Badland's huh (Wist niet zeker door het einde of het hier of in Lumoise City moest)

Jace liep weer eens te dwalen door... Wat volgens hem de Lumiose Badlands waren dit was precies wat hij nodig had. Volgens de informatie die hij verkregen had in Lumiose City was de volgende gym in de volgorde van moeilijkheid een rock gym. Hij was al eens als winnaar uit het gevecht met een gymleader gekomen. Hij kon zich nog herinneren dat Viola's Vivillon een enorme voorsprong op zijn pokémon had, omdat zijn pokémon niet konden vliegen. Dit was een probleem dat hij moest oplossen, maar het kon wachten. Er waren maar weinig vliegende rock-types volgens hem, maar het zou hem niet meer gebeuren dat hij in de pan gehakt zou worden door iets zoals het een ongunstige omgeving. Daarom was hij hier door de brandende zon aan het ploeteren. Voor zo ver hij kon kijken was er niets meer dan zand en steen. Hij was op zoek naar een groot stenen plateu het liefst een beetje lijkend op een gym battleground. Hij moest leren omgaan op een stenen terein anders zouden zijn pokémon in het nadeel zijn tegenover die van de gymleader. Hij voelde de zon zijn huid branden en hij ging tegen een steen liggen in de schaduw. Het was een van de enige beschaduwde plekken in de omtrek. Jace was rustig aan het zitten tot hij iets onaangenaam voelde... Een beet van een Trapinch in zijn achterste. Hij schoot op in pijn en schreeuwde het uit: ”My gracious God Arceus that hurts!!!!” Hij was in staat de pokémon een trap te verkopen, maar wist zich in te houden en de situatie te schapen naar wat hij wilde bereiken. Hij greep naar zijn piepende pokédex die zei: ”It lives in arid deserts. It makes a sloping pit trap in sand where it patiently awaits prey.” Dus dat was wat er was gebeurt. Hij keek de pokémon strak aan en nam het voor een lopen naar het dichtst bijzeinde rots plateau. De Trapinch liet niet zomaar zijn prooi ontsnappen en achtervolgde Jace. Jace werd bijna weer gebeten in zijn enkel toen ze aankwamen bij het plateau. Hij had de pokemon nu precies waar hij hem wilde hebben. Hier kon de Trapinch minder gemakkelijk graven en kon hij trainen voor de rock-types van de volgende gym in een rotsachtige omgeving al kon hij geen enkele kant meer op want het plateau had ook een U-vormige rotsformatie er bovenop waar Jace nu met z'n rug in stond zonder weg naar buiten. Alles of niets, winst of totaal verlies. Hij was net klaar om zijn pokéball te pakken en Espurr uit te roepen toen het meest onverwachte gebeurde dat hij ooit in een gevecht mee had gemaakt. Een Skarmory maakte plotseling van de rots boven Jace een duik vlucht en pakte de Trapinch mee. Hij vloog laag en smeet de Trapinch met z'n hoofd in een steen. De Trapinch was uitgeschakeld want hij spartelde niet meer. De Skarmory draaide zich nu naar Jace die daar stond met een mond vol tanden. Jace was een beetje geschockeerd door de snelle nederlaag van de Trapinch. De situatie was plotseling niet meer zo fantastisch. Hij had geen vliegende pokémon en de Skarmory was voor hemzelf een groter gevaar dan de Trapinch. Dit werd gevaarlijk. Hij greep naar zijn pokédex, hij had de pokémon al eens eerder gezien bij een trainer die hij tegenkwam eens, het kon geen kwaad om meer te weten te komen. De pokédex begon te piepen en zie: ”Its heavy-looking iron body is actually thin and light, so it can fly at speeds over 180 mph.” Tegen die Trapinch had hij een grotere kans. Die was teminste zwak tegen grass-types, maar hij had bijna geen aanvallen die zeer sterk waren tegen de Skarmory. Hij dach even na, maar de Skarmory begon weer in een duikvlucht naar hem toe te vliegen. Jace dacht snel na en gooide een pokéball en schreeuwde: “Ga Espurr!” Espurr kwam dapper tevoorschijn en keek naar de grote en gevaarlijke Skarmory met z'n grote open ogen. De Skarmory naderde snel en vastberaden. De zon scheen fel in Jace z'n ogen en hij zei: “Espurr gebruik Confusion!” Espurr's ogen begonnen fel te gloeien en de Skarmory werd aangevallen vanuit z'n eigen geest. Hij bleef in duikvlucht te vliegen, maar de pijn deed hem