Threaten Me With a Good Time [+Jordan Benitez]

De reactie van de zwartharige was niet erg enthousiast. Niet dat Jordan dat niet begreep; het idee nog verder het hol van de leeuw in te moeten kruipen stond haar allesbehalve aan, en haar gezelschap deelde dat gevoel waarschijnlijk. Maar nee, ze moesten uiteindelijk toch die kant op, werd haar even later verteld. Het.. Het plan was altijd al geweest om door het midden van de stad te gaan? Voor enkele seconden keek Jordan de vreemdelinge alleen maar aan. Met een zucht liet ze haar blik vervolgens weer afdwalen. "Okay, als dat je het beste lijkt." Zijzelf beschikte over zo goed als geen kennis over deze stad – haar plan was geweest om in Hoenn rond te hangen, niet in Kalos – en haar gezelschap duidelijk wel. Of in ieder geval, meer dan zij. Daar had ze maar op te vertrouwen, anders kwam ze hier alleen met heel veel geluk weg – iets waar ze niet op rekende. Was dat ietwat gedwongen vertrouwen misplaatst, dan.. Ja, wat dan? Het was een probleem voor de mogelijke toekomst, besloot Jordan met een mentale schouderophaal. Nu was het tijd om in beweging te komen.

Terwijl Jordan de vreemdelinge naar het andere steegje volgde, viel haar iets op. Het been van de vrouw sleepte. Een lichte frons verscheen op het gelaat van de Ranger, maar ze zei niets. Great. Ze zouden extra voorzichtig moeten zijn, want rennen ging vast niet makkelijk zo.

De zucht ontging Carmilla niet. Ze fronste lichtjes toen ze het hoorde, maar bedacht zich al snel dat de ander misschien niet bekend was in Kalos. “Binnendoor zijn meer geheime steegjes,” deelde de zwartharige aan haar gezelschap mee. “Niet elke grunt weet die te liggen.” Het was iets wat bijna niemand zou kunnen navigeren, tenzij je echt bekend wilde zijn in Lumiose. Omdat Carmilla hier wel vaker zou moeten komen voor Laura, had ze de moeite gedaan om samen met haar vriendin naar veilige wegen te kijken. Ze kende Lumiose alsof het haar eigen broekzak was. Niet veel mensen konden dat oprecht zeggen.

Dat was maar goed ook, want Carmilla ondervond al snel dat het een minder dagje was. Mentaal was het wel oké, maar fysiek? Het ergste was nog wel dat ze haar pijnstillers niet bij had. Oh well. Daar moest ze dan maar mee leven. Ze kon zo wel een berichtje naar Laura sturen om te vragen of die tijd had iets mee te nemen. Als ze al niet stond te wachten op de plek waar Carmilla zijn moest. Uit macht der gewoonte liet de biker haar hand al naar haar bovenbeen glijden en erop rusten. Vervolgens keek ze het steegje verder in om te zien of het echt leeg was. Niemand te zien. Carmilla draaide zich naar de Ranger om en knikte zijdelings als teken dat het veilig was. Tijd om echt te blijven staan hadden ze niet. Hopelijk had haar been dat ook door.

Haar zucht ontlokte een frons en een toelichting. Jordan werd zich ervan bewust dat ze eigenlijk niet het recht had om geïrriteerd te zuchten; als enkele geruchten die ze over Team Rocketleden gehoord had waar waren, moest ze dankbaar zijn dat ze een gids tegen het lijf gelopen was. Haar excuses aanbieden lukte haar niet goed, echter, want haar instinct was nog steeds bezig met grote, rode vlaggen plaatsen bij het het idee naar het midden van de stad te gaan. Dat, en Jordan zei niet erg vaak sorry. Een knikje moest het maar doen.

Het steegje leek ook veilig. Jordan ging nu naast haar gezelschap lopen en paste haar tempo aan de vreemdelinge aan. Haar ogen hield ze nog wel even open en haar oren even gespitst, ondanks dat het pad leeg bevonden was. De Ranger hield niet van verassingen – verassingen betekenden vaak slechte dingen, en in deze situatie was dat hoogstwaarschijnlijk niet anders. De kans op die ondingen wilde ze dan ook zo klein mogelijk houden.

