Victory is in my veins

Rustig nam Kate een slok van haar drankje, ze zat op een terrasje en had niet veel te doen - buiten wachten dan. Ze had een afspraak om over een overplaatsing te praten. Want hoeveel ze ook van Hoenn hield, ze wilde naar een andere regio. De regio waar ze nu in zat om precies te zijn. Kalos stond bekend als een plek met een sterke Ranger organisatie - al zei Lumiose het tegenovergestelde - en ze wilde ergens zijn waar ze meer invloed kon hebben. Niet dat ze dacht dat ze zo een geweldige Ranger was en alles zelf kon regelen, maar Hoenn was gewoon geen plek waar veel gebeurde. Niet op dit moment in elk geval. En het zou nog wel een tijdje duren tot ze iets aan Mossdeep zouden kunnen doen. Natuurlijk zou ze niet meteen worden overgeplaatst, maar ze wilde dat het papierwerk in orde was zodat ze niet voor onaangename verrassingen zou komen te staan als ze echt werd overgeplaatst. Dus wachtte ze op een terras op een Elite Ranger die ze al een eeuwigheid niet had gezien. Het was niet alsof ze Tiffany echt goed kende, maar ze had een keer een Quest met haar gehad - voor het Mossdeep gebeuren - en ergens had ze de Elite Ranger al langere tijd terug willen zien. Om te vragen hoe het ging, om haar te feliciteren met haar nieuwe rang - al was die niet meer zo nieuw - om te zeggen dat ze Tiffany respecteerde voor de dingen die ze voor haar pokémon wilde doen... maar de Elite Ranger - haar baas bedacht ze nu - was er nog niet en ze zou nog even langer moeten wachten.

Ik weet niet wat je voor dit topic in gedachten had, dus ik hoop dat dit oké is c':

“Kate?” Tiffany's stem schrok Kate op uit haar gedachten en de blondine draaide haar hoofd automatisch naar de bron van de stem. "Heya," ze hief haar hand op als begroeting terwijl ze met het andere haar glas neerzette. De Elite Ranger leek even iets te checken en wurmde zich toen langs alle tafels naar waar ze zat. "Geen zorgen, ik zit hier niet zo lang," reageerde Kate met een glimlach. "Dus, hoe bevalt het Elite leven je?" Ze wist dat ze hier was om over dingen te praten - voornamelijk haar overplaatsing - maar daarvoor wilde ze graag wat meer over haar mede-Ranger - en baas - te weten komen. Vrienden waren ze na de quest nooit echt geworden, maar daar was nog alle tijd voor, toch? Tiffany leek wat ongemakkelijk en het duurde een seconde tot het bij Kate doordrong. Ah, ze was het helemaal vergeten, ze had er eerder nog kort aan gedacht - met de hele opoffering en zo. Ze miste nu een arm wat een hele schok moest zijn. Of eigenlijk, een schok kwam waarschijnlijk niet eens dichtbij bij hoe Tiffany zich moest voelen. En dan nog haar werk als Elite Ranger, dat moest zwaar zijn. Maar ze wilde er niet over beginnen of zelfs maar naar kijken, ze was hier niet om Tiffany's wond te bewonderen, maar om te praten met haar mede-Ranger - en baas.

Kate leek ontspannen. Dat viel Tiffany alleen maar op omdat zij zelf niet ontspannen was. Het was een naar gevoel em ze wilde dat het wegging. Hoe kon ze dat doen? Alcohol drinken was een optie, maar dat klonk als een slecht idee. Aangeschoten terugkomen op de base klonk als een slecht idee. Wie weet hoe snel ze dan haar rang weer kwijt was. De vraag die Kate stelde was een waar de brunette niet goed antwoord op wist te geven. Het eerlijke antwoord was dat ze het helemaal niet zo leuk vond tot nu toe, maar dat wilde ze niet zo makkelijk toegeven. Ze besloot om haar gevoelens heen te draaien en het te hebben over de feiten. "Ik mag nog niet heel veel doen vanwege omstandigheden," zei ze. De omstandigheden zouden vrij duidelijk moeten zijn voor Kate. Dat daar nog een depressie bij hoorde zou minder duidelijk zijn, maar dat was precies Tiffany's bedoeling. Kate hoefde niet te weten hoe zwak haar baas werkelijk was.

