Decorate the Base

Een oud maar bekende zee aan geuren kwam van het Ranger hoofdgebouw af, die hem uit zijn concentratie haalde, vlakbij een heuvel vol dorren grassprieten. Een grimas verscheen op zijn gezicht en een tel later ook op die van Agami, nadat ze de kruidige, plantaardige maar ook gist-ruikende geuren hadden gedetecteerd. Dat had maar één ding kunnen betekenen; het was tijd voor een festiviteit, de jaarlijkse festiviteit die zijn menselijke soortgenoten vierden ten ere van de aankomst van een man in een flink gezette pak en een baard, omringd door rendierachtige Pokémon en elven en elk jaar ‘cadeaus’ gaven aan kinderen maar ook weleens aan volwassenen. Vorig jaar dacht hij nog oprecht dat de gelegenheid ter ere van de elven was, maar door een roodharige menselijke soortgenoot, genaamd Jane, wist hij nu wel beter. En beter ook, want anders had hij zichzelf, zijn Pokémon en de lokale jeugd niet goed kunnen inwijden. De kinderen zaten namelijk nog geboeid naar hem op te kijken voor zijn vocale kwaliteiten, met Agami achter hem, bijspringend voor een flinke lage ondertoon indien dat nodig was. Hij had urenlang bijna elke Ranger die hij tegenkwam gevraagd naar alle aspecten van deze festiviteit en buiten gezelligheid, het geven van geschenken speelde zingen ook een grote rol. Zingen, een term die hij amper eerder gehoord had, bleek het vocaliseren zijn van gedachten op bijvoorbeeld een melodieuze manier en toen ze hem liederen liet horen rondom dit kerst fenomeen, had hij een poging gedaan de klanken te imiteren, al voelde het heel erg als het imiteren van hondachtige gehuil. En… hij kreeg ontzettend veel bemoedigende woorden en verbaasde blikken, oprecht, op hem gericht erna en nadat hij een ander mee zong, moedigde ze hem aan om het meer te gaan doen en… Zolang het anderen een plezier deed, vond hij het geen probleem. Luid zingend door de gangen van het gebouw en nou vlak voor, had hij een redelijke groep om zich heen gebouwd die luidkeels met hem meezongen, allemaal met een glimlach op hun gezicht. Zijn andere vrienden, zoals Rhino vonden het gezang en hun outfits maar niets en hielden zich meer op de achtergrond maar de kinderen konden het niet laten met ze te spelen. Hij was echter gestaakt met zijn gezang toen hij de geur rook, het was tijd om iedereen te gaan helpen die daar binnen zich zat voor te bereiden, dus met een vriendelijke groet, excuseerde hij zich met Agami terug in het gebouw.

Eenmaal in de zaal, snelde hij zich direct aan met het eerste waar hij mee kon helpen en-Kracht en flexibiliteit werden duidelijk gewaardeerd, en hij hield zich voornamelijk bezig de kerstlichtjes deels op te zetten, maar het belangrijkste, de kerstboom overeind te hijsen en te plaatsen. Zonder de hulp van Agami duwde hij de boom al overeind, waarna ze met een vrolijke glimlach een stervormig object al gretig vastgreep, maar van wat hij had geleerd moest dat als laatst toegevoegd worden, dus maakte hij dat met een alerte grom duidelijk aan haar, waarna ze het weg legde, en in plaats daarvan een dos vastgreep, openmaakte en daar de glimmende kerstballen – versieringen voor de kerstboom- en slingers uit haalde en al voorzichtig hing, samen met Averill aan haar zij. Terwijl ze bezig waren, zong één van de Rangers ineens een lied en alert keek Averill om, om te zien dat een blonde menselijke soortgenoot een apparaat tevoorschijn had gehaald die in staat was liederen af te spelen. Amper in staat zich in te houden, wisselde hij speels een blik met een paar mede-Rangers die bijna klaar met hun momentele taak leken te zijn en nou hun aandacht ook op de kerstboom en lied hadden. “Alle hulp is welkom,” zei hij oprecht, maar met een glimlach op zijn en Agami’s gezicht voegde hij er wel nog iets aan toe, “Zolang je er plezier in hebt!” Ze knikten alle drie en hielpen samen met hun Pokémon mee met de kerstboom maar ook zij begonnen degelijk te neuriën op de liederen die uit de ‘radio’ kwamen. Hij kon het niet laten ook een bijdrage aan te leveren en begon spontaan mee te zingen en zeker aangenaam op basis van de reacties van de drietal en spoedig stonden ze als een zingend groepje een kerstboom te versieren. Terwijl hij een kerstbal in de vorm van een Voltorb aan één van de lagere takken van de kerstboom hing, ving hij echter de mededeling op dat de ‘koekjes’ – stukjes verwerkte gist-achtige- producten bijna gereed waren en de geur hing al sterk rond in de ruimte. Dankbaar met een lekkere snack in de toekomst als een beloning voor hun harde werk, keek hij om over zijn schouder naar dezelfde blonde menselijke soortgenoot en stak zijn duim gelijk omhoog, “Bedankt voor het bereiden van een kerst delicatesse, en ik kijk er naar uit naar hoe ze smaken, jullie ook?” Dat laatste was bedoeld tegen zijn mede-Rangers in de zaal, en toen hij na een goedkeurend knikje van hem terug aan de kerstboom te werk ging zag hij tot zijn verbazing dat ze al bijna klaar waren. “Agami, ik zou zeggen, neem de eer, tenzij jullie er oneens mee zijn, dan snap ik dat volkomen en draag ik de eer over op jullie, maar…. Ik ben dus zeker dankbaar voor jullie hulp en trots op onze prestatie!” zei hij met zijn blik gericht op de drie anderen maar ze stemden allemaal in en met de ster weer in haar handen, fladderde Agami zwakjes de lucht in om de ster op de punt van de kerstboom te zetten.

