Met langzame slagen van zijn vleugels vloog de jonge Wingull mee op de zachte Noorder wind, achter hem aan kwam de rest van de zwerm. In de groep waren de rangen duidelijk verdeeld met de Pelippers vooraan en een groot aantal Wingulls ertussen of erachter. De jonge Wingull die vooral vloog werd waarom ook al snel weer terug geroepen voor een grote Pelipper en hij haakte zijn vlucht verslagen af. Terwijl de zwerm haar tocht afblies en met de wind meedreef naar het Oosten toe, vulde het luchtruim zich met het geluid van een stoomboot die over de zee voer. Grote wolken van rook kwamen uit een van de drie grote schoorstenen en het rad aan de zijkant zorgde voor een bijna rustgevende combinatie van geluiden. Op het dek van het schip speelde verschillende pokémons en helemaal op het einde werd zelfs een pokémon gevecht gehouden. De twee jongens stonden in een gevaarlijke houding, maar het waren vooral de pokémons zelf die een goede indruk probeerde te maken. ”Flamethrower Flareon!” werd er aan de ene kant geroepen en de rode hond pokémon vormde een bal van vuur achter in z'n keel. Net toen de bal van vuur begon uit te deinen in een grote vuurstraal, werd deze gecountered toen aan de andere kant ”Quick Attack en Iron Tail!” werd geroepen en een Zangoose sprong naar voren toe om de Flareon vol met een Iron Tail te raken. De rode pokémon werd tegen de railing gegooid, maar hervond zijn kracht om terug op te springen en direct een Bite aanval in te zetten. De hond pokémon zetten zichzelf vast in de keel van Zangooze die zich maar met moeite wist los te trekken. ”Zangoose!” klonk het jammer van zijn trainer, terwijl de pokémon op zijn knieën zakte. ”Alsjeblieft Zangoose, sta op, ik smeek het je!” de stem van zijn trainer brak bijna, maar de Zangoose stond toch weer op. Het was een blijvertje deze! ”Dank je Zangoose,” sprak de trainer en hij zette weer een serieuze blik op. ”Nu, doe je Crush Claw aanval!” De nagels van de Zangoose gloede wit op en werde langer, voordat de pokémon zich in alle vaart op de Flareon stoorte. ”Flareon, maak dat je weg komt!” riep zijn trainer, maar de Zangoose was sneller en sloeg de Flareon tegen een van de vele ligstoelen, die op het dek stonden, aan. ”Nee!” werd er geroepen door de trainer van de Flareon die direct op zijn pokémon afrende en hem beetgreep. ”Flareon, gaat het?” vroeg hij bezorgd en uit z'n zak haalde hij een Potion, die hij voorzichtig over zijn pokémon heen spoot. Opeens kwam er iemand in zijn schaduw staan en werd er een hand naar hem uitgereikt. Hij keek op en zag de trainer van de Zangoose voor hem staan, hij pakte de hand en werd overeind geholpen. ”Goed gevochten man,” glimlachtte hij naar de andere trainer en ze schudde elkaar al lachend de hand, terwijl het publiek, dat zich had verzamelend tijdens het gesprek, barste in gejuich uit. Het was een mooie dag geweest.
Op het schip waren nog veel meer mensen die in het gezelschap van pokémon waren, maar er werden verder geen gevechten meer gehouden. Waarschijnlijk was de kapitein er niet echt blij mee geweest dat de helft van de ligstoelen en een railing waren gesloopt bij het vorige gevecht. Daar in tegen werd er benedendeks wel een photoshoot gehouden voor de pokémon en daarbij stond een meisje met hedler blauwe ogen en bruin haar. Ze had zichzelf tussen de mensen doorgepropt en stond nu met open ogen te staren naar een prachtige Arcanine die in een fierce aanvalshouding stond voor de foto's. Snel had ze haar tekenblok erbij gepakt en kriebelde snel de outlines van de pokémon. Net op tijd trouwens, want de foto's waren gemaakt en de pokémon werd van het plateau gehaald. ”Wie is nu?” vroeg de fotograaf. Een oudere man had zijn hand opgestoken en pakte een pokéball uit zijn zak. Een rode straal volgde en op het plateau verscheen een Xatu. Het bruinharige meisje had haar pokédex al bij de hand, gewoon voor het geval ze onbekende pokémon, zoals deze, tegen zou komen. Xatu, the Mystic Pokémon. Xatu is said to be able to foretell the future with a high degree of accuracy, but it is unknown whether its prophecies are correct. vermelde haar pokédex en ze keek geïntereseerd naar de voorspellende pokémon, die duidelijk iets anders fascinerender vond dan de photoshoot. Net voordat de foto gemaakt werd, stak de Xatu zijn vleugels omhoog en eventjes gloeide zijn ogen blauwe op. De oude man knikte alleen maar, glimlachte en liet zijn pokémon terugkeren voordat hij zonder een woord te zeggen zich omdraaide en wegwandelde.
