Something is creeping through my veins +Cecille Skarsgård

Op Daniel zijn antwoord knikte ze. Alles was inderdaad beter dan hier. Arceus, ze had nog nooit zo’n saai gebouw als dit gezien. Zelfs de deftige etentjes in de restaurantjes met haar ouders en pleegouders waren spannender dan dit. Toen ze zich echter om wilde draaien, viel haar blik op iets dat zich vlakbij haar op de grond bevond. Bukkend om het op te rapen, bewoog ze haar hand naar het voorwerp en kwam er toen achter dat het een pasje moest zijn. Cecille fronste, het ding oprapend om hem vervolgens onderzoekend rond te draaien in haar hand. Er stond geen naam op, noch een pasfoto, dus het moest wel een ander pasje zijn dan gewoon een naamkaartje. “Heb jij een idee?” vroeg ze aan de jongen zodra hij bij haar stond, het pasje omhoog houdend. “Er staat geen naam op, dus het lijkt me een sleutel ofzo.”

De jongen vertelde dat het inderdaad een mogelijkheid was en keek toen naar het pasje in kwestie. Het leek er al snel op dat hij iets had ontdekt, want hij vertelde niet veel later dat het van een opslagruimte moet zijn. Opslag, eh? Nu was ze wel een beetje nieuwsgierig. Wat voor dingen hadden ze in die opslag staan, dan? Bouten, schroefjes? Waardevollere spullen? Cecille grijnsde naar Daniel en zwaaide het pasje lichtjes heen en weer. “Ik ben eigenlijk wel benieuwd,” begon ze, hintend naar het willen oplossen van dit mysterie. Er was hier toch geen bewaking en de fabriek was, voor zover zij konden zien, verlaten. “Je hebt zeker geen opslag gezien tijdens je wandeling?” vroeg de blondine vervolgens aan hem. Ze deed een paar stappen verder naar binnen en keek toen onderzoekend rond, haar Tyrogue achter haar aan. “Dit is een uiterst geheime missie, agent S,” sprak ze tegen hem, terwijl ook hij met haar mee keek. Daar had ze hem al lang niet meer mee aangesproken. “En erg belangrijk ook.”  

Hij had geen opslag gezien. Wel meerdere borden die erheen wezen. Cecille en Sivar zochten meteen naar deze zogenaamde bordjes nu ze eindelijk een aanwijzing hadden. Hoe sneller ze die bordjes zagen, hoe eerder ze bij de opslag waren. Met het pasje in de hand liep de blondine naar één van de relingen toe en tuurde tussen alle machines door, in de hoop om een glimp van zo’n bordje op te kunnen vangen. Sivar was echter slimmer dan zijn trainer en besloot een stukje verder te lopen; net niet achter Daniel aan, want hij vertrouwde de knul niet echt. Toen hij een bordje zag hangen – niet wetend wat er op stond, want hij kon het niet lezen – riep hij naar zijn trainer dat hij iets gezien had. Cecille snelde zich naar de pokémon toe en volgde toen zijn priemende vinger naar een bordje dat verderop aan de muur hing. “Hm,” mompelde Cecille, haar ogen tot spleetjes knijpend. Vanaf hier kon ze het niet echt zien, dus begaf ze zich er maar heen. ‘Machinekamer’, stond erop. “Nope. Geen opslag,” sprak ze tegen zowel Sivar als Daniel. Hier hadden ze in ieder geval geen geluk.