Unintended date.

“Je weet veel dingen over mij niet,” zei Gavin al even plagend terug. Maar ze had wel gelijk: hij deed opvallend enthousiast over Kalos. Zijn moeder had hem gezegd dat het reizen en dingen ontdekken altijd in zijn bloed zou blijven zitten, of hij zich nu belabberd voelde of niet. Zijn moeder had ook aangegeven dat hij het beste met zijn verdriet en frustraties om kon gaan door gewoon te doen waar hij zin in had en met wie hij graag uit wilde gaan. En hij zou het fantastisch vinden om samen met Kate iets avontuurlijks te doen. Kate was tenminste niet zo terughoudend op dat vlak en durfde, voornamelijk dankzij de missies en Quests die ze als Ranger waarschijnlijk al had moeten doen, ook veel meer dan andere mensen. Ze konden het nu goed met elkaar vinden en dat zou het des te leuker maken om met hun tweeën iets leuks te gaan doen. En het zou waarschijnlijk een stuk minder awkward zijn dan dit. Ook zonder dat hij zijn hoofd draaide, wist hij dat ze gewoon bekeken werden door de ober en de manager. Hij vond dat je als manager toch een bepaalde professionele houding moest hebben; iets wat deze manager echt totaal niet had. Hij was blij dat Kate het allemaal maar grappig vond, want hij zakte echt door de grond van schaamte. Figuurlijk dan toch. “Dan regelen we die duikuitrustingen toch?” Hij glimlachte naar haar. “Als we dit per ongeluk voor elkaar krijgen, zal dat ook wel lukken.” Hij hoopte dat hij tegen dan genoeg geld had ingezameld met gevechten en weddenschappen om voor zo’n pak te betalen, want hij weigerde geld van zijn moeder te vragen en al helemaal om Kate te vragen om hem iets te lenen. Hij merkte dat hij ook best wel wat honger had; zijn hoofdgerecht was al bijna op. Vooral van het vlees kon hij wel genieten. Gavin keek op toen hij voetstappen hoorde. “Oh boy,” murmelde hij tegen Kate toen hij de vrolijke manager zag naderen. “We zouden jullie graag nog een dessert aanbieden, maar helaas gaat ons restaurant dadelijk sluiten en moeten we jullie al naar jullie kamers brengen. Als jullie willen, kunnen jullie ’s morgens een gratis ontbijt krijgen? Ter compensatie dat er geen dessert meer mogelijk is?” Hm. Hij zou toch zweren dat hij op een gepaste tijd had gereserveerd. Toen zag hij de grijns van de manager. Ugh. “Mijn toekomstige vróuw en ik zullen dit even overleggen,” zei hij op een vrij sarcastische manier. De manager knikte en draaide zich met een snelle beweging om en Gavin keek Kate aan. “Jij mag beslissen, ik durf al niks meer,” zei hij en hij lachte een beetje awkward, maar nu speelde er toch een klein glimlachje om zijn lippen. Dit was dan ook zo dom.

Gavin kon zich al wel half voorstellen wat dat ongeluk geweest moest zijn ook zonder dat Kate vertelde wat er gebeurd was. Die Pokémon bleek zelfs nog een lastpak te zijn toen hij nog niet geboren was. Gavin kon zich nog maar al te goed herinneren hoe de bird type had besloten om zijn haar als een nest te gebruiken, maar er ook even gauw weer uit ging toen Gavin kwaad was geworden. Het was weer een meningsverschil tussen Kate en hem geweest en het viel hem eerlijk gezegd nog mee dat ze dit met hem wilde doen, al moest het vast en zeker awkward zijn. Voor hem was het idee dat hij op dezelfde kamer sliep al awkward, laat staan dat ze dadelijk daadwerkelijk een bed moesten delen. Hij was echter ook weer niet zo flauw om het af te zeggen en om eerlijk te zijn, was hij zelf ook wel te moe om nog iets anders te gaan zoeken. De schuifdeuren van het Pokémon Center waren waarschijnlijk nu al wel vergrendeld, of het moest zijn dat er een nachtshift was. Als hij het zich goed herinnerde, waren dat maar bepaalde Pokécenters in de regio en Lilycove City was daar niet één van. In elk geval besloot Kate dus voor hun dat ze hier zouden blijven en Gavin schoof zijn bord van zich af om aan te duiden dat hij ook klaar was. De manager kwam snel weer terug naar hun en glimlachte naar Gavin. “We hebben besloten om het ontbijt erbij te pakken,” zei hij, niets zeggend over het feit dat ze het er ook over hadden gehad om ergens anders te gaan slapen, iets wat duidelijk niet de bedoeling leek te zijn van het personeel. “Ah, super,” zei de manager nadat hij in zijn handen had geklapt. “Ik laat dit opruimen en dan breng ik jullie direct naar jullie kamers. Volgen jullie mij maar.” Gavin legde gauw zijn bestek goed over zijn bord neer en schoof zijn stoel toen naar achteren. Zowel de manager als hij wachtten totdat Kate zich bij hun had gevoegd en niet veel later werden ze via een trap naar boven geleid en gingen ze vervolgens één lange gang door. Bij een niet echt speciaal uitziende kamer stopte de manager, deed de deur open met een sleutel waar tot Gavin’s ergernis een hartje aan hing en opende de deur. “Geniet van jullie verblijf en als er iets is, mogen jullie altijd naar ons bellen.” De manager liet hun al snel alleen en Gavin’s mond viel nog net niet open toen hij het interieur van de kamer bekeek. Het bed met de rode dekens viel al niet te missen, maar de rozenblaadjes en de flessen wijn die op het bed verspreid lagen al helemaal niet. “Eh…” Gavin bloosde. “Ik slaap wel op de grond als je dat fijner vindt?” Toegegeven: hij lag liever in bed, maar dit was echt gewoon awkward.