De andere mensen staarde hem nog eventjes na, maar gingen al snel weer verder. Alleen het bruinharige meisje staarde de oudere man na, voordat ook zij zich weer op de photoshoot richtte. De volgende pokémon die werd opgesteld was een iets wat eigenwijze Seviper die de neiging had om in de hoed van de fotograaf te gaan bijten. Het meisje grinnikte eventjes en doedelde weer wat in haar kladblok. Ze had echt te weinig tijd hier om de tekeningen goed uit te werken, dus dat zou later wel komen, nu kon ze in ieder geval de outlines maken. Uiteindelijk hadden ze de Seviper eindelijk zover dat 'ie bleef staan. De fotograaf ging net goed staan, toen de slang pokémon er al weer genoeg van had en probeerde aan te vallen. Gelukkig speelde de fotograaf hier mooi op in en maakte net op tijd de foto, waarin de Seviper hem aanviel. Een prachtig dynamisch beeld zou zijn geworden zeg, wauw. Het bruineharige meisje stond met haar open mond te kijken, wat een risico's durfde die fotograag te nemen zeg. Ze voelde opeens hoe ze naar voren werd geduwd en al snel merkte ze de warmte van de felle lampen op haar gezicht staan. ”Goed zo meisje, heb jij ook nog pokémons die op de foto mogen komen?” Haar lichtblauwe ogen keken eventjes om zich heen, totdat ze door had dat zij diegene was waar de fotograaf tegensprak. ”O-Oh,” sprak ze stamelijk, terwijl ze achteruit probeerde te wandelen. Ondertussen voelde ze hoe haar wangen steeds een tintje roder werden en ze niet zeker wist hoe ze hier op moest gaan reageren. ”Kom maar, weet niet bang.” Een hand werd naar haar uitgestoken en met een zucht pakte ze 'm aan, waardoor ze op het podium werd getrokken. Ze dacht eventjes na en pakte toen een van de pokéballs die ze aan haar riem had hangen en gooide 'm op. Uit de rode straal verscheen eerst een regen van sterretjes die werden doorboord door kleine ijspegels, vorodat de straal de vorm van een Weavile aannam. Deze kwam keurig op haar poten terecht en maakte een buiging naar het publiek, die een luid applaus lieten horen. ”Dames en heren, we hebben een coördinator in ons midden,” hoorde ze de presentator spreken en haar wangen gloeide inmiddels vuurrood, terwijl haar Weavile van de aandacht genoot. ”Mag ik een paar plaatjes van ‘m schieten?” werd aan haar gevraagd en ze blies eventjes haar wangen op. ”Florence is een vrouwtje, dank u wel,” reageerde ze iets wat aangebrand, maar ze haalde daarna haar schouders op. ”Mja, ga je gang.” Ze gaf haar Weavile de opdracht om stil te blijven staan en goed naar de fotograaf te luisteren, waarna de pokémon in verschillende houdingen ging staan en zelfs met een Icy Wind aanval verschillende figuurtjes maakte en die uitdeelde aan de kleinere kinderen. Het publiek was er gek op en de Pokémon maakte een buiging voordat het meisje haar terug in d’r pokéball riep. Ze wilde zich net omdraaien toen iemand haar de weg versperde. ”Die Weavile, die was van jou, toch?” Het bruinharige meisje knikte en ze keek eventjes verbaast toen ze opeens werd meegesleept een achterkamertje in. Oh dear Arceus, wat had ze nou weer aan d’r broek hangen. ”Ik zoek hier op de boot mensen die me geschikt lijken om voor deze pokémon eieren te zorgen. En met het optreden van je Weavile net, vond ik jou wel geschikt hiervoor,” de jongen had zichzelf weer omgedraaid, hij had zichzelf eerder voorover gebogen alsof die iets probeerde te pakken. Nu kwam hij opeens op haar af met een pokémon ei in zijn handen. ”Wil jij voor dit ei zorgen totdat deze uitkomt?” Het meisje was een beetje verbaast over het aanbod, maar stamelde daarna toch maar een ”j-ja.” Nog voordat het woord daadwerkelijk uit d’r mond was gekomen, had de jongen het ei al in d’r handen gedrukt en was het kamertje uitgerend. Ze keek hem eventjes vreemd aan, maar besloot al snel dat ze het ei dan maar bij zich zou houden. Anders zouden er waarschijnlijk niet veel goeden dingen mee gaan worden en dat wilde ze vooral niet op haar geweten hebben.
