Stop, drop and roll

Connor stak zijn handen in zijn zakken terwijl er een rilling over hem heen ging. Toch hoorde je hem niet klagen, want dit was tien keer beter dan dat warme, plakkerige weer waar ze zich daarstraks in hadden moeten wagen. Het was dan ook een persoonlijke keuze van hem geweest om hier naartoe te komen. Bovendien vond hij de sneeuw echt prachtig en Pikachu vond het leuk om erin te spelen, dus dat was voor hem ook alweer een voordeel. Hij was trots op zijn Pikachu en op zichzelf. Pikachu had zich namelijk zowat over zijn angst voor andere mensen heen gezet en hij had Pidgeotto geëvolueerd, was zijn Key Stone gaan halen én had een paar dagen geleden zijn tweede badge gewonnen. De tijd ging echt zo snel als hij aan het trainen was. Hij was er vrij trots op dat er slechts enkele maanden tussen zijn eerste en zijn tweede gymbadge zaten. Er waren natuurlijk mensen die het sneller konden dan hem, maar hij durfde te wedden dat zij geen team van zes Pokémon hadden om zorg over te nemen. Hij had zijn handen vol aan zijn team, vooral aan die kleine dondersteen van een Eevee die hij uit alle macht probeerde te evolueren. Pikachu spitste zijn oortjes en Connor draaide zijn hoofd naar zijn maatje toe. ‘Wat is er, maatje?’ vroeg hij vervolgens. ‘Pika!’ zei de gele muis terwijl hij naar een soort van sneeuwlawine wees. Connor kneep zijn ogen samen en keek ingespannen naar de sneeuwlawine. Het maakte een beetje veel lawaai, dus had hij niet echt door dat er achter hem iemand was die een video op probeerde te nemen. De sneeuwlawine werd kennelijk gewoon veroorzaakt door een Piloswine die een aanval uitvoerde. Wat een coole Pokémon, zeg! Connor was zo opgetogen naar het beest aan het kijken dat hij zich doodschrok toen er opeens iemand tegen hem botste. Hij hoorde dat iemand iets zei en voelde dat er aan zijn tas getrokken werd. ‘Hé!’ riep hij uit terwijl de persoon een ferme duw tegen haar schouder gaf. ‘Laat dat!’ Hij sprong achteruit zodat de ruimte tussen hun groter werd. Pikachu sprong zonder aanwijzing van Connor al van zijn schouder af en laadde zijn wangen met elektriciteit. ‘Als je dat nog één keer doet zal je de gevolgen ervan ondervinden!’ sprak hij kwaad terwijl hij naar zijn woedend zijnde Pikachu wees die nog meer elektriciteit van zijn wangen liet vallen. ‘Pikaaa,’ sprak deze uitdagend alsof hij een Thunder Shock ging laden. Natuurlijk was dat om Connor’s belager af te schrikken. Zonder Connor’s commando ging hij uiteraard geen mensen elektrocuteren. Zo was hij niet.

