[TR Quest] Mukking About

Kiyoko Amari

Rot fruit, oud plastic en een zure ondertoon waar je keel zich spontaan van dichtkneep. De hele kelderverdieping van de base stonk alsof dit al jaren de gebruikelijke afvalstortplaats van alle bezoekers was. Kiyoko begreep maar al te goed dat het opruimen van deze ramp een taak voor een Grunt was geworden. Hoe dichter ze bij de bron van de geur kwam, hoe meer ze zich begon af te vragen waar ze zich voor had ingeschreven. Terugkrabbelen was geen optie. Team Rocket had haar nodig.

Haar Meowth duo had nog meer last van de stank dan zijzelf. Hun haren stonden strak omhoog en er werd kwaad geblazen. “Oh liefjes, het spijt me,” verontschuldigde Kiyoko zich. “Ik ben bang dat ik jullie echt nodig heb, anders had ik jullie in de Pokéball laten zitten…” De katten reageerden niet op haar stem. Ze bleven haar trouw volgen, dieper in het hol van de leeuw.

Een paarse substantie was uitgespreid over de vloer van de lange, smalle gang. Kiyoko deed haar best om het te associëren met een boterham besmeerd met jam, maar de stank maakte het moeilijk om aan eten te denken, laat staan om haar lunch binnen te houden. De opluchting die ze voelde toen ze iets meende te zien bewegen aan het einde van de gang was overweldigend. “Izanami, loop vooruit alsjeblieft.” De Kantonese Meowth sprong naar voren. De vieze blik die ze trok ging niet onopgemerkt. Schuldig keek Kiyoko haar na. De belofte om ze beide een lekker bad te geven als ze klaar waren werd in haar hoofd gemaakt.

Wat Kiyoko precies van Izanami verwachtte was haar niet duidelijk, dus trok ze haar eigen plan. Ze trippelde op haar tenen op de grote slijmhoop af en vervolgde het blazen van eerder. Muk draaide zich sloom om. Bij het opmerken van de kleine katachtige Pokémon strekte hij zich uit. Hoog torende de paarse smurrie boven Izanami uit. Langzaam deed ze een paar passen naar achteren, afwachtend wat er zou gebeuren. Als een golf die zich klaarmaakte om een surfer te verzwelgen boog hij over haar heen. Het moment dat hij zich voorover liet vallen stoof Izanami achteruit. Het was haar maar al te duidelijk dat terugvechten niet effectief zou zijn. Het meest logische plan in haar ogen was om de Muk naar Kiyoko te leiden, dus dat deed ze. De aandacht van het monster had ze al. Ze hoefde alleen nog in de juiste richting te rennen.

Met een luide miauw waarschuwde ze Kiyoko en Izanagi dat zij en de Muk er aan kwamen. Ze zag hoe Kiyoko haar pas staakte, maar nog geen verdere actie ondernam. Betekende dit dat zij ook geen plan had? Dat had Izanami goed gegokt. Kiyoko wist dat ze de Muk uit de base moest zien te krijgen. Ze wist ook dat ze een slijmmonster mee wilde nemen voor de scientists om mee te spelen. Wat niet in haar plan stond, was dat ze de Muk wilde bevechten. Sterker nog, dat had ze er specifiek uit gelaten omdat ze wist dat Izanagi en Izanami geen krachtige vechters waren. Rennen had ook niet in haar planning gestaan, maar het werd haar akelig duidelijk dat ze dat nu beter wel zou kunnen gaan doen.

Ze draaide zich om op haar hielen en deed een poging te sprinten. Haar spierziekte en de glibberige vloer maakten het haast onmogelijk. Razendsnel vloog haar blik over de omgeving op zoek naar een andere, waarschijnlijk tijdelijke oplossing. Achter de gesloten deuren die ze zag zaten waarschijnlijk mensen hard te werken. Waar dat niet zo was, was de deur goed en wel op slot. De eerste deur die ze zag waar geen werk gedaan werd en die niet op slot zat was het mannentoilet. Nooit had ze gedacht daar ooit naar binnen te moeten gaan, maar een andere optie had ze nu niet echt. Ze greep naar de deur, stormde naar binnen en hield hem open zodat de drie Pokémon haar konden volgen. Zodra ze allemaal binnen waren sloeg Kiyoko de deur dicht. Het geluid was hard en trok de aandacht van de indringer. “Je bent erg prikkelbaar, niet?” merkte Kiyoko op. “Dat snap ik ook wel. Er wordt gewerkt aan een betere wereld. Wat is nou een betere plek om binnen te dringen dan een kantoor waar zogenaamd vies werk wordt gedaan?” Hoewel ze het er niet mee eens was, was Kiyoko zich zeker wel bewust dat mensen erg op Team Rocket neerkeken.

