Unintended date.

Was hij een idioot? Ja, misschien een klein beetje. Maar hij had geen idee hoe hij dit anders moest aanpakken. Ze hadden het de volgende keer maar half goedgemaakt en daarna hadden ze elkaar niet eens meer gezien. Er was opeens van alles gebeurd en hij was een tijdje gestopt met reizen omdat hij bij zijn moeder wilde zijn. Hij had twee badges gehaald, maar had de kracht niet gevonden om te trainen voor de derde badge. En misschien wilde hij ook gewoon geen badges meer halen. Misschien was het toch niets voor hem, ook al maakte zijn moeder hem wijs dat dat wel zo was. In elk geval wilde hij er voor nu heel even mee stoppen en zich op andere dingen focussen. En één van die dingen was het volledig goedmaken met Kate. En daarom had hij haar via een bericht uitgenodigd om naar Lilycove City te gaan zodat ze samen iets konden gaan eten. Hij had zijn verhaal aan zijn moeder verteld en zijn moeder had hem gezegd dat de beste manier om het goed te maken met een vrouw was om haar uit te nodigen voor een etentje in een restaurant. Nu waren de meeste restaurants in Lilycove City bezet geweest en had hij moeten kiezen voor een hotel met een restaurant. Het was vrij laat op de avond en hij had gemerkt dat zijn berichtje pas na een bepaald uur verzonden was. De kans dat ze niet kwam opdagen, was dus vrij groot. Zijn moeder had hem ook gezegd dat hij niet in zijn normale oversized truien kon gaan en dat hij iets fatsoenlijks moest aantrekken. En hier stond hij dus in een normale blauwe broek die iets strakker was dan zijn normale broeken en een donkerblauwe blouse waarvan de mouwen gelukkig lang genoeg waren om zijn littekens te verbergen. Zijn haar stond echter weer op bombastische wijze op zijn kop, ook al had hij diverse pogingen gedaan om het een beetje te fatsoeneren. Het hing echter in zijn gewone stijl zoals hij ze normaal had en hij hoopte maar dat Kate er een beetje mee kon leven. “Meneer, als u zo ver bent, dan kunnen u en uw date aan tafel twaalf gaan zitten.” De ober verdween weer zo snel als hij gekomen was en Gavin haalde verbaasd zijnde zijn wenkbrauw op. Had die kerel nu serieus het woordje “date” vermeld? Gavin zuchtte en hoopte eerlijk gezegd nu dat Kate niet zou opdagen zodat hij nog iets anders kon regelen voor hun. Iets minder awkward. Iets waarbij hij zich gewoon kon kleden.

Gavin was op een bankje gaan zitten om zijn zenuwen wat te controleren. Hij had dit echt nog nooit eerder gedaan en als dit ook maar iets leek op die keer dat hij met Jane in de loveseat moest gaan zitten op de kermis, dan zou hij zich vandaag ook weer gaan schamen voor zijn domme reacties. Hij sloeg zijn been zo over zijn andere heen dat zijn enkel de zijkant van zijn knie raakte zodat hij in een iets mannelijkere houding zat en leunde zogenaamd nonchalant naar achteren. Gavin was de andere kant op aan het kijken waardoor hij niet doorhad dat Kate naar beneden kwam met haar Flygon. Pas toen ze verdween in het restaurant draaide hij zijn hoofd naar voren en schoot hij overeind toen hij het blonde haar zag verdwijnen. Was dat Kate geweest? Hij checkte zijn Holo Caster en kreunde inwendig toen hij zich besefte dat de tijd dat ze hadden afgesproken al verstreken was en dat hij haar dus net gemist had. Way to go, Gavin! Dadelijk dacht ze nog dat hij geen zin had om met haar af te spreken. Snel kwam hij overeind en liep hij het restaurant binnen net toen de blonde dame verklaarde dat ze met een vriend had afgesproken. Nog voordat hij iets kon zeggen, leek de man hem al te herkennen en glimlachte warm naar hem. “Ah, meneer