Roll Patroll

Screw. This. City. Echt, hij had er een hekel aan. Too much goddamn water rond hem, hij hielt niet eens van zwemmen. Soms had hij het idee dat hij hier alleen maar heen gestuurd werd als men gek van hem werd in het lab. Hij was de goddamn Elite van de scientists, hij hoorde in het lab te zitten.
De witharige jongen liep met zijn handen diep in zijn zakken door de stad, de avondklok was net in gegaan en de haat droop van zijn gezicht af. Hij haatte het als hij weer eens werd opgedragen om naar Hoenn te gaan voor een goddamn patrouille. Naast hem wandelde zowel een shiny Absol als een shiny Ninetales, als twee bodyguards die hun baas beschermde. Technisch gezien klopte het ook wel, maar goed. De jongen keek om zich heen en haalde een papiertje uit zijn zak. Hij moest met gewoon twee andere een patrouille lopen. Alsof hij niet gewoon in z'n eentje deze rot stad kon handelen. Ah, whatever, hij zou er wel mee dealen. Maar eerst, een drankje. Snel schoot hij een cafeetje in en bestelde een whiskey, dry.
Een kleine glimlach verscheen op z'n lippen, terwijl hij het branderige goedje achterover slaat en in zijn systeem voelt glijden. Eindelijk, iets goeds.

[+Barbara & Manolo luvs <3]

Het was de eerste keer dat hij naar een andere regio werd gestuurd. Sure, hij was het gewend om naar een andere stad te moeten en daar klaagde hij ook niet echt over, want dan kon hij Hestia gebruiken en nog even nutteloos rond lopen, maar een andere regio? Dat was nieuw. Ach, zolang hij het zelf maar niet hoefde te betalen. Op deze manier zag hij tenminste nog iets van de wereld. Manolo had gehoord dat hij de patrouille met twee anderen zou moeten lopen en ook dat verbaasde hem. Het was bijna alsof ze hem niet meer vertrouwden, terwijl hij altijd zijn best had gedaan om te maskeren dat ze dat sowieso niet moesten doen om mee te beginnen. Dat zei een hoop; dat hij zijn best voor iets deed. Ach ja. Manolo wandelde op een rustig tempo door Mossdeep en besloot dat het tijd was om een drankje te bestellen. Als hij dan toch met twee anderen op pad moest, kon hij zichzelf net zo goed los drinken. Eentje kon geen kwaad.

Behalve dan dat hij een nachtwinkel in liep en een hele fles kocht. Gehuld in een papieren zak kwam hij ermee naar buiten en nam hij casual een slok van het goedje. Hij had geen flauw idee wat hij had gekocht. Iets van de lokale bevolking ofzo. Het smaakte in ieder geval wel goed. Ah, maar hij moest eigenlijk ergens zijn. Sjokkend wandelde hij verder en vroeg hij zich af waar hij zich ook alweer moest melden. Was dat ooit gezegd?

Barbara had niet rustig aan gedaan met de drank. Een of ander joch had een kratje bij zijn hangplek laten staan en daar had de roodharige even van geprofiteerd. Sukkel. Bier moest je drinken, niet lauw laten worden. Dat ze die avond een patrouille moest lopen herinnerde ze zich pas toen een ander Team Rocket lid haar er aan had herinnerd. Oeps. Nouja, het was met twee anderen, dus die konden wel het harde werk doen terwijl zij er bezopen achteraan sjokte. Ze had tenminste wel haar uniform aan gedaan, hoewel die wel een beetje scheef zat. En nu? Nu moest ze die arme stakkers gaan opzoeken met wie ze samen moest gaan werken. De namen had ze niet onthouden. Te veel alcohol in haar systeem. Er was wel een soort plek waar ze heen was gestuurd waar ze dacht nu ongeveer te zijn. Ze zag zo snel echter nog geen andere Team Rocket leden. Hm. Hoe kon ze dat het beste oplossen?

“Yoooooooooooo!” Juist. Haar stem laten horen. Ze riep zo hard ze maar voor elkaar kreeg – en dat was nog best hard ook. “Wie gaat er patoei… partoe…. Patrouille met me lopen?!” Sloom liet ze haar blik rond gaan, om te zien of iemand op haar stem af kwam.

