Threaten Me With a Good Time [+Jordan Benitez]

Carmilla keek met een ietwat geërgerde blik naar het papiertje in haar handen. “Vind het licht en je zal krijgen wat je zoekt,” las ze hardop voor. Daarna keek ze omhoog en nam ze de grote poort van Lumiose in zich op. De lichtstad. Dat was waar ze heen had gemoeten, toch? Een diepe zucht verliet haar mond zodra ze weer in beweging kwam. Haar pokémon had ze voorlopig in hun pokéball gelaten, want het begon al tegen de late kant aan te gaan en ze wist dat ‘mijn vriendin zit bij Team Rocket’ haar pokémon niet zouden redden. In de lange termijn, misschien, maar ze konden alsnog worden afgenomen en dat was wel het laatste wat Carmilla kon hebben. “Waarom moet je altijd van alles een spelletje maken?” mompelde de biker tegen niemand in het bijzonder. Ze wist wie de dader van het briefje was en wat de bedoeling was, maar of ze echt zin erin had? Then again, ze had nooit ergens zin in. Ze deed het vooral om Laura een plezier te doen.

Eenmaal bij de boog van de poort keek ze om zich heen. Haar vriendin was nergens te vinden, wat betekende dat er hier ergens in de buurt nog een briefje moest zijn. En dat betekende dat Laura er daadwerkelijk een speurtocht van had gemaakt. Carmilla fronste dieper. Waarom kon ze niet voor iemand vallen die makkelijk uit te vogelen was?

“Waar heb je dat verdomde ding verstopt?!” Carmilla had de hele boog en het stuk eromheen al gehad, maar ze kon geen nieuw papiertje vinden. Verschillende opties kwamen al in haar op, waarvan geen echt de gewenste was. Waarschijnlijk was ze verkeerd. Misschien wel in de verkeerde stad. Carmilla zou zweren dat Laura haar hier wilde hebben, maar dat kon ze net zo goed ontzettend mis hebben. Twijfel sloeg bij haar toe. Kende ze haar vriendin wel goed genoeg? Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond en haar hand gleed al naar de pokéball van Sonic voor ze er erg in had. Hier wilde ze niet voor alleen zijn. Ze had iemand nodig.

De zwartharige staakte haar acties toen ze merkte dat er nog iemand aanwezig was. Haar spieren spanden zich meteen aan en met een ruk keek ze op, om tot haar verbazing geen Team Rocket lid maar een Ranger te zien. Ten minste, als ze uit moest gaan van het uniform, dan was het wel een Ranger. Haar frons werd dieper. Wat deed een Ranger hier? Of was het een undercover Team Rocket lid?

Een nieuw idee vormde zich in Carmilla’s hoofd. Daar had ze evenmin behoefte aan, maar het was voor nu misschien wel de beste keuze om te maken. Ondanks dat ze niet veel goeds van de organisatie dacht, kon ze wel gebruik maken van diens behulpzame karakter – en dat had ze nu eigenlijk wel nodig. In een fractie van een seconde kwam Carm in beweging en probeerde de aandacht van de jongedame te trekken. De oortjes waren al een indicatie voor de biker dat iets zeggen op het moment geen zin had.

Ze trok genoeg aandacht om afwachtend aangekeken te worden. Carmilla was zelf niet heel sociaal aangelegd, maar ze wist wel wat acceptabel was en wat niet. In het algemeen, dan. Ze deed dan ook een poging niet al te boos uit haar ogen te kijken, ondanks dat ze nog altijd irritatie voelde van de vreemde inscriptie die Laura voor haar had achtergelaten. De zwartharige merkte echter op dat de vreemdelinge haar oortjes niet uit had gedaan en twijfelde daarom enorm of de muziek nog aanstond en of ze wel te horen was. Carmilla maakte om die reden nog het gebaar om in ieder geval één oortje uit te doen voor ze het papiertje in haar handen hief en ernaar wees. “Sorry, maar heb je toevallig zo’n klein papiertje gezien? Waarschijnlijk op een plek waar het niet hoort?” Laura kennende had ze de aanwijzingen op hele vreemde plekken gestopt. Plekken waar Carm misschien niet eens bij kon vanwege haar lengte.