Castle. Jullie mogen mij volgen naar jullie tafel alstublieft.” Gavin keek naar Kate en vlak voordat ze de ober zouden volgen, liet hij een kleine glimlach aan haar zien. “Hoi Kate,” sprak hij vervolgens, maar klapte dicht omdat hij voor de rest niet meer wist wat hij moest zeggen. “Zullen we dan maar?” Hij ging Kate snel voor en zag verderop de ober bij een tafel staan. Hij probeerde zijn mond dicht te houden toen hij zag dat er een fles wijn stond en twee glazen die netjes op hun kop stonden. Wat…? “We komen zo de menukaart naar u brengen,” zei de ober nadat hij de glazen terug recht had gezet en ze voor de helft gevuld had met champagne. De ober ging weg en Gavin probeerde zich te herinneren wat ook alweer de normale manieren waren als je uitging met een vrouw. Hij herinnerde zich vaag dat zijn moeder had gezegd dat hij bij binnenkomst haar stoel naar achteren moest schuiven en dat was dan ook wat hij deed. Daarna deed hij één of ander raar gebaar naar haar ten teken dat ze mocht gaan zitten en schoof de voorzichtig aan waarna hij snel op zijn stoel ging zitten. “Dus… nog iets interessants gebeurd de laatste tijd?”

Gavin voelde zich al een stuk minder awkward toen ze op hun stoelen zaten en Kate een hele uitleg deed nadat hij zijn vraag had gesteld. Hij merkte dat het hem oprecht interesseerde wat er allemaal gaande was in Kate’s leven en dat hem afleidde van het vervelende gevoel in zijn maag bij het feit dat hij niet veel vrienden had om mee af te spreken en nauwelijks een doel voor ogen had. Hij had tegen zijn moeder gezegd dat hij misschien wilde stoppen met gyms uitdagen en zij had hem hiervan weerhouden door te zeggen dat hij juist zo veel van Pokémon en gevechten hield, maar hij wist niet of hij de moeite nog wel wilde doen. Zou het hem echt beter laten voelen? Maar in eerste instantie had hij ook niet met Kate af willen spreken en had zijn moeder hem van gedachten laten veranderen door aan te geven dat vrienden zeldzaam waren en dat hij er zuinig op moest zijn. Toen hij uitlegde dat het tussen hem en Kate niet zo geweldig was gegaan allemaal had ze hem verteld hoe hij het moest aanpakken om weer terug in een goed boekje bij haar te staan. En ze had hem vooral op het hart gedrukt dat hij zichzelf moest blijven. Hij schaamde zich een beetje omdat hij nog altijd de goede raad van zijn moeder nodig had om hem weer op de baan te helpen, maar zijn moeder had aangegeven dat hij veel meegemaakt had in zijn leven en dat het niet meer dan normaal was dat hij toenadering bij haar zocht. Het was grappig om te zien dat ze zelfs zonder dat hij iets zei doorhad dat er iets aan de hand was met hem. “Ik denk dat het voor een Ranger inderdaad interessanter is in Kalos, zeker nu de meeste heisa hier voorbij lijkt te zijn,” sprak hij. Hij had nog iets vaags gehoord op het nieuws over een inval van Team Rocket in Mossdeep City, maar dat was ook weer maanden geleden gebeurd en hij kon zich voorstellen dat het Kate veel interessanter leek om naar Kalos te gaan, want daar liep ze meer kans om Team Rocket letterlijk tegen het lijf te lopen. Al kon hij niet zeggen dat hij blij was met het idee dat ze echt gevaar zou lopen door zoiets, al kon hij het gevoel niet goed plaatsen waarom hij dat zo vond. “Maar doe het niet te gek en bel me als je mijn hulp nodig hebt. Mijn Pokémon zijn waarschijnlijk niet zo sterk als de jouwe, maar ik ben goed in vuistgevechten. Ik ben al een Pokémon op zich.” Deze keer lukte het hem wel om naar haar te glimlachen en werd zijn houding ook iets losser, durfde hij het zelfs aan om een slokje te nemen