Something is creeping through my veins +Cecille Skarsgård

Bezichtigen. Dat was haar excuus om hier te zijn. Ze moest de tijd doden tot ze bericht had gekregen dat Sara in Camphrier was en dat zij ook langs mocht komen. En dat had ze nog niet gekregen, dus ze moest zich hier ergens gaan vervelen. De blondine slaakte een zucht, terwijl ze over de Badlands sjokte en de pokémon hier geen aandacht verder schonk. Hier had ze Björn aan het trainen gekregen en Elias ingelicht over het principe van het vechten. Toen was hij nog redelijk klein. Nu was hij al een bijna volwassen Torkoal. Wat ging de tijd toch snel. Cecille keek rond en liet haar blik vallen op een gebouw in de verte. Huh. Dat moest dan de Powerplant zijn? Nieuwsgierig begaf ze zich met haar Tyrogue naar het gebouw en glipte naar binnen toen ze merkte dat er niemand de wacht hield. “Woah,” bracht het meisje uit zodra ze binnen was. “Dit is wel heel erg... High-tech?” Nee, dat was niet het goede woord. Het stond gewoon vol machines. Een frons verscheen op haar voorhoofd. Er stonden alleen maar machines. Waar waren de mensen? “Wat een dooie boel hier,” mopperde Cecille. “Er valt echt niks te beleven!” Nee, dit was pure tijdverspilling geweest.

Cecille hoorde voetstappen. Het weergalmde door de gehele ruimte heen; een teken dat aangaf dat het hier meer dan alleen verlaten was. De blondine wisselde kort een blik uit met haar Tyrogue, die haar aankeek alsof hij dacht dat die voetstappen gevaar betekenden. Cecille zou echter Cecille niet zijn als ze het randje niet ging opzoeken, dus dat was wat ze deed. Nieuwsgierig naar de voetstappen die ze hoorde, begaf ze zich richting waar ze dacht dat het geluid vandaan kwam, om niet veel later inderdaad een figuur te zien lopen. Hij had wit haar, en hoewel dat niet bijzonder meer voor haar was, trok het wel degelijk de aandacht in vergelijking met de grauwe kleuren van de fabriek. Op zijn hoofd had hij overigens een koptelefoon, maar Cecille wist niet zeker of hij wel muziek luisterde. “Hey!” riep ze naar de jongeman toe, wild zwaaiend met haar rechterarm. Ze keek hem strak aan, niet zeker wetend of het wel te vertrouwen was. De fabriek was immers verlaten en het leek haar sterk dat een jonge knul de leiding hier had. “Ben jij de enige hier?”

Ze kreeg de reactie dat er inderdaad niemand anders was, want hij was er nog niemand tegengekomen. Ergens kreeg Cecille daarom het idee dat hij, net als haar, gewoon nieuwsgierig was geworden en een kijkje was komen nemen. De blondine stapte verder op hem af en keek hem onderzoekend aan, maar glimlachte uiteindelijk vriendelijk naar de vreemdeling. “Jammer,” reageerde ze. “Ik wilde eigenlijk wel een tourtje hebben.” Oké, daar was ze eigenlijk origineel niet voor hier, maar nu ze erover nadacht klonk dat wel verleidelijk. “Tenzij jij dat aan me kan geven?” Een plagende grijns wist zich een weg op haar gezicht te banen, terwijl ze haar paarse ogen op de jongeman voor haar richtte.

Als ze wilde verdwalen, dan moest ze een rondleiding aan hem vragen. Cecille grinnikte. “Nou, op z’n minst verdwalen we dan samen,” merkte ze op. Ze liet haar blik terug op hem vallen. “Alleen verdwalen is zo saai, vind je ook niet?” Nee, zelf zou ze ook de weg niet echt kunnen vinden. De blondine had geen gebroken gevoel van richting. Ze had het gewoonweg niet. En haar Tyrogue? Die kende de weg niet, dus die was net zo erg als zijn trainer. Wellicht dat Dahlia het wel zou kunnen met haar aura, of een of ander ding waarmee de Lucario kon cheaten, maar zonder haar? Nope, dat ging niet goed komen. “Wat is deze plek, anyway?” besloot Cecille toen aan hem te vragen, haar lila ogen nu glijdend over de machines. Ze leunde op één van de ijzeren hekken dat naast de platformen was gebouwd. De powerplant, daar had ze het een en ander over gehoord. Maar om nou te zeggen dat ze echt onderzoek had gedaan? Dat was een grote leugen.

Hij had geen idee. Huh. Niet eens een klein beetje? Je kwam toch hierheen met voorbedachte raden? ... Oké, dat was niet waar. Zij stond hier nu ook en had bij Arceus geen idee wat hier te beleven viel. Het was een Powerplant. Zoveel was duidelijk. Maar verder dan dat kwam ze niet echt. “Oké, wel, waarom ben je dan hier?” vroeg ze nieuwsgierig aan hem. Ze keek hem afwachtend aan. “’k Bedoel, not gonna judge, ik weet eigenlijk niet wat ik zelf hier doe,” ging ze verder, waarop ze haar schouders ophaalde. “Ik denk dat het aan de verveling ligt.” Geen idee of het voor hem hetzelfde zo was, maar... Het zou haar in ieder geval niet vreemd lijken. Wat haar wel vreemd leek, was dat er hier geen bewakers of iets in die richting waren. Dit was immers een vrij belangrijk element voor Lumiose, dus het feit dat hier twee jongvolwassenen hun gezicht konden tonen om te doen wat ze wilden... Dat was nogal zorgwekkend.

Zou goed kunnen. Cecille fronste. Deze knul was niet echt spraakzaam, of wel? Daar kon de blondine wel mee werken, maar de vorige stille types waren toch wel wat meer open dan dit. Zelfs Yara zei meer dan hij. Maar ach, dit was enkel en alleen een uitdaging voor haar. Eens zien of ze hem meer aan het praten kon krijgen. Grijnzend keek ze de witharige jongen aan. “Dus, heb je ook nog een naam?” vroeg ze aan hem. Misschien moest ze zichzelf dan ook meteen maar even voorstellen. “Ik ben Cecille en deze Tyrogue heet Sivar.” Ze gebaarde naar de pokémon in kwestie, die naast haar met zijn ogen vernauwd naar de jongen keek. Huh, dus Sivar vertrouwde het zaakje niet helemaal? Maakte niet uit. Hij hoefde zich nergens zorgen om te maken.

Die had hij wel. De jongeman wachtte echter tot zij zich had voorgesteld, voor hij zijn eigen naam bekend maakte. Daniel, zo heette hij. Cecille had eigenlijk nooit iets door, maar omdat het sowieso al zonder twijfel had geklonken, ging ze er gewoon vanuit dat het inderdaad zijn echte naam was, want zo’n randdebiel was ze wel. Goedgelovig, ook. “Nou, aangenaam Daniel,” sprak ze. En nu? Waar kon ze nu heen? Sowieso konden ze hier wel weer uit, niet? “Heb jij nog zin om hier lang rond te hangen? Want ik zie hier alleen maar machines en dat interesseert me eigenlijk niet zoveel.” Misschien verveelde het haar zelfs nog wel meer dan toen ze buiten was. Er waren hier geen gidsen, dus die konden dingen ook niet aan haar uitleggen, zelfs al zou ze daar alleen maar naar vragen om een praatje te kunnen maken. “Ik stel voor om terug naar buiten te gaan.”