Trainwreck

Net terug in Kalos en nu al een noodgeval. Kate liep door Slateport, op zoek naar het station. Normaal zou ze hebben geprotesteerd, ze had de dag vrij en wilde het liefst naar huis, maar dit was geen moment om zich daar druk over te maken. Bijna meteen na aankomst in Hoenn had ze een bericht gekregen van de Base over een vermiste baby. Een jonge moeder had haar kind meegenomen op de trein en was zonder de baby vertrokken. Niet expres natuurlijk, er was een korte storing geweest waarbij de passagiers de trein moesten verlaten en de vrouw was door de menigte naar buiten geduwd voor ze haar kind had kunnen oppakken. En de machine was toen verder gereden om een opknapbeurt te krijgen, samen met de baby. Als ze het goed begreep had de moeder nog geprobeerd naar het volgende station te komen, maar was niet snel genoeg geweest. Nu zat ze vast in Petalburg terwijl de trein verder reed naar Slateport. Waar zij dus was. En ze moest snel zijn, want de volgende halte was Mauville, de plek waar de trein zou worden gefikst. Niet dat er daar iets met de baby zou gebeuren, maar ze moest het kind zo snel mogelijk terug krijgen voor de moeder. En nog een extra halte in de trein zou daar niet aan meehelpen. Wat ook niet hielp was dat ze geen idee had waar het station zich in hemelnaam bevond. Normaal vloog ze op Tara’s rug, daar had ze geen trein voor nodig. Die kosten bespaarde ze zich liever, al was Kate er redelijk zeker van dat de trein een veel fijner vervoersmiddel was. Hopelijk kwetste ze Tara’s gevoelens hiermee niet… waarschijnlijk niet, de Flygon was prima op de hoogte van haar mening op vliegen.

Maar goed, het station. Volgens haar maps was ze vlakbij, maar de omgeving gaf geen hint van waar het gebouw zich bevond. Je zou toch denken met alle treinen en rails dat je het snel zou tegenkomen? Urg, geweldig. En in de tussentijd was de baby nog altijd in de trein. Kate keek nog een keer aandachtig op haar holo caster en probeerde iets te herkennen. Wacht, in die straat was ze net geweest! Snel draaide de Ranger zich om en rende richting de straat. Ja! Ze was vlakbij! Kate rende verder, bijna iemand omver duwend toen ze opgelucht het gebouw herkende. Snel riep de blondine een snelle “sorry” over haar schouder en rende verder. Ze was er! Gelukkig was de deur niet zo moeilijk te vinden als het gebouw zelf en kon de Ranger naar binnen lopen. Okay, nu de juiste trein vinden… Kate keek om zich heen en probeerde een informatiebalie te ontdekken. Iemand die haar kon vertellen waar ze moest zijn. De i van informatie was niet moeilijk te ontdekken en de blondine rende er heen. Het was… druk. Gestrest keek Kate naar de vijf mensen die in de rij stonden terwijl een zesde druk in discussie was met de man achter de balie. “Luister mevrouw, het is onmogelijk, ik kan geen extra trein laten reiden,” ze ving flarden op van het boze gesprek tussen de twee, maar echt geïnteresseerd was ze niet. Er was een baby die ze moest redden dammit! En okay, ze was niet zo dol op kinderen, die maakten dingen meestal alleen moeilijker, maar dat betekenende niet dat ze minder moeite zou doen om ze te helpen. De dame vertrok boos, blijkbaar klaar met vechten om een extra trein met de medewerker. Great. De volgende persoon liep naar de balie en begon zijn probleem te vertellen. Ongeduldig tikte Kate met haar voet op de grond, ging die echt zo lang duren? Voor haar krijste een kind om wat te eten terwijl zijn moeder druk bezig was met het vasthouden van een overvloed aan tassen. Dit was waarom ze op Tara vloog en niet de trein nam, dan kreeg je hier allemaal mee te maken. Plus je bespaarde kosten, al zou ze een groot deel waarschijnlijk vergoed krijgen van de Ranger’s… oh well, Tara was nog altijd superior over treinen.

