Young and Wild and Free [QUEST]

Een uitgelaten gil verliet haar lippen toen ze merkte dat buiten de zon scheen en dat het niet kouder kon zijn dan tien graden. Dat was voor haar al genoeg reden om één van de jurkjes aan te trekken waar Fang haar nog redelijk in accepteerde: een zwart jurkje versierd met gouden glittertjes met driekwart mouwen en die eindigde in het midden van haar bovenbenen. Ze had eronder een paar ballerina’s aangetrokken en om de look af te maken, had ze haar haren los over haar schouders laten hangen en haar lichtblauwe ogen licht opgemaakt met mascara en wat oogpotlood. Om de semiwarme dag een beetje te vieren, was ze naar een stad getrokken waar ze nog nooit geweest was: Anistar City. En dat was de juiste keuze geweest, want het was echt prachtig om te zien hoe het kristallen bouwwerk dat zich in het centrale gedeelte van de stad bevond prachtig oplichtte door de zon die erop scheen. Je kon niet anders dan, als je er langs passeerde, stil te staan en het even te bekijken. Ze werd met de dag blijer dat ze verhuisd was naar Kalos. En hoewel ze boos was op haar moeder weerhield dat er haar niet van om zo nu en dan een brief te schrijven die ze dan door een Pidgey of een andere bird Pokémon naar Kanto liet vliegen. Het zou natuurlijk veel gemakkelijker zijn als ze haar geld voor één keer spendeerde aan een Holo Caster en niet aan kleding, maar voor de één of andere reden vond ze het nog moeilijk om die confrontatie nu aan te gaan. Haar moeder had immers jarenlang voor haar verzwegen dat ze een halfbroer had en dat wat ze met haar vader had gehad gewoon een simpele affaire was en niet een mooie liefdesrelatie waar haar moeder het eerst zo zwijmelend over had gehad. Het nam Cat’s geloof in de liefde voor een deel weg en ze wist niet of ze daar haar moeder echt aansprakelijk voor kon stellen. Ze had haar moeder dan ook nooit verteld over de diverse onenightstands die ze tot nu toe al had meegemaakt. Nog een reden waarom ze geen Holo Caster wilde hebben: als ze ooit haar nummer achter zou laten bij een zo’n onenightstand was de kans vrij groot dat er weer contact met haar werd gezocht. En liet dat nu net haar grootste angst zijn: om zich te verbinden aan iemand.

Cat werd ruw uit haar gedachten gehaald door de wanhopige schreeuw van een oudere man die zich op een bankje in de buurt van het kristallen bouwwerk bevond. Net op dat moment kreeg ze op een speciale zender die ze als tijdelijke substituut had gekregen totdat ze een Holo Caster zou aanschaffen een melding. Een melding voor een Quest! Snel las Cat het berichtje door op het kleine goedkope apparaatje door en wendde zich daarna tot de man. Ze vermoedde dat de zoon die weg was gelopen van de man wel eens goed van de gebroken persoon kon zijn die zich voor haar op het bankje bevond. Plotseling werd ze nerveus en kon ze even niet goed meer nadenken, maar daarna haalde ze diep adem en liep op de man af. “Hallo,” zei ze zo vriendelijk mogelijk zodat ze zijn aandacht kon trekken. De man keek haar wanhopig aan en kneep zijn ogen daarna wantrouwig samen. “Ik ben niet geïnteresseerd in je diensten, dus ga maar weg.” Het duurde even voordat Cat door had over welke “diensten” de man het had. Toen het tot haar doordrong, hapte ze verontwaardigd naar adem. Pardón? Wie dacht deze gozer wel niet dat ze was? Bijna had ze zich om zichzelf om te draaien en weg te lopen, maar in plaats daarvan klemde ze haar kaken op elkaar en dwong zichzelf om tot tien te tellen tot ze rustig zou worden. Nadat ze het gevoel had dat ze enigszins gekalmeerd was, wendde ze zich weer tot de oudere man. “Ik ben een Ranger,” zei ze tegen hem. Toen hij haar wantrouwig bleef aankijken, haalde ze met een zucht de badge tevoorschijn die haar rank en haar plaats in de Ranger Academy aantoonde. De man ging iets rechter zitten en keek haar nu al wat vriendelijker aan. “Je zoon is weggelopen, right?” vroeg ze voorzichtig aan hem. De man keek weer beteuterd naar beneden en bijna zou ze spijt krijgen dat ze boos op hem was geworden. Bijna. “Ja,” gaf hij uiteindelijk toe. “We kregen ruzie omdat hij aangaf dat hij morgen zou vertrekken op reis. We hebben vorige week een ruzie gehad over het feit dat ik niet wil dat hij op reis gaat omdat ik het simpelweg niet veilig genoeg vind. En als hij in Kalos zou blijven, zou ik hem enigszins in de gaten kunnen houden. Hij heeft echter besloten om naar Hoenn te gaan.”