van zijn wijn. Het was een vrouwendrankje, maar het was op zich niet slecht. “Misschien…” Hij viel heel even stil. “Misschien zou het leuk zijn als je me belt vlak voordat je de gym gaat uitdagen? Ik zou het leuk vinden om een keer een gymbattle van je te zien.” Hij voelde dat zijn wangen werden. Wat een stom voorstel. Nu zou ze hem al helemaal een loser vinden. Sinds wanneer was hij hier zo slecht in geworden? Voordat hij nog meer stomme dingen kon zeggen, kwam de ober met de menukaart aangezet en deed Gavin net alsof hij druk bezig was met een gerecht uit te zoeken. “Hier hebben ze tomatensoep met room,” zei hij bedenkelijk. “Alhoewel mijn moeder me waarschijnlijk gaat vermoorden als ik met tomatensoep mors op mijn blouse. Het leek wel alsof ik ging trouwen toen ik dit ding voor de eerste keer aantrok. Ze was echt letterlijk in tranen, niet normaal gewoon.” Hij rolde op die typische manier die alleen hij kon doen met zijn ogen en grinnikte even.

Gavin dacht eerlijk gezegd niet dat Kate hem ooit zou bellen als ze in de problemen zou zitten. Zo was ze niet. Bovendien waren haar Pokémon hoger qua level en had ze zijn hulp daarom dus echt niet nodig. Hij voelde zich dan ook een beetje stom om het voor te stellen en probeerde zich te concentreren op andere dingen, zoals het feit dat Kate binnenkort de achtste en laatste gym zou uitdagen. En hij zat nog maar aan de derde met het vooruitzicht om misschien wel helemaal te stoppen. Was het een goed idee om te stoppen? Het was juist zijn doel geweest om op reis te gaan met in zijn achterhoofd het idee om zijn slechte herinneringen te vergeten door nieuwe herinneringen te maken met zijn Pokémon. En hij had ook al wel veel herinneringen, alleen niet altijd positieve. Ja, hij had nieuwe Pokémon en ze waren geëvolueerd, maar hij had ook vaak nachtmerries die bijna elke nacht terugkwamen en niet weg leken te willen gaan. En hij dacht dat ze ook nooit volledig weg zouden gaan waardoor het nog vervelender werd om de reis voort te zetten. Maar zijn moeder had hem gezegd dat thuiszitten ook niet ging helpen en dat hij minstens één vriend moest hebben om erop te rekenen. Gavin gaf enkel een afwezig knikje toen ze antwoordde op zijn opmerking over zijn moeder, zijn blouse en de soep en koos zijn hoofdgerecht ook uit waarna hij het boek dichtklapte. De ober kwam na een tijdje naar hun en Gavin bestelde tomatenroomsoep, steak met frieten en ketchup en nog een cola. Hij wachtte totdat de ober ook Kate’s bestelling had genoteerd en trok zijn wenkbrauw op toen hij de ober en wat leek op de manager van het hotel met elkaar zag fluisteren en naar hun zag wijzen. Hij werd achterdochtig toen de manager zijn handen in elkaar legde en met een iets te vriendelijke, te slijmerige glimlach naar hun toekwam. “Ah, wat een genoegen om kennis te maken met het koppel Castle!” Gavin was te verbluft om te antwoorden en staarde hem daarom aan. “Jullie huwelijkssuite is klaargemaakt en na het eten zal ik jullie persoonlijk begeleiden naar de suite zodat jullie de nacht goed in kunnen zetten.” Hij gaf een opvallende knipoog naar Gavin en Gavin had het gevoel alsof hij door de grond kon zakken. “We zijn zeer blij met het feit dat jullie zo’n gulle bijdrage hebben geleverd aan dit hotel en daarom worden de kosten voor dit etentje niet aangerekend. Wij wensen jullie een heerlijke avond toe en een prettig verblijf in de suite. Ik zie jullie na het etentje!” De manager ging weg en Gavin draaide zijn hoofd naar Kate toe. Na een pijnlijke stilte zei hij uiteindelijk: “Ik geloof dat er een misverstand is gebeurd.”

