Running Out of Time

De stilte was een beetje beknellend, maar Abby had geen flauw idee waar ze het met Luke over zou kunnen hebben. Ze maakte zich vooral zorgen om zijn brandwond. Die moest echt snel verzorgd worden. Het was een geluk dat de Ranger Academy ook aan EHBOcursussen deed, anders waren ze nog verder van huis. Ze had vast nog wel een verbanddoos ergens staan. Haar gedachten werden daar vooral door opgeslokt, maar toen de jongen een vraag stelde, wist ze meteen terug ter aarde te komen. “Nee hoor,” reageerde de brunette met eenzelfde glimlach. Ze keek de stad rond en ondervond al snel dat het hooguit nog vijf minuutjes zou kosten. Als het al niet minder was. “Nog maar een paar straten.” Toen vroeg Luke of ze naar het Pokémoncenter konden. Abby fronste lichtjes en keek naar het gebouw met het rode dak. Hm. Eigenlijk moesten ze die brandwond zo snel mogelijk verzorgen… Maar wacht. Daar hadden ze sowieso wel een verbanddoos. “Goed idee,” reageerde de Ranger toen. Ze zette meteen koers naar het gebouw. “Daar hebben we ook meer professionals om naar je arm te kijken.” Goed, de zusters daar hadden zich vooral op het verzorgen van pokémon gefocust, maar Abby was er pertinent zeker van dat een EHBOcursus daar ook een must was.

De brunette kon het niet laten om te grinniken bij het horen van Luke’s woorden. “Als je hulp nodig hebt,” begon ze, terwijl ze zich naar hem wendde. “Je hebt een heel gezin aan ervaren trainers achter je staan.” Of, nou ja, sowieso Abby’s moeder en zus. Zijzelf had ook pas sinds kort twee pokémon. “En anders ken ik nog wel een paar goeie Rangers.” Ze schonk haar neefje een klein grijnsje en stapte vervolgens de deur van het pokécenter door naar binnen. Zo te zien was het, voor de verandering, eens niet zo druk hier. “Hallo,” begroette Abby de zuster zodra ze oogcontact had met de jonge vrouw. Ze had wel eens gebuurt met haar tijdens de check-ups van Mercy. “We willen graag iemand laten kijken naar de pokémon van m’n neefje – en misschien een verbanddoos met een professionele mening erbij.” Ze wees naar de arm van Luke en meteen toen de zuster het verbrande gedeelte zag kwam ze in actie. “Hemel! Wat is er gebeurd?” vroeg ze bezorgd, terwijl ze onder de toonbank reikte voor de verbanddoos.

Luke ging overduidelijk niet veel zeggen. De zuster wendde daarom haar blik af naar Abby. De brunette glimlachte vriendelijk. “Hij was aan het spelen met zijn Litten. Door het enthousiasme spuwde ze vuur en dat raakte mijn neefje.” Ze gebaarde naar Luke en knipoogde naar hem en Aimée. Als hij het zelf niet aan de zuster wilde vertellen, dan keek ze wel voor hem en zijn pokémon uit. De katachtige leek haar in ieder geval niet gevaarlijk genoeg om een ellenlange preek van een zuster te krijgen. De vrouw kwam meteen in actie en haalde een zalfje uit de verbanddoos. Vervolgens kwam ze vanachter de toonbank vandaan en gaf Luke de instructie om zijn arm voor haar op te houden, zodat ze het zalfje erop kon smeren. “Dit gaat heel erg prikken, maar het is nodig om de wond schoon te maken en te koelen, oké?” De zuster draaide zich daarna naar Abby om te vragen of ze het gaas er al uit wilde halen. De brunette gehoorzaamde en wist, dankzij de EHBO-cursus die ze verplicht voor de Rangers moest volgen, welk gaas ze moest hebben.

Abby fronste bezorgd toen ze zich terug omdraaide en Luke met een gepijnigde blik in zijn ogen zag staan. Ze voelde zich om de één of andere rede schuldig. Als ze met hem kon ruilen, dan had ze dat meteen gedaan. Helaas werkte het niet op die manier en kon ze op het moment niet anders dan toe kijken hoe haar neefje even door de zure Berry moest heen bijten. “Oké, kun jij het gaas over de wond heen leggen? Dan pak ik het verband,” kwamen toen de woorden van de zuster. Abby keek op en liep rustig op Luke af. “Ik koop je favoriete snack later, oké love?” stelde ze aan hem voor, als goedmakertje voor wat er gebeurd was. Ze schonk hem een glimlach en legde voorzichtig het gas op de brandwond. Als ze het zich goed wist te herinneren, dan zou dit het brandende gevoel van de wond zelf tegen gaan. Het zou ook beter helpen bij de genezing. De zuster nam het al snel weer over en legde een dun laagje verband bij hem aan. “Elke dag verschonen,” zei ze streng tegen Luke en Abby. “Anders kan het gaan irriteren of zweren en dan heb je er langer last van.” De brunette knikte begrijpend. “Dat komt wel goed. Ik heb een verbanddoos thuis liggen, die kan ik hem wel mee geven.”