[Quest] We Like To Party

Het was nog niet zo heel lang geleden dat Cara haar eerste opdracht met succes had weten af te ronden. Nog steeds was de witharige dan ook trots op zichzelf. Het mocht voor de meeste leden dan misschien niet heel veel voorstellen, voor haar was dat wel het geval. Ze had namelijk het gevoel alsof ze zich op de een of andere manier toch had weten te bewijzen. Na haar lange periode van afwezigheid had de witharige het gevoel gehad dat de organisatie haar niet zo goed meer vertrouwde als voorheen. Ergens snapte ze dit wel, want niet zomaar iedereen liet een paar maanden niks van zich horen. Zij had dit echter wel gedaan, tot haar grootste spijt natuurlijk. Het was echt niet dat de witharige met opzet niks van zich had laten weten, het ging die periode alleen niet erg goed met haar gezondheid. Het deed Cara dan ook goed dat ze in ieder geval één opdracht met succes had weten af te ronden, maar het deed haar nog beter toen ze via een telefoontje te horen had gekregen dat de tweede opdracht al klaar voor haar lag. Gelukkig voor haar was ze nog in Hoenn, want de locatie voor deze opdracht was in Mossdeep City. Waar precies wist niemand behalve de leden van Team Rocket, dit omdat de locatie uiterst geheim was. Ook wist ze niet wat voor opdracht ze deze keer zou krijgen, want dat zou een verassing blijven. Iets wat het voor haar alleen nog maar spannender maakte.
Met een enthousiasme vanbinnen, maar een ongeïnteresseerde houding van buitenaf, begaf Cara zich naar de afgesproken locatie. Onderweg zorgde ze er wel voor dat ze zo min mogelijk aandacht trok, wat een gehele klus was met het uiterlijk dat ze had. Haar spierwitte haren trokken zowel vrouwelijke- als mannelijke blikken. Niet dat ze het erg vond, alle aandacht die ze kreeg zorgde juist alleen maar voor een groter ego. Tijdens het lopen naar de geheime locatie van Team Rocket was er dan ook een gigantische glimlach verschenen op Cara's gelaat. Aandacht én een opdracht van Team Rocket; haar dag kon nu al niet meer stuk.
Eenmaal aangekomen opende Cara de voordeur om daarna naar binnen te lopen. Was dit soms een grap? Misschien had ze toch iets te vroeg gejuicht over het feit dat haar dag niet meer stuk komt, want er bevond zich letterlijk niemand in het gebouw. Geen enkel teken van leven en daarbovenop was het licht ook nog eens uit. Als dit een grap was van iemand die dacht dat hij of zij met haar kon sollen, dan zou Cara er persoonlijk voor zorgen dat diegene zijn leven en imago binnen Team Rocket compleet verwoest zou worden. Grommend, haast vloekend deed Cara het licht aan. "Verassing!" Compleet overwelmd van het verschijnsel hielt Cara halt. Wat moest dit voorstellen en wie was degene die zou verrast moeten worden? De teleurgestelde gezichten spraken boekdelen, want zij was inderdaad diegene niet. "Ik moest me hier melden?'' begon de witharige droogjes, niet goed wetend wat ze met de situatie aan moest. Langzaam maar zeker begon het ook tot Cara door te dringen wat hier aan de hand was, een verrassingsfeestje, hoe schattig. "Dat klopt," beantwoordde een mannelijke stem haar zonet gestelde vraag. Een lange, licht gespierde man maakte zich los van de menigte mensen om haar richting op te lopen. ''Aangenaam Cara, ik heb gevraagd of je hier wilde komen om ons allen te helpen bij de laatste voorbereiding voor het verrassingsfeestje van Peter, mijn broer." Na deze gegeven uitleg verdween de glimlach van Cara als sneeuw voor de zon. Ze was hier helemaal naartoe gekomen om een of ander stom verrassingsfeestje voor te bereiden? Sins wanneer deed Team Rocket aan van die zoetsappige dingen? Ze had zo gehoopt dat haar opdracht van vandaag weer net zoveel actie als die van de vorige keer zou bevatten, maar dit was helaas dus niet het geval. "Dit is een grap toch?" probeerde de witharige wanhopig, hopend dat ze er op de een of andere manier nog onderuit kon komen. "Luister goed jongedame," begon de man die, zo te zien, lichtelijk geïrriteerd werd van haar houding. Niet dat het haar wat kon schelen, maar goed. "Jij bent hierheen gekomen omdat ik dat van je heb gevraagd. Ik sta veel hoger dan jij in rang, dus ik zou maar luisteren naar wat er van je wordt gevraagd." Uitdagend trok Cara een wenkbrauw op, duidelijk niet van plan zijn om aan deze stomme verassing mee te werken. "Ik zou je maar gedragen als ik jou was, want ik kan dit zo melden en dan kun je je nieuwe rang vaarwel zeggen," dreigde de man, hopend dat hij Cara zo wel onder controle wist de houden. De witharige stond op flippen, zo kwaad was ze. "Vooruit, ik help met deze stomme verassing," gaf ze uiteindelijk toe aan de man zijn wensen. "Maar dan wel op één voorwaarde." Met een dreigende blik in haar amber gekleurde ogen bekeek ze de man van top tot teen. "Jij zorgt er met je gladde praatjes voor dat mijn medewerking aan dit verrassingsfeestje gewaardeerd wordt en ik hoger in rank terecht kan komen." Het was niet dat ze hier voor de lol was hoor, ze wilde er wel iets voor terug hebben. Als ze niet zou krijgen wat ze wilde, zou ze hier ook niet aan meewerken, zo simpel.