In plaats van dat het meisje zich verontschuldigde, werd ze meteen kwaad. En dat was iets wat Connor pisnijdig maakte. Hij was in Lumiose City ook al eens overvallen geweest en toen hadden ze ook met hem gevochten. Eerst was het een Pokémon-gevecht geweest, maar toen hij had gemerkt dat zijn tegenstander veel te sterk voor hem was, had hij het maar verder afgehandeld met een vuistgevecht. De man was niet meer in staat geweest om een commando naar zijn Pokémon te roepen en was verdwenen. En daarbij had hij zijn Pikachu ook gered, want deze was zwaargewond geweest. Het beeld van het boze meisje riepen de herinneringen aan de woedende man weer op en dat zorgde ervoor dat hij extra op zijn hoede was. Hij had dan ook geen besef van de Holo Caster die in zijn tas was gegleden. ‘En iemands tas proberen te stelen niet zeker,’ kaatste hij nijdig terug. Het meisje maakte hem enkel meer en meer pissig. Op dit punt kon het hem niks meer schelen of ze zich wel wilde verweren of niet. Hij was net slim genoeg om haar niet neer te gaan slaan. Hij sloeg geen meisjes. Maar ze bracht hem wel op de gedachten om het te doen, want ze was echt stom bezig zo. Eerst wilde ze zijn tas stelen en dan vond ze het gek als hij kwaad werd? Zijn wenkbrauwen fronsten zich toen ze een Charmander tevoorschijn riep. Hij vermoedde dat de Charmander niet van een hoog level was, maar hij kon maar beter voorzichtig zijn en haar niet te laag inschatten. ‘Double Team!’ probeerde hij de aanval te counteren. Nog voordat de Ember Pikachu kon raken, verdubbelde hij zich al door klonen van zichzelf te creëren. De Ember raakte één van de klonen en met een ongelooflijke snelheid verdwenen de klonen en werd Pikachu weer zichzelf. ‘Gebruik eerst je Quick Attack om hem te verwarren en val daarna aan met Discharge!’ Discharge was één van de sterkste elektrische aanvallen die Pikachu op dit moment bezat. Connor had geen zin om dit gevecht langer te laten rekken dan nodig was. Ook wilde hij het meisje een duidelijke boodschap geven: blijf met je poten van mijn spullen af. Pikachu sprong inmiddels, met behulp van zijn Quick Attack, zijdelings van de Charmander om deze te verwarren met zijn snelheid. Daarna draaide hij zich razendsnel om en begon een Discharge te laden. Een golf van elektriciteit ontstond terwijl hij deze naar de Charmander zond. Omstanders gingen al snel naar achteren omdat ze niet geraakt wilden worden door de elektriciteit. Omdat Pikachu het voornamelijk naar Charmander en de rest richtte, bleef Connor ongedeerd en stond hij, met zijn armen over elkaar heen geslagen, te kijken hoe het meisje zich uit deze situatie zou gaan redden.

‘Weet je dat zeker?’ vroeg Connor terwijl hij spottend naar haar keek. Want in zijn ogen leek zijn Pikachu zijn aanval niet gemist te hebben. De Discharge was raak geweest. De ontlading aan elektriciteit moest vast enorm veel pijn doen voor de arme Charmander. Connor was het er dan ook niet mee eens dat het meisje haar Charmander zo liet vechten, maar hij kon er niks van zeggen. Zij was de trainen van dat beest en hij zou misschien toch wel sterker zijn dan hij oogde. Connor hield zichzelf in om niet heel luid ‘yes!’ te roepen toen hij zag dat de Charmander ook nog eens verlamd raakte. Connor sloeg zijn armen goedkeurend over elkaar heen. Pikachu week achteruit en belandde netjes op alle vier zijn poten terwijl hij kwaad naar de Charmander keek, maar nog bozer naar zijn trainster. Pikachu had zelf immers gezien hoe het meisje in Connor’s tas aan het graaien was en hij vond het niet eerlijk dat Connor nu vals beschuldigd werd. Dit maakte hem nog gemotiveerder om zijn best te doen in dit gevecht en aan te tonen dat hij een sterke Pokémon was. Een Pokémon die het waardig was om in Connor’s team te zijn. ‘Kijk uit!’ riep Connor nog, maar Pikachu was te diep in gedachten verzonken. Pas toen het vuur zich op een centimeter van hem bevond wilde Pikachu wegspringen, maar het was al te laat. Pikachu schreeuwde terwijl hij gehuld werd in het blauw met gele vuur. De vlammen likten aan zijn huid en richtte grote schade aan. De vlammen stierven pas weg toen Pikachu eruit sprong. Connor zag dat zijn maatje erg gewond was geraakt. Hij wist dat Dragon Rage een bepaald aantal schade deed dat echt gevaarlijk kon worden als de tegenstander het meerdere keren gebruikte, juist omdat de schade steeds bepaald was en zich bleef herhalen. Dan had hij nog liever Super Fang om mee te dealen. Super Fang deed immers steeds de helft van de schade aan je Pokémon. Pikachu liet zich hijgend op zijn pootjes vallen, maar leek nog steeds bereid te zijn om door te vechten. ‘Cirkel om hem heen!’ riep Connor. Pikachu fronste even zijn voorhoofd, maar rende naar voren en begon snelle rondjes te rennen om de Charmander. Zijn spieren protesteerden en zijn wonden deden erg veel pijn, maar hij zette door. ‘Gebruik nu je Slam om zijn poten onder hem uit te krijgen. Daarna opnieuw Discharge!’ Plotseling begon Pikachu door te krijgen wat hij moest doen en hij begon steeds sneller te rennen. Op een gegeven moment haalde hij uit met zijn staart en mikte handig op de voeten van de Charmander. Daarna sprong hij in de lucht en laadde een nieuwe Discharge, geen idee hebbend of zijn poging gewerkt had omdat hij te veel bezig was met het laden van zijn elektriciteit. Ook Connor werd te veel verblind om te zien of de Charmander ook daadwerkelijk op de grond lag, dus het werd afwachten of zijn plannetje gelukt was.