Wat Lumiose zo moeilijk te navigeren maakte, was dat het een letterlijke doolhof leek te zijn. Zelfs de steegjes hadden extra aftakkingen die naar andere steegjes leidde. Voor Carmilla en haar gezelschap kwam dat nu van pas, maar als je als toerist door de stad heen liep en besloot van het pad te wijken, was het een regelrechte nachtmerrie. De zwartharige wist echter precies welke ze het beste konden hebben en sloeg meteen het zijstraatje in – om zacht vloekend tot stilstand te komen. Een barricade. Waarom? Wie had besloten dat het een goed idee was om dit straatje af te bakenen? Ze leefden niet meet in de 19e eeuw. Carmilla liep op de barricade af en zette wat extra gewicht erop. Het was stevig genoeg om te beklimmen en dat was wel een geluk bij een ongeluk. Een groot ongeluk, eigenlijk. Niet alleen had ze hier geen zin in, maar ze zat ook nog eens met haar fysieke beperking. “Kun je klimmen?” fluisterde de biker naar de ander. “We kunnen ook wel omlopen, maar dan is de kans dat we gesnapt worden groter.”

Met haar wenkbrauwen ongelovig omhoog, bekeek Jordan de in elkaar geflanste muur voor haar. Haar wenkbrauwen gingen weer wat naar beneden toen haar gezelschap de stevigheid van het ding uittestte. "Klimmen moet lukken," antwoordde de Ranger zachtjes. Ze deed dan niet graag veel moeite, ook haar leek de barricade over gaan op het moment beter dan er omheen proberen te lopen. Liever nu iets meer inspanning dan straks moeten rennen voor grunts. "Moet iemand eerst gaan zodat de ander de omgeving in de gaten kan houden?" De Team Rocketleden die ze eerder tegen waren gekomen konden hen nog op het spoor zijn, of een willekeurige andere dreiging die Jordan alleen maar meer naar haar bed zou laten verlangen. Bovendien hield de barricade een persoon waarschijnlijk beter dan twee.

De Ranger deelde mee dat ze wel kon klimmen. Carmilla bekeek het structuur nog eens vluchtig en onderzocht daarbij hoe ze het beste omhoog kon gaan. In de tussentijd werd er gevraagd of ze om de beurt moesten gaan. De zwartharige richtte haar blik op haar gezelschap. “Dat is denk ik wel beter,” opperde ze. “Ik zal wel eerst gaan om te checken of aan de andere kant niks zit.” Dat konden ze zo namelijk niet zien – en hoewel het stil was, wilde dat eigenlijk nog niks zeggen. Bovendien was Carmilla langzamer dan de Ranger, waarschijnlijk. Ze had namelijk een handicap. De brunette kon vast sneller wegkomen dan zij. Zonder een verder antwoord af te wachten klom Carm langzaam omhoog. Ze ondervond al snel dat het niet echt haar ding was en dat ze moeite had met inschatten waar ze haar voeten neer kon zetten, maar ze kwam met veel bloed, zweet en tranen toch boven. Meteen scande ze de omgeving. Ze zag niets verdachts, dus draaide ze haar hoofd naar de Ranger toen ze al één been over de muur heen had gegooid. “Het is veilig,” sprak ze zo zacht mogelijk, maar hopelijk nog steeds verstaanbaar.

De vreemdelinge nam het voortouw. Daar had Jordan niets op tegen. "Goed." Na gezien te hebben dat de zwartharige langzaam maar zeker steeds hoger kwam, draaide de Ranger haar rug half naar de barricade om het steegje in de gaten te kunnen houden. Omdat het steeds donkerder werd en er geen verlichting in dit gangetje hing, kon ze niet zo ver voor zich uit zien als Jordan zou willen. Kort overwoog ze daarom om haar holocaster erbij te pakken, maar zag al snel van dat idee af. Een klein lichtje in het duister zou waarschijnlijk alleen maar ongewilde aandacht trekken. Dat was het niet waard.

Een tijdje later kwam er een geluid van boven. Met nog een laatste blik op de duisternis, waarin de laatste seconden silhouetten te ontwaren leken die maar niet naar voren kwamen en daarom haast wel verbeelding moesten zijn, draaide Jordan zich volledig terug naar de versperring en knikte. Even nam ze het ding in zich op voordat ze haar handen uitstak naar de dichtstbijzijnde handgrepen. Net toen ze ook het puntje van een van haar schoenen ergens tussen geschoven had, klonk er een gesis achter haar op. Jordan probeerde haar hoofd te draaien, maar kon dit niet genoeg doen om ook echt te zien wie of wat het geluid gemaakt had. Ze zag alleen een iets paars vanuit haar ooghoeken. Oh boy.

