To The Sky [Patrol]

Ze had speciale permissie hier te zijn. Bewonderend keek Kate naar de Sky Pillar. De plek was officieel verboden, maar veel trainers besloten ondanks het verbod toch vaak een kijkje te nemen. Het was een oude, heilige plek van de vroegere drakenmensen - ze was de naam kwijt - die Rayquaza te vriend hielden. Het gebouw was dan ook voor de Legendary gemaakt. Of hij er echt waarde aan hechte wist ze niet, ze wist niet eens of het monster echt bestond. Maar het was hier heilig en verboden, dat was de boodschap hier. Toch mocht elke maand, of als er iets aan de hand was, een Ranger naar binnen om de plek te inspecteren en mogelijke problemen op te lossen. En deze keer was zij gekozen. Een hele eer als je het haar vroeg, vooral aangezien ze hier legaal kon zijn en niet naar binnen moest sluipen. Niet dat ze dat zou doen.. waarschijnlijk. Tara stond aan haar zijde en Kye zat op haar schouder, het vliegende duo was de beste keuze mee te nemen aangezien de rest van haar team geen ladders kon beklimmen. Al was Kye niet echt gekozen, de Rufflet wilde gewoon 24/7 aandacht. Voorzichtig liep ze het heilige gebouw binnen en keek om zich heen. Het was in staat van verval, maar ladders waren neergezet zodat ze zich naar boven kon bewegen. Onder de indruk keek de Ranger naar de tekeningen op de muur. Wat een bijzondere plek.

Bewonderend liep Kate door de Sky Pillar. Het was jammer dat deze plek niet open was voor publiek, al kon ze het wel begrijpen. De toren was niet in de beste staat en als er teveel bezoekers zouden komen was er instortgevaar. Dat was er nu ook al, daar was ze voor gewaarschuwd. Tara liet opeens een bezorgde hum horen en begon resoluut in de richting van de muur te lopen. Eerst wist Kate niet wat de draak had, maar toen merkte ze een lange jas op. Er was iemand. Snel beende ze achter haar pokémon aan en kwam uit bij een man die op leek te gaan in de muurschilderingen. Naast hem stond een volle tas en in zijn handen bevonden zich een notepad met aantekeningen. “Wie bent u?” de vraag sneed scherp door de lucht en liet de man schrikken. Voorzichtig draaide hij zich om en keek de Ranger met duidelijke schrik in zijn ogen aan. “Arceus,” waren de eerste woorden die hij sprak. “Geef me een moment.” Met gesloten ogen en een hand op zijn hart leek hij even een moment nodig te hebben om tot rust te komen. Toen hij zijn hart weer onder controle had opende hij zijn ogen en glimlachte. “Professor Kanoe, gespecialiseerd in de geschiedenis van Hoenn,” stelde hij zichzelf voor. Kate liet haar blik snel over de man glijden en keek hem een tikkeltje argwanend aan. Het voorkomen van de professor was niet het meest verzorgd. Hij droeg een lange, zwarte jas en had een pet op die veel van zijn gezicht verborg. “W-Wacht,” stotterde Kanoe wie de blik van de Ranger had opgemerkt. “Ik heb permissie hier te zijn.” Hij klikte zijn tas open en doorzocht het ding waardoor verschillende papieren over de grond verspreid werden. Het was dus waar wat ze zeiden, professors waren echt slecht in hun papieren in orde houden. Uiteindelijk vond hij was hij zocht en gaf het aan de Ranger.

Kate liet haar ogen over het papier glijden terwijl Tara over haar schouder meekeek, alsof de draak kon lezen. Het papier gaf inderdaad toestemming tot de toren, al was het alleen voor een bepaalde tijd. “Wat doet u dan?” geïnteresseerd keek de blondine over het papier. De vraag leek een nieuw enthousiasme in de prof wakker te schudden. “Nou kijk,” begon hij bijna stotterend. “Hoenn werd eeuwen geleden gecreëerd door primal Groudon en Kyogre, maar de twee legendarische pokémon braken uiteindelijk in een oorlog uit. Uiteindelijk werden ze gestopt door Mega Rayquaza en begonnen ze aan hun lange sluimer.” Kanoe leek een moment nodig te hebben om adem te halen aangezien hij alles aan een stuk door had verteld. “Maar toen sloeg een meteor in op de plek die nu Sootopolis is en werden de twee giganten ontwaakt uit hun sluimer. Natuurlijk zette ze hun strijd voort en het was net als de duizend jaar eerder. Alleen leefden Mensen tegen die tijd al op Hoenn en waren wanhopig aangezien veel levens verloren gingen in die strijd. Maar toen waren er de Draconids-,” oh, dat moesten de drakenmensen zijn waarvan ze de naam was vergeten. “-en die vonden de kracht Rayquaza op te roepen. Nadat de draak de twee primals weer naar hun sluimer terug had gebracht keerde hij naar de lucht terug en werd deze toren gebouwd om Rayquaza tegen alle tijden te kunnen oproepen. Alleen is die kracht over de tijd verloren gegaan en ik doe onderzoek naar dit fenomeen.” Lucht, hij had weer lucht nodig. Onzeker keek Kate toe hoe de man kort hoestte en haar vervolgens met glanzende ogen aankeek. “Ik ben van plan erachter te komen hoe we de hulp van Rayquaza weer kunnen inroepen, samen met de laatst overgebleven Draconids.”