Inmiddels was het benedendeks een stuk rustiger geworden, waardoor ze gewoon naar buiten kon lopen, zonder omringt te worden door god wist hoeveel mensen die het optreden van haar Weavile had gezien. Ze was naar het dek gewandeld, waar ze met haar rug tegen de leuning was gaan staan en een tevreden zucht slaakte. Ondanks het ontzettend beschamende optreden van net, was deze reis nog niet zo heel erg. En binnenkort was ze dan eindelijk in Kalos, waar ze haar nieuwe reis kon gaan beginnen. Ze glimlachte eventjes en keek naar het ei dat ze in d’r handen had. Stiekem vroeg ze zich toch wel af wat er in het ei zou zitten en totdat die uit zou komen zou ze ‘m zeker goed verzorgen.
Een maar al te bekend klikkend geluid volgde en het meisje keek eventjes verbaast toen opeens een Piplup naast haar stond. Ze zuchtte zachtjes en pakte een pokéball vanuit haar riem. ”Prince, je weet dat je niet de hele tijd uit je pokéball mag komen, kom terug,” zei ze, maar de Piplup had zichzelf vast geklemd aan haar been en was zo te zien niet van plan om los te laten. ”Oké, je mag blijven staan, zolang je je maar goed vast houd,” vervoglde het meisje daarna, terwijl ze nog een zucht onderdrukte. Haar lichtblauwe ogen staarde naar de voorkant van de boot, ze waren er bijna, in Kalos. Ze glimlachte wat en merkte pas dat ze aan het dagdromen was toen er opeens iemand aan haar t-shirt stond te trekken. Ze keek op en zag een klein meisje voor haar staan. Ze zakte door haar knieën, zodat ze op ooghoogte was, en glimlachte vriendelijk. ”Hallo daar,” zei ze vriendelijk en ze moest zachtjes lachen toen het kleine meisje zijn angstig een stap achteruit zetten. Prince had ondertussen ook door dat er iemand bij was gekomen en was voor het bruinharige meisje gaan staan. Alsof een kleine Piplup dacht haar te kunnen beschermen. ”Het is al goed Prince, ze doet vast niets,” lachtte het meisje en ze keek het kleine meisje aan. ”Wie ben jij?” vroeg ze vriendelijk. De grote groene ogen van het kleine meisje keken haar nog steeds wat angstig aan en met een zachte stem sprak ze; ”A-April.” Er verscheen een glimlach op haar gezicht toen ze de naam hoorde. ”Wat een mooie naam zeg,” zei het bruinharige meisje en ze gaf Prince een aai over diens kop heen. ”M-mag ik uw pokémon z-zien?” werd er daarna bijna onverstaanbaar gevraagd. Het meisje lachtte zachtjes en kwam overeind. ”Maar natuurlijk,” zei ze vriendelijk en ze pakte de resterende twee pokéballs van haar riem, terwijl ze haar ei voorzichtig op de grond legde. Ze gooide alle twee de pokéballs in de lucht en, ditmaal zonder al te veel spektakel, kwamen een Weavile en een Tropius tevoorschijn. ”Dit hier is Florence, mijn Weavile. Ik heb haar sinds baby zijn al opgevoed en ze is mijn beste vriendin,” legde ze zorgvuldig uit aan het jongere meisje. Daarna wees ze op de Tropius, die ergens in de lucht was blijven hangen en nu meezweefde op de luchtstroming langs de boot. ”De Tropius heet Cypher, ik heb hem gevonden toen hij ergens was achtergelaten. Sinds ik ‘m heb verzorgt is hij bij me gebleven,” vertelde ze over haar pokémon en ze zuchtte zachtjes, nooit had ze gedacht dat iemand een pokémon zo maar in de steek zou kunnen laten. Het was gewoon niet mensenlijk, mja sommige mensen waren nou eenmaal niet echt