Decorate the TR Base

Het was winter, Cara's minst favoriete seizoen. Het was koud, de sfeer was veel te gezellig en ze had niemand waar ze kerst mee kon vieren. De laatst opgenoemde reden was misschien het enige waarom Cara de winter zo naar vond, ze had niemand. Niemand waarmee ze deze 'gezellige' feestdag kon vieren. Alsof dat al niet erg genoeg was kreeg ze ook geen cadeautjes, want een cadeau voor zichzelf kopen deed ze niet.
Een diepe zucht verliet haar lippen toen ze het zoveelste rondje op haar bureaustoel draaide. De verveling heerste en er was geen enkele opdracht die ze nu nog kon gaan doen. In het hoekje van haar kleine kantoortje zat Lamia, haar Ninetales die zich net zo erg verveelde als Cara zelf. De zilveren vos hing half uit haar mand naar het plafond te staren. "Wat is er Lamia, verveel je je?" grinnikte de witharige geamuseerd bij het zien van Lamia's positie. Na deze gemaakte opmerking volgde er niet veel later een chagrijnige, deels instemmende brom. Heerlijk gezelschap was de vos ook. "Dan denk ik dat het maar eens tijd is om naar huis te gaan, nietwaar?" Meteen schoot Lamia overeind om zich uitbundig uit te rekken. Met een zucht opende Cara de deur van haar kantoor om de lichtschakelaar met een simpele beweging naar uit te schakelen. Op naar huis dan maar.

Lui als ze was had ze de lift naar beneden genomen, want echt niet dat ze nu nog ging traplopen. Dit deed ze trouwens nooit, daar niet van. Toen de liftdeuren eenmaal open gingen veranderde haar gezichtsuitdrukking meteen. Stomverbaasd, dat was ze. Overal hing kerstversiering en de geur van hapjes was niet te missen. Ook Lamia was net zo verbaasd als zijzelf, want deze kwam heel voorzichtig de lift uitgelopen, de omgeving ondertussen goed in de gaten houdend. "Ah Carphera- Cara!" Een bekende stem die, zoals ze eigenlijk wel gewend was ondertussen, haar naam was vergeten. Het was Peter, een collega waar ze nog niet zo heel erg lang geleden een verrassingsfeest voor had georganiseerd. Met een glimlach overhandigde Peter haar een kerstmuts om vervolgens de kleinere variant op Lamia's kop te zetten. De zilveren vos gromde even ter waarschuwing, maar besloot toch de kerstmuts maar op te houden. Wat zag het er stom, maar aan de andere kant geweldig uit. Twijfelend zette ook Cara uiteindelijk de kerstmuts op haar hoofd om vervolgens Peter weer aan te kijken. "Dus... Vanwaar deze versiering?" De man haalde lachend zijn schouders op bij haar gestelde vraag. "Waarom niet?" Het was een irritant antwoord op een serieuze vraag, en ook hij leek dat te weten. Lachend liep de man van haar weg richting de tafel vol met hapjes. Dan maar verhaal halen bij iemand anders. De eerste persoon die Cara op het vizier kreeg was een wat oudere man. "Weet u misschien waarom ze dit allemaal hebben voorbereid?" vroeg ze beleefd. Het was gewoon dat ze het nut er niet van inzag.

Geweldig. Fantastisch. En voor de verandering was dat eens niet sarcastisch. Manolo zat al een half uur met zo’n brede glimlach op zijn gezicht, dat mensen zich vast afvroegen of het permanent zou zijn. Een uur geleden waren ze met een groepje aan komen waaien. Manny herkende geen enkele; het waren Grunts die hij nog nooit eerder had gesproken. Nieuwelingen, nam hij zichzelf voor. Ze hadden dozen bij zich. Heel veel dozen. Hij had het tafereel op zijn krakkemikkige stoel bekeken. Zodra de dozen open gingen en er spullen uit werden gehaald, kon hij één conclusie trekken: kerstversiering.

Kerstversiering betekende kerst. En kerst, vooral in zijn familie, betekende lekkere hapjes. Het duurde dan ook niet lang of die kwamen ook tevoorschijn – alleen maar om weer te verdwijnen in zijn mond. Telkens wanneer er iemand met een plaat voorbij kwam lopen, pakte hij meteen een handjevol er vanaf. “Hey!” of “Manolo!” werd er dan geroepen. “Feliz navidad!” lachte hij terug. De koekjes waren niet zo goed als hij ze gewend was, maar ze waren lekker, en dat was meer dan hij had durven dromen. Gratis eten sloeg hij nooit af.