Hoewel ze maar half begreep wat de man allemaal vertelde knikte Kate en bekeek het papier nog een keer. Het was haar uitgelegd dat dit soort formulieren een bepaalde stempel moesten hebben en de juiste datum. De stempel was niet moeilijk te vinden aangezien die duidelijk aan de onderkant afgedrukt was, maar voor de datum had ze een momentje nodig. Uiteindelijk bleef haar blik op kleine nummertjes hangen en herinnerde zich het datum van de dag. Gelukkig klopte deze en had de man inderdaad toestemming om hier te zijn, want anders moest ze hem eruit gooien en eerlijk gezegd voelde ze daar weinig voor. “En helpen deze inscripties?” vroeg ze met lichte interesse terwijl ze het formulier terug gaf. De man die de hele tijd licht nerveus had rond gestaan leefde weer op en knikte enthousiast. “Deze oude beelden vertellen de geschiedenis, zoals de tekeningen in de Granite Cave, en we denken dat er een mogelijkheid is dat we er zo achter zullen komen of we de legendarische Rayquaza echt kunnen oproepen.” Ze had geen idee wie ‘we’ waren, maar ze hoopte dat het geen slechte organisaties waren. Aan de andere kant zou het dan onwaarschijnlijk dat hij toestemming zou krijgen hier te zijn, maar Mossdeep was niet langer betrouwbaar. “En dat is waarom de mogelijkheid bestaat dat we eindelijk het bestaan van legendarische pokémon kunnen bewijzen,” Kate schrok op van haar gedachten en glimlachte. “Ik ben er zeker van dat niet iedereen het bestaan van legendarische pokémon betwijfeld.” Ze was niet zeker of de krachtige pokémon bestonden, maar ze was er zeker van dat de verhalen niet uit het niets waren verschenen. Alle verhalen hadden een kern van waarheid, was het niet? De prof grijnsde terug en draaide zich weer naar zijn onderzoek. “Natuurlijk is het moeilijk en zijn we niet ver, maar zolang de kans bestaat..” Kate knikte en wisselde een blik met haar Flygon. “Wij gaan verder, we moeten de hele toren nog inspecteren,” Tara humde instemmend en keek een moment naar boven. De man knikte en keek het duo na terwijl ze wegliepen. “Veel succes Ranger,” waren zijn afscheidswoorden voor hij weer terug naar zijn onderzoek ging. Kate glimlachte en deed haar jasje wat beter. Het was tijd om de eerste ladder te beklimmen. Ze zette haar hand op de metalen spijlen en begon te klimmen terwijl Tara naar boven vloog. Wat zouden ze op de eerste etage vinden?

Nieuwsgierig keek Kate rond op de eerste etage van de toren. Er was niet echt iets bijzonders te vinden, buiten al het ingestorte puin. Ver kwam ze echter niet want opeens klonk er een gil van onder, verstijf bleef de Ranger staan en wisselde een blik met haar draak. Mukkin’ really? Kate sloeg haar arm om de nek van haar monster en voelde hoe Tara haar middel vastgreep. De Flygon hupte via een gat naar onder en een moment hadden haar voeten geen grond om op te staan. Toen was dat moment over en kon ze haar pokémon loslaten. Meteen schot het duo op de geluiden af. Wat ze vonden was zo ongeveer precies wat je zou verwachten als je de geluiden had gehoord. De prof was wanhopig bezig met het weghouden van een Mawile met zijn notepad terwijl een Sableye druk bezig was het doorzoeken van zijn tas. Het stelende koppel was totaal niet bezig met de rest van de omgeving en merkte de verbaasde Ranger niet op. Kate keek een moment naar de pokémon en wisselde toen een blik met Tara. Terwijl de draak naar voren schoot klikte de Ranger de roze pokéball aan haar riem los en liet Dahlia eruit. De Mareep moest maar een blik op haar teamgenoot te werpen en ze wist wat ze moest doen. Terwijl Tara de Sableye verraste die de arme man aan viel schoot zij op de Mawile af.