"Deal." Dat was het woord waar Cara genoegen mee nam. "Vertel, wat kan of moet ik doen voor dit 'perfecte' verrassingsfeest?" Het woord 'perfect' kreeg een sarcastische nadruk. "Nou Cara," begon de man. "Caraphernelia," verbeterde ze hem arrogant. Hij was geen vriend of wat dan ook en had geen enkel recht om haar bij haar bijnaam te noemen. "Caraphernelia," verbeterde de man zich met moeite. Altijd heerlijk als mensen moeite hadden met de uitspraak van haar gigantisch moeilijke naam. "Als jij nou zorgt voor de decoratie zoals ballonnen en slingers, dan zorgen wij wel voor de rest.'' Natuurlijk, zij mocht met haar kleine lengte weer de slingers gaan ophangen. "Als je een trap hebt vind ik het best hoor." Een droge grijns verscheen op haar lippen toen de man naar de trap wees die letterlijk in het midden van de kamer stond. "Wist ik wel," antwoordde ze snel om er meteen heen te lopen. Lekker gênant weer, goed gedaan Cara.
Met veel moeite wist de witharige de trap te verplaatsen naar een hoekje van de kamer. Op de tafel voor haar lagen in plastic verpakte slingers. Iedere slinger had zijn eigen vorm of kleur, vandaar dat het er zoveel waren. Hoe laat was het eigenlijk? Snel bekeek Cara de tijd op haar telefoon. Het was nog geen drie uur wat automatisch inhield dat ze hier waarschijnlijk de gehele middag mee bezig ging zijn.
Met tegenzin opende Caraphernelia het eerste pakje slingers om deze netjes uit te vouwen. Goede daden verrichten voor een ander was niks voor haar, vandaar dat ze dit met alles behalve plezier deed. Ze kon de man, die ook nog eens de broer van Peter was, wel wurgen. Het enigste wat haar daarvan weerhield was het feit dat hij, zoals beloofd, ging zorgen voor haar promotie. Het was zijn geraden dat hij zich er daadwerkelijk aan ging houden, want of hij dat deed was de vraag. Hoe moest je eigenlijk een slinger ophangen? Het zag er makkelijker uit dan dat het daadwerkelijk was. Sommige mensen deden er misschien nog geen twee minuten over, maar zij... Zij was een apart geval, een kluns. Niet erg handig en al helemaal niet in het decoreren van dingen.
Uiteindelijk besloot Cara het toch maar een poging te geven. Met het uiteinde van de slinger in haar ene hand en een punaise in haar andere beklom ze de trap. Het was ook echt zo'n trap die net groot genoeg was en je dus op de laatste trede moest gaan staan wilde je erbij kunnen. Dit was een ramp met haar lengte, want de trap begon met wiebelen. Uit reflex klampte de witharige zich zowat vast aan de trapleuning, niet van plan zijn om zo'n twee meter naar beneden te vallen. Cara voelde haast de blikken van mensen in haar rug branden, wetend dat iedereen haar geklungel aan het bewonderen was. Binnensmonds vloekte Cara nog iets voordat ze uiteindelijk het lef had om de trapleuning weer los te laten. Wat een ellende. Voorzichtig strekte ze haar gehele lichaam om hierbij in het hoekje van het plafond te komen. Zo goed mogelijk prikte ze de punaise erin om hieraan de slinger op te hangen. Dat was een van de... twintig misschien? Wist zij veel, waarschijnlijk waren het er zelfs meer.
Na de laatste slinger op te hebben gehangen was de ellende nog lang niet voorbij. Ze had de opdracht gekregen om ook nog eens de ballonnen op te blazen. Met een diepe zucht wierp Cara een kortte blik op haar mobiel. Het was nu rond half vijf wat wilde betekenen dat ze zo'n anderhalf uur bezig was geweest met alleen de slingers. Kon ze echt niet wat hulp krijgen van de medemensen hier? Zo te zien niet, want ook zij waren druk bezig met andere voorbereidingen. Hapjes, cadeautjes, van alles werd op de tafels neergezet. Om eerlijk te zijn vond Cara het er nog best gezellig uitzien, alleen jammer dat dit waarschijnlijk toch nooit voor haar georganiseerd werd. Haar verjaardag van vorig jaar had ze immers alleen gevierd, samen met een flesje vodka.