Helaas… ging dat niet naar wens… De kerstmuts van Agami zakte over haar ogen en ze wist nog net de ster op de juiste plaats te krijgen maar verloor haar coördinatie daarna en kwam met een zachte plof op de grond terecht. Verwilderd schudde ze met haar kop en sprong ze overeind, enkel om met haar kop vast te komen te zitten in een doos vol slingers met haar kerstmuts bovenuit stekend. ‘Drago…?’ gromde ze verward, waarop ze verward haar kop hee-en weer bewoog in een poging de doos af te krijgen maar spoedig greep ze er met haar poten en trok de doos van haar hoofd af, daarmee de kerstmuts helaas de lucht inschietend en landde op het hoofd van een bekend voorkomende mede-Ranger. Agami zelf kon eindelijk weer zien maar haar kop zat onder de slingers. Averill kon het niet laten een beetje te gniffelen maar hij snelde wel eerst spoedig naar de draakachtige om voorzichtig de slingers van haar hoofd vandaan te krijgen. Met eenmaal de slingers in zijn handen, besloot hij maar naar degene toe te stappen die al met een andere slinger aan de haak was geslagen. “We hadden er toevallig nog één over van de kerstboom, en gezien je al bezig schijnt te zijn met het decoreren met slingers, dacht ik dat je deze kon gebruiken! Als je het liever niet hebt, geef dan maar een ’Ho-ho’gil,” Met die woorden overhandigde hij de slinger aan de Ranger, waarna hij toesnelde naar de mede-Ranger die een kerstmuts op zijn of haar hoofd gekregen had en boog direct zijn hoofd, waardoor zijn eigen muts, die van een elf, ook lichtelijk over zijn hoofd hing, “Het spijt ons voor de plotselinge kerstmuts, mijn kameraad, Agami, had even… een probleem met de doos en toen ze die af wierp, schoot de kerstmuts weg,” Op de achtergrond hoorde hij Agami beschaamd hun kant op keren met haar mondhoeken lichtjes opgetrokken, “Zou het iets uitmaken als ik jouw koekje geef om het goed te kunnen maken?”

tag: - | words: 1264 | notes: -

Met nou de kerstmuts van Agami op het hoofd van een mede-Ranger, had hij gelijk excuses aangeboden en Agami leek zich zorgen te maken of dat wel geaccepteerd zou worden. Het was misschien maar een kerstmuts geweest, het kwam wel met een plof op iemand anders gezicht en ze hoopte voornamelijk de ander niet te hebben verwond of belast met haar actie. De twee slierten op haar kop hingen beschaamd omlaag, en ze keek weg, naar haar achterpoten die op de vloer stonden die half bezaaid waren met stukjes van de slingers. Al verscheen een wat kalmere blik toen zij en natuurlijk ook Averill vrij positieve woorden uit de menselijke soortgenoot hoorde komen. Hij maakte zelfs een grappige opmerking over of hij de techniek zou kunnen leren van de Dragonite, waarop hij in zichzelf grinnikte en over zijn schouder naar Agami keek. De twee slierten stonden weer vrolijk overeind, gelukkig had ze niemand boos gemaakt, en oprecht opgelucht ademde de jongen uit. “Het heeft een hele eenvoudig geheim; een té grote kerstmuts, alhoewel… hij je perfect past,” Met zijn vingers tikkend tegen zijn lippen, tuurde hij naar de kerstmuts die de ander nog op had en bij nader inzien stabieler zat. Ondanks dat stelde hij voor om anders zijn koekje aan de ander te geven om het helemaal goed te maken en… dat leek zo te horen helemaal naar wens te zijn. Hij gromde zacht richting Agami en de Dragonite, ditmaal voorzichtiger baande een weg richting de koekjes maar haar aandacht verschoof al snel naar twee Grass type, de één groen en de ander in roze tinten die ze misschien maar een keer had gezien. Nieuwsgierig snuffelde ze hun kant op maar ze besloot haar prioriteit op de koekjes te zetten, terwijl Averill de naam leerde kennen van de ander. Het was schijnbaar ‘Yancy’, weer een naam die hem onbekend was en niet in de thema van de lokale namen viel maar hetzelfde kon over zijn naam gezegd worden. “De naam is Averill!” Met een glimlach nam hij de ander zijn hand aan, en gaf vervolgens zijn gebruikelijke begroeting aan de ander met een lik op de wang, waarna hij zijn hand losliet en hem nieuwsgierig aan keek. “Ik heb je geur… weleens opgevangen in het hoofdgebouw maar zo te ruiken ben je wel een wat nieuwere Ranger-kameraad. Wat heb je tot dusver al gedaan?” Nou was zijn nieuwsgierigheid naar de ander zeker geprikkeld, hij kende zelf een paar Rangers persoonlijk en het was altijd fijn te weten wat hun bijdrage geweest was. Hoe klein dan ook.

tag: - | words: 427 | notes: -