iets van koers veranderen. Niet veel, maar genoeg. Hij storte net voor Espurr's neus tegen de rotsen en knalde er simpelweg doorheen en Espurr werd volop geraakt in het gezicht door een losgetrokken rots. Espurr stond weer op met een woeste blik in z'n gezicht. Skarmory kwam tevoorschijn uit de stofwolk en het puin. Het leek alsof de rotsen niet eens schade hadden toegericht op het stale lichaam. Jace keek toe hoe de indrukwekkende Skarmory rustig op hen af kwam gelopen met kille ogen. Hij ging groot staan en gebruikte Swift. Z'n sterke vleugels wapperde voort en creërden vlijmscherpe stervormige deeltjes die op Espurr afgevlogen kwamen. Jace merkte het iets te laat en schreeuwde: “Espurr, ontwijken!” Maar het was tevergeefs. Jace kon nog net de aanval ontwijken, maar Espurr kreeg de volle laag. Arme Espurr werd volop geraakt en dook in elkaar. Jace keek naar de arm pokémon, maar merkte iets merkwaardigs op. De kleine in elkaar gedoken pokémon had een vreemde blik op z'n gezicht. Espurr keek op naar de Skarmory met wit weggetrokken ogen. Jace keek angstig naar Espurr toen die d'r kleine armpjes optilde naar de even angstige Skarmory. Espurr begon een gloed over z'n lichaam te krijgen. Normaal was de gloed om Espurr een felle kleur blauw, maar nu was het een donker paars. Skarmory zette zijn onrust opzij en stormde op Espurr af. Espurr's gloed minifesteerde rond z'n ogen en de wit weggetrokken ogen staarde in Skarmory's ziel. Skarmory twijfelde eventjes, maar die twijfel veranderde al snel in spijt toen Skarmory's geest werd gebombardeerd met psychic aanvallen. Dit was een voltreffer van een Confusion. Skarmory viel kreunend op de vloer van de pijn. Espurr's ogen rolde weer terug, maar voelde zwak en viel bewusteloos voorover. Jace keek onder de indruk, maar toch bezorgd om Espurr toen hij haar weer terug riep in haar pokéball. Skarmory was verzwakt na die enorme Confusion, maar nog niet uitgeteld. Jace keek naar de Skarmory die boos naar hem terug keek. De vuile blik ging van Jace naar Skarmory en... Terug? Jace had het op een lopen gezet langs de Skarmory. Skarmor was eventjes de tel kwijt, maar ging als snel achter Jace aan. Jace sprong van het plateau en begon te rennen naar een rotsformatie verderop in de woestijn. Het zand brande zijn voeten en de zon scheen fel in zijn ogen. De Skarmory vloog hoog boven hem spelend als een kat met een muis, maar Jace had een plan. Hij had het namelijk om een reden naar die rotsformatie gerent. Hij was namelijk eerder die dag door dat vervloekte rotsige gedeelte van de badlands gelopen en uiteraard verdwaald geraakt. Het was een heus stenen doolhof. Hij sprinte naar binnen en begon te schuilen in de schaduw. Skarmory torende ver boven het doolhof en dook richting Jace. Hij dook in het doolhof en vloog laag over de grond van de gang waar Jace klaarstond. Jace stond aan het einde van de gang en keek bezord om naar de vastberaden en snel naderende Skarmory. Skarmory had een brede grijns over zijn gezicht... Snavel. Jace was ten einde raad en de Skarmory was niet eens 10 meter van hem vandaan toen Jace een brede lach opzette. Skarmory keek verward en werd plotseling volop geraakt door een Razor Wind uit een ander gangpad. Absol beukte volop tegen de Skarmory omhuld in een pijlvormige cycloon die de Skarmory beschadigde met een ravage van vlijmscherpe windvlagen. De twee pokémon knalden samen tegen te rotswand, maar Absol nam een zetje van de Skarmory en lande nauwkeurig naast de bewusteloze Skarmory. Jace knikte tevreden naar Absol en keerde haar terug in d'r pokéball. Jace keek naar de gewonde Skarmory en knikte. Hij had goed gevochten. Jace besloot hem maar verder met rust te laten. Hij had wel een lesje geleerd dacht Jace. Iets dat klein is hoeft niet zwak te zijn als ze kamaraden hadden. De zon hing hoog boven de lucht en Jace dacht dat het wel tijd was om weg te komen uit de zon. Misschien zou hij weer naar Lumiose City gaan. Weer een lekker bakkie koffie drinken bij dat leuke café. Al kon hij in deze hitte bijna niet nadenken over dampende koffie. Hoe dan