[Ranger Patrol] I'll show no fear

Op een rustig tret wandelde ze door de stad heen. De afgelopen tijd had ze het druk gehad met Flynn, opdrachten voor de Rangers en haar eigen quests, waardoor ze bijna geen tijd meer had gehad om een fatsoenlijke patrouille te lopen. En dat was nou precies datgene wat ze wilde gaan doen. Ze had het idee gehad dat het lopen van een patrouille haar hoofd van de problemen rondom Flynn kon afhouden. Die Seedot bleef maar in haar hoofd ronddwalen, terwijl ze had gehoopt nu alle banden te kunnen verwijderen. Hij had te veel problemen veroorzaakt om haar heen en de streken die hij momenteel had uitgehaald, zorgde ervoor dat ze in de problemen kon komen met haar werk. Natuurlijk deed het haar pijn, ze voelde zich nog steeds belabberd en de pijn op d’r borst maakte het niet veel beter. Maar ze wist ook dat dit het beste was geweest om te doen. Ze zou nooit kunnen leven met het feit dat hij een Team Rocket lid was en dat zij als Ranger tegenover hem zou komen te staan. Hij zou haar toch alleen maar meer kapot maken, precies zoals hij zoveel jaar geleden had gedaan. Het deerde haar alleen dat ze hem weer binnen had gelaten in haar leven. Ze had beter moeten weten, toen hij haar achter had gelaten had ze moeten weten dat hij gewoon niet te vertrouwen was.
Claudia legde een hand op het litteken dat ze op haar zij droeg, het litteken waar alles mee begonnen was. Flynn had zijn excuses ervoor aangeboden, maar dat was dan ook wel het enige. Momenteel twijfelde ze in hoeverre het waar was, in hoeverre alles waar was wat hij tegen haar had gezegd. Zou hij echt van haar gehouden hebben? Of was het alleen maar een trucje om dichter bij haar geld te komen, of bij haar pokémon te komen, zodat hij die zou kunnen stelen voor die verrotte organisatie waar hij voor werkte. Haar blauwe ogen stonden verdrietig, terwijl ze dacht aan wat er allemaal mis was gegaan. Ze vroeg zich af of, als hij haar aanbod had aangenomen al die jaren geleden, het beter zou zijn gegaan met hem. Of dat hij dan gewoon ontzettend ongelukkig zou zijn geworden. Immers zag ze hem ook nog wel voor iemand aan die dan alleen maar aan de peperdure whiskey zou gaan zitten, elke avond ladderzat werd en dan of te losse handjes kreeg of Arceus wist wat uit ging halen. Nee, dat zou ze hem ook niet aan willen doen. Maar waarom moest hij zich dan bij hen aansluiten. Er waren zo veel andere dingen die hij had kunnen gaan doen, dingen die beter in zijn straatje zouden passen. Eventjes stopte Claudia en keek om zich heen. Ze was in gedachten verloren geraakt en bleek nu in het midden van de stad te staan. Ze voelde een stekende pijn op d’r borst en een prikkend gevoel achter d’r ogen. Ze haalde diep adem en dwong haar emoties naar onder toe. Ze was een Leblanc, ze was een Ranger. Ze zou zich niet laten overrompelen door emoties over een man. Dat was iets wat ze zich al van jongst af aan had aangeleerd. Eigenlijk sinds de eerste keer dat Flynn haar verraden had en verdwenen was. Toen ze bij haar vader en haar schermmeester had gehuild omdat ze hem kwijt was geraakt door een fout. Ze huiverde terwijl ze verder liep en probeerde haar hoofd erbij te houden. Flynn had al genoeg van haar aandacht opgezogen, nu was het tijd dat ze zich weer volledig zou gaan richten op haar werk. Ze moest snel sterker worden, hoger in rang terecht komen. Ze kon niet voor eeuwig blijven zitten op haar Graduation Rang. Het werd tijd dat ze aan de Rangers zou laten zien wat ze nou echt in huis had.