Ah. Deze situatie kwam haar wel bekend voor. Zoonlief wilde het liefste zo ver mogelijk van zijn vader op reis gaan en de vader had daar iets op tegen. Aangezien het al om een oudere man ging, vermoedde ze dat de zoon haar leeftijd of ouder moest zijn. Zou hij knap zijn? schoot er door haar gedachten. Maar… néé. Ze ging dit op een andere manier oplossen dan dat ze normaal zou doen. Ze ging haar lichaam hier niet bij gebruiken. Dat was niet professioneel en bovendien was het al erg genoeg dat de man haar voor een bepaalde dienstenverlener had aangezien toen ze hem aansprak. Sure, ze was wispelturig wat mannen betrof, maar ze wilde geen naam krijgen. Het was daarom dan ook dat ze de jongens met wie ze intimiteit beleefde zo goed mogelijk op afstand hield en zorgde dat ze het nooit te vaak op dezelfde plekken deed. Ze wilde geen naam voor zichzelf creëren, want ze wilde serieus met haar werk omgaan. Met die gedachten en een antwoord op het probleem van de man richtte ze zich weer terug naar hem toe. “Luister eens, Mr…” Ze trok haar wenkbrauwen afwachtend op. “Mr. Castle,” zei hij snel. “Oké, luister eens, Mr. Castle. Ik zal je zoon gaan zoeken, maar ik denk dat het voor u het belangrijkste is dat u zich neerlegt bij wat uw zoon wil.” Ze sprak snel verder voordat hij haar kon onderbreken. “Ik weet dat het moeilijk voor u is om hem los te laten, maar ik ben net zelf op reis vertrokken en ik moet eerlijk zeggen dat je dromen achtervolgen het mooiste is wat er bestaat. Het is tenslotte zijn leven en er zijn genoeg manieren om contact met elkaar te houden, denkt u niet?” De mond van de man viel weer dicht en hij haalde koppig zijn schouders op. “Ik mag me er natuurlijk niet te veel mee bemoeien en mijn voornaamste taak is om hem terug bij u te brengen, maar als ik u een goede raad mocht geven, dan is het om eens goed te luisteren naar wat hij wil en te vergeten wat uzelf graag ziet. U heeft waarschijnlijk bepaalde ambities en verwachtingen wat hem betreft, maar dat wil nog niet zeggen dat hij er hetzelfde over denkt. Ik vind het juist heel dapper dat hij heeft aangegeven wat hij wil, ook al is dat misschien niet op een goede manier.” Cat glimlachte. “Denk gewoon even over mijn woorden na en dan zie ik u hopelijk straks weer. Met uw zoon.”