Met een Iron Tail sloeg de Flygon de Mawile bij de professor vandaan en ging sissend tussen de twee instaan. De Steel/Fairytype leek een moment van zijn stuk gebracht, maar herstelde zich al snel. In de tussentijd schokte Dahlia de Sableye krachtig en wist zo zijn aandacht makkelijk van de tas te halen. Verschillende papieren lagen al verspreid over de grond, sommige nu met scheuren erin. Of het de prof veel uit maakte wist Kate niet aangezien hij zich trillend tegen de muur drukte, maar ze kon de twee pokémon beter wegjagen. Ze richtte haar blik op de Sableye en Mawile, jammer genoeg leken de twee klaar om te vechten. Niet klaar om hun mogelijke buit op te geven was de Mawile die als eerste naar voren schoot. De bek aan de achterkant van de kop van de pokémon opende zich en deed een poging Tara te bijten. De Flygon wist de aanval te ontwijken en siste iets naar de man achter haar, iets in trant van ‘weg’. De aanval leek een teken te zijn voor de Sableye, want de pokémon schoot ook naar voren en wist zijn nagels over het lichaam van de Mareep voor hem te krijgen. Of in elk geval haar wol. De klauwen van de pokémon bleven hangen en voor een moment leek de Sableye in paniek. Toen realiseerde hij zich dat hij deels Ghosttype was en maakte zijn lichaam onvast zodat hij zijn poot kon bevrijden en een schok kon ontwijken. De Discharge die Dahlia meteen daarna losliet was moeilijker te ontwijken. De Sableye krijste toen een tweede lading elektriciteit door hem heen schoot en gebruikte een Foul Play tegen het schaap. Dahlia blaatte geschrokken en wilde nog een elektrische lading op het sinistere wezen afschieten, maar kreeg de kans niet. Scherpe tanden boorden zich in haar wol en wist zelfs een deel van haar huid te raken. De Mawile was van de Flygon weggevlucht en had besloten haar maatje te helpen.

Tara voegde zich dan ook vanzelfsprekend bij haar teamgenoot. Terwijl de Flygon en Mareep het duo bezighielden liep Kate naar de professor die op de grond zat. “Gaat het?” vroeg ze zachtjes terwijl ze haar hand uitstak om hem overeind te helpen. De man nam haar hand aan en ging trillend rechtop staan. Zijn pet was ondertussen gevallen en het gaf hem een heel wat minder dubieus uiterlijk. “B-Be-Bedankt,” bracht hij stotterend uit terwijl hij snel een blik op de vechtende pokémon wierp. Tara werd net geraakt door de Mawile, en die werd op haar beurt geraakt door een schok van Dahlia die de Flygon niks deed. “Hebt u geen pokémon bij?” Kate keek hem fronsend aan, er waren weinig mensen die niet tenminste één pokémon als gezelschap hadden. De man schudde zijn hoofd en wierp weer een nerveuze blik op de dieren. “Ik heb normaalgesproken een Unown bij, maar hij deel van een ander onderzoek," legde hij uit. “Maar hij kan sowieso niet vechten, daar zijn Unown niet voor gemaakt, zie je.” Kate knikte, ze wist van de bijzondere pokémon af. Ze werden vaak aan legendarische pokémon gelinkt, maar of er echt een connectie was, was een mysterie. Wel was bekend dat de pokémon een andere dimensie konden betreden. Eng als je het haar vroeg.