Het antwoord dat ze kreeg stelde haar een beetje teleur, maar ze had hem wel verwacht. Natuurlijk had de vreemdelinge de briefjes niet gezien, want Laura had ze vast enorm goed verstopt om het ‘extra leuk’ te maken. Het scheelde dat Carmilla de woorden daadwerkelijk in de stem van haar vriendin hoorde – en dat ze het accent van Laura te schattig vond om boos op te zijn. Ze wist dat het goed bedoeld was. De biker keek echter op toen de Ranger over drie Gastly’s begon. Euh… Daar wist ze niks vanaf en aan de toon te horen kon ze er ook beter niet naar vragen, dus deed ze dat maar niet.

Carm wilde eigenlijk de vreemdelinge al bedanken en weglopen, zodat ze verder kon zoeken, totdat de eerder verwachte nieuwsgierigheid dan toch zijn gezicht liet zijn. Onderschattend keek de zwartharige naar de ander en besloot toen dat het geen kwaad kon om de daadwerkelijke rede te geven. Met een ietwat betrokken gezicht gaf ze antwoord. “M’n vriendin heeft een speurtocht voor me opgezet. Ze heeft er alleen niet bij stilgestaan dat Lumiose ’s nachts niet zo veilig is en dat ik hier niet goed in ben.” Als ze al in Lumiose moest zijn, want daar was Carmilla pas zeker van als ze hier ergens een tweede briefje kon vinden.

Het woord dat door de vreemdelinge werd geopperd paste niet helemaal bij de uitstraling die ze gaf. Carmilla vond het wel grappig om door te hebben en kreeg daarom een kleine glimlach rond haar lippen. Iets wat, natuurlijk, opgevat kon worden als ‘ik ben blij dat je dit zo makkelijk accepteert’ of iets in die richting. Dat deed haar ook wel goed, maar het stond niet op haar prioriteitenlijst. Er werd verder op haar uitleg ingegaan met een waarschuwing. Carm liet de glimlach van haar gezicht verdwijnen en hief haar wenkbrauw. Ze had door dat het waarschijnlijk diens werk was, maar niemand hoefde haar te vertellen wat ze moest doen. Bovendien was Laura van Team Rocket – en dat betekende dat de leden met verstand Carmilla daarom automatisch ook met rust zouden laten. Dat kon ze de Ranger echter niet aan haar neus hangen. “Dat zit wel goed,” reageerde de biker met een nonchalante ondertoon. Het ontbrak eraan dat ze haar schouders ophaalde. Zolang ze geen Grunts tegen kwam, moest het geen probleem zijn.

Boos gemompel op de achtergrond zorgde ervoor dat ze haar spieren aanspande. Carmilla stond niet bepaald te wachten op een aanvaring met een Grunt, ervan uitgaande dat dit een Grunt was, dus maakte ze al aanstalten om het dichtstbijzijnde steegje in te rennen. Haar instinct vertelde haar zelfs dat ze de Ranger met zich mee moest slepen. Voor ze dat echter kon doen, hoorde ze de geïrriteerde stem haar gehoorgang weer vullen; dit keer luider dan eerst.

“Hey, staan blijven!” Shit, te laat.

Carmilla draaide zich naar de Ranger om. “Kom mee,” sprak ze zo laag als ze kon, waarna ze één van de minder bekende routes pakte. Allemaal op Laura’s aanraden, natuurlijk.

Natuurlijk was het een Grunt. Het waren meestal de Grunts en Agents die patrouilles liepen, wist ze van Laura, en de meesten waren er altijd extreem chagrijnig door. Dat kon ze hen niet kwalijk nemen. Zelf zou ze ook niet helemaal warm lopen van het bewaken van een stad, zeker niet midden in de nacht. Het zou dan vooral als babysitten voelen. Zeker als er dan nog een onervaren Grunt bij kwam kijken. Carmilla vervloekte Laura’s keuze om haar naar Lumiose te laten gaan. Haar vriendin was zelf slim genoeg om te weten dat Team Rocket achter de biker aan zou komen. Was het dan meer bedoelt als stealth missie? Carm had geen flauw idee wat er door het hoofd van de blondine heen ging. Ze wist wel dat ze zich zo snel mogelijk uit de voeten moest maken.

De Ranger volgde haar uiteindelijk. Carmilla had afwachtend over haar schouder gekeken om te zien of de vreemdelinge zou luisteren, maar stond eigenlijk op het punt om in haar eentje verder te trekken. Uiteindelijk kwam de getinte dame toch op haar af en was het nu aan Carm om de twee door de steegjes te loodsen. Als ze het zich goed herinnerde, dan moest ze hier naar rechts, dan rechtdoor en daarna naar links. Daar zouden geen Grunts moeten rondhangen, dus daar zou ze even rustig kunnen nadenken over haar volgende stap.