Een bekend gezicht verscheen op het toneel. De man leek, vanuit zijn oogpunt, verward te zijn over de situatie. Manolo’s mondhoek trok omhoog tot een scheve grijns, terwijl hij zelfingenomen nog een hap van zijn koekje nam. Alsof hij dit allemaal had bekokstoofd. Hij had er, voor de verandering, niks mee te maken. Een tweede verbaasde persoon liep op de eerste af. Ze sprak Theodore aan. Manolo zat net iets te ver weg om te horen wat er gezegd werd. Dat was niet erg. Hij kon er altijd een leuk spelletje van maken door te raden – en als de nieuwsgierigheid hem echt teveel werd, dan kon hij vast zijn luiheid wel even aan de kant schuiven.

<sub>“…Teveel… meetings…”Uitgeput lag Ciro over zijn bureau heen met in elke uithoek van zijn kamer een stapel verwerkte documenten wát nog meeviel ten opzichte van hoeveel er op zijn persoonlijke laptop stond aan werk. Wegens de kerst en de andere zooi aan festiviteiten had hij extreem veel overuren moeten maken om schema’s te herbouwen voor het aankomende jaar en daarmee ook nieuwe initiatieven binnen de organisatie zelf moeten goedkeuren, zoals één of andere TR krant idee. Hij had vreemder langs zien komen maar nou was hij compleet uitgeput met wallen onder zijn ogen en enkel een kerstmuts op zijn hoofd wat het enige feestelijke op zijn kamer was. Maxtricht stak bezorgd zijn snuit naar de jongen, likte voorzichtig zijn hand en staarde hem een lange tijd aan, zwakjes zijn duivelse staart heen-en weer bewegend. Het enige wat hem op dit soort dagen of waren het weken…? In ieder geval, hij gaf de hondachtige Pokémon een welverdiende aai over zijn kop, het was de enige Pokémon in zijn Team die hem wist te verdragen én hem net genoeg steun gaf. En.. terug naar als een lijk erbij liggen. Echt, hij was ein-de-lijk klaar met al die zooi. Écht klaar. Mentaal klaar was hij al weken geleden. Vermoeid sloeg hij zijn oogleden neer en het duurde niet lang of hij was in dromenland, daarmee het gefluister van een paar TR leden bij de deuropening ontgaan. Paar minuten later werd zijn lichaam gehesen over de schouder van een Slaking van één van de TR Grunts en werd hij naar een lift gebracht, en vervolgens naar een plaza. In de lift hadden ze de arme vermoeide Elitist niet met rust gelaten; ze hadden hem een ugly sweater met een Torchic laten aantrekken, een baard op zijn gezicht geplakt en een kleine knuffel Stantler op zijn schouder vastgeplakt. Maxtricht volgde hen ietwat verward en mocht dat helaas beboeten met een felrode plastic snuit, en een Stantler gewei bovenop zijn al bestaande horens. Een luid klinkende bel werd natuurlijk niet vergeten. De slapende Ciro werd op een stoel neergezet, middenin de Plaza waar diverse Team Rocket leden bezig waren met het versieren van de ruimte met kerstbommen, kerstballen, slingers en het bereiden van lekkernijen voor de feestelijke viering. De Grunts die hun Elite hadden gekidnapt wisselden een trotse blik uit, tikte de 17-jarige wakker en snelden gelijk weg, omdat ze verstandig genoeg waren niet in de buurt van de jongen te blijven.