"Hoe gaat het met jou?" Tiffany deed een subtiele poging om het onderwerp af te wenden naar iets anders. Het was vreemd om interesse te tonen in een ander, maar het hielp om er bij te bedenken dat ze zich niet beter voelde als ze over zichzelf zou praten. Misschien dat er straks nog een kans kwam om wel iets positiefs over zichzelf te zeggen - zoals dat ze nu eindelijk weer aan het werk was in plaats van de hele dag op de bank te liggen. Of legde dat alsnog te veel de nadruk op haar depressie? Man, gesprekken waren moeilijk als je dingen wilde vermijden te zeggen.

Ze mocht nog niet zoveel doen. Kate nam een slok van haar drankje - het was nog ongeveer halfvol - en keek Tiffany inschattend aan. Aangezien zij het redelijk makkelijk had kon ze zich moeilijk voorstellen hoe het voor haar moest zijn - vooral omdat ze beide armen nog had. Dat betekende niet dat ze het zelf nooit moeilijk had gehad. Voor een moment dacht Kate terug aan de periode na haar ongeluk twee jaar geleden en de moeilijke maanden die ze daarna had gehad. Toen had Tara haar gered, als jonge Trapinch om voor te zorgen en haar aandacht op te richten, en daarna haar werk. Maar voor Tiffany was werk waarschijnlijk pijnlijk, de hele situatie kwam door het werk. Zelf had ze zich grotendeels kunnen herstellen, al was het een leugen als ze zei dat ze er nooit meer over piekerde of onzeker werd. Voor Tiffany - kon ze zich voorstellen - moest het extra moeilijk zijn, ze zou de gevolgen haar hele leven met zich dragen. "Met mij gaat het goed," reageerde Kate glimlachend. "Ik wist alleen niet dat zes pokémon zo stressvol kunnen zijn." Misschien was een luchtiger onderwerp beter, Tiffany leek nog steeds niet echt op haar gemak en dat wilde ze het liefst veranderen. Bovendien was het alweer een jaar geleden dat ze de Ranger had gezien en ze had toen alleen Tara en Bella gehad. Tiffany's team zou ook wel zijn veranderd en ze zou liegen als ze zou zeggen dat ze niet nieuwsgierig was.

Kate knikte als antwoord en nam nog een slok van haar drinken. Tiffany leek niet super enthousiast en dat kon ze ergens wel begrijpen. Waarschijnlijk had ze het al druk en met iemand praten die - waarschijnlijk - beter in haar vel zat kon wat ongemakkelijk zijn. Bovendien waren ze hier niet om bij te praten, maar voor andere dingen. En Tiffany leek dat ook te vinden. De Elite Ranger vroeg waarom ze hier waren. Wacht, wist ze dat niet? Oh, okay. "Ik wil worden overgeplaatst naar Kalos," beantwoordde Kate de vraag. "Al weet ik niet of dat alles is." Normaal gingen overplaatsingen toch niet persoonlijk? Ach, het was niet alsof ze er echt verstand van had, ze was nooit overgeplaatst. Nadat ze was afgestudeerd aan de academie was ze naar Fortree verhuist en had daar gewoond. Niks bijzonders. Haar leven was niet zo speciaal of opwindend - op Ranger opdrachten na - en dat hoefde niet te veranderen, ze was prima tevreden met waar ze was. Maar ze wilde naar Kalos en dat kon niet zonder een overplaatsing. En die kon altijd worden afgewezen, al had ze geen idee of daar redenen voor waren. Kalos leek Ranger's harder nodig te hebben dan ooit.

"Ik heb verder geen Rangerzaken die ik hoef te bespreken," reageerde Kate nadenkend. "In elk geval niet die ik zo snel kan bedenken." Was er iets wat ze wilde bespreken? Ze hoopte Dahlia binnenkort te laten evolueren - als de Flaaffy dat wilde - en dan een Keystone te halen, maar dat werd geregeld door de professor. En buiten worden overgeplaatst had ze geen speciale wensen. Tiffany kon gelukkig wel verder gaan over dat. Het zou moeilijk worden. Hmn, nadenkend staarde Kate naar haar glas. Tiffany had gelijk, het was belachelijk dat dat de reden zou zijn dat ze niet zou kunnen worden overgeplaatst. Ze was niet eens een Red Ranger. "Mossdeep is redelijk rustig," Kate nam nog een slok van haar drankje. "Ik ben er laatst nog geweest voor de gym, maar ik snap het ergens wel." Toegegeven, ze had zich niet super veilig gevoeld op straat, al had ze niks gezien dat op TR activiteit wees. "Al moet ik zeggen dat wij ook niet veel hebben gedaan om de situatie te verbeteren," voegde Kate eraan toe. Ze zou geen solo missie doen in het Hoenn hart van TR, dat was zelfmoord, maar het was jammer dat de Rangers ook geen actie meer hadden ondernomen om de stad terug te nemen. Tiffany vervolgde haar uitleg en verklaarde dat het zo goed als afgewezen was. "Hmn, dus ik heb weinig kans tot Mossdeep verbeterd," Kate leunde terug in haar stoel. "Bestaat er een kans dat we de stad binnenkort terug nemen?" Ze was half serieus, half grappend. Als Hoenn al weinig sterke Rangers had, dan welke kans van winnen was er? Aan de andere kant, als er weinig TR activiteit was konden ze hun slag slaan. In elk geval, er moest iets veranderen, want ze was niet van plan op te geven op haar overplaatsing.

