[SF] BBQ

Jace veegde het zweet van zijn voorhoofd en sneef de coole zee bries. Enorm verfrissend nadat hij een paar dagen in de Lumoise Badlands had rond gedwaald. Zijn voeten waren bijna zwart door het rond dwalen in de woestijn. Hij keek uit over het druk bevolkte strand en glimlachte. Hij keek naar de grote en wilde zee. Hij had altijd al bewondering gehad voor de zee. Hij zette een handdoek uit en liegde zijn tas er neer, maar niet zonder zijn pokéball achter te laten in een kleusje achter slot en grendel in een ijzeren doosje met daarop nog een sleutel. Hij was niet paranoide, maar zo'n festival was vast een doelwit voor team rocket. Hij had maar een keer te maken gehad met team rocket en dat was toen een paar van hun hem een lift gaven en hij ze de oren van het hoofd af had gepraat en ze hem er simpelweg uitgooiden en wegreden. Hij wist toen niet veel over ze maar na meer informatie over ze te horen hebben gekregen was hij blij dat het zo soepel verlopen was. Dat had veel erger af kunnen lopen. Hij was weer eens voor de zoveelste keer aan het afdwalen, maar op het strand was dat geen probleem. Hij liep door het water terwijl de wind door z'n haar waaide.. Het voelde fantastisch om eindelijk al dat zand dat zich op allerlij plekken wist te bevuilen weg te spoelen in het frisse water. Hij nam een duik en kwam helemaal tot rust. De zon scheen steeds fellen en Jace bleef onder water. Compleet op zichzelf in het kalme blauwe. Hij kwam pas later boven water en was in zijn rust en kalmte best ver afgedwaald. Gelukkigwas hij het strand afgezwommen en niet van het strand af. Al was dat wel iets dat hem zou overkomen. Hij zwom terug en pakte zijn pokédex uit z'n tas en keek naar de onderkant. Hé kijk eens aan... Waterdicht. Jace was benieuwd naar de pokémon die in dit heldere water zouden leven en huurde een snorkel van een of ander surftentje. Hij liep naar een pier en nam een plons. Hij zwom weg van het strand en des te dieper hij ging en des te minder mensen er waren zag hij hier en daar een pokémon. De piep van zijn pokédex maakte enorm veel geluid in het water en begon de vissen die kalm over de zeebodem aan het zwemmen waren: “Relicanth the longlivety pokémon. A Pokémon that was once believed to have been extinct. The species has not changed its form for 100 million years. It walks on the seafloor using its pectoral fins.” Jace vond de Relicanth wel mooi op een respectvolle manier. Als hetzelfde respect dat je hebt voor een oudere. Hij besloot na een tijdje van alleen maar vissen te hebben gezien terug te zwemmen naar het strand. Hij was rustig aan het zwemmen tot hij iets zag bewegen uit een ooghoek. Hij draaide en werd verwelkomt door een dikke muur van zeewier. Hij zwom dichter en dichter bij tot zijn pokédex begon te piepen. Hij was verbaasd, maar deed toch maar wat de pokédex zei en scande het zeewier. De piep was zo abrubt en luid dat een gecamoufleerde pokémon tevoorschijn sprong en snel weg zwom. De pokédex piepte weer en zei met een piepende stem: “Skrelp the mock kelp pokémon. Camouflaged as rotten kelp, they spray liquid poison on prey that approaches unawares and then finish it off.” Jace keek naar z'n pokédex en dacht: Cool. Hij zwom weer terug aan wal en rook meteen iets heel bekends en liep de geur achterna. Hij rook vers vlees op de grill. Hij wandelde naar een klein kraampje met een grill en zei tegen de meneer achter de grill/toonbank: “Goede middag meneer. Hoeveel kost zo'n burger?” De man keek op van zijn grill en trok bleek weg. Jace keek hem vragend aan terwijl de man kalm de kraam sloot en plotseling toen alles veilig opgeborgen was weg begon te rennen. Een klein jongetje zag dat allemaal gebeuren en begon te schaterlachen. Hij gebaarde dat Jace iets op z'n hoof had en Jace keek omhoog. Zijn hele hoofd zat onder het zeeweer. Hij leek net een yeti. Hij zuchte en dacht: Dit soort dingen moeten mij ook atijd overkomen. Hij liep de man achterna, maar die was al in een auto gestapt en weg gereden. Hij liep terug en merkte een plastic zak die tegen het kraampje geleund stond. Jace zag op een oogopslag wat het was... Vers vlees en naast die zak lag een zak kolen. Jace wist dat het vlees de nacht niet zou overleven nadat het in de hitte had gestaan dus besloot hij het maar mee te slepen naar zijn badlaken. Mensen keken vreemd naar hem op maar hij kon het ze niet kwalijk nemen, hij was namelijk een jonge die een zak rauw vlees mee aan het slepen was over een druk strand. Hij haalde zijn tas tevoorschijn en haalde er een vlees spit bij nu nog vuur. Een vuur-pokémon zou handig zijn, maar een aansteker natuurlijk ook. Hij hield de aansteker en wat droge takken bij het kool en niet lang daarna ontstond er een klein vuurtje. Mensen verplaatsten hun spullen van het vuur vandaan. Tot Jace z'n verbazing waren ze niet gërgerd, maar ze keken benieuwd toe hoe hij het vuur klaar maakte. Hij haalde zijn pokéballs weer uit het kluisje en liet Espurr en Lilligant uit hun pokéballs. Ze waren echt zijn mede chefjes geworden en voor hem onmisbaar in het kook ritueel. Espurr kon bijna alles snijden door met zijn psygische krachten veel messen tegelijkertijd te bedienen en Lilligant verspreide een rustgevend aroma, maar was ook zeer getalenteerd in proeven. Zij deed vooral de kruiden, maar Jace legde ze alles uit en hield een hand boven hun hoofd terwijl ze de basis van koken aan het leren waren. Na een tijdje te hebben voorbereid kon alles op het vuur. Jace keerde de twee pokémon terug en werd al snel benaderd door mensen die naast hem zaten of ze wat mochten kopen. Jace kreeg een traan in z'n ogen en vroeg: “Jij wilt eten kopen...Van mij?” Hij verkocht  er een en toen twee en toen tien. Voordat hij het wist had hij een rij voor zijn bbq staan. Hij was enorm blij dat mensen zijn eten waardeerden. Plus een beetje extra geld kon geen kwaad hij had namelijk door zijn afdwalen een duur nachtje in een hotel besteed en hij moest die arme grill man nog terug betalen voor het vlees vond hij zelf. Het liep echt op rolletjes.

