Don't stop me, 'cause I'm having a good time, HAVING A GOOD TIME

Oké, was dit echt wel een goed idee? Ze had geen idee, maar het had haar er wel leuk uitgezien en het was beter dan dat ze weer te veel zou gaan drinken. Hoewel ze de dag erna hoofdpijn had gehad, kon ze zich nog precies herinneren wat er was gebeurd. Ze had zichzelf dan ook weer niet zo zat gedronken dat ze zich niks meer kon herinneren en hoewel ze het eng vond dat een wildvreemde nu van haar vader wist, was ze ergens blij dat ze haar verhaal had kunnen doen. Het hief wat gewicht van haar schouders op de één of andere manier en ze merkte dat het slapen ietsje beter ging. Natuurlijk had ze wel nog steeds nachtmerries, maar het leek net alsof ze wat verminderden. En ze dacht dat als ze plezier zou maken dat dat weer een nieuwe stap zou zijn naar verwerking. En dus stapte ze de bar binnen en keek toe hoe niemand echt een move maakte naar het apparaat dat liedjes bespeelde zodat je mee kon zingen. Toen kwam er opeens een jongen op het podium staan en Rose grinnikte toen hij zijn liedje begon te zingen. Het klonk nog niet eens zo slecht, behalve de delen waarbij hij de noot iets langer moest houden. Maar goed, over het algemeen klonk het dus helemaal niet slecht en ze moest lachen om zijn performance. Toen hij klaar was met zijn performance keek ze toe hoe hij van het podium ging en vervolgens een drankje bestelde. Daarna leek hij zijn blik naar het podium te richten en even durfde Rose al niet meer te gaan. Ze was niet van plan om zichzelf voor schut te zetten met een uitbundig nummer, maar ze ging wel voor een rustig nummer kiezen. Ze liep dan ook trillerig naar het podium en toen ze merkte dat, op de jongen na, niemand echt zijn aandacht op haar gefixeerd had, koos ze een nummer uit. Vervolgens ging ze voor de microfoon staan en haalde diep adem. Dit was echt moeilijker dan ze had gedacht, maar ze ging het gewoon proberen. “I know I can’t take one more step towards you. ‘Cause all that’s waiting is regret. Don’t you know I’m not your ghost anymore. You lost the love I loved the most.” Nu kwam het moeilijkere gedeelte, want nu moest ze iets hoger gaan zingen en ze wist niet zeker of het goed klonk. De blikken die op haar geworpen werden waren in elk geval niet afkeurend, maar ze wist niet of dat expres zo gedaan werd omdat dit een karaoke was of dat het oprecht gemeend was. “I learned to live half alive. And now you want me one more time.” Nu de chorus nog, het laatste gedeelte, nog een keer de chorus en dan was ze klaar. “And who do you think you are? Runnin’ round leaving scars. Collecting your jar of hearts, and tearing love apart. You’re gonna catch a cold, from the ice inside your soul. So don’t come back for me, who do you think you are?” Oh oh, nu moest ze echt heel hoog gaan zingen. Muk. “Dear it took so long just to feel alright, rembember how to put back the light in my eyes. I wish I had missed the first time that we kissed, ‘cause you broke all your promises. And now you’re back, you don’t get to get me baaaaack.” Nadat ze op een wat hogere toon de chorus nog een keer had gedaan en afgesloten had door de laatste zin drie keer te herhalen, maakte ze gauw een buiging en ging met rode wangen het podium af. “Dat was moeilijker dan ik dacht,” zei ze tegen diezelfde jongen die als eerste was opgetreden, maar meer tegen zichzelf dan tegen hem. En toen bestelde ze ook maar een cola, want alcohol ging hem even niet meer worden voor haar.