Gavin lachte wat nerveus toen Kate een opmerking maakte over de rozenblaadjes, waarschijnlijk bedoeld om de sfeer wat luchtiger te maken. Ze had waarschijnlijk ook wel gemerkt hoe ongemakkelijk hij wel niet werd van deze kamer, hoewel daar bij Kate om eerlijk te zijn niks van viel te merken. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze moe was; Gavin merkte ook nu weer dat ze het liefste op bed wilde gaan liggen en wilde gaan slapen. Hij hoopte dat hij binnenkort ook weer van die dagen zou hebben dat hij uitgeput naar bed zou gaan en een nacht goed door kon slapen. Vandaag had hij eigenlijk weer niet veel gedaan en hij begon zich schuldig te voelen tegenover Kate omdat zij juist zo veel deed. Het was om de één of andere reden niet eerlijk dat zij zo veel werkte en hij bijna niets deed. Daar moest maar eens dringend verandering in komen. Binnenkort zou hij met zijn reis beginnen en dan zou hij waarschijnlijk druk bezig met trainen zijn, hoewel hij niet lang nodig zou hebben om aan de derde gym te kunnen beginnen. Een beetje gerustgesteld zijnde door die gedachte keek Gavin opzij toen Kate haar vraag stelde. “Ja,” zei hij en hij deed een hoofdknikje in de richting van de afgesloten ruimte waar waarschijnlijk een badkamer en een wc moest zitten. “Ik denk dat ik daar nu maar eens gebruik van ga maken.” En weg was hij. Hij deed de deur achter zich dicht en leunde met zijn handen op de wastafel terwijl hij zijn adem die hij onbewust had ingehouden uitblies. Kate vond het niet erg als hij bij haar in bed zou slapen en om eerlijk te zijn, wilde hij ook wel eens graag in een luxueus bed liggen. Er was niets mis met de bedden in de Pokécenters en zeker niet zijn bed thuis, maar dit was een kans die hij maar één keer kreeg. Niet om met Kate in bed te slapen, maar om in een bed te slapen dat behoorde tot een redelijk chique hotel. Hij deed wat twijfelachtig de knoopjes van zijn blouse los. Niet helemaal, maar wel genoeg zodat hij wat kon luchten. Het liefste had hij het helemaal uitgetrokken, maar dan zouden zijn littekens zichtbaar zijn en dat wilde hij niet. Nu waren een paar kleine littekens op zijn borstkas zichtbaar, maar die waren zo klein dat je ze enkel zag als je wist dat ze er waren. Gavin deed nog wat water in zijn gezicht, ging nog naar de wc en ging daarna weer terug naar buiten. Ook hij trapte zijn schoenen uit waarna hij op het bed ging liggen en zijn kussen zo ver mogelijk van Kate weg schoof zodat hij niet per ongeluk tegen haar aan zou gaan liggen midden in de nacht. “Het ligt echt zalig,” mompelde hij. Hij merkte dat hijzelf ook slaperig begon te worden, maar hij bleef toch nog even wakker om te wachten totdat Kate ook in bed lag en ze konden gaan slapen.

