Hij staarde uit het raam naast de ingang van de sporthal. Het was zo donker dat de daken bijna niet eens meer te onderscheiden waren. Het regende zo hard dat het bijna leek alsof hij in een Hoennachtig regenseizoen zat. Hij zuchtte. Hij had even overal genoeg van. Hij liep de deur uit, ook al had hij geen jas of paraplu bij zich. Maar het kon hem ook niet meer schelen. Met zijn handen in zijn dichtgeritste vest en zijn hoofd omlaag slenterde hij over de straten. Het was eigenlijk zijn doel om naar het Pokémoncenter te gaan, om daar een kamer te regelen voor de nacht. Maar hij nam een omweg. Een hele grote omweg. Het kalmeerde hem om nog lang niet bij zijn tijdelijke huis te zijn. Hij wist namelijk dat hij dan weer een hele nacht wakker zou blijven, naar muziek luisteren, en alleen maar negatiever zou nadenken. Over denken gesproken. Hij kreeg het maar niet uit zijn hoofd. Hij kon niet stoppen met er aan te denken. Zijn emoties schommelde tussen woede, verdriet en onrecht. Ieder had eigen pieken en dalen. Hij had vaak last van dwanggedachten, maar deze gedachten waren erger. Bij zijn dwanggedachten verstijfde hij meestal, waardoor hij niks kon uitvoeren. Maar vanavond had hij constant vandalistische neigingen. Of gewoon de neiging om ergens te gaan liggen, waar niemand hem kon vinden. En dan gewoon maar te zien wat er gebeurde. Op een kruispunt stopte hij. Eindelijk hief hij zijn hoofd een keer. Hij keek uit naar de verschillende straten. De architecturale en geografische mathematiek schoot door zijn hoofd in twee seconden. Maar het deed hem niks. Het was niet mooi. Het was niet lelijk. Het was niet eens belangrijk. Daarna schoof zijn blik naar een raam, van een woonhuis. Daar lag vast nu iemand te slapen. Helemaal onwetend van hoe verschrikkelijk het is om levend te zijn. Tijdens nachten als deze voelde het leven als een strijd. Eentje, waarvan hij wist, die hij ging verliezen. Hij was helemaal doorweekt, maar het boeide hem helemaal niks. Hij dacht na over hoe de persoon die in die kamer aan het slapen was, waarschijnlijk talloze fouten had gemaakt, waar die persoon niet eens iets van af wist. En nu, op dit moment, nog niet eens door had dat die persoon ongelukkig was. Want hoe weet je wanneer je gelukkig bent.. als je te dom bent om stil te staan bij het feit dat je ongelukkig bent..? "Leg me dat eens uit!" Wilde Gys schreeuwen. Maar dat kon niet. En dat maakte hem zelfs nog meer woedend. Waar hij eigenlijk!? Wat was daar eerlijk aan!? Wat was daar logisch aan!? Dingen gebeurde gewoon! En hij kan niks tegen die dingen doen. Maar hij kon ze ook niet waarderen. Niks was echt. Niemand kon hem zien huilen. Hij liet zijn hoofd weer zakken en liep verder. Nu zelfs in de tegengestelde richting van het Pokémoncenter. Hij weerhield zichzelf er constant van om dingen om te gooien, kapot te trappen of door ramen te gooien. Hij wilde zo vaak gewoon omvallen. Was hij maar verslaafd aan gevaarlijke middelen.. dacht hij soms. Dan kon iedereen om hem heen eens echt zien hoe slecht het met hem ging. Nu pas begon hij te trillen. Het was verschrikkelijk koud. En hij had heel veel honger. Hij begon de pijn in zijn benen te voelen van zijn training. En dat vond hij niet eens erg. Fijn, hij voelde eens een keer iets. Beter dan helemaal niets voelen. Gys zijn gesnik was nu wel te horen. Ten minste, als je naast hem zou staan. De regen overbrugde het meeste van het geluid. Waarom gaf hij eigenlijk niet gewoon op? Er was niks dat hij leuk vond om te doen. Ja.. hij deed een hoop, maar op die momenten zelf was hij niet gelukkig. Hij was gewoon: niet-ongelukkig. Als een soort afleiding. Hij snapte eigenlijk niet meer waar hij het voor deed. Hij zag zijn toekomst somber in. Dus waarom bleef hij doorgaan.. voor iets dat hij verschrikkelijk zou gaan vinden? En als hij dan ook maar iets van hulp ging opzoeken, dan waren het mensen die niet wisten waar ze het over hadden. Dan was het een van dezelfde domme mensen, zoals die wat hij eerder had beschreven. Die lag te slapen. En dat zijn ze allemaal. Niemand heeft door dat ze ongelukkig waren. En daar was Gys jaloers op. En soms.. heel soms.. dan leek het er op dat iemand iets van waarde zei. En dan kwam het er op uit dat hij het 'antwoord' in zichzelf moest zoeken. Wat betekende dat? Dat sloeg nergens op. Het antwoord was: 'Milt'. Allemaal van die mensen die het lieten voordoen alsof ze veel verstand hadden. Dat ze je wilde helpen. Maar er was niets van waar. Hij hield.. vooral van zijn vader. De consistent geduldig en steunende man. Maar Gys voelde zich daar soms schuldig om. Want eigenlijk wilde hij opgeven. En iedereen.. zou zo.. verdrietig zijn. Ze hielden hem eigenlijk tegen. Ironisch dat het wéér zo was dat anderen controle over zijn leven hadden. Kon hij niet gewoon een pauze nemen? Gewoon even weggaan en dan weer terugkomen als hij weer op energie was? Als hij weer een zin in het bestaan had gevonden? Hij sloeg beide handpalmen tegen zijn voorhoofd. Hij wilde die dingen helemaal niet denken! Daar kwam hij geen steek mee verder! Hij kon wel zeuren, maar dat loste niks op! Maar.. de gedachten.. waren zó.. waar. Wat kon hij er tegen in brengen? Hij merkte dat hij niet eens meer in de stad was. Hij leek op een verlaten bouwplaats te zijn beland. Waarschijnlijk weer een van die onnozele plannen, die een onnozele oplossing moesten bieden, op een onnozel probleem. Het werd toch maar eens tijd om uit de regen te gaan. Het constante gedruppel irriteerde hem. Hij zou willen kunnen schreeuwen tegen de regen dat het moest ophouden. Maar natuurlijk.. weer iets waar hij niks tegen kon doen. Onding.. Weetje leven! Je bent een schande! Dat ben je! Hij vond een betonnen pijp van een diameter van ongeveer drie meter. Daar ging hij in staan. Eerst aan de rand. Het was geen lange pijp. Een meter of vijf ofzo. Hij staarde nog naar de regen. Er moest een antwoord zijn! Op alles! Eén antwoord! Eén antwoord.. dat al zijn problemen zou oplossen! Uit zijn broekzak haalde hij een waterdichte viltstift. Hij haalde de dop er af.. en begon op de muren van de pijp te schrijven. Hij schreef elke natuurkundige wet op die hij zich herinneren kon. Vervolgens combineerde hij ze allemaal tot één enkele formule. Het was er eentje van welgeteld zeventien regels lang. = X. Hij moest X vinden. Maar hij was te moe nu. Te boos. Te verdrietig. Het kalmeerde hem ten minste enigszins dat hij een begin had kunnen maken aan het oplossen van het probleem. Hij ging liggen, hij verwachtte niet op te slapen. Hij wilde gewoon rusten. Maar toch.. viel hij op een gegeven moment in slaap.
[Open]