Claudia’s blauwe ogen stonden strak en koud, terwijl ze in het rond keek. Misschien dat er wat mensen waren die hier haar hulp konden gebruiken. Immers was dit de reden waarom ze naar Lumoise City was gekomen. Ze nam een risico door hier haar patrouille te gaan lopen, maar ze zou laten zien aan Team Rocket, dat de Rangers niet bang voor ze waren. En als ze Flynn al tegen zou komen, dan zou ze ‘m laten zien wat ze allemaal kon. Dat ze zich niet tegen zou laten houden door wat hij haar had aangedaan. Ze voelde hoe de slanke staart van haar Glaceon langs haar been streek en ze glimlachte eventjes naar de pokémon. Sneaux was er altijd voor haar geweest, al sinds ze ze haar gekregen had als ei. Nog nooit was ze haar collega zo dankbaar geweest, dankbaar dat ze kon gaan rondreizen met een pokémon die ze kon vertrouwen en waarmee ze zoveel plezier kon beleven. Misschien moest ze haar weer eens opbellen. Sowieso was ze alweer een tijd niet meer in contact geweest met het thuisfront. Ze moest weer eens gaan informeren hoe de zaken liepen en of ze haar nog ergens voor nodig hadden. Al had ze zo het idee dat ze dan waarschijnlijk toch te horen zou krijgen dat ze zich nergens zorgen om hoefde te maken en dat ze zich gewoon moest gaan richten op haar werk. Claudia grinnikte zachtjes bij die gedachten, misschien was het ook maar beter zo. Ze had het bedrijf in goede handen achter gelaten en kon erop vertrouwen dat ze niet opeens bankrupt zouden raken. Ze zetten haar handen in d’r zij. Het was gelukkig nog vroeg in de ochtend, wat betekende dat ze dit hopelijk kon afhandelen voordat de avondklok in zou gaan. Ze wilde niet aan Team Rocket laten zien dat ze bang was voor de avondklok, maar ze wilde ook geen onnodige risico’s nemen. Het had geen zin om een patrouille te gaan lopen als ze toch alleen maar gewond zou raken of gevangen genomen zou worden. Ze keek eens goed om zich heen. Wat zou ze het eerste kunnen gaan doen? De winkelstraat leek rustig immers, maar misschien zag ze wat dingen over het hoofd.

Voor zover leek het allemaal zeer rustig te zijn. Mensen waren gezellig met elkaar in gesprek, er werden ijsjes verkocht op de hoek en enkele winkels bleken uitverkoop te hebben. Het was misschien dan wel herfst, maar het was opvallend warm voor vandaag de dag. Misschien kwam het ook wel omdat de zon hoog aan de hemel stond en door de bouw van deze stad, kwam er bijna geen wind door de straat heen. Hierdoor bleef het opvallend warm in de straten van Lumiose City. Dit was helaas iets waar Sneaux minder blij mee was. De Ice-type Eeveelution vond ‘t prettiger als ze in een wat koelere omgeving, maar ze kon helaas niet altijd datgene krijgen wat ze wilde. Claudia grinnikte zachtjes, terwijl de Glaceon met moeite probeerde uit de zon te blijven. Ze vergat nooit dat ze haar pokémon ooit eens een keer terug gevonden had in een koelbox, terwijl ze haar al de hele dag aan het zoeken was. Sneaux had haar gewoon vrolijk aangekeken, was eruit geklommen en was op de bank gaan liggen om verder te slapen. Claudia had niet lang kwaad kunnen blijven op dat gezicht, maar was wel in lachen uitgebarsten. Dat waren de tijden dat het tenminste nog rustig was geweest. Sindsdien leek het wel alsof alles en iedereen haar de hele tijd nodig had en ze geen dag meer alleen was met alleen haar team. Alhoewel … Nu kon ze dat natuurlijk wel weer doen, nu er geen vent meer in d’r appartement rond dwaalde. Ze balde een hand tot een vuist en slaakte een zucht. Nee, nu moest ze zich niet richten op haar werk. Het had geen zin om zich nog kwader te maken dan dat ze al was. Ze zou zich niet laten opvreten door de woede die door haar lichaam schoot.
