I'm so lost right now { & Milianna }

Zand, zand en stenen. Meer was er werkelijk niet te zien in de Badlands van Lumiose. Het was dat hij erdoor moest om naar Lumiose City te gaan, anders had hij er geen voet neergezet. Er was niet meteen wat te zien, enkel de power plant, maar dat was het dan ook. De Power Plant was niet eens zo interessant, al helemaal niet als je er al drie keer voorbij loopt. Soul was verdwaalt op de grote vlakte. Hij had geen idee hoe hij daar kon verdwalen maar hij had het toch klaar gekregen. Voor de zoveelste keer kwam hij voorbij de power plant. De jongen bekeek het gebouw voor enkele tellen waarna hij al zuchtend de andere kant op keek.
Eén hand bracht Soul door zijn zwarte haren om nadien een lolly uit zijn broekzak te nemen. Het papiertje dat erom hing rok hij los om dat vervolgens op de grond te laten vallen en de lolly in zijn mond te steken. Een pokémon met vleugels zou echt van pas zijn gekomen. Daar moest hij daar in de toekomst maar eens naar kijken. Misschien een Pidgey, dan kon die vogel de weg zoeken en moest Soul gewoon volgen.
Een figuur in zijn ooghoeken wist de jongen uit zijn gedachten te jagen. Zonder zich echt te bewegen keek hij vanuit zijn ooghoeken naar het figuur. De loly bewoog ondertussen maar wat heen en weer in zijn mond terwijl hij geen aanstalten deed om de persoon aan te spreken. Misschien dat zij wel de weg wist uit deze badlands, maar hij had geen zin om het te vragen. Dat zou hetzelfde zijn als toegeven dat hij was verdwaald. Daarom keek hij het meisje maar zwijgend aan.

{ & Milianna, ik hoop dat je er wat mee kan ^^ }

In stilten ging de tijd voorbij. Terwijl dat Soul daar zwijgend stond, deed het meisje hetzelfde. Beide leken ze niet van plan om wat te zeggen. Ondertussen was het al zo lang stil dat Soul het meisje bijna was vergeten. Pas wanneer dat er eindelijk een stem te horen was keek hij terug opzij naar het meisje. ‘Ik was op weg naar Lumiose City.’ dat was toch zijn bedoeling geweest. Hij had gehoopt deze vlakte zo snel mogelijk te doorkruisen, maar dat was anders verlopen dan hij had gehoopt. Soul had ook gewoon het pad moeten blijven volgen, dan was het nooit gebeurd.
Zijn aandacht werd weer getrokken door het meisje wanneer dat haar buik begon te grommen. Die had honger, maar ze zou geen lolly van hem krijgen. Nee, die waren van hem, en van hem alleen. Gelukkig leek ze zelf wel wat bij te hebben want ze rommelde in haar tas om daar vervolgens een zak snoepjes uit te halen. Ze had het eerste snoepje nog niet op of ze verslikte zich er al in. Als gevolg daarvan begon te hard te hoesten, en er kwam niet meteen een einde aan. Misschien moest hij maar gewoon eens gaan helpen. Straks stikte ze nog echt en Soul zou niet weten wat hij dan moest doen. Daarom ging hij maar naar haar toe en ging meteen achter haar staan. Zijn armen sloot hij om haar middel heen om daarna kracht op zijn armen te zetten en naar boven te duwen in een poging het snoepje er weer uit te krijgen. Hij had natuurlijk ook op haar rug kunnen liggen kloppen, maar sommige mensen beweerde dat dat niet gezond was. Ach ja, het was maar te hopen dat het zou werken. Als ze hierna zou blijven hoesten omdat het nog steeds vast zat zou hij het wel opnieuw proberen. ‘Gaat het?’ hij leunde wat opzij om zo vervolgens naar haar gezicht te kunnen zien. Zijn armen had hij nog steeds om haar heen.

Soul zijn actie had effect gehad. Het snoepje was weer uit haar mond gevlogen en ze was gestopt met hoesten, het enige dat ze nu nog moest doen was weer op adem komen. De jongen liet haar weer los en zetten enkele stappen naar achter om haar wat ruimte te geven. Het zag ernaar uit dat het alweer veel beter met haar ging. Soul vond dan ook dat hij niet langer nodig was en wou eigenlijk weer vertrekken toen een pokébal van het meisje open ging. Geïnteresseerd keek hij naar het gene dat uit de bal kwam, om dan enkel maar in verwarring te worden gebracht. Een klein meisje was eruit gekomen. Een mens in plaats van een pokémon. Het was iets dat Soul niet kon verklaren. Met zijn hoofd wat schuin keek hij vragend naar de twee personen.
Soul was niet echt aan het letten op wat dat de blauwharige nog aan het zeggen was. Hij hoorde wel hoe dat ze hem bedankte, maar zijn ogen en aandacht waren vooral gericht op het kleine meisje dat er nu bij was. ‘Graag gedaan.’ verwarring was nog steeds in zijn stem te horen. Zelfs toen de persoon veranderde in een pokémon snapte hij nog steeds niet hoe het mogelijk was. ‘Hoe…?’ hij wist niet eens wat hij moest vragen. De donkere pokémon was een soort die hij nog nooit had tegen gekomen.
Soul wende wel zijn blik weer van de pokémon af toen de blauwharige weer wat zei dat voor hem bedoeld was. ‘Dat zou handig zijn.’ antwoordde hij. Ze bood hem zelf aan om de weg te wijzen, dus dan ging hij het niet afslaan.

