Unsafe Haven [QUEST]

Met zijn armen over elkaar geslagen stond Julian in het hoofdkwartier te wachten totdat ze hem de informatie voor de opdracht mee zouden delen. Zijn eerste opdracht. Zijn eerste Quest. Hij was er vrij zeker van dat als zijn vader hem niet haatte dat hij trots op hem geweest zou zijn. Maar de situatie lag nu helemaal anders en de kans was groot dat als zijn vader hem vond, dat hij zou sterven. En dat was precies zo dramatisch als hij het liet overkomen. Zijn vader was erg kwaad op hem en dat had zo wel zijn redenen. Redenen die de autoriteiten beter niet konden weten omdat hij zich dan wel over heel wat meer zorgen moest maken dan een kwade vader die hem wilde vermoorden. Redenen die ervoor konden zorgen dat hij weer in de cel zou belanden, maar deze keer voor altijd. Tot dusver had niemand een idee gehad wie verantwoordelijk was voor de verminking van zijn vader en hoewel hij het zelf niet gedaan had – wat hij ook met klem was blijven volhouden toen ze hem levenslang achter slot en grendel hadden willen steken – wist hij dingen die ervoor konden zorgen dat hij alsnog achter slot en grendel gestoken zou worden. De ex commander van Team Rocket had veel vijanden gehad, vijanden die hij zelfs niet had zien aankomen omdat hij zo stom was geweest om hun als een ongevaarlijk iets te beschouwen en zijn rug naar hun te keren, een fout die hem later bijna fataal was geworden. Als Julian zou delen met anderen wat hij wist over wat er met zijn vader was gebeurd, dan zouden ze anders naar hem kijken. Het was zijn beste optie geweest om naar een nieuwe regio te gaan en opnieuw te starten met zijn leven, samen met zijn Rockruff aan zijn zijde. Zijn moeder had er verder niets tegenin gebracht toen ze hem het geld van zijn vader had zien stelen en zijn vader kon hem alleen maar naroepen toen hij vertrok; zijn benen bewogen in het niets terwijl hij speeksel over zijn lippen vloog en hij zo rood werd als een tomaat terwijl zijn goudkleurige ogen zijn zoon woest aankeken, verwoede pogingen doende om zijn zoon te bereiken. Julian kon zich de harde klap nog herinneren waarmee zijn vaders rolstoel op de grond klapte toen zijn vader over de drempel aan de deur had proberen te komen. Hij schudde zijn hoofd om de herinnering te verwijderen uit zijn gedachten.

Voordat hij aan nog meer stomme dingen kon denken, verscheen er al een vrouw met wat papieren in haar handen en een glimlach om haar lippen. Vele mannen zouden waarschijnlijk aandacht hebben geschonken aan haar schoonheid en het feit dat ze een decolleté van hier tot in Hoenn had, maar daar was Julian niet op gefocust. Zijn blik keek haar kalm aan en zijn mondhoek trok zich slechts kort wat op toen ze voor hem kwam staan. “Er is dus sprake van een eventuele overname van de haven van Coumarine City, maar ze weten niet precies of het geschikt is,” zei ze tegen hem. “Het is aan jou om te checken of dit een plek kan zijn of het daar de moeite waard is.” Was het dat? Hij fronste. Dat was niet veel om op af te gaan. “Meer kan ik niet zeggen, Julian. Het is aan jezelf om na te gaan waar de prioriteiten van Team Rocket liggen.” Ze zette een stap dichterbij en opeens lag haar hand op zijn schouder. “Maar als je advies nodig hebt, dan…” Kil deed Julian een stap achteruit zodat haar hand van zijn schouder gleed en schudde zijn hoofd. “Het is duidelijk zo, Eve. Ik hoop dat ik tegen vanavond de juiste informatie voor jullie heb.” Hij draaide zich om en ging snel weg. Toen hij over zijn schouder keek, zag hij dat de dame in kwestie om zich heen keek om waarschijnlijk na te gaan dat niemand haar blauwtje had gezien die ze had opgelopen. Hij rolde met zijn ogen en ging snel naar buiten. De tocht naar Coumarine City zou nog wel even duren vanaf hier en hij kon het zich niet permitteren om afgeleid te worden door dames zoals zij. Waarschijnlijk was ze niet meer dan een overbrenger van informatie en probeerde ze op de verkeerde manieren om hogerop te komen. Het zou waarschijnlijk ook niet lang meer duren voordat ze buiten Team Rocket werd gestuurd, tenzij alle mannen die ze tegenkwam minder bestand waren tegen charmes zoals die van haar. Hij moest eerlijk toegeven dat hij alleen aangetrokken voelde om met vrouwelijk volk te flirten als hij dronken was of als hij oprecht geïnteresseerd was en geen van beide gevallen had zich in Kalos tot dusver voorgedaan. In Kanto wel, maar hij had nooit echt een serieuze relatie gehad of zo. En dat hoefde voor hem eerlijk gezegd ook niet.