Gavin had het gevoel alsof hij door de grond kon zakken. Ja, Kate was aardig en ja, ze was een heel mooie meid om te zien, maar dit was niet hoe hij het avondje wilde eindigen. En hij wist dat er waarschijnlijk een hoop jongens waren die van deze situatie gebruik zouden maken, maar zo was hij simpelweg gewoon niet. Bovendien had hij al die littekens op zijn lichaam waardoor het voor hem nog wat moeilijker werd om zich over te geven aan iemand dan bij een andere jongen het geval zou zijn. Zijn lichaam herinnerde hem constant aan de slechte tijd die hij bij zijn vader had gehad en dus was het voor hem moeilijk om zich zomaar uit te kleden er gewoon voor te gaan. Het was niet dat hij het niet wilde, maar… hij was er gewoon nog niet klaar voor. Het is niet alsof ik het niet wil? dacht hij vervolgens. Waar was hij toch over bezig? De alcohol moest naar zijn hoofd stijgen of zo. Als antwoord daarop nam hij nog een slokje van zijn wijn om waarschijnlijk aan zichzelf te bewijzen dat hij prima tegen de alcohol kon. Een nerveus lachje ontsnapte hem toen ze het over zijn moeder had, maar deze keer was het wel een oprechte glimlach. “Dat herinnert me er trouwens aan dat ze heeft gezegd dat ze je wel eens wilde ontmoeten. Ze is heel nieuwsgierig naar je.” Zijn pogingen om het onderwerp af te leiden van dit hielp echter niet, want Kate ging gewoon weer verder en Gavin beet op zijn onderlip. “Zal ik met ze gaan praten?” vroeg hij. “Zeggen dat er een misverstand is?” Aan de andere kant hadden ze nu een gratis etentje en wist hij niet wat er zou gebeuren als ze dit zouden afwijzen. “Of…” Hij voelde zijn wangen rood worden. “Of we laten het gewoon gebeuren en ik zal wel op de grond slapen. Dan maak ik wel met wat dekens een bed op de grond of zo en dan lijkt het net alsof we op een kamer samen in het Pokémon Center liggen, alleen dan anders.” Hij grinnikte een beetje nerveus en vroeg zich af hoe hij in Arceus’ naam over moest komen. Want om heel eerlijk te zijn? Ja, de gedachte om samen met Kate op een kamer te slapen maakte hem nerveus, maar het was niet iets dat hij zou verachten.