Claudia keek verbaast op toen ze opeens aan d’r mouw getrokken werd. Ze keek omlaag, naast zich, waar twee kleine kindjes stonden. Over het algemeen had ze het niet zo op kinderen, wat ook de reden was waarom ze zelf geen kinderen wilde hebben. De twee kleintjes, een jongen en een meisje, hadden elkaars hand vast. Het meisje had een rood gezicht en tranen gleden over d’r wangen heen, zo te zien was er iets aan de hand. Het jongetje had haar mouw vast en deed een poging zich groot te houden tegenover het meisje. Claudia zakte door haar knieën zodat ze op ooghoogte zat van de twee kleintjes. Ze schatte ze nog niet zo heel erg oud, kleuterschool waarschijnlijk. ”Kan ik jullie ergens mee helpen?” vroeg ze vriendelijk aan de twee. Het meisje schoot direct achter de jongen toen ze sprak en keek haar angstig aan, maar het jongetje leek vastberaden te zijn om haar om hulp te vragen. “W-we zijn onze k-klas kwijt, m-mevrouw R-Ranger,” stamelde het jongetje. “M-mijn zusje en ik z-zijn verdwaald,” vervolgde hij daarna. Ah, het was dus een tweeling. Dat verklaarde waarom het meisje zich zo stevig verstopte achter de jongen. ”Oh, dat is niet zo goed hè. Zal ik jullie dan maar terug brengen? Ik denk dat jullie leraar zich vast ongerust maakt,” zei Claudia met een glimlach op d’r gezicht. Het jongetje keek op, zijn gezicht klaarde op toen het tot hem doordrong wat ze zei. “Dank u wel mevrouw de Ranger!” zei hij daarna blij, waarna hij zich omdraaide naar zijn zusje, maar die leek nog steeds bang te zijn voor haar. Claudia glimlachte lieflijk en stak haar hand uit naar het meisje. ”Geen zorgen. Ik zal er voor zorgen dat jou of je broer niets overkomt, oké?” garandeerde ze het meisje. Ze keek eventjes naar haar broer, die met een grote grijns knikte en voorzichtig pakte ze de hand van Claudia vast. Haar broer volgde haar voorbeeld en pakte Claudia’s andere hand. Rustig kwam ze weer overeind, waarna Sneaux nieuwsgierig snuffelde aan de twee kinderen. “Welke pokémon is dat, Ranger mevrouw?” vroeg het jongetje aan haar, wijzend op haar pokémon. ”Dat is een Glaceon. Een van de evoluties van Eevee,” legde ze rustig uit, terwijl ze door de straat heen wandelde. ”Vertel eens, waar waren jullie naar op weg?” vroeg ze daarna aan de tweeling. Deze keken elkaar aan, langs Claudia heen, en haalde hun schouder op. “Volgens mij zei de juffrouw dat we naar een groot gebouw toe gingen, met lichtjes!” zei het jongetje. Ze had al direct door gehad dat het meisje niet zo veel sprak. Waarschijnlijk was ze nog altijd bang of voelde ze zich gewoon niet op d’r gemak bij haar. Om eerlijk te zijn, was dat iets wat ze ook wel kon verwachten. Claudia was nou niet echt iemand met een uiterlijk die als moederlijk beschouwd kon worden. ”Een groot gebouw met lichtjes hè? Dat zal dan wel de Prism Tower zijn,” zei ze met een glimlach. Ze keek eventjes naar het meisjes, die voorzichtig knikte en daarna verlegen naar de grond toe keek. ”Hoe heten jullie eigenlijk?” vroeg ze daarna, terwijl ze een bocht maakte. In de verte kwam de Prism Tower al in beeld, daar zou ze de klas waarschijnlijk wel kunnen vinden. “Mijn naam is Minato en mijn zusje heet Hinami,” zei het jongetje vrolijk. ”Aangenaam Minato en Hinami. Mijn naam is Claudia,” stelde ze zichzelf daarna voor. Ze vroeg zich af hoe de twee kleintjes hadden kunnen verdwalen. Natuurlijk was Lumiose City een stad waar je snel verdwaald raakte, maar je kon er toch wel vanuit gaan dat een docent de kleine kinderen goed bij zich kon houden.
Ondertussen was de Prism Tower in zicht gekomen en de tweeling keek hun ogen uit. Nu moest Claudia alleen nog de docent zien te vinden en dan had ze haar taak weer verricht voor nu. Ze keek eens goed om zich heen, voordat ze knielde voor de tweeling en tegen ze zei; ”Als jullie je klas zien, zeg het tegen me, oké? Niet zo maar weg rennen.” Beide kinderen knikte en ze kwam weer overeind. Rustig wandelde ze over het plein heen wat aan de voet van de toren lag en keek om zich heen. Nergens leek een groep kinderen verzameld te zijn. Misschien konden ze beter hier eventjes wachtten? Ze ging op een bankje zitten en de tweeling kroop tegen haar aan. Voorzichtig legde ze een arm om ieder kind heen, terwijl ze keek of ze de klas kon vinden.
Hoe lang het duurde wist ze niet, maar een stem deed haar op kijken. “Hinami? Manoto? Oh Arceus zij dank, daar zijn jullie.” Een ongerust uitziende mevrouw van gemiddelde leeftijd kwam op haar afgerend en de tweeling sprong vrolijk van het bankje af, naar hun lerares toe. Een glimlach speelde op haar gezicht, terwijl Claudia toe keek hoe de drie weer herenigd werden. “Dank u wel, mevrouw,” zei de lerares tegen haar. “U bent een Ranger, neem ik aan?” Claudia knikte en wees op het hesje dat ze aan had. ”Ik ben blij dat u uw leerlingen weer veilig terug heeft,” zei ze vervolgens op een kalme toon. Sneaux kwam naast haar zitten. Rustig keek ze toe hoe de lerares weer terug liep naar haar studenten toe en de hele groep naar haar zwaaide. Eind goed, al goed.