De vijfde persoon was ook geholpen en de vierde liep naar de balie. Kate liet een vermoeide zucht horen en keek op de grote klok die vlak boven de balie hing. Ze had nog maar zeven minuten! Wacht, waarom wachtte ze eigenlijk in de rij? Ze was een Ranger met een missie, ze hoefde helemaal niet te wachten! Ongeduldig omzeilde Kate de rij, de blikken van sommige wachtende negerend. De persoon aan de balie was snel geholpen en voor iemand anders er heen kon snelde Kate naar de man toe. Een protest klonk achter haar, maar de Ranger negeerde het en keek de informatiemedewerker serieus aan. Hij keek haar kort aan en hield zijn hoofd voor een moment schuin om naar de wachtende mensen te kijken. “Mevrouw, ik ben bang dat de wachtrij voor iedereen geld, kunt u alstublieft weer achteraan aansluiten?” de monotone stem had Kate niet erg onder de indruk en de Ranger schudde haar hoofd. “Ik ben Katelynn Griffin, Area Ranger, en ik ben bang dat dit niet kan wachten,” de medewerker leek niet erg onder de indruk en keek haar verveeld aan. “Dit is een noodgeval!" Irritatie begon de overhand bij Kate te krijgen en ze boog zich verder over de balie, alsof dat zou helpen de boodschap over te brengen. “Juist,” de jongen keek haar niet overtuigd aan. “En over wat voor ‘noodgeval’ hebben we het, ‘Ranger’?” Geloofde hij haar niet? Het werd steeds moeilijker haar boosheid te verbergen. Kate klikte haar styler van haar riem en sloeg hem op tafel – daar had ze meteen daarna spijt van, hopelijk ging het ding niet kapot, maar dit was geen tijd zwakte te tonen. “Een noodgeval waarbij een baby in een lege trein zit,” siste ze hem toe. De medewerker wierp een nu licht nerveuze blik op de styler en greep een telefoon. Hij wisselde een paar korte worden met iemand anders en legde de telefoon weer neer. Kate hoopte van het diepste van haar hart dat hij zijn baas belde en niet beveiliging, maar daar zou ze zo wel achter komen.

Hij had oprecht iemand gebeld die haar kon helpen. Kate had de jongen weer achtergelaten met de rij geïrriteerde klanten en legde de situatie uit aan iemand die meer te zeggen leek hebben. “Ik ben bang dat die trein net is vertrokken,” deelde de man haar mee in zijn diepe bromstem nadat hij een of ander apparaat had gecheckt. Kate kreunde en liet een diepe zucht horen. “Mijn oprechte excuses,” voegde de man eraan toe, alsof hij zich schuldig voelde voor het hele gebeuren. “Maakt niet uit,” Kate wreef over haar voorhoofd en dacht na. Dit was eigenlijk al wat ze verwachtte, na het hele wachten met de medewerker had ze niet echt gedacht de trein nog te halen. “Zou ik hem kunnen inhalen?” hoopvol keek Kate op, misschien was dat een optie. Dan hoefde ze niet nog een keer te wachten op de trein. “Niet met een andere trein,” de man keek nog een keer op zijn apparaat. “Al weet ik niet of u in bezit bent van iets dat sneller is.” Kate knikte en raakte automatisch de pokéball van haar Flygon aan. “Maakt u zich daar geen zorgen over,” reageerde ze vastbesloten. “Vertel me hoe ik er kom.”