Na even een kortte pauze te hebben genomen besloot Cara dat ze toch echt aan de ballonnen moest gaan beginnen. "Is er geen pomp?" Ze had overal al gekeken, maar nergens had de witharige een pomp gezien waarmee ze de ballonnen kon opblazen. "Je hebt je longen toch? Gewoon blazen, moet wel lukken." Echt waar, die broer van Peter begon steeds meer op haar zenuwen te werken. Al maakte hij nog één verkeerde beweging, promotie of niet, ze zou hem echt naar de keel vliegen. "Dat is makkelijk praten voor jou ja," mompelde ze net hard genoeg zodat ook hij het kon horen. Een brede grijns verscheen op haar lippen toen de man haar met een dodelijke blik aankeek. Onschuldig haalde Cara haar schouders op om maar de ballonnen op te gaan blazen. Er was toch niks anders te doen hier en verder ruzie zoeken had geen zin. Het was niet Peter die op haar zenuwen werkte, het was zijn broer. Geen enkele reden voor haar om Peter hieronder te laten lijden dus.
Het had haar veel, maar dan ook veel moeite gekost om de vele ballonnen op te blazen. Veel pauzes en water hadden ervoor gezorgd dat het haar uiteindelijk toch gelukt was. De ballonnen waren opgeblazen en ook nog eens opgehangen ook. "Je had ze niet hoeven op te hangen hoor, dat hadden wij ook wel kunnen doen." Het was alweer diezelfde stem, de stem waar ze de afgelopen uren zo'n hekel aan had gekregen. Bovendien had zijn opmerking ook nog eens erg bijdehand geklonken, iets waar Cara absoluut niet tegen kon. "Oh?" begon Cara veel te rustig. "Het is zoals je ziet nu toch al gebeurd, dus ik zou maar dankbaar zijn als ik jou was." Het was echt een wonder dat de witharige rustig wist te blijven, want vanbinnen kookte ze echt van woede.
Het waren voetstappen en gestommel dat iedereen deed opkijken. "Dat is vast Peter! Iedereen, in positie!" De laatste secondes flitste voorbij, want iedereen snelde naar de afgesproken plek waarna een iemand het licht uitdeed. Misschien moest zij zich ook maar eens gaan verstoppen, was wel zo leuk. De vraag was enkel waar, ze kon geen hand voor ogen zien. Haar volgende actie was misschien niet de slimste, maar het was de enige oplossing die Cara op dit moment zo snel kon verzinnen. Zonder er verder bij na te denken ging ze droogjes in een hoek van de kamer staan. Dit was niet haar schuld, niemand had haar een plaats toegewezen waar ze zich kon verstoppen. Het duurde enkele secondes of het licht flikkerde aan. Zij was de eerste die Peter zag, de rest zat immers verstopt. Dit wakkerde verwarring op bij de man, want deze keek haar niet begrijpend aan. "Verassing?" Het klonk meer vragend dan overtuigend, wat een flop. Gelukkig voor haar werd Cara gered door de anderen, want deze verschenen synchroon. "VERRASSING!" Ze waren niet alleen maar synchroon verschenen, ook 'verassing' werd compleet synchroon uitgesproken. Het verwarde gezicht van Peter maakte meteen plaats voor een vrolijk gezicht wat niet veel later in lachen uitbarstte. Hij zag er erg gelukkig uit, iets wat Cara goed deed. Waren de kostbare uren van haar leven die ze hieraan had verspilt toch niet voor niets geweest. Een zwakke glimlach verscheen uiteindelijk dan toch op haar gelaat bij deze gedachte. De man had, zo te zien, een leuke verjaardag. "Dit had helemaal niet gehoeven!" bracht de man grinnikend uit. "Maar wel echt lief, dank jullie wel, jullie hebben mijn verjaardag nog specialer gemaakt."