Één whiskey werden er al snel twee, tot drie, totdat hij op een gegeven moment gewoon de fles in z'n handen gedrukt kreeg en naar buiten werd gestuurd. Niet omdat hij lastig was, maar omdat hij geen zin had om te betalen. Echo gromde zachtjes, met de fles in zijn handen, terwijl hij over straat liep. Godvergeten stad was dit, nadat Team Rocket het had overgenomen was hier niets meer te doen. Zijn pas was niet heel erg stabiel meer, maar hij kon nog redelijk overkomen voor iemand die niet al te dronken was. Zijn goede oog was iets wat wazig, terwijl het leek alsof de rode pupil van zijn slechte oog gloeide. Zijn aandacht werd getrokken door een gil en direct voelde hij hoe het gelukzalige gevoel van de alcohol wegzakte. Vervloekte grunts die niets goed konden doen. Met enige moeite liep hij in de richting van de gil en al snel vond hij een bekend gezicht. "Yo," zei hij, terwijl hij zwaaide met de fles whiskey in zijn handen. "Het is niet slim om te gaan schreeuwen dat je patrouille moet lopen. Trekt vreemd volk aan," zei hij daarna, hopend dat hij niet al te erg met een dubbele tong sprak. "Anyhow, ik doe mee," screw everything, hij moest nou wel.

Het was wel sterk spul. Manolo staarde naar de zak waar hij de fles in had verstopt en fronste. Misschien moest hij wat rustiger aan doen. Hij voelde zich nu al een beetje draaierig. Helder denken lukte hem echter nog wel, dus kon hij er makkelijk voor kiezen om niet al te grote slokken te nemen. Hij dronk gewoon te snel achter elkaar. Manny schrok op uit zijn gedachten toen hij een luide stem hoorde roepen. Hij herkende het woord ‘patrouille’ en besloot er maar gewoon op af te gaan, twijfelend of dit één van zijn partners zou worden of dat één of andere idioot grappig dacht te zijn. Toen hij aan kwam gelopen, zag hij twee figuren staan. De een gaf een preek aan de ander. Ah, gevonden! Manolo liep met een grijnsje op ze af. “I’m in too,” bracht hij als eerste uit. Daarna liet hij zijn blik over de roodharige dame glijden. “Tegen prima gezelschap zeg ik sowieso geen nee.” Smooth Suarez. Very smooth.

Het duurde niet lang voor Barbara werd aangesproken. Ze keek meteen om en stond schijnbaar oog in oog met een jongeman die haar wel heel bekend voor kwam. Meteen verscheen er een vieze grijns op haar gezicht. “Oh hallo daar,” zei ze plagerig. Damn, dat ze hem nog eens terug mocht zien na hun nachtelijke avontuurtje in het water. Zijn woorden gingen verder compleet langs haar. Ze was nog niet klaar met hem de bedroom eyes geven voor er nog een stem klonk en Barbara haar blik kon afwenden – waarbij ze vergat de uitdrukking te veranderen. Het was nog een knappe jongeman. Was dit haar geluksdag? Dit zou de beste patrouille ooit worden. “Waar wachten we nog op?” Barbara leek haast tussen haar woorden door te lachen, zo vrolijk was ze met dit gezelschap. “Tijd om het te doen!” Wat ze met ‘het’ bedoelde in deze context was nog een beetje onduidelijk.

Ze had hem gezien en sprak met een plagerige toon. Het maakte hem momenteel niet zo veel uit; te veel alcohol in z'n systeem. Aandacht vond hij op dit moment alles behalve vervelend en ging er dan ook rustig op in. "Darling, it's ben so long," zei hij even plagerig terug, doelend op de laatste keer dat hij haar had gezien, naakt in een zwembad.
Een tweede stem deed hem omkijken en er stond opeens nog een man in hun gezelschap. Zo te zien was hij de jongste hier, altijd leuk. Waarschijnlijk was hij ook 't hoogste gerangt, maar dat maakte op dit soort momenten helemaal niets uit. Het grietje stelde voor om te gaan en dat het tijd was om 'het' te doen, waarop ze doelde wist Echo ook niet helemaal. De man die erbij was gekomen leek goed gezelschap ook helemaal niet erg te vinden en Echo hief de fles whiskey, die nog voor iets meer dan de helft vol zat, in de lucht. "Let's go!" zei hij op een vrolijke toon. Hey, hij had goed, en goed uitziend, gezelschap bij zich. Er zat alcohol in zijn systeem en hij had geen gezeik met de higher ranks nu hij een Elite was. Wat konden hem de regels nu nog voor zorgen baren?