Eind goed, al goed? Ja, zo dacht ze er wel over, maar het zag er niet naar uit dat het zo goed afliep. Claudia was nog geen tien meter van de klas verwijderd, toen ze een gestresste stem hoorden en ze draaide zich om. De lerares was de kinderen gaan tellen en het zag er naar uit dat ze niet op het juiste getal uit kwam. Claudia was blijven staan om de situatie tot zich te nemen en zo te zien had de lerares dit gemerkt, ze stapte op de Ranger af en pakte haar hand. “Was er nog een leerling bij Hinami en Manoto?” werd haar met lichte paniek in haar stem gevraagd. De witharige dacht eventjes en schudde daarna haar hoofd. ”Deze twee liepen tegen mij op, maar er was verder niemand bij,” gaf ze eerlijk toe, terwijl ze over de schouder van de docent naar de twee leerlingen keek. Ze dacht nog eens goed terug, maar er was inderdaad niemand meer bij geweest toen ze deze twee tegen het lijf was gelopen. De blik die de docent haar gaf, sprak boekdelen, maar Claudia wilde niet meteen conclusies trekken. “U bent een Ranger toch? Zou u hem willen zoeken. Ze raken zo snel in paniek in zo’n grote stad,” werd haar bijna gesmeekt. De witharige ranger glimlachte voorzichtig. ”Natuurlijk mevrouw, geen enkel kind hoort alleen te zijn in Lumiouse City. Kunt me me vertellen hoe de jongeman eruit ziet?” vroeg ze daarna. De docent dacht kort na, voordat ze een bondige beschrijving kreeg. “Het is een wat mollig jochie, hij draagt een licht groene jas en bruine laarsjes. Als het goed is heeft hij een tasje op z’n rug, net zoals de andere leerlingen. Daaraan herkennen wij de groep,” werd haar uitgelegd. ”U heeft niet toevallig iets van hem bij u? Dat maakte het zoeken wat makkelijker,” vroeg Claudia daarna aan de docent. Deze zocht haar zakken na, maar schudde daarna haar hoofd. “Ik ben bang van niet, de leerlingen mogen hun spulletjes allemaal zelf bij zich houden,” zei ze daarna verslagen. Claudia legde haar hand op de schouder van de docente. ”Ik breng u uw leerling terug mevrouw, maakte u zich maar geen zorgen. Dit is het nummer van mijn holocaster, mocht hij zelf weer boven water komen, bel me dan zo snel mogelijk,” zei ze met zekerheid in haar stem. Ze kriebelde haar nummer op een blaadje en gaf dit aan de docente. Ze had immers geen zin om nutteloos door de stad heen te gaan rennen. Daarna schonk ze de docente en de leerlingen een glimlach, voordat ze Sneaux wenkte en er vandoor ging.

Terwijl ze door de stad heen liep, had ze haar Lucario uit z’n pokéball gelaten. Claudia had het geluk dat ze meerdere pokémon had die konden dienen als speurhonden. Zowel Deandre als Sneaux hadden opdracht gekregen om de zoeken naar de jongen. Sneaux zou het op geur kunnen doen, al was er geen specifieke geur om te bekennen. Immers hadden ze geen echte aanwijzing en waren er geen persoonlijke spullen van de jongen geweest, maar ze zou wel kunnen zoeken op de geur van de klas. Claudia hoopte tenminste dat zou gaan werken. Deandre daar in tegen had opdracht gekregen om zoeken naar de aura van de jongen. Ook dit was lastig, maar meer omdat ze niet goed wist hoe het te werk ging bij haar pokémon. Maar ze volgde nu in ieder geval het spoor dat Deandre blijkbaar had gevonden. Een schaduw vloog over hen heen, Snowbird was vanuit de lucht gaan zoeken. Niet om de jongen te vinden, maar om als communicatie te werken tussen haar pokémon. Ze wilde niet dat Sneaux door bleef zoeken, terwijl zij de jongen al lang en breed hadden gevonden.