menselijk. Daarna wees ze op de Piplup die tussen haar en het jongere meisje stond en lachtte eventjes. ”En deze krachtpatser is Prince, ik hem gekregen van een gastgezin waar ik een jaar heb gewoont. Hij denkt nog altijd dat ik beschermt moet worden,” ze gaf de Piplup nog een aai over diens kopje heen en zag hoe het jongere meisje met verbazing naar de pokémon stond te kijken. ”April!” werd er vanuit de verte geroepen. ”Kom, we zijn er bijna!” Het meisje draaide zich om, zwaaide en rende daarna terug naar een vrouw die waarschijnlijk haar moeder was. Het bruin harige meisje riep haar pokémons terug, op Prince na, die zich te goed deed aan het zitten op haar schouder.
Samen met nog een stel andere mensen was ze vooraan de pboot gaan staan terwijl deze de haven binnen voer en zichzelf voor anker legde. Ze rekte zich uit terwijl ze de loopplank af liep en zei vrolijk. ”We zijn in Kalos!” Hier zou haar nieuwe avontuur beginnen, hier zou ze de beste coördinator van allemaal worden. Dat was haar doel, haar droom!

Een beetje in gedachten verzonken keek ze om zich heen en rekte zichzelf nog een keertje uit. Het rondlopen met dat ei, de fotoshoot en de lange reis hadden haar toch wel uitgeput, meer dan dat ze eigenlijk zou willen geloven. Ze zuchtte zachtjes en keek naar het ei in d’r handen, nog steeds wist ze niet zeker wat ze nou eigenlijk met dit ding moest doen. Zou ze hem gewoon bij zich houden? Of zou ze ‘t in d’r box zetten zodat ze er later weer naar om kon kijken. Ze wist het niet en slaakte een zachte zucht. Totdat ze wist wat ze ermee zou gaan doen zou ze hem toch maar bij zich moeten houden. Of eigenlijk moest ze hem bij zich houden totdat ‘ie uitgekomen was, want dan kon ze pas besluiten wat ze met de pokémon aankon. Vivienne draaide zich om toen het kleine meisje, April, was weggelopen en knalde spontaan tegen een onbekende man aan. Het ei glipte uit haar handen, maar ze wist hem met haar snelle reflexen nog net op tijd op te vangen. Ze zuchtte van opluchting en keek of het ei onbeschadigd was, waarna ze zich oprichtte en de man aankeek. ”Hey, kijk es uit,” zei ze met opgeblazen wangen. Haar blauwe ogen gleden over zijn gezicht, door naar zijn kleding, totdat ze hem helemaal in zich had opgenomen. Wie was hij? Nou ja, misschien was het gewoon een noodlottig ongeluk waarbij hij per ongeluk tegen haar aanliep. Hij bood dan ook direct zijn excuses aan en Vivienne wuifde het weg. ”Zit al goed, hier laat me je helpen,” sprak ze, iets minder kwaad dan daarstraks en ze bukte om de gevallen pokéballs te pakken. ”Bent u een trainer?” vroeg ze vriendelijk, terwijl ze een stap achteruit zetten en toekeek naar de man. Nog steeds vond ze dat hij een vreemde aura uitstraalde. Ze wist niet helemaal wat het was, maar haar goedgelovigheid wilde hem maar niet vertrouwen. Terwijl ze normaal gezien toch best wel goed van vertrouwen was. Een huivering liep over haar rug heen en ze slaakte een kort gilletje toen er een pokémon langs haar van de boot afstapte en haar in dat proces omver duwde. Direct voelde ze hoe haar wangen rood werden en deed een poging om d’r evenwicht weer terug te krijgen. Met grote ogen keek ze naar de man voor haar, toen ze zich met een schok herinnerde waarom ze hem niet kon en wilde vertrouwen.