Net toen Cara het verrassingsfeestje wilde verlaten, ze vond immers dat ze er niet echt bij hoorde, werd ze tegengehouden door een hand die op haar schouder werd gelegd. "Blijf." De stem klonk haast commanderend, iets wat ze nu niet heel erg vond. Met een frons draaide ze zich om, om hierbij de persoon aan te kijken. In de eerste instantie had ze gedacht dat het Peter was, maar toen ze eenmaal oog in oog stond met de persoon bleek het zijn broer te zijn, de man waarop ze de hele dag aan het mopperen was geweest. Waarom zou juist hij willen dat zij op dit feestje bleef? "Maar-" begon Cara protesterend. "Niks te maar, je hebt geholpen met de voorbereiding van dit feest, dus ook jij hebt evenveel recht om op dit feest te blijven." Sprakeloos keek Cara de man aan, niet goed wetend of hij wel goed in zijn hoofd was. ''Hoe gemeen je ook hebt gedaan, ik kan het hebben," grinnikte hij met knipoog. "Oh ja?" greens Cara geamuseerd om haar schouders op te halen. "Ik heb toch niks beters te doen, dus kom maar op met dit feestje dan." Tijdens de voorbereiding had ze het eten, de taart en zelfs de cocktails voorbij zien gaan, dus ze zou gek zijn als ze deze uitnodiging niet zou voorbereiden. Het was gezellig en bovendien zou ze ook nog eens gratis te eten krijgen.

Het was een lange dag geweest die goed begonnen was, halverwege wat minder was geworden maar uiteindelijk echt goed was afgelopen. Voor Cara was de afloop misschien niet al te best, want zij had, zoals eigenlijk al te verwachten was, teveel cocktails naar binnen gewerkt. Dronken stond de witharige dan ook te dansen op de dansvloer. Ze danste alleen, hoe zielig. Er stonden ook niet al te veel mensen op de dansvloer, iedereen stond immers in een hoekje met elkaar te praten. De muziek was goed en in een dronken bui mocht Cara ineens iedereen, zelfs de broer van Peter. Deze zag zijn kans schoon en gooide hier en daar een niet al te subtiele flirt naar Cara toe. Zij was echter te dronken om hier kwaad op te reageren, vandaar dat er een veel te hoge giechel haar mond verliet."Wat ben je toch een schat!" bracht ze enthousiast uit om haar zoveelste glas met alcoholische drank achterover te slaan. Wat verwachte je dan? Het was gratis drank. "Vanmiddag dacht je nog anders over mij." Met een veel te brede grijns zette de man een aantal stappen naar haar toe om wat dichter bij Cara in de buurt te dansen. Uiteindelijk escaleerde het zo erg dat de man tegen haar aan het dansen was. Voor heel even had ze dit leuk gevonden, haar hormonen gierde natuurlijk door haar lichaam, maar uiteindelijk vond Cara dat het toch wel genoeg was geweest. "Niet doen gekkie!" bracht ze lacherig uit. Door de lacherige ondertoon werd de waarschuwing natuurlijk alles behalve serieus genomen. ''Je vind het helemaal niet erg." Koppig bleef de man zijn ding doen, iets waar Cara behoorlijk geïrriteerd van raakte. Ze was dronken best gevaarlijk. Haar humeur kon in nog één seconde volledig omslaan, iets wat nu ook het geval was. Zonder ook maar een verdere waarschuwing gooide Cara haar laatste beetje glasinhoud over de man heen. Dat zal hem leren om zomaar tegen een vrouw aan te dansen. De brede grijns van voorheen verscheen weer op haar lippen toen ze aanstalten maakte om dit, inmiddels verpeste feestje, te verlaten. Oh wacht... Ze moest de jarige natuurlijk nog feliciteren! Wankelend en met veel moeite liep ze de richting van Peter op om de man in een stevige knuffel te nemen. Ze kende hem echt amper, maar nu kon natuurlijk alles. "Gefeliciteerd met je verjaardag lieve Petertje! Ik hoop dat je een hele leuke verjaardag hebt gehad, ondanks dat kleine incidentje van zonet!" Breed glimlachend gaf Cara hem een kus op zijn wang om daarna weg te lopen. Althans, dat was het plan. Weeral werd ze tegengehouden en weeral was het de broer van Peter. Kon die man haar dan echt niet met rust laten? Het was zijn eigen schuld dat hij drank over zich heen had gekregen, moest hij zich maar niet zo gedragen tegenover een vrouw. "Wat moet je?" mompelde Cara om hem hierbij aanwezig aan te kijken. "Blijf, alsjeblieft?" probeerde de man nogmaals. Dit ging hem natuurlijk geen tweede keer lukken, want zelfs Cara was niet zo lomp om nu nog te blijven. "Laat me los," dreigde ze om een ruk aan haar arm te geven. De man was nog niet van plan om haar zomaar te laten gaan, want deze verstevigde zijn grip alleen maar meer. "Ik zei, laat me gaan!" Nogmaals gaf Cara een ruk aan haar arm, hopend dat de man deze keer wel gewoon los zou laten. Het was haar geluksdag, want met duidelijk veel tegenzin besloot de man haar toch maar te laten gaan. "Nog bedankt voor het helpen bij de voorbereiding." Zonder hierop antwoord te geven opende Cara de voordeur om wankelend naar buiten te lopen. Nu nog veilig thuis komen en dan naar bed, ze had een goede nachtrust verdiend.