Nadat ze haar relaas had gedaan, voegde ze de daad bij haar woorden en ging opzoek naar de zoon. Ze had van de man een aandenken meegekregen waarmee ze hem beter kon opsporen. Ze haalde Fang tevoorschijn en keek toe hoe de Pokémon aan het aandenken snuffelde en daarna snel een kant uitrende. Cat was blij dat ze enkel ballerina’s had aangetrokken en dat ze niet voor pumps was gegaan; haar voeten volgden het spoor van Fang moeiteloos terwijl ze slalomde om te voorkomen dat ze tegen mensen zou knallen. De twee stopten bij een auto een eindje verderop en Fang snuffelde in de lucht en aan de auto. Cat vermoedde dat Mr. Castle en zijn zoon in de auto een meningsverschil hadden gekregen en dat vanaf hier een spoor moest leiden naar waar de jongeman gerend was. Na een paar seconden leek Fang de geur van de jongeman weer opgepikt te hebben, want hij draaide zijn kop opeens naar het zuiden toe en begon weer te rennen. Cat merkte dat ze de stad aan het verlaten waren en dat ze richting de volgende stad aan het rennen waren. Maar zover kwamen ze niet; Cat hoorde iemand geïrriteerd roepen vlak voordat ze door de uitgang van de stad zouden gaan. Ze bleef stilstaan toen ze een jongen op een bankje zag zitten met zijn handen in zijn hoofd en zijn vingers gefrustreerd klauwend door zijn zwarte haren. Zijn voet wiebelde ongeduldig op en neer en voor zijn voeten bevond zich een Shinx die bezorgd naar haar trainer keek. Dit trok Fang’s aandacht en nieuwsgierig liep hij op de Shinx af waardoor Cat wel moest volgen en haar voorzichtige tactiek die ze in haar hoofd had niet goed kon toepassen. Ze hielden halt voor de jongeman en voordat hij hetzelfde kon vragen als zijn vader pakte ze snel haar badge tevoorschijn en liet dit aan hem zien. De jongeman kreeg nu pas in de gaten dat er iemand voor hem stond en hij liet zijn hoofd uit zijn handen omhoogkomen. Zijn hoofd zag rood van woede en zijn groene ogen keken haar strak aan, maar zijn blik werd zachter toen hij de badge in haar handen zag en hij snoof afkeurend.

“Mijn vader moet wel heel wanhopig zijn als hij de hulp van een Ranger ingeroepen heeft,” zei de jongen kortaf tegen haar. Cat zag dit als een goed teken en besloot om plaats naast hem te nemen. Ze vouwde haar handen in haar schoot en draaide haar hoofd zodat ze hem aan kon kijken. “Voor wat het waard is, ik denk dat je vader het beste met je voorheeft,” murmelde ze zachtjes tegen hem. “Ik weet niet wat hij je verteld heeft, maar als je dat gelooft, ben je echt stom,” zei de jongen schamper tegen haar. “Mijn vader geeft alleen maar om zijn stomme zaak. Als ik naar Hoenn zou vertrekken, zou er niemand zijn om het van hem over te nemen als hij te oud wordt om het zelf te runnen.” Cat schudde haar hoofd. “Ik denk niet dat dat het enige is waar hij om geeft,” zei ze tegen hem. “Als ik het goed kan inschatten, ben jij zijn enige zoon en zou hij voor de rest niemand hebben waar hij mee kan praten als jij weg zou gaan. Ik neem aan dat jullie een goede band moeten hebben, anders was je vast en zeker al eerder op reis gegaan net zoals de andere kinderen van twaalf jaar.” Hij zweeg even en Cat wist dat ze gelijk had. “Net zoals jij heb ik ook lang gewacht om mijn dromen achterna te gaan. En toen zich eenmaal de mogelijkheid voordeed om die kans te grijpen, heb ik dat ook gedaan. En ik kan niet zeggen dat ik daar spijt van heb gekregen, al loopt het contact tussen mij en mijn moeder stroever dan ik zou willen.” Ze draaide haar hoofd weer terug naar hem toe nadat ze even naar Fang had gekeken. “Ik denk dat je de band die je met je vader hebt echt moet koesteren, want velen onder ons hebben dat geluk niet. En ik denk dat je er goed met hem over moet praten over wat je wilt en wat je ambities zijn. Zeggen dat je zomaar gaat vertrekken, helpt niet echt, weet je?” De jongeman keek haar boos aan, maar haar ogen straalden enkel zachtheid uit. “En jij denkt dat hij gaat luisteren?” De jongeman klonk al minder schamper dan daarnet en in zijn blik was een bepaalde een emotie ontstaan; de emotie van hoop. “Ik denk dat het een lang en vermoeiend gesprek zal worden, maar dat het het waard zal zijn,” zei Cat simpelweg tegen hem.