Tara slaagde erin de Sableye en Mawile weg te jagen met een krachtige Flamethrower. Terwijl Dahlia het tweetal nog pestend nariep wenkte Kate haar draak en liet de Flygon dichterbij komen. “Kun je een pokémon vinden voor bescherming?” vragend keek ze haar pokémon aan. De knikte en sloeg haar vleugels uit om een sterke beschermer te zoeken. Het duurde even, maar toen joeg de Flygon een Altaria voor zich uit. De vogelpokémon leek nogal ruw te zijn opgeschrokken, maar landde wel op de grond. Kate viste haar Styler tevoorschijn en stuurde de tol op de drakenvogel af. De Altaria zou misschien tegenstribbelen als er niet de dreiging was van een sterke Flygon en Mareep die klaar leek om haar met plezier te schokken. De lijnen verdwenen in het wolkachtige verenpak van de pokémon en met zachte ogen keek de vogel naar de Ranger die de tol weer opving. “Wil je deze man alsjeblieft beschermen?” vroeg ze aan de pokémon. De Altaria richtte haar blik op de nerveuze professor en knikte toen elegant met haar lange nek. Deze vogels waren erg zachtaardige wezens en daar mocht ze nu dankbaar voor zijn. “De Altaria zal je de nodige bescherming bieden,” glimlachend keek Kate de prof aan. “Ik hoop dat het u nu zonder problemen vergaat.” De man knikte en keek nog een keer naar de wolkachtige vogel. “Be-Bedankt,” mompelde hij terwijl hij zich op zijn tas richtte. Dat moest hij nu opruimen, maar ze had geen tijd om te helpen. Kate draaide zich weer om en liep richting de trappen die ze net ook al had beklommen. Hopelijk kwamen ze nu wel verder.

De eerste etage had een spoor van afval. Kate staarde naar de snoeppapiertjes en probeerde een passende reactie te bedenken. Ze had niks. Ze boog zich naar voren en pakte een van de dingetjes op. Slurpuff’s Sugarrush. Ze kende het merk niet, maar aan de naam te horen zat het vol suiker. Misschien iets uit Kalos aangezien Slurpuff een pokémon uit die regio was. “We moeten dit opruimen,” zuchtte Kate terwijl ze nog een paar papiertjes van de grond plukte. Tara humde instemmend en keek naar de dingetjes op de grond. Jammer genoeg waren haar klauwen niet erg geschikt voor het oprapen van troep en kon ze niet veel helpen. Kate kwam overeind en probeerde de papiertjes in een hand vast te houden terwijl ze met de andere Hime’s pokéball tevoorschijn haalde. De Ninetales verscheen en keek haar trainer met een mengeling van arrogantie en nieuwsgierigheid aan. “Hime, ik heb je nodig om deze te verzamelen,” Kate hield een van de snoeppapiertje voor de zilveren vos. Het duurde een seconde, maar toen verscheen de beledigde blik die ze verwachte. De ogen van de Ninetales hadden een vervaarlijke glas gekregen. Als zij die dingen ook maar met een poot moest aanraken.. “Met je Extrasensory,” verklaarde de blondine verder. “Als je ze samen kunt drukken tot een bal zou dat enorm helpen.” Hime keek haar trainer nog een moment neerbuigend aan. “Alsjeblieft.” En met het laatste duwtje gaf de vos toe. De ogen van de Ninetales gloeiden rood op en de snoeppapiertjes vlogen omhoog. Hime creëerde een kleine bal van snoeppapier en keek haar trainer afwachtend aan. Waar bleef haar compliment?

Na Hime de voldoening te geven die ze verwachtte begon Kate het spoor van onopgeruimde papiertjes te volgen, ze konden dit immers niet ongestraft laten. Met Tara aan haar zijde en Hime achter haar die de snoeppapiertjes opraapte en aan haar bal toevoegde. Op deze manier zou alles schoon worden zonder veel moeite. Het spoor liep verder naar de tweede trap. Kate wisselde een blik met Tara en knikte naar de Flygon. Hime kon geen ladders beklimmen en het was dus aan de draak om de vos te dragen. Met tegenzin liet de Ninetales zich oppakken door haar teamgenoot terwijl haar trainer begon de ladder te beklimmen. Eenmaal boven werd Hime op de grond gezet en liet de vos een hooghartig gesnuif horen. Ze hield er niet van opgepakt te worden! Tara trok zich er niks van aan en keek om zich heen. Het snoepspoor.. hield op? de papiertjes leken spoorloos te zijn verdwenen. Misschien had de dader ze doorgekregen en zich verstopt? Kate keek zoekend om zich heen. Ze dacht niet dat dat het geval zou zijn, maar wie weet. Snoeppapiertjes laten slingeren was sowieso niet zo slim als je verborgen wilde blijven. Hime liet een laag grommen horen en schoot naar voren. Verbaasd keek Kate haar Ninetales na, misschien had ze wat gevonden? Tara liep al achter de vos aan, kort erna gevolgd door haar trainer. Het was niet erg moeilijk Hime te volgen, er was immers maar een route door de toren.