”Vivienne, kom eens hier kind.” Een zeven jarig meisje rende met een vrolijke glimlach op haar gezicht naar haar vader toe die haar in z’n handen nam en oppakte. Zoals gebruikelijk werd ze mocht ze op zijn arm zitten en had ze haar handen om zijn nek heen geslagen. ”Wat is er papa?” vroeg het meisje nieuwsgierig en ze merkte een donkere blik in de helder blauwe ogen van haar vader. Wat was dit? Papa reageerde nooit zo, waarom nu dan opeens wel? Dit kon niet goed zijn. Al sinds de dood van mama was het leven zwaar geweest. Ze snapte het niet altijd maar papa voerde de laatste tijd heel veel kwade telefoontjes en ze had hem zelfs een keertje zien huilen in de badkamer. Ze had toen samen met haar Sneasel geprobeert om papa op te vrolijken, maar dat was niet echt gelukt. Sindsdien was ze nogal bang als papa weer die donkere blik in zijn ogen had. “Vivienne, ik wil dat je straks bij me blijft staan en niets zegt, oké?” Vivienne had alleen maar geknikt, ze durfde niets tegen haar vader te zeggen, bang dat hij ooit kwaad zou worden op haar. Ze hielt zijn hand vast en keek angstig op toen de deur open ging. Een stuk of vier mannen, gekleed in dagelijkse kleding, kwamen door de deur naar binnen toe en papa leidde ze allemaal in een rustig tempo door naar de achterkamer en tuin, waar waar mama haar fokkerij was gehuisvest. “Papa, wat gaan ze met mama’s plaats doen?” vroeg het jonge meisje, maar haar vader gebaarde haar dat ze stil moest zijn. Ze liet de hand van papa los en liep naar het raam toe, om nog net op tijd te zien hoe de mannen alle pokéballs van haar moeder in grote zakken stopte en deze op hun rug legde. Met tranen in haar ogen rende ze naar papa toe en begon met haar vuistjes op zijn buik te slaan. “Papa, hoe kon je!? Ze nemen mama’s pokémons mee en jij hebt dat gedaan. Ik dacht dat je van mama hielt. Ik wil ze terug, ik neem ze terug!” Tranen stroomde over haar wangen heen terwijl ze naar buiten rende en probeerde de mannen tegen te houden terwijl ze terug het huis in wilde gaan. “Wat is er meisje?” vroeg een van de mannen aan haar en zijn groene ogen keken haar kwaadaardig aan. “Die pokémons zijn van mama, jullie mogen er niet aankomen!” sprak Vivienne resoluut, terwijl ze met haar armen over elkaar bleef staan. “Maar je papa krijgt er ook iets voor terug,” sprak de man en legde een hand tegen haar oor aan. “Als je papa dit niet had gedaan, mochten jullie elkaar nooit meer zien en moest je naar een weeshuis toe. Wil je dat soms liever?” Vivienne keek de man geschrokken aan en terwijl er een nieuwe lading tranen over haar wangen stroomde schudde ze haar hoofd. Daarna bleef ze verdooft staan terwijl de mannen langs haar het huis in liepen. Binnen hoorde ze haar vader een paar keer flink vloeken en Vivienne kon niets meer dan daar blijven staan, in de tuin, zachtjes snikkend omdat haar Sneasel nu het enige nog was wat ze had van mama. En papa? Die was voor schut gegaan toen de mannen weigerde te betalen voor alle pokémons en gewoon door waren gelopen.

Haar hoofd deed pijn en d’r ogen waren wazig. Vivienne knipperde een paar keer en merkte dat ze zich had vastgeklemd aan de railing. Voor haar stond nog steeds dezelfde man, met precies diezelfde blik in zijn ogen. Haar ogen vernauwde zich en ze liet een zacht gegrom horen. ”Jij, nee, jullie! Jullie hebben mama’s pokémon afgepakt, jullie hebben papa pijn gedaan,” tranen welde op in haar ooghoeken en ze zakte op haar knieën. ”Geef ze terug, alsjeblieft,” jammerde ze daarna zachtjes, terwijl ze naar de grond staarde en daar snikkend bleef zitten.

