zo veel mensen die opkeken naar dezelfde fantastische man… Dit was zoveel beter dan haar vorige baantje. Al miste ze haar collega’s wel hoor. Ze had al hun kaartjes op de keukendeur van haar kleine appartementje gehangen als aandenken. Oh, ze moest ook niet vergeten om Ginny te bellen als ze thuis kwam.

Goed, Kiyoko, focus. Haar doel was Giovanni, de baas van het hele zootje. Op het moment was ze een Grunt. De laagste rang van allemaal. Daar tussen lagen drie paden die ze kon bewandelen, waarvan ze op het moment een voorkeur had naar Spy. Immers zou niemand van haar lieve gezichtje verwachten dat ze deel uitmaakte van de grootste criminele organisatie van Kalos en Hoenn. Ze voelde zich ook helemaal geen crimineel. Ze hielp een goed doel: de grote Giovanni. Ze had al met andere grunts gepraat, maar nu werd het tijd dat ze serieus ging worden. Ze moest de rangen en regels gaan leren en zich er naar aanpassen, het haar leven maken. Dit was immers nu haar leven. Daarvoor had ze iemand nodig. Iemand van de organisatie die haar vast op weg kon helpen. Ze zou de eerste rangen door komen steunend op het vertrouwen van haar collega’s, en als de tijd daar was, zou ze zich bewijzen en mocht ze Giovanni zien. Voor nu moest ze een doelwit kiezen.

Ze hoefde haar blik maar één keer de aula rond te laten gaan om de eenzame ziel te spotten. Perfect! Een persoon zonder gezelschap was veel makkelijker aan te spreken dan, nouja, een gezelschap. Nu nog hopen dat de dame ook een Grunt was, dan konden ze elkaar het beste helpen. Kiyoko liep op haar af en kondigde haar aanwezigheid aan met haar stem. “Hallo, ik hoop niet dat ik stoor?” Ineens drong het besef tot zich door dat deze persoon misschien wel alleen zat omdat ze niet lekker in haar vel zat. Daarom voegde ze er nog een vraag aan toe. “Is... alles oké?” Dit ging even voor haar missie om een Grunt te vinden die haar verder kon helpen.

[+ Blythe]

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Als Blythe heel eerlijk was, dan voelde ze zich niet thuis in de organisatie. Vaker wel dan niet vroeg ze zich af of dat niet gewoon kwam door haar verleden en dat ze zich in lange tijd nergens meer thuis had gevoeld. Ze was kapot en het kostte veel tijd en energie om gemaakt te worden. Ondanks alles probeerde ze zich wel voor de organisatie in te zetten. Ze hadden haar een grote gunst bewezen en Blythe zou het zichzelf niet vergeven als ze die gunst niet terug bewees. Het speelde ook mee dat ze verder nergens heen kon. Haar ouders zouden haar waarschijnlijk niet terug verwelkomen. Zeker niet nadat ze het contact had verbroken. En Team Rocket… Ja… Die hielden niet zo van overlopers.

Ongemakkelijk als altijd struinde ze door de basis van de organisatie. Ze had nog geen opdracht gekregen en liep daarom eigenlijk maar wat heen en weer. Het was niet alsof ze iets beters te doen had vandaag. Ze zou terug kunnen gaan naar de schietbaan waar ze laatst een bezoekje aan had gebracht… Maar daar voelde ze vrij weinig voor.

Blythe stopte abrupt met lopen. Ze kreeg een onbehaaglijk gevoel in haar buik… Er klopte iets niet. Dat iets, dat was verkeerd. Haar handen voelden meteen klam aan en haar hartslag versnelde. Haar gedachten gingen meteen naar het ergste scenario. Blythe kwam weer in beweging, sneller dit keer, en ze boog af naar de aula van de basis. Daar waren vaak meer mensen aanwezig. Hoopte ze. Gehaast ging ze aan een lege tafel zitten. Ze was niet in staat om met anderen te babbelen.

Daar dacht een bepaalde dame anders over. Vijf minuten nadat Blythe was gaan zitten, kreeg ze gezelschap. De brunette schrok op uit haar gedachten en dwong zichzelf om te blijven zitten. Ze weefde haar vingers in elkaar en legde die op haar schoot in een poging om normaal over te komen. Die poging ging ongezien. Blythe wist niet hoe ze daar op moest reageren. “Euh…” Meer kwam er in eerste instantie niet uit haar mond. Haar sceptische kant activeerde niet lang daarna. “Wie... Wie ben je?”