Op Tara’s rug scheerde Kate door de lucht. Ze had instructies gekregen op waar ze moest zijn en de trein was gewaarschuwd dat er een shiny Flygon aan kwam. Ook was opgedragen de baby in veiligheid te brengen – iets wat ze eerder had moeten bedenken – en als het goed was kon ze het kind zo ophalen. Tevreden met de stand van zaken hield Kate zich stevig vast aan haar draak haar nek en keek door haar gogoggles voor zich uit. Alles was rood, logisch, maar ze kon in elk geval zien zonder last te hebben van de sterke wind. Tara krijste en begon lager te vliegen. Ze moest iets hebben gezien! Het duurde een seconde voor Kate het ook zag, maar de trein – hopelijk de trein die ze zochten – was in hun gezichtsveld verschenen. “Goed zo,” mompelde de Ranger tevreden tegen haar pokémon terwijl ze de Flygon een klopje op de nek gaf. Tara humde zachtjes en zocht een plek waar ze kon landen. Er was een redelijk lege wagon waarop ze zou moeten kunnen landen en het duurde niet lang of de draak had het gevonden. Tara landde voorzichtig op de wagen en Kate gleed van haar pokémon af. Voor een moment was ze onvoorbereid op de landing, maar gelukkig kon ze zich vastgrijpen aan het wezen naast haar. “Zo,” ze deed haar gogoggles af en knipperde tegen de sterke wind. “Hoe komen we binnen?” Met de deur natuurlijk. Maar was die ook open? Voorzichtig liep de Ranger naar voren, bang om te vallen en van de trein af te rollen – al zou Tara haar waarschijnlijk opvangen voor dat gebeurde. Eenmaal bij het ding testte Kate voorzichtig de hendel en kon opgelucht ademhalen toen de deur open ging. “Ik ben bang dat hij terug moet,” sprak ze half schreeuwend tegen haar Flygon. Tara knikte begrijpend en liet zich braaf opzuigen door haar ball. Ze kon geen twee meter hoge draak in een trein gebruiken.

Kate liep naar binnen en trok de deur achter zich dicht. De wind stopte met huilen en het werd compleet stil, op haar ademhaling na. Het was bijna een beetje eng. Licht nerveus liep Kate verder. De verlaten trein gaf haar een spookachtig gevoel… niet dat ze vaak in treinen was geweest, als ze er goed over nadacht dan was dit waarschijnlijk haar eerste keer, maar nog steeds. Een deur sloeg voor haar open en bijna maakte ze een sprongetje van schrik. Gelukkig was het geen Ghost type, maar een vriendelijk uitziende jongeman. “Ben jij de Ranger?” Kate knikte en hij wenkte haar te volgen. Snel liep de blondine achter hem aan en werd door een paar wagons geleid, allemaal net zo spooky als de eerste. “We hebben hem hier neergezet,” legde de trainwerker voor haar uit en wees naar een cabine die net zo leeg was als de andere op een maxi cosi na. Kate keek opgelucht naar het kind en verplaatste haar blik naar de jongeman. “Bedankt,” zei ze tegen hem voor ze de baby beter bekeek. Hij sliep – dank Arceus – en leek niks te mankeren. Gelukkig. Nu moest ze hem alleen terug krijgen naar zijn moeder, dat was niet zo moeilijk ze had T- wacht. Hoe wilde ze een baby vervoeren op een Flygon? Uhm… hier had ze niet goed over nagedacht. Kate staarde naar het slapende kind en zuchtte. Ze leek geen andere keus te hebben. Waarom had ze al deze extra moeite gedaan als ze toch de trein moest nemen? “Is het goed als we tot Mauville meereizen?” vroeg ze aan de medewerker die braaf stond te wachten. Hij knikte als antwoord en Kate liep in de ruimte met de baby. “Dan wachten wij hier wel tot we er zijn.”

Anderhalve treinreis later stapte Kate uit op het station van Petalburg, blij eindelijk klaar te zijn. Het was alweer bijna avond en de vermoeidheid had zijn weg naar haar lichaamsdelen gevonden. De Ranger gaapte terwijl ze om zich heen keek, op zoek naar de moeder van het kind wat ze droeg in zijn maxi cosi. Ze hadden afgesproken bij een van de winkels en ze moest de juiste vinden. De slaap die ze in haar ogen had hielp niet erg bij het zoeken, maar uiteindelijk ontdekte Kate de winkel die ze zocht. Opgelucht liep de Ranger in de richting van het gebouw en hoopte uit de grond van haar hart dat de baby zou blijven doorslapen. Hij was al een keer wakker geworden en had een half uur gekrijst voor hij weer in slaap was gevallen. En dat wilde ze niet nog een keer. Als ze redenen zocht om geen kinderen te willen… dit avontuur hielp haar een goed stuk op weg. Een kreetje klonk voor haar en een vrouw rende op haar af. De dame knielde bij de maxi cosi neer en leek het kind van alle kanten te checken. De vraag wie de moeder was, was dan ook overbodig. Kate gaapte nog een keer en keek naar de dame die haar nog niet eens leek te hebben gemerkt. Hopelijk was ze klaar.