Kate leek al volledig in slaap te zijn tegen de tijd dat hij zijn ogen sloot en hij merkte vaag op dat de Ninetales van Kate zich ook bij hun gevoegd had. Hij voelde zich lichtelijk ongemakkelijk worden onder de strakke blik van de vos. Hé, alsof hij dit zo geregeld had! Hij was een gentleman geweest en hij had gevraagd of hij op de grond moest slapen, maar Kate had dit niet nodig gevonden en dus was het niet zijn schuld dat hij nu bij haar in bed lag. Oké, het was wel zijn schuld omdat hij het nog altijd had kunnen weigeren, maar hij had ook kunnen kiezen om op de vloer te gaan liggen en omdat Kate het oké had gevonden, had hij ervoor gekozen om bij haar in bed te gaan liggen. Dit klonk zelfs verkeerd als hij het aan de vos probeerde te verklaren zonder dat hij de woorden letterlijk sprak zodat de vos uiteindelijk nog niets door zou hebben van zijn bedoelingen en wat Kate’s rol daarin was. Oké… liet hij maar gewoon gaan slapen. En dat was dan ook wat hij deed. Slaap kwam sneller dan hij had verwacht en zoals verwacht kwamen ook de nachtmerries. Het gezicht van zijn vader was duidelijk te zien terwijl deze naar voren liep en iets scherps in zijn hand vasthield. Gavin hoefde geen stap dichterbij te doen om te weten wat het voorwerp was; hij wist zo ook wel dat het het afgebroken stuk van een bierglas was. En hij wist precies wat er nu ging komen. Zijn vader die hem opdroeg om zijn shirt omhoog te doen, zijn vader die hem hardhandig vastpakte als hij het niet wilde doen en Gavin’s betraande gezicht terwijl hij zijn moeder belde nadat het gebeurd was. Gavin murmelde zachtjes in zijn slaap en ging met zijn hand onder zijn trui over zijn buik alsof hij weer kon voelen hoe het stuk glas over zijn huid gehaald werd en diepe littekens achterliet, zowel op Gavin’s lichaam als Gavin’s mentale toestand. Zweet parelde langs zijn voorhoofd naar beneden en de enige reden waarom hij wakker werd, was omdat hij het gevoel had dat hij niet meer kon ademen en zijn hart letterlijk sneller voelde kloppen in zijn keel. Toen hij iets zachts tegen zijn gezicht voelde en zelfs iets voelde kriebelen, knipperde hij verbaasd zijnde met zijn ogen. Omdat het raam zich naast het bed bevond, kon hij zien dat het maanlicht buiten fel scheen en concludeerde daarbij dat het nog nacht moest zijn. Hij concludeerde ook dat er haar van Kate in zijn gezicht lag en dat zijn arm ergens tijdens het woelen in om haar middel geslagen was. Shit. Eh… en nu? Gewoon maar terug gaan slapen en hopen dat hij ergens tijdens de nacht zichzelf weer automatisch om zou draaien zonder dat ze in de gaten had wat hij gedaan had? Yeah, euh… één probleem. Na een nachtmerrie kon hij meestal niet meer slapen. Muk.

Oké. Alsof het allemaal nog niet awkward genoeg was, voelde hij dat er druk op het bed kwam en zag hij niet veel later de roodgloeiende ogen van Kate’s Ninetales. Hij wist wel ongeveer wat er zou gebeuren als hij zijn arm niet onmiddellijk zou verplaatsen, maar het was niet alsof hij echt een keus had zoals het er nu voor stond. En dus legde hij zijn vinger zo goed en kwaad als dat kon tegen zijn lippen om te voorkomen dat de Ninetales geluid zou maken, wat hoogstwaarschijnlijk grommen zou zijn. Gavin kon de reactie van de Pokémon wel begrijpen, want hoe zou je anders als beschermer van je trainer reageren als je iemand zag met zijn arm om haar heen geslagen en zo dicht dat haar haren tegen het gezicht van diegene streken? Juist ja. Hij wist hoe het eruitzag, maar hij wilde – of nee, hij hóópte – dat de Pokémon het zo niet zou interpreteren, wat de Ninetales uiteraard al wel aan het doen was. “Dit is niet wat het lijkt,” siste hij naar de Pokémon toe. Waar was hij mee bezig? Hij was zijn voor hem onverklaarbare daad aan het uitleggen aan een Pokémon die er waarschijnlijk nog minder van zou begrijpen dan hij zelf al deed. Hij snapte niet eens waarom hij een poging ondernam om het uit te leggen, want het klonk voor hemzelf al vreemd genoeg in de oren. Dan zat er maar één ding op: zichzelf losmaken en daarvan de consequenties ondergaan. En toen kwam er een gedachte zijn hoofd binnen die deze ervaring nóg vreemder liet voorkomen: ze ruikt lekker. Gavin vroeg zich af of de Ninetales zijn rode kop kon zien met haar uitstekend zichtvermogen die haar ook had doen ontdekken dat Gavin’s lighouding niet bepaald gebruikelijk was voor de band die hij en haar trainer hadden. Gavin schudde de gedachte van zich af en trok zijn arm zo voorzichtig mogelijk terug zodat hij haar hopelijk niet wakker zou maken. Als ze nu wakker zou worden en haar Ninetales kwaad naar hem zag kijken, zou ze waarschijnlijk het één en ander van haar denken en om eerlijk te zijn, kon Gavin dat haar niet kwalijk nemen. Hij verplaatste zich zachtjes weer terug op zijn rug en blies zijn adem uit. Daarna keek hij de Ninetales aan met een blik van: nu tevreden?