De jongeman haalde diep adem en zuchtte toen. “Mijn moeder is een paar jaar geleden overleden,” zei hij opeens tegen Cat. “Daarom was het zo lastig voor me om hem achter te laten, zeker omdat zijn zaak er steeds meer en meer op vooruitging. Het is grappig hoe heel je persoonlijke leven in duigen kan vallen terwijl de zaken steeds beter gaan.” Zijn toon was bitter en Cat vond het slimmer om in dit geval niet te reageren met zachte woorden; het hielp toch niet. Na een korte stilte besloot ze om weer iets te zeggen. “Het feit dat je toen bij hem bent gebleven, toont aan dat jullie toch wel een bepaalde steun bij elkaar konden vinden. Het bewijst ook dat je op dat moment voor hem hebt gekozen. Waarom zou het je nu beletten om voor jezelf te kiezen? Je hebt gedaan wat je kon en nu besluit je om je eigen leven te leiden. Ik denk dat hij dat uiteindelijk wel zal begrijpen.” De jongeman zuchtte. “Het klinkt allemaal veel duidelijker als je het me zo uitlegt. Ik vind het alleen zo vervelend om over mijn gevoelens te praten, zeker met mijn vader.” Cat draaide haar hoofd naar hem toe en glimlachte voorzichtig. “Vertel hem gewoon wat je zojuist tegen mij zei. Probeer open tegen hem te zijn en accepteer kritiek van zijn kant, maar houd je standpunt en geef aan dat dit echt is waar je van droomt. Dat is het geval, toch?” De jongeman knikte en liet daarna weer een zucht varen. “Hier blijven zitten heeft ook geen zin en mokken ook niet, zeker als je binnen nu en een bepaalde tijd wilt vertrekken. Met ruzie vertrekken is nooit een goed idee, geloof me.” Haar stemgeluid werd weer zachter en deze keer was het de jongeman die ietwat zorgzaam in haar richting keek. De toon van haar stem en het feit dat ze hem nauwelijks aankeek, deed hem vermoeden dat haar situatie te vergelijken was het met zijne. En hoewel hij nieuwsgierig was naar wat ze had meegemaakt, wist hij ook dat hij haar na vandaag niet meer zou zien en dat het voor hem ook niet van belang zou zijn om erover te praten met haar. En dus hield hij net zoals zovelen zijn mond en vroeg er niet naar.

“Beloof me één ding,” zei Cat. De jongeman – die zich inmiddels had voorgesteld als Eric – en zij stonden vlak voor het straatje waar ze Mr. Castle had achtergelaten. Eric knikte, maar zei niets. “Beloof me dat je je dromen blijft achtervolgen en dat je je vader zegt dat hij niet meer zo snel op uiterlijk moet beoordelen.” Eric was serieus aan het knikken terwijl ze haar woorden sprak, maar trok zijn wenkbrauw geringschattend op toen ze haar laatste woorden uitsprak. Zijn ogen gleden over haar uiterlijk en hij lachte zachtjes. Ze hoefde niet uit te leggen waar ze het over had, zo goed begreep de jongeman zijn vader dus. Hij haalde diep adem en blies zijn adem uit waarna hij zich naar zijn vader keerde. “Succes,” zei Cat hem nog en zag hoe Eric al zijn moed verzamelde om het waarschijnlijk emotionele gesprek met zijn vader aan te gaan. Ze hoopte zo voor hem dat dit goed ging eindigen; ze wenste niemand de ongemakkelijke stilte en het pijnlijke vertrek toe die zij en haar moeder hadden gedeeld nadat zij had besloten om naar Kalos te gaan.