Soul wist echt niet hoe hij moest verklaren hoe de pokémon was veranderd. Waarschijnlijk was het iets zoals een ditto. Een ditto kon ook veranderen maar die kon enkel veranderen in andere pokémon. De pokémon die hij voor zich had staan kon zo te zien ook veranderen in mensen, en dat was iets dat hij nog nooit had gezien. Het meisje begon dus maar uit te leggen wat voor een pokémon dat het was en wat die kon doen. Het was kennelijk dus niets meer dan een illusie. ‘Ow, verklaard veel.’ Soul had nog nooit van zo’n pokémon gehoord, tot toen dan. Hij moest toegeven dat de pokémon wel zijn interesse had getrokken, gewoon door de ability waar hij over beschikte.
Het meisje had zich weten voor te stellen als Milianna en vroeg daarbij meteen wie dat hij was. ‘Soul.’ antwoordde hij dan maar op haar vraag. Even keek de jongen om zich heen, wachtend tot Milianna in bewegen zou komen. Of zou zeggen waar dat hij heen moest. Daar gebeurde enkel niks van. ‘Dus waar moet ik heen?’ vroeg hij dan maar.

Milianna zou hem de weg wijzen, dus wanneer dat ze begon te wandelen kon hij niet anders dan haar blindelings volgen. Ze beweerde de weg te weten. Soul had dus niet veel andere keus dan haar volgen. Of hij moest zelf proberen om de weg toch nog te vinden. Iets dat een onbegonnen zaak leek.
Wanneer dat ze vroeg of dat hij pokémon had keek hij even opzij naar haar. Zijn blik viel haast meteen op de drie ballen die zij had. ‘Ik heb er twee.’ wist hij te zeggen. Milianna had in ieder geval meer pokémon dan hij, maar misschien was ze wel al langer op reis. ‘Een Milotic en een Dratini.’ langzaam aan werd ook de centrale van de powerplant te zien. Ergens vroeg hij zich af of dat je er ook binnen zou kunnen geraken. Het zou altijd leuk zijn om daar een binnen te gaan, gewoon om te weten hoe het er binnen was. ‘We kunnen proberen naar binnen te gaan?’ stelde Soul voor. Weer wierp hij even een blik op het meisje en haar pokémon, en vervolgens weer op de centrale.

Milianna somde ook op welke pokémon dat zij allemaal had, zoals verwacht had ze er veel meer dan hij. De meeste die ze opsomde kende hij ook aangezien ze bijna allemaal van Kanto waren. Of toch allemaal in Kanto voor kwamen. Zorua natuurlijk niet en Umbreon kende hij omdat het een eevee evolutie is. ‘Dat zijn er veel.’ hij was al blij dat hij er twee had en een derde op het oog had, maar hij zou nog even wachten voor dat hij er nog een pokémon bij nam. ‘Weet je al welke evolutie je gaat kiezen voor Eevee?’ zelf vond hij Leafeon en Vaporeon altijd wel wat hebben. Als hij ooit een evolutie van Eevee zou nemen dan was het zeker één van die twee.
Milianna vond zijn aanbod om naar binnen te gaan duidelijk goed. Ze vertrok zelf dan ook meteen naar het gebouw toe. Weer volgde Soul haar terwijl dat zijn blik was gericht op het gebouw. Het was nu alleen maar te hopen dat ze ook effectief naar binnen konden gaan, en dat de deur niet dicht was. Eenmaal bij het gebouw aangekomen ging hij naar de deur toe om een poging te doen om die te openen. Deze ging jammer genoeg niet van de eerste keer open. Of wel was die gewoon op slot, ofwel moest hij meer kracht gebruiken.

Het meisje zei dat ze de Eevee waarschijnlijk ging wegdoen omdat ze al een Umbreon heeft. Met een kleine frons op Soul zijn gezicht keek hij opzij naar het meisje. ‘Je zou voor een andere evolutie kunnen gaan. Vaporeon misschien, die zijn leuk.’ het laatste deel dat hij zei was meer een luidop gezegde gedachten tegen zichzelf. ‘Maar eigen keus.’ vervolgde hij uiteindelijk maar.
Wanneer dat de deur zo hard piepte kneep Soul zijn ogen dicht, een haast automatische reactie bij het vervelende geluid. Hij had zelfs bijna zijn handen tegen zijn oren gelegd maar hij liet die weer zakken toen dat het geluid stopte. Op dat moment kon hij Milianna gerust helpen, maar hij ging het niet doen. Soul bleef gewoon staan waar dat hij stond en wachten tot dat Milianna de deur had weten open te krijgen. ‘Lukt het?’ vroeg hij.