De Ninetales bleef grommend staan onder een groot brokstuk en keek strak naar boven. Kate ging naast de vos staan en volgde de blik van de pokémon. Ze kon niet meteen iets ontdekken, maar toen klikte ook Tara met haar tong. Een snoeppapiertje dwarrelde naar onder en werd snel bij de snoeppapiertjesbal gevoegd. De dader zat duidelijk boven! “Tara,” Kate keek de Flygon aan. De draak knikte en liet haar trainer haar arm om haar nek slaan. Door zich vast te houden aan de krachtige nek van het monster en haar voet op de knie van de pokémon wist Kate zich vast te houden tot Tara boven was. “Hey,” begon de blondine in verwachting dat een of ander joch hier zat en genoot van zijn suiker. “Eh.” Een Ariados schoof langzaam met haar poot een net ontpakt snoepje in haar mond terwijl ze het nieuw verschenen duo met grote ogen aankeek. Oh-oh. “Ehh,” Kate bleef sprakeloos staan en probeerde te bedenken wat ze moest doen. Waarschijnlijk had de spin het snoep van iemand gestolen en was er achter gekomen hoe ze de dingen op moest eten. De Ariados nam het moment van verwarring om te ontsnappen. Ze draaide zich om met de snoepzak tegen haar poot geplakt met wat web en begon naar boven te klimmen. Hime schoot opeens van achter een steen vandaag en vuurde een vuurbal op de spin af. Blijkbaar had de Ninetales genoeg gehad van wachten en had een manier naar boven gevonden. De Ariados liet geschrokken los en viel naar onder. De ogen van de pokémon schoten van Hime naar Tara en Kate. De blondine hief haar hand als teken dat de Ninetales niks mocht doen. Ze viste haar styler tevoorschijn en schoot het ding op de wilde pokémon af. Het zou beter zijn dit vredig op te lossen.

Of in elk geval, dat was het plan. De Ariados was slimmer dan ze had gedacht en wist de styler te stoppen door er een web over te gooien. De plakkerige draden maakten het onmogelijk het ding makkelijk los te krijgen en gaf de spin weer een kans weg proberen te komen. Deze keer was Tara sneller en wist de snoepzak weg te grissen. Geschrokken graaide de Ariados naar het ding en bleef stil zitten. Boos hief ze haar poten en deed een poging het ding terug te krijgen. De Flygon hield de zak simpel buiten het bereik van de kleinere spin en was niet erg geïntimideerd door de pokémon. “Hey,” Kate, wie net bezig was geweest met het lospeuteren van haar styler, keek de Ariados strak aan. “Nee.” Ze verwachtte niet dat het iets zou doen, maar in elk geval trok het de aandacht. Kate nam de snoepzak over van Tara en keek neer op de licht wanhopige spin. De Ariados wilde duidelijk heel graag haar snoep. Kate keek neer op de snoepzak in haar handen, het was bijna leeg.. was het slim snoep aan wilde pokémon te geven?

Ze had het maar gedaan. De Ariados was haar blijven volgen, helemaal niet agressief of zo. Ze wilde gewoon haar snoep! En er had nog maar weinig in gezeten. En ze had al bijna de hele zak op, dus zo erg kon het niet zijn? Er waren vast trainers die ergere dingen gaven. Ondertussen hadden ze ook de rotzooi bij elkaar gezameld en nu de spin haar laatste suiker had opgegeten konden ze er vanaf komen. De pokémon was dan ook vertrokken nadat ze er teleurgesteld achter was gekomen dat het op was. Ze had de snoeppapiertjesbal maar in de verpakking gedaan en in haar tas gestopt. Kon ze wel weggooien als ze klaar was. Met Hime weer in haar pokéball opgeborgen ging Kate verder. Er waren niet erg veel etages en ze wilde graag het hele gebouw zien. Vastbesloten beklom ze de volgende ladder. Ze waren bijna boven, nog één verdieping.

Zachte stemmen klonken door de toren. Verbaasd stak Kate haar hoofd over de rand van de ladder en keek naar waar de stemmen vandaan kwamen. Het klonk niet alsof het een volwassene was, maar dat nam ze alleen aan vanwege de kinderlijke ondertoon. Tara landde voor haar op de volgende verdieping en keek nieuwsgierig om zich heen. Dit was de vierde verdieping, dat betekende dat ze alleen nog de vijfde moesten en dan waren ze helemaal boven, vanaf daar konden ze terug naar huis vliegen. Maar eerst moesten ze achterhalen wie de eigenaren waren van de twee stemmen die over de vierde verdieping spookten. Kate trok zich naar boven en krabbelde overeind. Aangezien de verdiepingen niet zo groot waren zou het niet moeilijk zijn de aanwezige mensen te vinden. Zachtjes begon Kate tussen de gevallen rotsen door te lopen en keek van tijd tot tijd naar Tara aangezien die sneller voetstappen kon merken. Toen de Flygon ineen dook en haar ogen op een bepaalde richting vast pinde bukte Kate automatisch ook lichtjes en probeerde iets of iemand te ontdekken. “Ik zweer het, mijn snoepzak moet hier ergens liggen,” twee meisjes liepen vlak lang de rots en leken niks te merken. “Je had het ook niet moeten laten vallen,” was de snerende opmerking van de ander. Toen zagen ze Tara en bleven ze verstijfd staan. Flygon was duidelijk geen pokémon die hier voorkwam en dan ook nog een shiny?