Een kleine grijns kwam om Connor’s lippen terwijl hij naar zijn tegenstander keek en diens Charmander. Hij had sowieso al wel door dat de aanval van zijn Pikachu raak ging zijn. Hij wist dan ook dat zijn Pikachu van een hoger niveau was dan de Charmander. Niet dat deze Charmander van het niveau was waarop hij een normale Charmander voor zou hebben aangezien – want dat was absoluut niet het geval – maar hij had ook wel gezien dat deze Charmander geen schijn van kans maakte. Pikachu was zijn sterkste Pokémon. Ook al trainde hij ze allemaal op één level, hij gaf Pikachu net dat beetje meer training. Pikachu rende ook altijd met hem mee ’s morgens en was daardoor ook gewoon zijn snelste Pokémon. Als hij binnenkort wat met Eevee zou rennen, zou deze ook zeker de snelheid kunnen oppakken waar Pikachu nu op zat. Connor sloeg fronsend zijn armen over elkaar toen hij de smekende oogjes van de Charmander naar zijn trainster zag kijken. Zag ze dan niet dat haar Charmander genoeg had gehad? Ook Pikachu had zijn armen over elkaar heengeslagen en keek met een geïrriteerde blik naar de trainster. Zijn blik schoot ook zorgelijk naar de kleine Charmander, maar dit liet hij minder merken omdat hij nog altijd schuw voor contact was voor zowel met trainers als met Pokémon. Het was sinds kort weer een stuk beter gegaan met hem, maar dit soort acties kon hij niet waarderen en dat liet hij merken ook. Connor probeerde een grijns te verbergen toen hij merkte dat Charmander weldegelijk uitgeschakeld leek te zijn en Pikachu draaide zich om waarna hij naar zijn trainer rende. ‘Prima gedaan, maatje,’ zei Connor tevreden zijnde tegen zijn Pokémon. Hij boog zich voorover en gaf de kleine muis een aai over zijn hoofd. Deze bewoog met zijn oortjes en sloot genietend zijn ogen. Beiden keken echter verstrooid en verontwaardigd tegelijkertijd op toen Connor beschuldigingen naar zijn hoofd kreeg toegeroepen. Wat had hij gedaan…? Hij had helemaal niks gestolen, verdorie! ‘Bazel niet!’ riep hij kwaad uit. ‘Ik heb helemaal niks van je gestolen. En dat je Pokémon zoveel heeft geleden is je eigen schuld. Jij wilde me uitdagen voor een gevecht en je liet hem nog doorgaan ook toen je zag dat hij pijn had.’ Dat laatste liet hij er schamper op volgen en weer sloeg hij zijn armen kwaad over elkaar heen. ‘Pika!’ riep Pikachu instemmend en ook deze had zijn armen boos over elkaar heengeslagen terwijl hij de trainster verwijtend aankeek en zichzelf beschermend opstelde tegenover zijn trainer. Dat zou vast een hilarisch uitzicht moeten zijn geweest – zo’n kleine Pokémon die zo’n grote trainer probeerde te beschermen door zijn gestalte te gebruiken – als de kleine muis niet zijn wangen had gebruikt om dreigend elektrische vonkjes te laten dwarrelen naar de grond. ‘De enige die hier zielig gedrag vertoont ben jij,’ liet Connor er kil op volgen. ‘Ik heb je Holo Caster niet en ik zou ook niet weten waar dat dit uithangt, maar je moet mij niet beschuldigen van iets dat ik niet heb gedaan!’ Hij keek haar kwaad aan.