Kiyoko Amari

Zo te zien had ze haar collega overrompeld. Kiyoko keek haar even inschattend aan. Als haar vermoeden klopte, dan was dit een persoon waarvan het vertrouwen was geschaad en ze daardoor niet zo makkelijk met vreemden sprak. Dat, of ze had gewoon een slechte dag. Daar zou ze snel genoeg achter komen. “Mijn naam is Kiyoko,” reageerde Kiyoko, haar stem zachtaardig als altijd. Ze had besloten dat eerlijk zijn de beste manier was om deze jongedame aan te spreken. “Ik heb me kortgeleden bij Team Rocket aangesloten en ik probeer nu contacten te leggen.” Wat ze ook door had, was dat de cowgirl haar eerdere vraag probeerde te ontwijken. Daarom liet ze haar glimlach weer even plaats maken voor een meer bezorgde uitdrukking. “Ik begrijp het als je niet met een vreemdeling over je problemen wil praten. Als er ook maar iets is wat je nodig hebt, laat het me maar weten, oké? Ik help graag.” Voorzichtig bracht ze de glimlach weer terug.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

De vrouw stelde zich voor als Kiyoko; en daar ging Blythe’s enige kans om nog onder een gesprek uit te komen. Ze liet haar blik op Kiyoko rusten, proberend in te schatten wat de dame van plan was. Ze maakte kenbaar dat ze nieuw was bij Team Rocket en daarom contacten probeerde te leggen. Allemaal prima… Als Blythe het geloofde. Ze eindigde haar verhaal met aansporing om over problemen te praten. De cowgirl was dat niet van plan. Totdat ze de stem van iemand uit de praatgroep in haar onderbewuste hoorde. “Ik…” Ja! Goed zo Blythe! Communiceren! “Ik ben oké, maar bedankt voor je, euh, je zorgen.” Nee! Ach… Ze zei tenminste iets. Om het gesprek nog verder van haar af te wenden, besloot Blythe in te gaan op wat Kiyoko eerder zei. “Dus je bent een Grunt?” vroeg ze. “Ik ook.”

Kiyoko Amari

Iedereen wist dat ‘ik ben oké’ een makkelijke manier was om te zeggen ‘ik ben niet oké, maar ik wil er niet met je over praten’. Kiyoko vond dat geen ramp. Ze had geen levensverhaal nodig om een persoon te begrijpen en ze was slim genoeg om iemand niet te gaan pushen om over zichzelf te gaan praten. Immers wilde ze ook graag dat de leden van Team Rocket zich op hun gemak voelden in de organisatie. Daar zou ze graag een steentje aan bijdragen wanneer het maar kon. Deze dame over haar problemen laten praten zou alleen maar het tegenovergestelde effect hebben, dus hield ze er wijselijk haar mond over. “Dat klopt,” beantwoordde ze de vraag met een glimlach. Jammer dat ze niet iemand van een hogere rang had aangesproken, maar ze was hier nu ook niet om vriendjes te worden met de leiders van de organisatie. Ze was hier om haar collega’s te leren kennen. Haar hand sloot zich ondertussen om de leuning van een stoel. “Mag ik bij je komen zitten?” vroeg ze. Ze schoof de stoel al een klein stukje naar achteren.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Het was al een grote vooruitgang dat ze Kiyoko niet had afgescheept. Ze had net zo goed het gesprek kunnen laten eindigen. Ze had Kiyoko de indruk kunnen geven helemaal geen gesprek te willen. Dat had ze niet gedaan, want het was wel een aangename afleiding. Er was iets aan deze vrouw dat haar een kalm gevoel gaf – en dat kwam niet vaak voor. Blythe keek kort naar de stoel die haar gezelschap naar achteren schoof voor ze de aandacht weer op Kiyoko legde. “Ga je gang,” liet ze weten. Het was niet alsof ze zichzelf überhaupt de keuze gaf. Ze moest er maar gewoon in meegaan. Toch gaf Blythe niet automatisch haar eigen naam weg. Als er niet naar werd gevraagd, was het ook niet belangrijk.

Kiyoko Amari

Ondanks dat de jongedame Kiyoko toestemming gaf om naast haar te zitten, was het al duidelijk dat ze niet het spraakzame type was. Iets anders had Kiyoko ook niet verwacht van haar collega’s. Ze had tot nu toe wel gemerkt dat er maar weinig praatjesmakers in Team Rocket zaten. Ze nam plaats op de stoel en schoof hem zo ver aan als ze maar kon, waarna ze een vriendelijke glimlach op de dame naast zich richtte. “Wil je iets over mij weten?” vroeg ze. Ze had heel kort overwogen om de ander te vragen iets over zichzelf te vertellen, maar ze wist dat dat haar alleen maar ongemakkelijk zou maken. Misschien dat ze zich wat warmer zou voelen als Kiyoko zich open opstelde.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

De vrouw nam plaats en wierp een vriendelijke glimlach haar kant op. Blythe wilde het vertrouwen. Dat was alleen een beetje moeilijk als je naging waar ze zaten; een glimlach kon hier honderd verschillende betekenissen hebben. De vraag of ze iets over Kiyoko wilde weten liet haar opkijken. “Euh,” was het eerste dat haar mond verliet. Blythe vervloekte zichzelf. “Ik zou niet weten wat. Moet ik iets over je weten?” Team Rocket-leden hadden elk hun probleempjes, maar dat betekende niet dat ze die allemaal wilde weten. Je was hier pas echt bijzonder als je normaal was – en normaal zijn was onmogelijk.