Kate rechtte zich weer overeind en leunde half op de steen in afwachting tot ze haar zouden ontdekken. Dat duurde langer dan verwacht, pas toen Tara een vragende blik naar haar wierp merkte het duo haar op. De ene liet een kreet van schrik horen terwijl de ander gewoon geschrokken keek. “Wha-wa-wat doe jij hier?” kwam er als vervolg op de kreet. “Die vraag kan ik terug kaatsen,” reageerde Kate met een kleine glimlach. Zo een die je zag, als je betrapt was. “Dit.. Dit is verboden terrein,” het meisje had haar armen over elkaar geslagen en stak haar neus in de lucht alsof ze van alles op de hoogte was. “Daarom ben ik hier ook,” antwoordde Kate met een klein gebaar naar haar Rangervest. “Shit.” Klonk er zachtjes van het meisje wat nog niks had gezegd. “Snel!” voor Kate of Tara iets konden doe stormden de twee er vandoor. Verbijsterd knipperde de blondine een keer met haar ogen en keek toen naar Tara. De Flygon keek terug, wachtend op een commando. Kate knikte naar de draak en een seconde later zette de twee de vervolging in. Het was niet erg moeilijk het tweetal te vinden, Tara kon immers de grond ‘lezen’ en er zo achter komen waar andere zich bevonden. Het duurde niet lang of de Flygon wist ze in een lastige hoek te dwingen waardoor ontsnapping onmogelijk was. “Misschien is het slimmer ergens anders op onderzoek uit te gaan,” licht vermoeid bleef Kate bij het duo staan terwijl ze de twee meiden streng aankeek. Ze waren waarschijnlijk rond de zestien, niet veel ouder dan zij. “H-Het spijt ons,” het schrikachtige meisje liep nerveus naar achteren en botste daarbij tegen iets aan. In eerste instantie leek dit iets op een onderdeel van de toren, maar toen liet het een diep, zwaar geluid horen en kwam overeind. Ogen openden zich en keken verrast om zich heen. De Claydol leek verre van blij toen het besef kwam dat er indringers in zijn territorium waren. De pokémon kwam helemaal overeind en ging dreigend staan. Het was geen bijzonder groot wezen, maar groot genoeg om imponerend over te komen.

De zwevende armen van de Claydol richtte zich op een van de meisjes en begonnen iets te laden. “Tara,” Kate gebaarde naar de Flygon en viste haar tol tevoorschijn. De draak bewoog zich snel naar het meisje wie een angstige piep liet horen toen ze zag dat de Claydol een Psybeam op haar af wilde vuren. Een Protect vormde zich om haar en Tara heen en beschermde ze van de aanval. “Weg, snel,” Kate keek het andere meisje doordringend aan. Zij leek de slimmere te zijn. Die knikte en trok haar angstige vriendin mee toen de Protect weer was gebroken. De Claydol kreeg door dat Kate de eigenaar was van de pokémon die zijn aanval had vermeden en liet een tweede kreet horen. De pokémon was klaar om nog een Psybeam af te vuren, maar werd onderbroken door een Dragon Breath van Tara. De Flygon siste en zwiepte met haar staart. Het leidde de Claydol genoeg af om de tol op de pokémon af te sturen. Kate liet het ding om het wezen draaien en hoopte dat het snel ging. En toen kreeg de kleiachtige pokémon haar door. In plaats van de tol aan te vallen zoals veel andere pokémon normaal deden verdween de Claydol gewoon. Verbaasd bleef Kate staan, wut? Toen krijste Tara en kreeg ze een krachtige duw in haar rug. De blondine viel hard op de grond en bleef daar voor een moment versuft liggen. Wat was er precies gebeurd? De Hyper Beam die de Claydol had geladen raakte Tara die op de plek stond waar zij zich momenten geleden had bevonden. De Flygon siste en sloeg naar de pokémon met een Iron Tail. De Claydol teleporteerde echter weg voor de aanval kon raken. Natuurlijk, Teleport! “Tara, Signal Beam,” droeg Kate haar pokémon op terwijl ze haar knie inspecteerde. Ze had nu een lelijke schram, maar was verder ongedeerd. De Signal Beam raakte de Claydol en verblinde de pokémon in een paar van zijn ogen. Confused keek de kleien pop om zich heen. Nu was haar kans! Voor de tweede keer stuurde Kate haar tol op de pokémon af en wist hem succesvol te vangen. Yes!