Deandre gromde eventjes en zijn aanhangsels zakte omlaag. Hij had een spoor gevonden en stoof er direct op af. Claudia rende, zo snel ze kon, er achter aan, terwijl ze Snowbird een signaal gaf om Sneaux te gaan halen. Met z’n twee schoten ze een steegje in, waar ze tegen een roedel Houndours aan rende. Aan het einde van het steegje stond een klein chubby jochie in een hoekje gedreven door een goed toegetakelde en zo te zien vechtlustige Houndoom. ”Hey!” riep Claudia om de aandacht van de pokémon te trekken. Een kwaad rood oog draaide zich naar haar toe en een diepe grom volgde al snel. Ze had in ieder geval zijn aandacht te pakken. Snel knikte ze naar Deandre, die al snel voor haar ging staan. De Houndoom gromde naar de andere Houndours, die vluchtig opzij stapte. Zo te zien had ze hem goed genoeg kwaad gemaakt om tegen de baas zelf te mogen vechten. Ondertussen lokte Claudia het jongetje bij haar, die ze stevig in haar armen hield, terwijl ze Houndoom op Deandre sprong met een Fire Fang aanval. ”Deandre, Bullet Punch!” zei ze tegen haar pokémon, die de aanval afweerde met een stel goed gerichte klappen. De Houndoom yelpte eventjes, maar liet zich niet zo snel overmeesterd worden. Hij kwam weer overeind en vuurde een Flamethrower aanval op de Lucario af. ”Incasseer en val aan met Cross Chop!” zei Claudia direct. De Lucario kruiste zijn armen voor zijn borst en liet de Flamethrower over hem heen komen. Het zou hem zware schade doen, aangezien Lucario weak was tegen fire damage, maar daar in tegen waren de fighting aanvallen van Deandre weer sterk tegen de Houndoom. Een beetje een situaties van wie de ander het eerste K.O. kan krijgen. Claudia snoof eventjes en keek toe hoe Deandre de Houndoom een rake klap uitdeelde. Deze haalde direct terug uit met een goed getimede Fire fang aanval, waardoor Deandre’s arm vast bleef zitten. De Lucario piepte en begon de Houndoom op z’n snuit te slaan. Claudia keek eventjes toe, hoe moest ze dit gaan aanpakken. ”Aura Sphere,” zei ze tegen haar pokémon. Met de hulp van zijn vastzittende arm maakte de Lucario een licht blauwe bol van aura, die hij vol in de snuit van de Houndoom geduwd werd. De Houndoom gromde diep, maar liet wel los, om daarna direct weer aan te vallen met een Feint Attack. Deandre keek om zich heen, maar leek de pokémon niet te kunnen vinden. Claudia wilde net opdracht geven om de pokémon te laten zoeken met behulp van zijn aura, maar de Houndoom viel direct aan. De Feint Attack raakte Deandre in de run, waarna direct een Inferno aanval kwam. De witharige dook weg voor de vuurbal die ze zag aankomen en hielt haar hart vast voor Deandre. ”Mega Evolve!” riep ze, met een lichte hint van paniek in haar stem. De vuurbal werd overmeesterd door een roze bal van energie en ze voelde hoe de Mega Evolve werkte. ”Nu, val aan met Power-up Punch!” riep ze naar Deandre, die ergens in die grote rookpluim stond. Een knal volgde, al snel gevolgd door een zacht gepiep. Claudia dook snel weg voor een Houndoom die uit de rook vloog en tegen een muur aan knalde. Snel dook de pokémon in elkaar en rende weg, op de hielen gevolgd door het kleine groepje Houndours.
Deandre kwam uit de rook tevoorschijn en verloor zijn Mega evolution, waarna hij op zijn knieën zakte. Claudia liet de pokémon terugkeren en keek op toen Sneaux aan haar enkels stond. ”Kom, we brengen dit jongetje terug naar de groep,” zei ze tegen de pokémon. De Glaceon knikte en ze liet ook direct Snowbird terugkeren. Met het jongetje aan de hand wandelde ze terug in de richting van de Prism Tower.

Niet veel later hadden ze de groep weer in het vizier en liet ze de hand van het jongetje los, die direct in de richting van de docente rende. Ook vanaf haar standpunt kon ze zien dat er tranen over zijn wangen vloeide. Hij moest ontzettend bang zijn geworden door de Houndoom. De docente kwam op haar af, met de jongen op haar arm. ”Hij was afgedwaald door de geur van wat lekkers en kwam een kleine roedel Houndours tegen, de alfa Houndoom had ‘m in een hoekje gedwongen,” legde Claudia rustig uit. De docente knikte en bedankte haar. Snel nam de witharige afscheid van de groep en wandelde weg.