Hij was er vrij zeker van dat als hij geen lift onderweg had gescoord naar Coumarine City dat het hem zeker een halve dag had gekost om het te voet te bereiken. En liet het nu net weer zo zijn dat de lift die hij had gefixt bij een matroos was die daar werkte. Een man van rond de veertig die iets te veel van tabak hield; Julian kon de vieze lucht ruiken als de man zich naar hem boog en de stank hing in heel de auto, maar het was in elk geval een goed ding dat hij op zo’n gemakkelijke manier naar de haven kon gaan. Hij had de smoes gebruikt dat hij een vriend ging bezoeken in het dorp. De man was ontzettend joviaal geweest en had aangegeven dat hij gerust eentje mocht drinken samen met de andere matrozen. Julian had gereageerd dat hij hun niet lastig wilde vallen waarop de man hem een harde klap op zijn schouder had gegeven – die Julian na tien minuten in de auto te zitten trouwens nog steeds voelde – en had al brullend van het lachen aangegeven dat het eens goed was als de mannen wat gezelschap erbij kregen. Vervolgens kwam er een zielig verhaal over hoe ze vaak in de nacht moesten werken en zo weinig betaald kregen en dat ze nu met minder man waren omdat er een paar ziek waren geworden waardoor ze nog meer uren moesten draaien en ze niet eens extra salaris daarvoor kregen. Hij was misschien ergens vooraan in de veertig, maar aan zijn manier van klagen te horen, zou je bijna denken dat hij eind zestig was of iets in die trant. Hij vond zichzelf blijkbaar ook heel erg zielig, maar daar sloeg Julian geen acht op. Het was een manier om in de buurt van de haven te komen zonder dat het al te veel opviel en daar deed hij het ook voor. Plus had hij had idee dat de vriendengroep van deze man een stelletje was dat snel dronken kon worden en hem op die manier wel het één en ander kon vertellen over de haven. Het was misschien gebruik maken van het goede vertrouwen van de man, maar het was in elk geval beter dan de sadistische manieren waarop sommige collega’s hun opdrachten aanpakten. Sadisme was niet aan Julian besteed, een rustige aanpak des te meer.

De man parkeerde zijn auto vrij slordig in de buurt van de haven en de twee stapten uit. De groep die de man vergezelde bij hun o zo vervelende job was niet veel anders dan Julian zichzelf had voorgesteld: ze stonken allemaal naar tabak, hadden lelijke tatoeages die ze waarschijnlijk ergens in hun jaren twintig hadden laten zetten en hadden allemaal gespierde armen die opbolden als ze met hun armen bewogen. Julian was er vrij zeker van dat hij het niet zou halen als hij tegen deze mannen moest vechten en wist dat het beter was als hij dit zo voorzichtig mogelijk aanpakte. Hij deed hun best om hun namen te onthouden: de man die hem had gebracht heette Duan, de man met de lelijke ankertatoeage op zijn arm heette Robb, de man met de vele aderen die zichtbaar over zijn armen liepen heette Lucas. En zo waren er nog wel een paar waar Julian minder de moeite voor deed om hun namen te onthouden omdat ze niet half zo joviaal waren als de andere drie kerels die hij net had genoemd. Duan bracht hem naar een redelijk groot schip waar ze via het bovendek naar een ruimte gingen waar ze konden gaan zitten. Meteen werden er verscheidene flacons met waarschijnlijk sterke alcohol tevoorschijn gehaald. “Onze baas is naar Hoenn voor een onderhandeling in Slateport City en komt pas morgen terug,” vertrouwde Duan hem toe. “We maken van elke kleine gelegenheid gebruik die we hebben om wat meer van onze vrije tijd te genieten.” Robb en Lucas leken het met Duan eens te zijn dat ze te weinig betaald kregen en kaartten dat nog eens duidelijk aan bij Julian onder veel gedrink en luid boeren. Julian hoorde het allemaal aan en deed zijn best om niet te veel over zichzelf te praten. Natuurlijk viel het op als hij hun alleen maar liet praten zonder iets over zichzelf te zeggen en dus was het enige wat hij zei dat hij recent geleden van Kanto naar Kalos was verhuisd en dat hij nu een job aan het zoeken was in de stad. “Je lijkt me een aardige kerel, Julian,” hoorde hij Duan zeggen en de manier waarop hij sprak bewees dat hij al aardig aangeschoten was. “Waarom kom je niet bij ons werken?” Robb boerde en begon luid te lachen. “Na alles wat wij die jongen verteld hebben, denk je echt dat hij nog bij ons wil komen werken? Bovendien is hij veel te jong om zijn leven te vergallen aan deze job.” En weer gingen de flacons voor een vierde keer rond en dronken de mannen alsof hun leven ervan afhing.