Na de Claydol veilig gesteld te hebben escorteerden Kate en Tara de twee meisjes naar de uitgang. “De volgende keer, wees alsjeblieft voorzichtig,” Kate keek het duo serieus aan. “Dit is verboden gebied en zoals je hebt gezien ook gevaarlijk.” Het nerveuze meisje knikte wil en de andere keek alleen naar de grond. “Bedankt,” het meisje was weer wat gekalmeerd en keek de Ranger opgelucht aan. “Dan gaan we nu.” Ze wilden zich al omdraaien om er vandoor te gaan, weg van de ongemakkelijke situatie. “Wacht,” Kate deed haar tas open en haalde de lege snoepzak eruit. “Ik geloof dat deze van jullie was.” De zak werd overgenomen en onderzocht. “Ik ben bang dat een Ariados het te pakken kreeg,” gaf Kate als antwoord toen ze een vragende blik terug kreeg. Het meisje leek wat te willen zeggen, maar besloot dat discussie niet erg slim was. Het duo draaide zich nu echt om en begon weg te lopen en te kibbelen over het snoep. Kate zuchtte en keek naar Tara. “Wil je me naar boven vliegen?” de draak knikte en liet haar trainer op haar rug. De Flygon vloog naar boven en landde op de vijfde en laatste verdieping. Hopelijk waren ze bijna klaar.

De laatste verdieping was rustig, zo rustig dat Kate langzaam argwaan begon te krijgen. Wie weet vloog er wel opeens een dolle Crobat op ze af en moesten ze die bevechten. Maar een dolle vleermuis kwam niet. Een gewonde wel. Tara was de eerste die de geluiden opving, haar kop schoot in de richting van het zachte piepen. In eerste instantie was de Flygon op haar hoede, maar bij het zien van de gewonde Golbat verzachtte haar ogen wat. De vleermuis had zijn vleugel in een lelijke hoek liggen en hoewel Kate niet dacht dat het gebroken was had de pokémon duidelijk hulp nodig. Bij het zien van de Flygon liet de Golbat een angstige piep horen en deed zijn best ervandoor te gaan, al ging dat niet zo makkelijke met zijn vleugel. Toch wist de vleermuis op magische wijze door een spleet tussen twee rotsen te glippen wat het moeilijk maakte de pokémon te volgen. “Tara, verwijder de steen met een Stone Edge,” droeg Kate haar pokémon op terwijl ze haar styler los maakte. Dit zou allemaal makkelijker gaan als de Golbat naar haar luisterde en niet tegenstribbelde. Gelukkig kon haar styler het aan. Tara liet de steen die de weg versperde naar de zijkant verdwijnen en maakte zo de weg vrij voor haar trainer. “Bedankt,” mompelde de blondine terwijl ze naar voren liep op zoek naar de Golbat.

“Hey, kom naar beneden,” Kate deed haar best de pokémon te bereiken, maar die was er op een of andere manier in geslaagd een grote rots op de klimmen. “Ik wil je alleen helpen!” De vleermuis leek niet overtuigd aangezien hij alleen verder weg probeerde te komen. “Tara?” vermoeid keek Kate haar Flygon aan. De draak had vooral geamuseerd toegekeken en richtte haar blik nu op haar trainer. “Kun je alsjeblieft iets doen?” de Flygon humde vrolijk en zette zich krachtig af van de grond. Met een paar krachtige vleugelslagen begaf ze zich op dezelfde hoogte als de Golbat. “En wees voorzichtig,” riep Kate haar draak nog na, Tara kon immers een beetje ruig zijn. De Flygon liet een geruststellend gehum horen en stak voorzichtig haar klauwen uit om de Golbat op te pakken. De wilde pokémon liet een angstige piep horen, waarop Tara meteen reageerde met meer geruststellend gehum. En het leek te werken. De vleermuis kalmeerde wat en de Flygon slaagde erin de pokémon vast te pakken. Met de Golbat onzeker in haar armen vloog Tara weer naar onder en zette de pokémon op de grond. Kate greep haar Styler wat beter vast en vuurde het ding op de pokémon af. Geschrokken sloeg de Golbat met zijn goede vleugel naar de tol en wist het ding na een tijdje uit zijn baan te slaan. “Nee, nee, het is oké,” probeerde Kate de pokémon te sussen terwijl ze de tol weer op haar Styler plaatste. Tja, het ging niet altijd even makkelijk. Tara probeerde haar trainer te ondersteunen met meer geruststellend gehum, al leek de vleermuis niet helemaal overtuigd.

