Philip zakte door zijn knieën en probeerde Linus op het zand van het strand te zetten. Maar zodra hij er vijf centimeter van het zand vandaan was met zijn voetjes begon hij enorm tegen te stribbelen. Hij begon met zijn hoofd te schudden, met zijn beentjes te trappelen en hij hield zich met zijn bladeren stevig vast aan de armen van zijn Ranger. Philip knipperde even en haalde hem weer omhoog. “Niet zo’n fan van het zand?” Vroeg hij. Maar Linus keek alleen maar bangig naar beneden terwijl hij zijn armpjes stevig om Philip’s nek hield, zodat hij absoluut niet zou vallen in het zand. Philip kon moeilijk inschatten waarom Linus het zand niet op wilde. Maar hij kon hem ook moeilijk iets laten doen wat hij niet wilde. Linus had nog nooit ergens zo heftig op gereageerd. Het was wel even een aandachtspuntje, om het zo maar even te noemen. Philip hield de kleine groene Pokémon dus maar op zijn arm en liep verder over het strand. Hier wilde hij wel vaker naartoe gaan. Het was om de regio een beetje te leren kennen. En eigenlijk had hij nu gewild dat dit de laatste locatie op zijn lijst was geweest. Het beste moest je immers voor het laatst bewaren. Achja, wat gebeurd was, was gebeurd. Hij kon net zo goed even verder gaan met verkennen. Ohja, Philip had uiteraard weer zijn Ranger outfit aan. De versie met de korte mouwen en de korte broek. Zonder het kekke sjaaltje. Hij was op het strand, en het was ook strandweer. Hij wilde het zichzelf niet aan doen om een dag bezweet rond te lopen. Zo zou je er als Ranger ook niet heel toegankelijk uitzien. En dat was toch wel een van de meest belangrijke dingen aan een Ranger. Tenzij.. de Ranger het gemakkelijk vond om naar anderen af te stappen en te vragen of die kon helpen. Dat was ook een belangrijk punt. Maar goed, terug naar de belangrijke zaken. Want dit strand, in de buurt van Slaterport City, zat vol met mensen en Pokémon. Weet je wat ook vol met mensen en Pokémon zat? Slateport City zelf. Aangezien Linus zich toch niet gemakkelijk voelde bij het zand besloot meneer Schulz dan toch maar de reis terug naar de binnenstad te maken. Het was druk vandaag. Er liepen een hoop mensen, waarvan hij verwachtte dat het toeristen waren, en er liepen verrassend genoeg ook een hoop Pokémon rond, die geen eigenaar leken te hebben. Wat leuk. Maar zo zag hij dus ook dat er een groepje kinderen was, dat rondom een boom stond. Een hele hoge boom. Waarvan de takken hoog stonden. En de bast erg glad was. Philip liep er meteen naar toe. Als het gevaarlijk zou zijn, zou hij het eigenlijk wel willen stoppen. Als hij vandaag zou toestaan dat een kind zich bezeerde dan zou hij zichzelf dat voor een lange tijd niet kunnen vergeven. Jakkie bakkie, hij moest er niet aan denken zeg. Maar goed, actie dus. “Hallo iedereen. Wat is er aan de hand.” De kinderen draaide zich om. En eentje wees omhoog de boom in. “De bal zit in de boom.” Oooh.. ja natuurlijk. Dat was logisch. Tijdens het spelen hadden ze de bal in de boom getrapt. Tja, dat gebeurde wel eens. Philip ging hij het jongetje dat aan het klimmen was staan. Die zat nu bij hem op ooghoogte. “Kom jij maar uit de boom, dan zal ik jullie helpen.” Een beetje ontevreden liet het jongetje zich naar beneden glijden. Hij had de stoere man willen uithangen voor Annabel. Maar die volwassen Ranger moest dat weer verpesten. Philip keerde zich naar de kinderen. “Zouden jullie het leuk vinden om te zien hoe een poké assist wordt uitgevoerd?” Een paar keken blij, en paar anderen riepen ‘ja’. Nou dat was dus duidelijk. “Kom maar mee dan!” Zei Philip enthousiast. Het duurde ongeveer een tien minuten voordat ze de pokemon die Philip zocht gevonden hadden. Maar daar was die dan. Een Wingull. “Goed opletten jongens!” Zei hij terwijl hij zijn Styler tevoorschijn haalde. “Meneer Wingull, we hebben uw hulp nodig bij een groot probleem, daarom ga ik u nu capturen.” De Wingull vloog op. Philip schoot zijn Styler, met een snelle zwaai had hij al één cirkel op de Wingull heen gemaakt. Maar toen maakte die een snelle beweging naar links. Philip zette een stap opzij, en viel op de grond, maar door de beweging lukte het hem toch nog een cirkel om de Wingull heen te maken. Daarna probeerde de Wingull de Styler te pekken. Met een ruk trok Philip de Styler van hem weg. Vervolgens probeerde hij op te staan. Hij maakte nog een paar bewegingen mee met de Styler en.. de Wingull was succesvol gecaptured. Philip hoorde een aantal kinderen ‘wow’ zeggen achter hem. Inderdaad ja, dat capturen was best een cool iets om te doen. Misschien had hij er wel een paar gemotiveerd om Ranger te worden. “Kom maar gauw mee meneer Wingull!” De Wingull vloog mee, en Philip rende naar de boom. De kinderen holden er allemaal ook weer achter aan. “Zou je die bal daar uit de boom kunnen tikken voor ons?” De Wingull knikte en vloog naar boven. Daar ging die op de tak van de bal zitten en zette zijn snavel onder de bal. Daarna duwde hij zijn snavel omhoog, en zo duwde hij de bal naar beneden. Van grote hoogte viel de bal omlaag. En hij stuiterde enorm hoog. Alle kinderen probeerde er achter aan te hollen om de bal te vangen. Wat een leuk spel! De Wingull vloog omlaag en ging naar Philip staan. “Heel erg bedankt. Bij deze verbreek ik de assist, dan kun je weer gaan doen wat je zelf wilt. Dag!” Hij zwaaide het beestje na. Hij deed een glimlach én zijn Ranger Saluut. De kinderen deden hem na. En daarna ging Philip weer verder. Verder om te helpen! En verder om vooral even het strand te ontwijken. Het was toch wel best apart waarom Linus daar zo over deed. Achja, geen punt. Het had allemaal geen haast.
[Closed]