Het leek erop dat ze gewoon hier zouden blijven en uiteindelijk later wel zouden kijken hoe ze het aan zouden pakken. Het was misschien niet zijn eerste keuze, maar hij kon het zich niet veroorloven om nu op Fugite weer helemaal terug te vliegen en naar een slaapplaats te gaan zoeken. Bovendien leek een lekker bed van dekens, ook al zou dat dan op de grond zijn, hem aannemelijker dan in het Pokémon Center slapen. Hij stelde zich voor hoe het moest zijn als ze er wel voor kozen om samen in het bed te slapen en moest moeite doen om zijn blos te verbergen. Hij had nog nooit met een meisje in bed geslapen en hij had geen idee wat hij ervan zou moeten verwachten. Echter vertrouwde hij het meer met Kate dan dat hij bijvoorbeeld met Azalea zou hebben gedaan. Azalea leek hem meer een type dat iets anders deed dan slapen en daar wilde hij het liefst niet te veel aan denken. Het was niet dat hij het niet wilde of iets, maar hij schaamde zich verschrikkelijk voor zijn lichaam en hij dacht dat dat wel eens in de weg kon zitten en het hele romantische moment kon verpesten. Niet dat hij zich vaak had voorgesteld hoe het zou zijn omdat het zo awkward was om over na te denken. En al zeker nu hij hier met Kate aan tafel zat en hij zich eigenlijk op andere dingen moest concentreren dan zo’n zware onderwerpen. Blijkbaar bleek dat echter niet veel uit te maken, want Kate begon over een onderwerp waar hij het eigenlijk liever niet over wilde hebben. Waarschijnlijk verwachtte ze dat hij in de tussentijd kei veel gyms had uitgedaagd terwijl hij in werkelijkheid een break nodig had gehad om zijn gedachten op een rijtje te zetten. Hij keek wat beschaamd naar de tafel en schraapte toen zijn keel. “Ik eh…” Zijn blos werd erger en zijn handen vormden zich tot een vuist onder tafel. “Ik ben even terug bij mijn moeder gaan wonen omdat…” Hij beet op zijn onderlip. “Er waren wat dingetjes die we samen op een rijtje moesten zetten en bovendien miste ik haar wel.” Zijn blos werd wat erger en hij lachte wat nerveus. “Maar ik denk dat ik binnenkort de training weer ga oppakken en voor de derde gym ga trainen. Ik heb twee teammembers erbij en ik denk dat ik er wel klaar voor ben.” Hij dacht niet dat Kate wist dat hij een Flygon had. Van Volcano wist ze sowieso niks. “Ik vind het niet erg als je over je werk praat, hoor. Ik denk dat je toch niet wilt horen welke stadjes mijn moeder en ik allemaal bezocht hebben en wat we hebben meegemaakt. Jouw job als Ranger klinkt veel interessanter.” Deze keer verdween zijn blos en glimlachte hij oprecht naar haar terwijl hij wat met zijn glas wijn speelde en er uiteindelijk nog een keertje van dronk.

Kate leek het niet kinderachtig te vinden dat hij weer een tijdje bij zijn moeder was gaan inwonen en Gavin zuchtte wat opgelucht. Hij wilde het misschien niet graag toegeven, maar om eerlijk te zijn was hij best wel een moederskindje. Zo vond hij het ’s avonds fijn om met haar op de bank te zitten en zich door haar te laten knuffelen terwijl zij met haar handen door zijn haren streelde en hem vertelde dat ze zijn lieve jongen was. Niet dat hij dat ooit hardop ging toegeven aan ook maar iemand, want dan zou zelfs Kate haar gezicht niet meer in de plooi kunnen houden waarschijnlijk. “Ik zat eraan te denken om mijn Electivire, Flygon en Typhlosion te gebruiken.” Hij had er waarschijnlijk weinig aan als hij de namen van zijn Pokémon zei omdat dat haar waarschijnlijk niet veel ging zeggen, maar zo werd het een stuk duidelijker en kwam ze er ook achter dat hij een Flygon had. “Ik heb je Flygon, Venipede en Rufflet gezien.” Bij die laatste grimaste hij een beetje omdat hij zich nog duidelijk kon herinneren wat de Pokémon had gedaan toen deze zijn haar voor de eerste keer had gezien. En oké, misschien was het wel grappig te noemen dat de Pokémon dat na zijn uitbarsting niet meer durfde, ook al zou Kate die mening waarschijnlijk niet delen. Hij wist vrij zeker dat als een trainer zo tegen zijn Pokémon was uitgebarsten dat hij er ook niet mee kon lachen als zijn Pokémon vanaf dan bang was. Dat liet hem alleen nog maar schuldiger voelen tegenover Kate en even vroeg hij zich af hoe ze hem dat had kunnen vergeven en nu hier gewoon met hem zat alsof er niets gebeurd was. Het onderwerp ging over zijn moeder en Gavin kon het niet laten om even te glimlachen. “Dat zou ze echt enorm leuk vinden.” Hij voelde dat zijn wangen weer rood werden. “Ze is behoorlijk benieuwd naar de persoon die mijn uitbarstingen heeft doorstaan en alsnog met me wil afspreken. En ze vindt het leuk dat ik vrienden maak op mijn reis.” Hij wreef een beetje beschaamd over zijn achterhoofd toen hij het over zijn uitbarstingen had en was blij toen ze het voorgerecht op kwamen dienen. Voor hem een tomatensoep en voor Kate stokbrood met kruidenboter. “Een uitstekende keuze om rood, de kleur van de liefde, te kiezen als hoofdgerecht, meneer.” Gavin keek wat verstomd naar de ober die haast huppelend wegging en sloeg zijn hand vervolgens hard in zijn gezicht. “Kill me now please,” mompelde hij en met rode wangen, die te vergelijken waren met zijn soep, begon hij te eten van zijn soep. “Heb ik je al eens verteld wat er gebeurd is tijdens Valentijn?” vroeg hij, voornamelijk om het onderwerp van hun af te leiden en misschien ook wel om haar aan het lachen te brengen.