Eenmaal bij het kleine pleintje keek Carmilla enkele tellen alert om zich heen en liet haar spieren toen ontspannen. De neiging om gewoon terug naar huis te gaan was groot, maar ze wilde Laura niet teleurstellen. Haar vriendin kon altijd zo lekker enthousiast raken over haar ideeën en Carm wilde niet degene zijn die dat verpestte. Laura’s vrolijke glimlach zien was het eigenlijk allemaal wel waard. “Ik ben bang dat we nog even in de stad zitten,” deelde de biker aan de Ranger mee. “Ik kan je helpen naar een andere poort, maar dat gaat wel even duren.” Ze keek naar het papiertje in haar rechterhand. Het zou haar extra nadenktijd geven. Het zou haar ook enorm afleiden…

De reactie die ze kreeg, kon Carmilla wel begrijpen. Zelf vond ze het idee om hier te blijven ook niet zo prettig, maar het verschil met haar en de situatie van de vreemdelinge was dat zij hier iets te zoeken had. Gokte ze. Haar voorstel om naar een andere poort te lopen werd in ieder geval hartelijker ontvangen; ze werd er zelfs voor bedankt. De biker knikte naar de brunette. Vervolgens keek ze naar het papiertje in haar handen en probeerde alle tandwieltjes in haar hersens te laten draaien. ‘Vind het licht,’ herhaalde ze in gedachten. ‘En je zal krijgen wat je zoekt.’ Wat was het licht? Misschien pakte ze het wel helemaal verkeerd aan. Ze zou zich eigenlijk in Laura moeten verplaatsen en als Laura moeten denken. Was ze een stuk energieker qua persoon, dan had ze makkelijk diens accent proberen op te zetten en hardop wat typische Laura quotes gezegd. Zo was ze echter niet en dus bleef het voor Carmilla een raadsel.

Toen de vreemdelinge aangaf haar onderweg wel te willen helpen met het raadseltje, keek de zwartharige op. Twijfelend richtte ze haar blik op de brunette, maar besloot uiteindelijk dat een beetje hulp geen nadeel eraan had zitten. Carmilla duwde een aantal negatieve gedachten die in haar opkwamen aan de kant en opende haar mond om te reageren. “Thanks,” begon ze, hopend dat het bedankje niet te geforceerd of bot klonk, want ze was oprecht dankbaar. “De enige hint die ik heb is dat ik het licht moet vinden.” Ze keek even om zich heen. “Lumiose is de lichtstad, dus ik dacht dat ik bij de poort wel iets zou tegenkomen. Misschien bij een andere…” Then again, Laura wist van welke poort Carm af zou komen als ze binnen zou stappen. Dat kon het gewoon niet zijn.

En toen kreeg ze een ingeving. Ze begon als Laura te denken. “Waarom staat Lumiose bekend als de lichtstad?” vroeg ze zich hardop af.

Haar metgezel gaf haar het antwoord waar Carmilla zelf nog niet bij had stilgestaan. De toren! Natuurlijk was het de toren. Het lag zo pijnlijk voor de hand. Misschien had ze wel te diep nagedacht over de hint en had Laura het op een Carmilla-wijze bekeken. “Right,” mompelde de zwartharige toen. Ze richtte haar blik voor een moment op de toren en luisterde naar de klacht van de jongedame. In het midden van de stad was inderdaad niet zo gunstig voor ze, maar… “We moeten uiteindelijk toch die kant op,” opperde de biker toen met een nonchalante schouderophaal. In de steegjes waren minder grunts te vinden, dus was binnendoor wel hun beste optie.

Carmilla’s lichtbruine ogen gleden naar het steegje recht tegenover die waar zij nu stonden. Ze moesten daarvoor wel het plein oversteken, dus liep ze voorzichtig naar het uiterste van het steegje en keek zoekend om zich heen. Geen grunt te zien. Carmilla wenkte achter zich dat het oké was om door te lopen en liep toen zelf wat sneller dan normaal naar de overkant. Ze merkte wel dat ze, hoe sneller ze ging, des te meer met haar been sleepte. Ze kon dus niet rennen. Great.