De tweede poging ging een stuk beter. Kate wist de tol beter om de Golbat te sturen uiteindelijk trok de witte ring in de pokémon en kalmeerde hij wat meer. Echter nog niet helemaal op zijn gemak sprong de vleermuis wat terug toen Kate dichterbij kwam, maar liet haar uiteindelijk toe voor hem zitten. Tara boog zich ook bezorgd over de Golbat en humde zachtjes om de pokémon meer op zijn gemak te stellen. “Dus, laten we eens kijken wat heb je gedaan?” mompelde Kate terwijl ze haar schoudertas open ritste en haar EHBO-kit eruit haalde. Ze had al uit eerdere ervaringen meegemaakt dat het altijd slim was het ding mee te hebben en ze vertrok ook niet zonder. Voorzichtig om de Golbat niet te laten schrikken klikte ze het ding open en bekeek de inhoud. Eerst eens zien wat er met de vleugel aan de hand was. “Shhhh, het is goed,” suste Kate de Golbat terwijl ze voorzichtig haar hand uitstak om de vleugel te onderzoeken. Golbats waren nog steeds pokémon die bloed dronken, dus ze moest voorzichtig zijn. De vleermuis stond haar toe zijn vleugel te onderzoeken, maar leek haar nog niet helemaal te vertrouwen. “Het is gelukkig niet gebroken,” mompelde Kate tegen zichzelf, haar vermoede van eerst was bevestigd. De Golbat liet een piep horen en trok zijn vleugel een beetje terug. “Sorry,” de Ranger richtte zich naar de EHBO-kit en begon de dingen te zoeken die ze nodig had. Het leek erop dat iets de Golbat had aangevallen en een wond had achtergelaten. De wond was redelijk open en gaf de illusie dat de vleugel misschien gebroken was. Gelukkig was dit een stuk makkelijker te behandelen dan een gebroken vleugel.

“Dit doet misschien pijn,” Kate haalde desinfecterend alcohol tevoorschijn en deed het op een stukje watte. De verwachtte niet dat de Golbat haar kon verstaan, maar hé, ze had in elk geval gewaarschuwd. De vleermuis liet inderdaad een luid gepiep horen toen het witte ding contact maakte met zijn wond en deed zijn best weg te komen. Jammer genoeg stond Tara klaar en wist ze hem voorzichtig vast te houden. “Je hebt het ergste gehad,” verzekerd Kate de Golbat nadat ze klaar was met het schoonmaken van de wond. “Ik heb alleen iets beschermends nodig.” De blondine rommelde in haar EHBO-kit en zocht naar iets wat ze kon gebruiken. Verband was onhandig aangezien het een vleugel was en verder had ze niet veel opties. “Dit moet het doen,” ze viste een beschermend watteding – geen idee hoe je dat noemt – uit de kit en deed het over de wond, gevolgd door een doorzichtige pleister. De pleister zou er na verloop van tijd weer afgaan en ze kon een bericht doorgeven aan de volgende Ranger die hier patrouille moest lopen. “Helemaal klaar,” voorzichtig liet Kate de Golbat los en keek toe hoe die zijn vleugel uittestte. “Het zal binnenkort helemaal genezen zijn.” Hopelijk. En anders had een andere pokémon een lekker maaltje te pakken, je kon ze niet allemaal redden. Dat was niet hoe de natuur werkte.

"Wow," ademloos keek Kate over het uitzicht wat ze had vanaf de top van de toren. Het was werkelijk indrukwekkend. Tara leek minder onder de indruk dan haar trainer, maar zij had vleugels waarmee ze dit soort uitzichten dagelijks kon bekijken. Jammer dat het een verboden plek was, anders zou ze hier best vaker willen komen. "Laten we gaan," Kate richtte zich tot haar Flygon en keek die glimlachend aan. Het was een lange dag geweest en ze waren toe aan wat rust. Tara humde instemmend en stelde zich op zodat haar trainer op haar rug kon klimmen. Met Kate op haar rug zette de Flygon zich af en begon richting Fortree te vliegen. Het was een lange reis, maar in elk geval zouden ze thuis hun welverdiende ontspanning krijgen.