Connor had geen idee hoe hij het had. Hij voelde zich enorm gefrustreerd door deze meid. Het was niet zijn schuld dat zij haar Holo Caster was kwijtgeraakt! Zij stond als een bezetene eerst in zijn tas te graaien en daarna werd ze nog eens kwaad ook als hij er iets van zei. Vervolgens begon ze een gevecht tegen hem – waarvan ze al op voorhand kon weten dat ze hem zou verliezen naar zijn idee, maar goed – en werd vervolgens nog eens kwaad op hem als ze verloor. Daarna besloot ze om hem opnieuw van hetzelfde te beschuldigen. ‘Goed, maar als er niks in zit, wil ik ook verder geen onzin meer van je horen,’ siste hij kwaad tegen haar waarna hij zijn tas bij zich pakte. Hij keek haar nog één keer woedend aan en zuchtte, waarna hij het ding opende. In eerste instantie wilde hij het ondersteboven houden zodat ze zeker kon zien dat alles er uit zou komen, maar dat was al niet meer nodig. Zijn blik werd één en al verbazing toen hij het glimmende ding in zijn tas zag zitten. ‘What the…’ Maar hij maakte zijn vloekwoord niet verder af. In plaats daarvan pakte hij het glimmende ding uit zijn tas en zag dat het inderdaad een Holo Caster was, maar niet de zijne. Het ding had duidelijk niet hetzelfde model als de zijne. Hij bekeek het ding nog één keer, maar liep vervolgens naar haar toe waarna hij haar het ding aanreikte. ‘Oké,’ sprak hij na een korte dingen. ‘Er zijn twee dingen gebeurd.’ Hij liet weer een korte stilte vallen waarin hij nadacht. ‘Of jij hebt het expres in mijn tas gegooid om mij te kunnen beschuldigen, of het is in mijn tas gevallen.’ Plotseling bedacht hij zich dat zij in zijn tas had zitten te graaien in eerste instantie. Dus dat was die hele reden waarom ze plotseling naar zijn tas gegrepen had. Misschien was hij er per ongeluk in gerold. Toch verwachtte hij half en half dat ze ging toegeven dat ze het in zijn tas had gestopt en dat zijn reactie had willen uitlokken. Ze was zo’n heethoofd, dus het zou hem niet eens verbazen ook niet. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en wachtte vervolgens op reactie.

Connor rolde geërgerd met zijn ogen. Wat nou betrapt? Het enige wat dit aantoonde, was dat ze dom was geweest. Ze had haar Holo Caster in zijn tas laten vallen en had het vervolgens op niet zo’n subtiele manier weer uit proberen te halen. Dan was zij in zijn ogen de dief en niet hij. Ze had immers zijn hele rugzak naar haar toegetrokken en het doorzocht zonder zich er aan te herinneren dat er wel eens persoonlijke spullen in dat ding konden zitten. Hij zou zich echt kapot hebben geschaamd als hij dingen had laten rondslingeren die niet voor anderen bestemd waren. Het was namelijk tijdens zijn relatie met Alana in hem opgekomen om iets te gaan kopen dat alleen voor hun twee bestemd was. Stel dat hij dat echt daadwerkelijk had gedaan en het had rondgeslingerd in zijn tas terwijl zij deze doorzocht? Dat was hetzelfde als hij haar tas zou doorzoeken en dingen vond voor haar maandelijkse periode. Dan zou zij ook niet met hem kunnen lachen en ook kwaad op hem worden, dus hij zag het nut er niet van in om zich te verontschuldigen voor zijn gedrag. Naar zijn weten was zij immers diegene die in de fout was gegaan door hem te beschuldigen van iets dat niet waar was en vervolgens een gevecht uit te lokken. Ze had die dan wel verloren en eerlijk was eerlijk, Pikachu had weer wat ervaring erbij, maar het was nog steeds niet iets waar hij blij mee was. Hij klemde zijn kaken woest op elkaar toen ze aangaf dat hij viel. ‘En waarom in godsnaam blijf je mij beschuldigen als je wéét dat hij erin gevallen is en dat ik hem niet gestolen heb?’ snauwde hij haar kwaad toe. Hij was nu echt wel woest op haar. Ze had zojuist toegegeven dat hij inderdaad in zijn rugzak gevallen was en dat hij hem dus niet gestolen had. ‘Ja, hier. Vangen,’ sprak hij sarcastisch. Hij deed een paar stappen achteruit en gooide het ding vervolgens met een boog naar haar toe. Natuurlijk gooide hij het niet te hoog dat ze het niet kon vangen en ook niet te laag dat ze naar de grond moest duiken, ze had naar zijn weten nog tijd genoeg om te reageren. ‘Jij durft wel, hè? Je hebt dat ding er zelf in laten vallen en dan ga je mij voor dief beschuldigen,’ sprak hij geërgerd. ‘Maar goed, ik ben een vergevensgezind persoon. Ik wacht,’ sprak hij vervolgens en hij sloeg zijn armen afwachtend over elkaar heen terwijl hij zijn wenkbrauwen naar haar optrok. En dat ze zich nu maar gauw verontschuldigde, want hij was klaar met deze onzin. Ze wist goed genoeg dat ze in fout was, dus hem kon ze niks meer wijsmaken.