Hallo. Waren dat nou bedroom eyes? Manolo vond dit nu al de beste patrouille die hij ooit had gedaan. Hij keek even naar de witharige. Hallo. Alweer. Dit werd leuk. Manny merkte op dat hij degene was die op het moment niet al te dronken leek. De roodharige was al ver heen. De jongen… Daar had hij zijn twijfels nog over. Hij besloot daarom zelf nog maar een slok van zijn fles te nemen en lachte uitgebreid toen de vrouw zei dat ze het gingen doen. “Leid de weg!” riep hij naar de twee. Manolo had immers geen flauw idee waar hij heen moest. Onderzoek doen? Nooit van gehoord. Niet nu, in ieder geval.

Iedereen stemde in dat het tijd was om te gaan. Echter had ook niemand enig idee waar ze heen moesten. Barbara had nog niet veel patrouilles gedaan en al helemaal niet straalbezopen. Toch had ze er geen moeite mee om een richting te kiezen en die kant op te proberen te lopen. Proberen, want echt recht ging het niet. Snel ook niet. Het duurde dan ook niet lang voor ze haar evenwicht verloor en ze tegen één van de twee heren in haar gezelschap aan viel. “Whoops,” bracht ze uit. Het klonk niet alsof ze echt spijt had van de actie. De grijns op haar gezicht maakte dat ook duidelijk. Om te laten zien dat ze geen damsel in distress was vond ze zo snel mogelijk haar evenwicht terug en gaf ze degene die haar ‘gevangen’ had een pets op zijn achterwerk. “Thanks,” zei ze met een knipoog. Oké Barb, niet te veel afgeleid raken. Of zou het toegestaan zijn om een hotelkamer te zoeken en even een pauze te nemen van het patrouilleren?

Het bleek al snel dat ze geen van drie wisten waar ze nou eigenlijk naar toe moesten, dat zou deze patrouille immers alleen maar leuker maken. Hij grinnikte zachtjes en sloeg licht wankelend zijn armen om de dame heen toen ze tegen hem aan viel. "Don't worry, love," zei hij zacht giechelend. Al snel liet hij haar weer los en deed een poging om overeind te gaan staan. Hij wist niet eens of deze gasten hem zouden herkennen als één van de Elite's van Team Rocket, maar om eerlijk te zijn boeide het hem nu ook niet zo veel. Hij deed gewoon waar hij zin in had. Hij maakte een klein "oh" geluidje toen hij opeens een pets op zijn achterwerk keek en keek nep gepijnigd naar de dame. Maar al snel verscheen er een grijns op zijn gezicht en met zijn gezicht naar het Noorden, of was dit het Westen? Hij wist het niet meer. In ieder geval, díe kant gingen ze op.

Oh hey. Het werd intiem. Zonder hem? Manolo keek met een pruillipje naar het tweetal. “Word ik nou gewoon buitengesloten?” vroeg hij geveinsd gepijnigd. Hij keek zowel naar de roodharige dame als de witharige knul. Wie van de twee maakte niet uit. Allebei was alleen maar beter. Patrouille wat? Team Rocket wie? Manolo fronste lichtjes. Hij wist het wel nog. Dat betekende dat hij nog niet dronken genoeg was. Daarom nam hij weer een teug van zijn drinken en gaf hij zijn fles door aan de jongeman. Die redhead had al teveel op. “Sharing is caring,” grijnsde hij naar de ander. Op het moment leek het meest afstotende aan hen dat ze luidruchtig waren. Niet het feit dat ze van Team Rocket waren. Gewoon hoe bezopen ze over kwamen.

Hey wow, buitensluiten deed Barbara niet aan. We go together or we don’t go down at all. Dat gold voor elk soort situatie. Toch had ze moeite om de witharige jongeman in een rechte lijn te volgen. Ah ja, de alcohol in haar systeem deed zeker ook zijn werk. Haar afstotelijke karakter was er van zichzelf al, maar het missen van de vaardigheid om te lopen, dat kwam alleen als ze te veel op had. Ze was nog net helder genoeg om op te merken dat de andere jongeman zijn drank met zijn mannelijke metgezel deelde en even voelde Barbara een steek van jaloezie. Ze stond op het punt om daar op in te gaan toen haar aandacht werd gegrepen door een zacht geluid in de verte. Was dat… het gebrom van een motor? Was er iemand ‘s nachts nog even een rondje aan het rijden? Net toen het geluid zich echt in haar brein had geregistreerd als een flinke auto motor onthulde de boosdoener zich door op rap tempo langs te scheuren. Het kleine beetje evenwicht wat de roodharige over had werd met de auto meegesleurd en voor ze zich besefte dat ze aan het vallen was lag ze al op de grond. “Hey!” riep ze vrijwel meteen boos. “Seedot!” Ze riep het met zoveel overtuiging dat je je bijna zou afvragen of ze echt geloofde dat de bestuurder haar nog kon horen.