Toen Julian het idee had dat de mannen dronken genoeg waren om vragen te kunnen beantwoorden zonder daar verdacht over te worden, boog hij zich wat over de tafel heen en keek Duan, Robb en Lucas één voor één aan. “Ik ben nu ongeveer al een uur hier en ik moet eerlijk zeggen dat de haven me wel een interessante plek lijkt,” zei hij hardop zodat hij de aandacht van de mannen trok. Robb boerde en lachte luidop. “Oh ja, dat is het zeker wel. Hier is altijd wel wat te doen.” Julian trok zijn wenkbrauw op. “In de zin van…?” Nu was het Lucas die antwoordde. “In de zin van dieven die alsmaar terugkomen en proberen te stelen,” zei hij twijfelend, alsof hij iets vertelde wat hij eigenlijk beter niet kon delen met een vreemde. “Want zie je, onze schepen vervoeren veel kostbare goederen en als dieven daar iets van mee kunnen nemen en kunnen verkopen, kunnen ze veel goud verdienen.” Julian sloeg zijn armen over elkaar heen. “Dus dit is niet zo’n veilige plek?” vroeg hij. Duan haalde zijn schouders op, een glazige blik in zijn ogen en zijn verstand er niet volledig bij lijkend te hebben. “Het is veilig in de zin van dat we gewoon kunnen werken zonder dat we dagelijks bedreigd worden met wapens en dat soort dingen, maar het is gewoon een vervelende kwestie dat dieven hier vaak terugkeren om van ons proberen te stelen.” Julian dacht kort na. Om eerlijk te zijn was Coumarine City niet echt een ideale plaats voor Team Rocket om over te nemen omdat het zo weinig uitgangspunten had. Dan leek Mossdeep City hem beter. Duan stond op en wenkte Julian. “Het voordeel van onze haven is, is dat het zo klein is en dat dieven weinig bewegingsvrijheid hebben,” begon hij. “Als ze op een boot willen komen en iets van ons willen stelen, hebben ze weinig ruimte om zich te verbergen.” Nog een nadeel voor Team Rocket: weinig plaats om veel man kwijt te kunnen. “Het is daarom ook dat we maar met een selectief groepje mensen zijn om hier te werken. En waarschijnlijk ook één van de redenen waarom we zo weinig betaald worden.” Julian hoorde Robb achter zich snuiven. “Ja, ik denk dat we in Mossdeep City veel beter af waren geweest.”

Plotseling stond Lucas op en liep een beetje waggelend naar Julian toe. “Julian, beste jongen, volgens mij hebben wij bijna alles opgezopen voordat we je de kans konden geven om zelf ook iets te drinken.” Hij haalde een flacon tevoorschijn en checkte de inhoud, maar aan zijn teleurgestelde blik kon Julian zien dat daar ook niks meer inzat. Maar hij wilde niks meer te drinken hebben, hij wilde terug naar de base gaan om te rapporteren wat hij gehoord en gezien had. “Ik denk dat het echt tijd wordt dat ik naar mijn vriendin ga,” zei hij. “Ze wordt vast ongerust nu ik al een uur geleden bij haar had moeten zijn.” De mannen wiebelden allemaal één voor één met hun wenkbrauwen en Julian glimlachte blijkbaar overtuigend genoeg om hun te doen geloven dat hij ook daadwerkelijk naar zijn vriendin ging voor… die reden. “Maar het was een eer om kennis met jullie gemaakt te hebben,” zei hij tegen hun. “Bedankt voor jullie jovialiteit.” Duan wilde een buiging maken, maar klapte in plaats daarvan tegen de grond waardoor Lucas en Robb luid begonnen te lachen. Terwijl Duan vloekte en Robb en Lucas hem herinnerde wat er nog allemaal fout was gegaan in zijn leven koos Julian ervoor om zo snel mogelijk weg te gaan. Toen hij buiten was, maakte hij contact met de base door te bellen naar de receptie. “Julian hier,” sprak hij zachtjes. “Coumarine City wordt niks. Het is te klein en er is te weinig volk om echt angst aan te jagen, plus er zijn weinig uitgangspunten waar we ons door kunnen manoeuvreren. Maar ik heb een plaats die misschien het onderzoeken waard is: Mossdeep City.” Vervolgens kreeg hij een heel verhaal te horen over hoe ze Mossdeep City al eens geprobeerd hadden om over te nemen, maar dat dat toen niet gelukt was. Hij wachtte geduldig af totdat ze hem zouden zeggen of hij nog meer moest onderzoeken of dat hij klaar was voor vandaag om naar huis te gaan. Hij hoopte eerlijk gezegd het tweede; hij had wel weer genoeg tabak- en alcohollucht geroken voor vandaag