Connor rolde geërgerd met zijn ogen toen het meisje hem nog een keer beschuldigde. Want ondanks dat ze het had proberen uit te leggen, had ze hem op het einde van haar zin nog eens beschuldigd. Ze had namelijk voorgelegd dat het misschien zijn plan geweest was om dat ding mee te nemen. Ja, want hij ging echt wachten tot er op een dag een Holo Caster of een zeldzame Pokémon in zijn tas zou belanden. Dat soort jongen was hij nu echt. Want hij had vooral geen eigen Holo Caster waar hij genoeg geld aan had besteed en ook vooral geen team van zes waar hij erg tevreden mee was. Kom op zeg, wie hield ze voor de gek? Ze moest wel erg gek in haar hoofd zijn als ze dacht dat hij zat te wachten op een kans om er vandoor te gaan met dat stomme apparaatje van haar waar hij niks aan had. Hij gromde toen ze zich van hem wegdraaide en wilde ook weggaan om dit maar achter de rug te hebben toen hij een stem hoorde. Het scheen één van de omstaanders te zijn waarvan hij vergeten was dat ze bestonden. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen er werd gevraagd of ze een Ranger was. Hij kon de bevestiging niet missen, want haar gezicht straalde van trots. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen ze op haar plaats werd gezet, maar verdween toen hij aan de beurt was. Hij gromde. Die man wist nergens van, dus hij moest niet doen alsof hij dat wél wist. En ja, hij wist dat hij kinderachtig bezig was en dat zijn gedachten de kinderachtige kant opgingen, maar zij was ook kinderachtig bezig. Hij fronste zijn wenkbrauwen en verwachtte, stom genoeg, half en half dat ze nu haar excuses aan zou bieden. Maar nee, ze stak haar hand naar hem uit zonder iets te zeggen en zonder hem zelfs aan te kijken. Kijk, als je een definitie van kinderachtig moest hebben, stond die hier nu voor hem. Hij keek naar haar uitgestoken hand en vroeg zich af of hij voor de grap aan Pikachu moest vragen om haar een schokgolfje te geven, maar hij weigerde zich te verlagen naar een niveau dat beneden die van haar lag. En verder naar beneden dan haar kon je toch al niet meer gaan. Hij nam haar hand aan en overwoog om haar hand fijn te knijpen, maar dat deed hij toch maar niet. Hij verontschuldigde zich niet, maar de man leek het genoeg te vinden en stapte met een tevreden grijns weg. ‘Dus jij bent een Ranger,’ zei Connor en hij kon er niets aan doen dat zijn stem spottend klonk. ‘Gaan ze blij mee zijn op je academie als ze horen hoe jij je vandaag gedragen hebt.’ Hij glimlachte weer spottend en liet haar hand snel los. Hij deed een paar stappen naar achteren om de ruimte tussen hun te verwijderen en keek haar fronsend aan. ‘Hoe je het ook wendt of keert, ik heb die Holo Caster niet van je gestolen en ik heb ook niet zitten wachten tot er iets in mijn tas zou komen zodat ik het gelijk mee kon nemen. Dat is een domme beschuldiging van je en dat weet je.’ Hij rolde met zijn ogen. Hij had hier echt zo geen zin meer in.