Rose klemde haar kaken op elkaar toen de jongen naast haar een compliment maakte. Ze voelde het bloed naar haar wangen stijgen en wist voor een moment niet hoe ze moest reageren. Het was immers niet alsof ze veel complimenten kreeg en dus was het moment dat ze er één kreeg zelfs al speciaal te noemen volgens haar. Het leek ook oprecht te zijn en dat zorgde ervoor dat ze zich even warm voelde vanbinnen en dankbaarheid voelde voor de persoon die naast haar stond. “Bedankt,” zei ze. “Jouw performance was ook zeker niet slecht. Het was… entertainend.” Was dat beledigend om te zeggen? Ze had geen idee. Het wás ook gewoon entertainend geweest en daar bedoelde ze heus niks slechts mee. Er ging momenteel iemand anders op het podium, maar daar besteedde ze niet al te veel aandacht aan omdat ze zich lichtelijk zorgen maakte of ze hem nu beledigd had. Het was de bedoeling dat ze immers nieuwe vrienden zou maken en niet dat zij ze zou beledigen door één ding te zeggen. De jongen vroeg opeens iets nieuws aan haar en Rose onderdrukte een opgeluchte zucht; hij was dus in elk geval niet boos op haar. Ze had al vaak genoeg meegemaakt hoe iemand was als diegene boos was en dat was iets wat ze niet opnieuw wilde meemaken. Ze schudde haar hoofd. “Ik wilde het wel, maar ik durfde het nooit echt,” gaf ze eerlijk toe aan hem. “Ik hield me vooral bezig met trainen en met nieuwe trainers te ontmoeten en vergat hoe het was om lol te maken. Sinds deze week heb ik me daar een beetje meer mee beziggehouden en ik moet zeggen dat het niet tegenvalt.” Ze glimlachte naar hem en nam een slok van haar cola. Diegene die daarnet opgetreden had, was inmiddels van het podium en nu was het dus wachten op een nieuwe performance. Ze draaide haar hoofd naar hem toe. “En jij?” vroeg ze. “Heb je er al vaak aan meegedaan? De manier hoe je zo rustig naar dat podium liep leek net alsof je het al vaker gedaan had en het totaal niet eng vond. Ik vind het knap van je dat je jezelf durft te zijn en dit ook durft te uiten naar je publiek. Ik durf te wedden dat er weinig jongens zijn die zo’n nummer mee durven te zingen, behalve als ze goed zat zijn misschien.” Ze glimlachte weer naar hem en nam nog een slokje van haar cola.

Rose wilde ergens dat ze ook zo zorgeloos kon zijn als de jongen en op een podium kon stappen waarna ze op een gekke manier een nummer mee begon te zingen. Dit nummer was tamelijk serieus geweest en Rose had dan ook niet veel moeite gedaan om haar eigen draai eraan te geven. Ze kamde met haar vingers door haar haren en draaide haar hoofd toen de jongen weer begon met spreken, ondertussen het podium in de gaten houdend voor als er nog eens iemand wilde zingen. Ze hoorde een hoop gejoel van achterin de bar komen en draaide haar hoofd. Ze zag een oudere man rond de veertig een flesje bier omhoogsteken en luidkeels roepen. Rose rolde met haar ogen en concentreerde zich weer terug op de jongen. Als die man mee ging doen aan de karaoke wilde ze daar niet al te veel tijd aan besteden, want ze dacht niet dat dat mooi kon klinken. De man maakte het echter niet ver naar het podium, want halverwege viel hij op zijn gezicht en bleef hij liggen. De omstanders leken zich niet echt druk om hem te maken en er waren ook een paar jongeren die hem aan het uitlachen waren. Rose keek de jongen naast haar even onder de indruk zijnde aan toen hij aangaf dat hij een acteur was. “Een acteur?” herhaalde ze. “Dus je speelt toneelstukjes? Of heb je al echt in een film mee mogen doen?” Ze voelde vervolgens haar wangen rood worden en nam snel weer een slokje van haar cola. “Sorry, dat is niet echt netjes van me. Ik zou mezelf beter eerst eens kunnen voorstellen. Ik ben Rose, aangenaam om kennis met je te maken.” Ze had al zo lang geen vrienden meer gezien en ook geen vrienden meer gemaakt dat ze bijna vergat hoe ze dat ook alweer moest doen. Het feit dat ze niet wist hoe het karakter van de jongen was, maakte dat niet makkelijker. Maar het maakte het des te leuker om het te ontdekken en Rose merkte dat ze zichzelf voor de eerste keer sinds Zippo weg was echt weer een beetje kon amuseren.