Muk kroop dichter naar de paarsharige toe. Ze drukte zich stevig tegen de deur aan, maar weigerde om haar angst in haar stem door te laten klinken. “Je hebt een goede keuze gemaakt. Team Rocket is dol op Pokémon, zelfs Pokémon zoals jij.” Ze slikte haar lunch voor een tweede keer door. “Ik kan je ergens heen brengen waar ze goed voor je zullen zorgen. Wil je dat?” Hoopvolle, paarse ogen werden op lege, zwarte pupillen gericht. Meteen wist ze dat ze hem niet had weten te doorgronden. Prima. Er gingen meer wegen naar Rome.

“Izanagi, Izanami: Taunt.” Beide katten benaderden de Muk. Izanagi haalde als eerste uit. Het paarse gedrocht boog zich over hem heen om hem met zijn giftige goedje te besmeuren. Voor hij zich voorover kon laten vallen kreeg hij een mep van Izanami, van de andere kant. Zijn lege blik nu gevuld met woede draaide hij zich brullend om. Het proces herhaalde zich. Door tactisch te bewegen verplaatsten ze Muk ver genoeg van Kiyoko af om haar de optie te geven de deur open te houden. “Liefjes, kunnen jullie Muk naar het Lab begeleiden? Zij weten wel raad met dit exemplaar.” In een soepele beweging sprong Izanagi langs de linkerkant van Muk richting de deur. Izanami spiegelde zijn bewegingen. Hun aanvallen hadden de blinde woede van de indringer enorm gemaakt. Diep brullend volgde hij ze de deur uit, de gang door, de trap op. Kiyoko keek ze na, teleurgesteld dat ze de grote finale moest missen.

Izanagi liep bijna verkeerd. Een corrigerende miauw was genoeg om hem terug het juiste pad op te krijgen. De afstand tussen hem en Izanami was groter geweest dan verwacht, waardoor Muk tussenbeide was gekomen. Natuurlijk koos hij de Alolan Meowth als zijn doelwit. Langzaam deinsde Izanagi achteruit. Geen onverwachtse bewegingen. Het maakte niet meer uit. Het slijmmonster hief één van zijn handen en bracht hem met een kracht naar beneden waar de hele verdieping van leek te trillen. Izanagi kon opzij springen, maar een douche van slijmklodders kon hij niet meer ontwijken. De walging op zijn gezicht kon hij niet van zich af schudden zoals hij dat met de ergste slijmklodders deed. Aan de andere kant klonk een Screech aanval. Muk draaide zich om, gelokt door het geluid. Izanami zette het weer op een lopen. Ze had Izanagi niet nodig om Muk bij het lab te krijgen. De Alolan Meowth was het niet met haar eens en rende achter haar en Muk aan. Achteraan lopen was niet eens zo’n slechte positie. Zo kon hij alles overzien.

De slag op de vloer en de langzaam doordringende rotte lucht had een scientist uit zijn veilige omgeving gelokt. Hij viel bijna achterover toen hij zag wat hem tegemoet kwam. Struikelend over zijn eigen voeten ging hij terug het lab in. Luide stemmen waren in de ruimte te horen. Izanami zag geen teken om te stoppen en sprintte daarom gewoon door de nu openstaande deuren. Zodra Muk langs de deurpost geschoven was werd hij begroet door een tweetal psychische golven. Zijn momentum verloor hij. Luid brullend draaide hij om zijn eigen as, calculerend welk van de belagers hij het beste als eerste kon uitschakelen. De Alakazam of de Poliwhirl? Zijn overweging kostte te veel tijd. Binnen een mum van tijd had de dubbele Hypnosis hem in een diepe slaap gesust.

Izanami en Izanagi herenigden zich bij de deur. Luid spinnend gaven ze elkaar kopjes, hun eerdere onuitgesproken conflict alweer vergeten. Onder het geluid van zijn kokhalzende collega kwam één van de scientists op het Meowth duo afgestapt. “Wie is jullie eigenaar? Waar komt die Muk vandaan?” Izanami keek de vrouw doordringend aan. Izanagi keek naar de gangen. Als Kiyoko er zo aan kwam kon ze alles uitleggen. De taal van Pokémon spraken deze mensen niet.