Ze werd aan een hand omhoog getrokken en haar andere arm klemde zich om haar ei heen. Als die kapot zou vallen zou ze het zichzelf nooit kunnen vergeven. Ze stopte langzaam met snikken en haar blik werd gedwongen gefocust op de man die voor haar stond. Zijn woorden kaatste af tegen haar gezicht en ze drongen maar langzaam tot haar door. Deze man had haar of haar ouders nooit gezien, maar hij had diezelfde blik in zijn ogen. ”J-Je ogen,” mompelde ze zachtjes, terwijl ze zich probeerde los te rukken uit zijn greep. ”Je kijkt hetzelfde als die man toen. Die blik alsof je alles van me af wilt pakken, net zoals ze toen bij papa hebben gedaan!” haar stem verhoogde zich en sloeg uiteindelijk over. Ze trilde een beetje, nu niet van verdriet maar van woede. Woede die ze jaren lang had moeten inhouden omdat ze de schuldigen niet had kunnen vinden. En nu, nu stond hij voor haar, indirect misschien, maar hij stond voor haar. Ze wist zichzelf uiteindelijk los te wringen uit zijn grip en keek hem kwaad aan, terwijl er nog tranen in haar ogen stonden. Het maakte haar niet uit dat zijn pokémon tegen haar aan het grommen waren, dit was puur op hemzelf gericht. In een flits had ze haar hand in de lucht en met een harde kets landde haar vlakke hand op zijn wang. Eventjes keek ze geschrokken naar de plek waar haar hand net nog had gelegen, ze had niet verwacht dat ze daadwerkelijk de moed had om hem die bitchslap te geven. Vivienne balde haar hand tot een vuist en hielt het ei dicht tegen haar aan. ”Ik doe het nog een keertje,” gromde ze naar de man toe terwijl ze hem kwaad aankeek.

Het boeide haar niet meer dat ze nu waarschijnlijk voor schut stond hier. Ze wist dat ze een rode kop had, tranen in d’r ogen en waarschijnlijk een vuurrood puntje op d’r neus van het huilen. Het boeide haar niets meer. Het was de woede in haar lichaam dat opborrelde en haar haar vuist opnieuw liet ballen. Deze gast, natuurlijk wist hij daar de pokémon van haar moeder waren. Hij was een van hen immers. Toch schrok ze ergens wel toen de man opeens haar omdraaide en daardoor haar tas te pakken kreegn. ”Blijf. Af!” schreeuwde ze, half met de hoop dat iemand haar zou horen en d’r te hulp zou komen schieten. Jammer genoeg was de boot al leeg en ook de kade was zo goed als uitgestorven, dus haar stem galmde in de leegte. ”Alsjeblieft,” kwam er zachtjes achteraan. Ze voelde hoe de man de pokéballs van haar riem af haalde en deed een verwoede poging om los te komen, maar hij had haar te stevig vast om eruit te kunnen ontsnappen. Voordat ze iets kon doen, voelde ze een duw in haar rug en verloor ze haar evenwicht, waardoor ze met een plons in het water te recht kwam.
Door de onverwachtte klap van het water werd de lucht uit haar longen geslagen en probeerde ze onder water naar adem te happen, waardoor ze enkele slokken water binnen kreeg. Hoestend en proestend probeerde ze zichzelf te oriënteren. Boven haar was licht, daar zou het water oppervlakte wel zijn. Ze zetten zichzelf af, terwijl haar hoofd licht begon te worden door het zuurstof gebrek en haar longen begonnen te branden. Met een paar stevige slagen voelde ze hoe haar vingers het wateroppervlakte braken en naar adem happend kwam ze bovenwater. Vivienne haalde een paar keer diep adem, terwijl ze op de kade klom en zag in de verte hoe de man met zijn Houndour wel wandelde. Ze gromde bijna dierlijk en met haar lange haar voor haar hoofd rende ze op de man af. Met de hoop hem te kunnen verrassen sprong ze op zijn rug, griste de pokéballs uit zijn handen en haalde haar Weavile te voorschijn. ”Florence, doe Icy wind!” riep ze naar de Weavile, met een heze stem door het vele water dat ze binnen had gekregen.