Rose gaf een knikje op zijn woorden, hoewel ze eerlijk gezegd nog nooit zoiets had gezien. Het klonk in elk geval best wel cool en bijna wilde ze vragen of ze eens een keertje een voorstelling van hem mocht volgen, maar kon nog net op het puntje van haar tong bijten om die vraag in te houden. Ze kenden elkaar nauwelijks en dan ging zij al afspreken om zoiets te gaan doen? Nee, dat was niet slim. Misschien moest ze eerst van deze avond gebruik maken om hem beter te leren kennen en daarna pas oordelen of het wel slim was om zoiets te vragen of niet. Ze onderdrukte een zucht. Ze miste een beetje haar attitude voordat de zaak van haar vader weer voorgekomen was; ze had zeker weten ingestemd en een avontuurlijke houding gehad als ze niet constant moest denken aan hoe kwetsbaar ze zich dan wel niet opstelde. Ze vond het gewoon eng om weer van iemand afhankelijk te zijn en eventueel in een val te trappen. Hij leek misschien niet dat soort persoon en misschien dacht ze nu wel te veel na met de vreselijke scenario’s die ze verzon, maar ze wilde gewoon voorzichtig zijn. “Ik vind je er wel cool uitzien,” flapte eruit voordat ze zich tegen kon houden. Ach. Hij had haar daarnet ook een compliment gegeven, dus waarom mocht ze dat niet terugdoen? Het kon geen kwaad. Ook kon ze de lach niet inhouden die ontsnapte toen hij een grapje maakte. Ze was redelijk verbaasd, want wanneer was de laatste keer dat ze nog eens echt goed gelachen had? Maar de manier waarop hij het zei, had hilarisch geklonken en dus had ze niet anders gekund dan ermee te lachen. “Oké, als dat de personage is die je bespeelt, ben ik wel benieuwd naar de rest.” Shit. Wat deed ze nu? Net een hele serenade tegen zichzelf afleggen dat ze voorzichtig moest zijn en dan dit weer. Maar waar was de tijd gebleven dat ze niet een beetje kon léven? Ze had nu al weken, maanden aan een stuk geleden onder haar vaders woorden en daden. Was het dan niet terecht dat ze een beetje fun wilde hebben? “Wat voor soort karakter bespeel je eigenlijk?” Ze drong haar gedachten naar de achtergrond en keek hem geïnteresseerd zijnde aan. “Vergeef me mijn nieuwsgierigheid, maar dit kom ik nooit vaak tegen."