Toen Kate de andere helft van haar team had opgesomd, besefte Gavin dat hij die Pokémon eigenlijk nog nooit had gezien. Niet dat hij haar echt de kans had gegeven om het hem te laten zien; de Rufflet was waarschijnlijk voor heel zijn leven getraumatiseerd van vogelnesten dankzij hem. Misschien had hij toen niet zo mogen ontploffen, maar de Rufflet had ook niet zomaar in zijn haren mogen zitten. Het was toen al een explosie geweest en de Rufflet had het er nog bepaald beter op gemaakt. Kate had waarschijnlijk wijselijk besloten om er geen opmerking over te maken en Gavin had er voor de rest ook niet veel over gezegd. “En ik heb er dan blijkbaar te veel van,” zei hij en hij grinnikte even. “Ik geloof dat mijn moeder elke week wel tomatensoep maakt, misschien wel twee keer als het kan. Ze is echt fan van soep maken voordat ze de rest van het eten opdient.” Ook de weken dat Gavin bij haar thuis was, had ze weer een paar nieuwe ingrediënten in de soep uitgeprobeerd en dan moest Gavin zeggen of hij het lekker vond. Of ze gingen naar een restaurant en gaf vervolgens na hun bezoek uitgebreid aan Gavin commentaar over wat beter kon en wat niet. Tijdens de tweede week bij elkaar had ze Gavin soep laten maken en was ze bijna in huilen uitgebarsten toen het een succes leek te zijn. Gavin begreep zijn moeders grote liefde voor soep niet echt, maar hij ging er ook niet over in discussie met haar. Dat leek hem het beste. Hij kreeg weer een rode kop toen Kate aan hem vroeg of hij een date had gehad en haalde zijn schouders op. “Het was meer een geforceerde date, honestly,” zei hij. “Op de één of andere manier was het zo uitgekomen dat we met elkaar afspraken en kwamen we op een kermis terecht. We hadden eerst best wel veel lol met een grijpmachine, maar daarna werden we opeens in een karretje geduwd en reden we rond in een soort van attractie die speciaal gebaseerd was op Valentijn. Dat wil dus zeggen overal hartjes en zo.” Hij zuchtte. “Om het karretje te mogen verlaten, moesten we elkaar een kus geven. Het was echt erg en het duwde ook eeuwen voordat we eruit mochten omdat we beiden niet meer wilden dan een kus op de wang.” Hij werd nog steeds rood als hij daaraan terugdacht. “Ik denk dat ik de hele dag in het Pokémon Center blijf zitten de volgende keer dat het Valentijn is.” Hij grinnikte even en keek vervolgens naar haar. “En jij?” vroeg hij. “Heb jij een date gehad?” En hij wist niet waarom, maar hij voelde zich niet zo prettig bij het idee dat dat daadwerkelijk zo geweest zou zijn.