Huh…? Het was warmer dan voorheen en waarom voelde nou zijn schouder zwaarder aan… Wacht, waarom was het hier zó licht en.. wát is er GAANDE?! “Wat de… Arceus op een o…. Stantler…” Het duurde niet lang voor hij de kerstboom opmerkte, de feestelijke sfeer en de glimlachjes op iedereens gezicht en Maxtricht die vrolijk zijn gezicht schoonlikte met zijn Rudolph outfit. Oké, oké, fair enough, weet je wat, hij werd deze een keer niet boos want alles is beter dan slapen op zijn bureau want dat lag écht niet lekker, kreeg er nekpijn van én gratis eten kon hij waarderen, én nog belangrijker, dit was een festiviteit die hij wel nog leuk vond. Al gaf hij dat niet toe, al helemaal niet aan zijn familie. Het voelde wel goed de nieuwere Grunts die maar eens op zijn mat moesten verschijnen met wat bekendere gezichten spraken. Ondanks zijn vermoeidheid kwam hij overeind, wenkte Maxtricht naar zich toe en baande een weg naar de kerstboom die vlak naast de stoel zat. In dat geval zou hij nog even zijn laatste taak als Elite Agent vervullen, voordat hij Santa Ciro zou worden of gewoon voor even weer de oude Team Rocket lid die geen haar beter was dan de rest. Hmm, eigenlijk mistte hij dat wel een beetje.

“Maxtricht, trek iedereens aandacht met je beste kerstvlam!” De shiny Houndoom blafte opgewonden, trok zijn mondhoeken omhoog en vuurde een schitterende en natuurlijk voorzichtige vlam uit zijn bek die hopelijk de aandacht van de meeste aangetrokken had. Oké, hij zag er wellicht moe uit en wat… huh… interessant gekleed maar dat maakte hem amper uit nu hij iedereens aandacht had. “Hold your Rudolph’s! Tijd voor real talk, we hebben weer een flink jaar achter de rug gehad, samen met een hoop nieuwe leden en vele missies, Quests voor een hoger doel. Natuurlijk is het dag in en dag uit Team Rocket zaken waar jullie mee bezig zijn en if not, dan is daar ook niets mis mee. Het punt dat ik probeer te maken is dat… jullie zeker wat rust verdienen en de mogelijkheid om te socialiseren en plezier te hebben met anderen die je nog wel vaker tegen zal komen of samen mee gaat werken. Samen staan we sterk! En… by the way, bedankt voor het organiseren van dit… hele gebeuren!” Hij meende het voor de verandering oprecht en glimlachte er zelfs bij, al was hij van overtuigd dat hij zojuist de meest cheesy, slechte speech ooit gehouden had maar ach, het was iets. Hopend dat de aandacht nu van hem af was, gaf hij Maxtricht nogmaals een dankbare aai over zijn kop, waarop hij enthousiast een blaf liet horen. Pfoe, nu kon hij dus even… een TR-lid zijn als ieder ander maar… Zou hij meehelpen of zou hij eens bijpraten, maar met wie…? Kannibaal, opa, oma en co-pyromaan had hij in maanden niet gesproken en maar een hele enkele keer nog gezien. “Weet je… Kijk maar of je kan helpen met de slingers,” De hond knikte en liep al kwispelend op een groep TR Grunts af die zich duidelijk geen raad wisten met de slingers.

Nu dat geregeld was, liet hij zijn blik glijden en zijn glimlach werd breder dan het al was toen hij niet één maar wel twee bekenden zag. De eerste was de enige echte pizzavretende geest… Mamo! E=E-En de ander, die boven de rest uitstak was zijn enige echte mep maatje, de oger! Als hij kon gillen, had hij dat gedaan, hij was verdomd blij de twee weer te zien maar nog voor hij gedag kon zeggen tegen de oger was deze al in gesprek met een ander. Awh. Wacht, sinds wanneer hield zoiets hem nou tegen? “Yo, oger, genoten van het vuur?” vroeg hij luidkeels met een sadistische grijns op zijn gezicht, vervolgens de ander bekijkend, hij had haar foto langs zien komen op één van de nieuwere aanmeldformulieren voor TR leden, hmm, zou ze de oger ook kennen? De oger leek wel net teveel bezet, dus keerde hij zich al om richting Mamo, maar zwaaide een oger nog kort vaarwel. “Dat is nou’s lang geleden! Hoeveel pizza’s heb je sinds de vorige keer naar binnen gegooid, en nee, als ze hier al pizza serveren… dat telt niet mee,” Vrolijk, absurd als het klonk, stond Ciro spoedig naast Mamo en gaf de ander een schouderklopje als begroeting, “Maar hoe gaat het, en… je weet niet toevallig wie mij zojuist in dit apenpakje heeft gehesen en hier heen heeft gebracht?” Hea, het maakte hem nu weinig uit maar morgen zou hij er anders over denken.</sub>