Kiyoko Amari

De manier waarop de vraag vervormd werd sprak boekdelen. Ondanks de onvriendelijke ondertoon van het woordje ‘moet’ bleef Kiyoko haar vriendelijke glimlach behouden. Ze grinnikte er zelfs kort om. Heerlijk als mensen zo’n duidelijke persoonlijkheid hadden. “Ik ben zevenendertig jaar oud, momenteel vrijgezel, en ik kom uit de Kanto regio,” begon ze. “Mijn favoriete Pokémon is Persian. Wist je dat Giovanni een heel mooi exemplaar daar van heeft?” Haar ogen fonkelden. “Ik zal je de wat zwaardere details van mijn leven voor nu nog even besparen. Wat ik je wel kan vertellen is dat ik marketing heb gestudeerd. Vreselijk vak, ik raad het niet aan.” Ze maakte een handgebaar om haar woorden te benadrukken.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Naar haar smaak was de vrouw te nonchalant over persoonlijke info. Blythe hief sceptisch een wenkbrauw, maar nam de details die werden gegeven wel in zich op. Haar tweede wenkbrauw volgde de eerste bij het stukje informatie over Giovanni. Waarom zou ze dat moeten weten? De blik die Kiyoko haar gaf, zorgde ervoor dat ze haar lippen op elkaar drukte. Even later krulden die een millimeter omhoog. “Je bent niet de eerste die dat tegen me zegt,” reageerde Blythe. De herinneringen aan het bedrijfsleven probeerde ze op een afstandje te houden. Om zichzelf af te leiden besloot ze een andere richting op te gaan en ging rechtop zitten. “Hoe ben je bij Team Rocket terechtgekomen?” Ze beet zachtjes op haar onderlip en vouwde haar handen in elkaar, hopend dat de vraag niet teruggekaatst ging worden. Onbewust wreef ze hard met haar duim over haar wijsvinger.

Kiyoko Amari

Dat Blythe reageerde op haar verhaal was al een goed teken. Bij mensen die niet veel prijs gaven wist Kiyoko dat ze extra goed moest opletten, want elk woord kon een belangrijk detail verbergen. Haar interesse piekte al door de implicatie dat Blythe vaker over marketing had gepraat terwijl ze ook geen duidelijke interesse in het vak leek te hebben. Tijd om het mysterie te ontrafelen was er niet voor al een nieuwe vraag werd gesteld. "Bedoel je waarom ik de keuze heb gemaakt, of waarom ze me hebben toegelaten?" Haar gevoel zei haar dat ze de eerste vraag zou moeten beantwoorden. De tussenvraag hielp om extra nadenk tijd te winnen.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

De vraag die werd gesteld bracht wat nare gedachtes bij haar naar boven. Hadden ze wel een keuze? Of had Kiyoko die wel gehad en zij niet? Blythe had niet bepaald het idee dat ze echt de keuze kreeg voorgelegd. Het was of Team Rocket of haar ex-man. Twee slechten tegen elkaar. De organisatie was voor haar gewoon net ietsje minder slecht. Het scheelde dat de leden haar niet zoveel problemen bezorgden, anders had ze zich al helemaal niet thuis gevoeld in deze bende. “Dat eerste,” zei ze na een minuut radiostilte van haar kant. “Maar dat tweede mag ook, als je daar zin in hebt.” Het was haar wel duidelijk dat Kiyoko liever aan het woord was dan zij.

Kiyoko Amari

Blythe leek erg lang na te denken over welke vraag ze eigenlijk stelde. Voor Kiyoko maakte dat niet uit, zij had alle tijd van de wereld. Voor het leren kennen van haar collega’s, zeker die relatief betrouwbaar overkwamen, wilde ze ook best wat extra tijd opzij zetten. Wanneer haar duidelijk werd gemaakt dat het eigenlijk niet uitmaakte welk antwoord ze gaf onderdrukte ze een grinnik. Voor haar ging het niet zo zeer over waar ze zin in had, maar meer over waarmee ze Blythe haar vertrouwen kon winnen. “Ik ken iemand in de organisatie,” vertelde ze. “Wat een aanzienlijk minder spannend antwoord is dan ik naar hintte, besef ik nu.” Een verontschuldigende blik nam plaats op haar gezicht.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Ze kende iemand van de organisatie. Betekende dit dat Kiyoko meer keuze had gekregen dan zij? Of hadden ze ongeveer even veel kans gehad om nee te zeggen? Blythe kon zich niet voorstellen dat een groep als Team Rocket überhaupt een ‘nee’ wilde horen en dat liet haar toch even huiveren. In haar korte bestaansleven had ze onderhand wel geleerd dat ze dit soort figuren beter uit de weg kon gaan. Helaas was dat niet altijd even goed mogelijk.

“Bespaar het me, asjeblieft,” was eruit voor ze er zelf erg in had. “Ik heb genoeg spanning in mijn leven.” Ze wilde het niet eens. Het liefst trok ze zich terug in een huisje bij open vlakten, om daar haar eigen groenten en fruit te groeien. Het stadse leven kon haar gestolen worden.