Tyson begon met zijn uitleg over zijn karakter, maar leek zelf niet goed te weten hoe hij deze moest omschrijven. Rose kon het zich voorstellen dat het heel lastig was om een personage, die je perfect had uitgestippeld in je hoofd, uit te leggen aan iemand die daar weinig van kende. “Misschien is het beter als ik het een keertje voor mezelf zie,” besloot ze nadat hij een uitleg had gedaan waar ze niet echt slimmer van was geworden. Oké, zijn personage was dus dramatisch en praatte veel over waar hij vandaan kwam, maar daar was ze niet veel mee. Waarschijnlijk was het dan ook een stuk interessanter als ze hem eens een keertje in actie zou zien. Ze vond het in elk geval wel interessant genoeg klinken om er eens een keer naartoe te gaan; het feit dat hij zijn haarstijl er al voor aanpaste en andere kleren droeg om goed in zijn rol te vallen, zei voor haar al genoeg. Opeens werden er punten uitgedeeld – was dit echt een competitie? – en eindigde zij als tweede. Ze glimlachte naar Tyson toen hij redelijk verbaasd leek te zijn met zijn eerste plaats. “Wat ik deed was alleen maar wat zingen, maar jij deed er nog een hele performance bij. Het is niet meer dan logisch dat jij de eerste plaats zou krijgen, sinds je veruit de meest amusante deelnemer was die op het podium stond.” Klonk dat verkeerd? Dacht hij nu dat ze hem aan het uitlachen was? “Ik bedoel…” Maar ze zou nooit aan kunnen geven wat ze bedoelde, want opeens had hij het over een duet. Een duet van Hakuna Matata. Sure, ze had de song al vaker gehoord en ze vond het een catchy liedje, maar ze wist echt niet of ze dat wel mee kon zingen. Ze keek twijfelend van het podium en weer terug naar hem. Het was zo lang geleden dat ze nog eens plezier had gehad met iets en had ze zichzelf niet verteld dat ze meer fun wilde hebben daarnet? “Sure, ik doe mee,” zei ze uiteindelijk, hoewel het nog wat twijfelachtig klonk. “We kunnen aan die deelneemster van daarnet vragen of zij ook mee doet? Dat liedje wordt toch door meer dan twee personen gezongen, niet dan?” Haar wangen werden rood bij het idee dat ze het fout had en zichzelf belachelijk maakte tegenover hem. “Alleen jij gaat het vragen, hoor,” zei ze hem toen zachtjes. “Het was jouw idee.” En voor de eerste keer sinds tijden moest ze iets harder lachen dan normaal.

Ze vond het eerlijk gezegd lastig om nu al direct met twee mensen te gaan zingen die ze nog niet eens kende. Misschien dat ze Tyson al wel een klein beetje meer kon vertrouwen omdat hij wel oké leek, maar ze had geen idee wat ze van de andere deelneemster moest denken. Ze haatte het dat ze twijfelde of ze het wel zou vragen aan het meisje; vroeger zou ze er veel gemakkelijker naartoe zijn gegaan. Het was net alsof het zien van haar vader en het verdwijnen van Zippo ervoor hadden gezorgd dat al haar zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen volledig de grond in was geboord. Ze vond het eng om een ander te vertrouwen, ook al was het maar om samen te zingen op een podium. Ze probeerde vol te houden dat het niet erg was en dat zij het erger maakte dan dat het daadwerkelijk was, maar om eerlijk te zijn hielp dat niet echt met haar zenuwen. Ze glimlachte op zijn woorden toen hij haar bedankte en wuifde het weg; kleine kuiltjes waren zichtbaar in haar wangen tijdens het glimlachen en een kleine blos was op haar wangen verschenen. Ze besloot om naar een ander onderwerp over te gaan om het voor hun beiden minder awkward te maken. “Een duet klinkt prima,” zei ze tegen hem, ook al gaven die woorden haar de kriebels. Ze wist dat ze er op de één of andere manier toch overheen moest komen en waarom zou ze dat niet doen door te proberen dit een kans te geven? Alsof iemand haar twijfels oppikte, kwam er opeens een half dronken man naar hun toe met een brede grijns om zijn lippen. Rose schrok zichtbaar en ging onwillekeurig iets dichter bij Tyson staan, maar de man leek geen kwaad in de zin te hebben en hield in plaats daarvan een kaft voor hun. Het was de kaft met de nummers waar ze uit konden kiezen en Rose wierp een blik op het nummer waar een kruisje achter stond. Ze voelde haar wangen rood worden. Het was een duet, maar wel een romantisch duet. “Eh, ik weet niet of…” Ze draaide haar hoofd naar Tyson, maar eigenlijk durfde ze hem nauwelijks aan te kijken. “Ik weet niet wat jij…” De man keek hun nog steeds afwachtend aan met een grijns om zijn lippen en Rose slikte ongemakkelijk. Tyson moest de keuze maar maken, want van haar kant kwam momenteel niets zinnigs.