Jace keek op van boven zijn vuurtje en zag een Wartortle met zijn bek open. Jace keek de pokémon met strenge ogen aan en raapte snel een bot dat uit de rauwe vleeshoop stak en het snel in pokémon z'n mond. Hopelijk zou het kluif hem eventjes bezig houden terwijl hij een vers gebraden stuk vlees aan de Wartortle liet zien om z'n aandacht te trekken. Hij wierp het vlees over de Wartortle heen als een fisbee, waarschijnlijk zou de pokémon het vlees vangen voordat het de grond raakte... Hij wist als trainer, maar al te goed hoe pokémon werden als ze niet snel te eten kregen als ze het echt wilden. Ondertussen was Jace wel benieuwd naar de pokémon en haalde zijn pokédex erbij die met een piepende stem zei: "Wartortle the turtle pokémon. Its tail is large and covered with a rich, thick fur. The tail becomes increasingly deeper in color as Wartortle ages. The scratches on its shell are evidence of this Pokémon's toughness as a battler." Een echte vechtersbaas dus.

Jace hield vriendschappelijk zijn handen op en zei onschuldig: "Geen probleem ik draai al enorme omzet en ik weet hoe het is om eeuwig hongerige pokémon te trainen soms gebeuren dit soort dingen." Hij glimlachte naar de jongen en zei: "Oh wat onbeleefd van mij. Mijn naam is Jace, aangenaam. Leuke pokémon trouwens ziet er uit alsof die echt zijn mannetje kan staan in een gevecht." Hij draaide wat vlees om en keek naar de blije mensen op het festival en vroeg plotseling: "Dus doe jij ook mee aan het toernooi of ben je hier gewoon om van het festival te genieten?"

Jace grinde en zei met een glimlach: "Ik deed mee. Ik ben verslagen in de tweede ronde. Hij glimlachte naar Aiden, maar dulde geen medelijden. Hij had vond hij wel goed gevochten. Hij stond op en keerde zijn hulp chefjes, Espurr en Lilligant, terug in hun pokebal. Het was wel goed geweest voor vandaag. Hijzelf moest ook genieten van het festival.