ook moest hij snel afkoelen en uit deze klere zon. Hij sjokte door de zandvlakte en kwam uit bij een zand pad. Hij ging even zitten toen er een oude jeep langs reed. Het was een zwarte jeep met een grote rode “R” aan de zijkant.Jace keek blij op een stak zijn duim uit om voor een lift te vragen. De jeep stopte en een man in een zwartpak met een zwarte militaire pet ook met zo'n rode “R” d'r op zat achter het stuur. Hij gaf Jace een seintje dat hij kon instappen. Jace keek blij en ging op de achterbank zitten. Naast hem en op de passagierstoel zaten nog twee mannen met dezelfde pakken. Jace was dankbaar dat hij mee mocht en zei: “Arceus dank dat jullie langs kwamen ik trok de hitte echt niet.” Zijn enthausiasme werd beantwoord met een drietal geniepige glimlachen. Jace had dingen gehoord over een groep gevaarlijke mensen met het logo “R”, maar mensen die iemand anders uit de woestijn een lift zouden geven konden toch niet zo kwaadaardig zijn. De mensen waren best stil... Jace daar in tegen hield niet op met praten snel daarna kwamen ze aan bij de buitenwijken van Lumiose City en zetten ze hem af. De drie team rocket grunts keken gerust toen Jace eindelijk de auto uit was en Jace zei met een glimlach: “Heel erg bedankt.Jullie zouden eens naar naar dat ene café toe gaan waar ik het over had en...” Een van de drie sprak de bestuurder aan en schreeuwde: ”PLANKGAS!!! Die kerel houd niet op met praten!” Ze reden weg met piepende banden en Jace stond daar maar met een gezichtsuitdrukking die las: Wat onbeschoft. Ah eindelijk was hij uit die verdomde zon. Hij keek toe hoe de snel wegrijdende auto in paniek bijna tegen een vuilnisbak aanreden. Hij draaide om naar de woesternij en zuchte. Het was een vreselijke plek om lang te blijven, maar hij had toch een fantastisch gevecht gehad daar. Zijn gedachte dwaalde af naar hoe hij de ervaring die hij had gekregen van dat gevecht toe kon passen op het volgende gym gevecht. Hij moest de omgeving gebruiken in zijn voordeel net als hij dacht dat de volgende gym leader zou doen. Hij liep rustig door de straten op weg naar het centrum en dat heerlijke café en hoopte van ganze harte dat hij niet weer die losse groep Houders tegen zou komen. Hij liep lang de inderdaad aangereden vuilnisbak en zag het puin dat nu over de hele stoep zat samen met een... Oh God. Een uitgetelde pokémon. Jace sprinte er naar toe en raapte het arme dier op. Wat moest hij nu doen... Ehm hij paniekeerde en gooide een pokéball op waar Roselia uit kwam die Jace vragend aankeek. Jace keek paniekerig naar haar en vroeg: “Kun je een reverce Absorb doen?” Roselia schudde simpelweg haar hoofd en Jace zuchte toen hij haar terugriep in d'r pokéball en zei: “Het was te proberen.” Hij raapte het arme ding op en sprinte naar het centrum. Al snel vond hij een bord dat wees naar de dichtsbijzijnde pokémoncenter en begon te sprinten. Hij stormde het gebouw binnen en de verpleegster keek keek geschrokken toen Jace de bewusteloze pokémon op de toonbank legde en schreeuwde: “Pokémon in vuilnis plus auto is bewusteloze pokémon, hulp nodig.” Jace begon te hijgen als een gek... Hij was als een speer hier heen gesprint. De verpleegste keek gerust en zei: “Dit arme schatje heeft wat rust nodig.” Ze nam de pokémon mee en Jace kon nog net z'n pokédex er bij halen en de pokémon scannen: “Pichu the tiny mouse pokémon. Despite its small size, it can zap even adult humans. However, if it does so, it also surprises itself.” De verpleegste kwam later terug en zei: “Hij is nu aan het rusten u kunt hem later ophalen.” Jace keek haar lachend aan en zei: “Oh hij is niet van mij hoor ik vond hem gewoon.” De zuster keek verbaasd en zei: “Oh je hielp hem zonder dat hij van jou was. Dat zie je niet vaak meer, maar maakt u zich geen zorgen we zorgen wel voor hem en brengen hem later wel naar de daycare. Zo'n schatje word vast snel geadopteerd. Dan hoeft dit kleine ventje nooit meer uit de vuilnis te eten.” Jace keek tevreden ,zei gedag en vertrok met een tevreden gevoel. Het werd laat en hij had wel een koffie verdiend vond hij zelf.