De Ranger maakte nu ook aanstalten om over het ding heen te klimmen. Carmilla was sowieso al van plan geweest om te wachten, maar het geluid dat haar oren reikten was alleen maar extra reden. Ze keek omlaag en zag een silhouet naar de barricade toe komen. Ze kon niet onderscheiden wat het was zonder bij te schijnen, maar wist niet zeker of het wel een slimme handeling zou zijn. Wacht. Ze had een beter idee. Carmilla reikte naar een pokéball en liet toen haar Cyndaquil uit haar pokéball. Ze richtte naar de grond naast de brunette en gaf Samus meteen de instructie om de vlammen op haar rug op te laten laaien. Cyndaquil waren vrij klein, dus dat licht zou heel subtiel zijn. Samus begon echter meteen dreigend te grommen en het werd Carmilla al snel duidelijk waarom.

Het was een Arbok. De enorme, paarse slang was nu afgeleid door haar Cyndaquil, maar dat nam niet weg dat de Ranger in de problemen zat. “Klim omhoog, snel,” siste de zwartharige naar beneden. Samus kon de pokémon vast wel even bezig houden, maar niet voor lang. Ze moesten dus snel naar de andere kant van de barricade en dan wegrennen. Dat ging nog een hele opgave voor haar worden, echter.

Iets flitste langs haar heen. Jordan stond zichzelf niet toe om te kijken naar wat het was, want inmiddels hadden de woorden van haar gezelschap haar oren bereikt. Ze moest doorklimmen. Snel. Jordan was niet dom, liet zich dat geen tweede keer zeggen. Dat ze geen idee had wat er precies aan de hand was, hield haar daarin niet tegen. Haastig greep ze naar het volgende uitsteeksel in de barricade en trok zich op, met haar voeten zoekend naar een nieuwe staplek. Plots was een gesis achter haar te horen. Vloekend verhoogde Jordan haar tempo. Ze was bijna op de helft, maar het moest sneller. Veilig voelde ze zich nog niet bepaald.

Een Smokescreen was de oplossing die Samus te bieden had. Behalve dan dat Carmilla nu ook het zicht op haar pokémon verloor. Om zelf incognito te gaan, had die namelijk de vlammen op haar rug weer gedoofd. De biker vloekte hardop, maar ze kon zich nog niet om haar pokémon bekommeren. Hoe graag ze ook meer aandacht aan haar eigen teamgenoot besteedde in plaats van de Ranger, werd het haar ingefluisterd dat ze die nog nodig zou hebben. Carmilla reikte daarom met haar hand naar beneden in de hoop de arm van de brunette vast te pakken. Als ze mee zou trekken, zou het misschien sneller gaan. Het gesis van de Arbok klonk weer en het werd steeds meer duidelijk dat ze nog maar erg weinig tijd hadden.

Ze kon zweren dat ze iets langs haar been voelde gaan, vlak voordat de brunette deze optrok. Een aantal scheldwoorden verlieten Jordans mond terwijl ze haar voeten aanspoorde om nog sneller te gaan, haar armen dwong om meer gewicht te dragen. Dat ze eerder die dag een aardige klap met haar schouder opgevangen had, hielp absoluut niet mee. Toch negeerde Jordan de pijn, want inmiddels kon ze ook rook ruiken. Dat dit juist goed was, wist ze niet. Voor zover zij de situatie begreep, was alles onder haar op dit moment slecht. Alsof ze verzeild was geraakt in een potje van de vloer is lava, maar dan intenser. Dat spel had ze vroeger al niks gevonden.

Ze ging als een speer, zeker als je bedacht dat Jordan normaal gesproken liever lui dan moe was. De bovenkant van de barricade kwam in zicht. Op hetzelfde moment dat Jordan haar arm over de muur van opgestapelde spullen wilde slaan, voelde ze dat ze vastgepakt werd.

Carmilla voelde iets tegen haar hand en besloot dat het de arm van de Ranger was. Meteen greep ze het stof dat eromheen zat vast en begon ze te trekken. Ze verloor haast haar evenwicht en viel bijna achterover van de barricade af, maar ze wist zich zittende te houden. Pas wanneer de brunette veilig en wel boven zat, richtte Carm haar blik omlaag. Ze zag dat Samus haar vlammen weer had opgeroepen om in de aanval te gaan. Dat ging gepaard met niet alleen het licht van het vuur, maar ook een intens witte gloed. Carmilla’s ogen werden een enkele tel groot van verbazing. Die gloed herkende ze wel. Sonic had dat eerder gehad. Het verwarde haar daarom niet toen het licht enkele tellen later verdween en het weer volledig donker werd. Carm besloot dat nu het beste moment was om Samus terug te keren en sprong vervolgens naar de andere kant van de barricade omlaag. Ze moesten rennen. En snel.

Gesponsorde inhoud