Kate luisterde aandachtig naar wat de Elite te zeggen had en knikte. Het space station was een kostbare institutie, daarvan was ze op de hoogte. En het zou haar niks verbazen als TR dat kosten wat kost zou beschermen. Vergeleken met Lumiose kon je veel meer onderzoeken met het station. Wie weet wat voor geheime projecten ze daar hadden. Geen kans om Mossdeep snel in te nemen dus. Het was bijna onvoorstelbaar hoe makkelijk TR de stad had kunnen stelen en hoe moeilijk het was ook maar een plan te maken de stad terug in te nemen. Mossdeep was voor nu afgeschreven. "Is er geen Elite in Hoenn die daar dingen regelt?" Kate kon het niet helpen verrast te zijn. Er waren toch wel meer Elite Rangers dan alleen Tiffany? Want dat was veel werk voor iemand die al moest herstellen van een vreselijk gevecht. Hielden ze dan helemaal geen rekening met hoe de brunette zich voelde? Bovendien klonk het alsof Tiffany nauwelijks veldwerk deed, de hele dag in een kantoor zitten en dingen regelen klonk niet zo aantrekkelijk in haar oren. Veldwerk was het leukste - en misschien tegelijkertijd ook ergste, of in elk geval meest vermoeiende - deel van het werk.

Het klonk allemaal ingewikkeld. "Ik bedoel, ik ben niet van plan me in Kalos te settelen, maar..." mompelde Kate terwijl ze naar haar glas staarde. Als Hoenn haar nodig had zou ze altijd klaar staan, het was haar thuis. Ze was dol op het eiland - en vooral het, meestal, warme klimaat. Waarschijnlijk zou ze uiteindelijk wel terug gaan en permanent een huis kopen - en geen boomhuis, alles behalve een boomhuis. Kalos leek haar nu gewoon... nieuw en interessant, bovendien had ze bijna de Hoenn league verslagen en wilde ze niet stoppen met gyms - en constant reizen was... onhandig, al was het niet onmogelijk.

Tegenover haar maakte Tiffany een krachtige uitspraak en Kate keek op om recht in de ogen van de Elite Ranger te kijken. "Lumiose?" herhaalde de blondine met meer verbazing dat ze over de Elite Rangers had gehad. "Dat is..." Niemand zou dat verwachten. Net zoals niemand had verwacht dat Team Rocket Mossdeep zou overnemen - of in elk geval had zij dat niet gedaan. "Dat zou kunnen werken," met een mengeling van opwinding en nadenkendheid keek Kate naar de zijkant. "Moeilijker om te vechten, maar als we het hart kunnen raken..." Lumiose was een drukke stad, om sterke pokémon los te laten in de straten klonk gevaarlijk. Wie weet wat voor schade er zou vallen - vooral door TR die niet zo voorzichtig zouden zijn als de Rangers. Maar als ze de stad konden terug nemen was ze bereid het risico te nemen. Mensen zouden moeten worden geëvacueerd en ze wist niet of de basis van de organisatie al bekend was, maar ze was bereid mee te doen. Als ze TR zo een klap konden toebrengen zouden ze wel anders piepen, Lumiose aanvallen was als oorlog verklaren. Dat was heel wat anders dan stil kleine klusjes te doen, zoals ze tot nu toe hadden gedaan. Ze moesten alleen zeker zijn van hun overwinning, anders zou niemand de Rangers nog serieus nemen. Als ze dit zouden doen moest het lukken.